Ελλιπής απολογισμός δράσης

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Αυτά τα επετειακά σημειώματα έχουν κατά βάθος συχνά μελαγχολικό χαρακτήρα, όχι μόνο γιατί αναφέρονται σε ένα θλιβερό γεγονός, όσο γιατί επιχειρούν έναν ελλιπή απολογισμό δράσης για το διάστημα που μεσολάβησε ή μάλλον, για την ακρίβεια, έναν απολογισμό ελλιπούς δράσης. Και είναι τέτοια, δηλ ελλιπής, η δράση μας, όσο δεν εξαλείφει στη ρίζα τους τα αίτια της δολοφονίας του φύσσα και τους δράστες της –όχι ατομικά ως πρόσωπα, ούτε βιολογικά προφανώς, αλλά με πολιτικούς όρους. Όσο δεν χτυπά δηλ το αυγό του ναζιστικού φιδιού και το σύστημα που το εκκολάπτει.

Εκτός κι αν πάρουμε την αρχική εκδοχή στην οποία είχε καταλήξει εγκαίρως ο σκάι, το επόμενο πρωί, ότι δηλ ήταν ένα άτυχο περιστατικό πάνω σε ποδοσφαιρικό καβγά, και το αποδώσουμε στην κακιά στιγμή. Οπότε ευτυχώς που φέτος ο ολυμπιακός (με το δόγμα «no politica» που πρεσβεύουν θεωρητικά οι οργανωμένοι οπαδοί του) ξεκίνησε καλά στο τσου λου φέτος και δε θρηνήσαμε πάλι θύματα.

Ο φύσσας ζει και θα παραμείνει ζωντανός μέσα από όσους τιμούν τη μνήμη του κι αγωνίζονται. Αλλά θα πεθαίνει ξανά και ξανά, κάθε μέρα που οι φασίστες αλωνίζουν ανενόχλητοι, κερδίζουν έδαφος, ρίχνουν το δηλητήριό τους σε λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις. Η φετινή επέτειος προσφέρεται λοιπόν μεταξύ άλλων για να μετρήσουμε τα βήματα που έχει κάνει η δική μας πλευρά και να τα συγκρίνουμε με αυτά που μέτρησε αντίστοιχα ο αντίπαλος στο ίδιο διάστημα.

Για τη δική μας πλευρά είναι καταρχάς μείζον ζήτημα κατά πόσο η οργή και η αγανάκτηση των πρώτων ημερών –που υποχρέωσε τα ναζιστικά φίδια να λουφάξουν στα αυγά τους και να παραμείνουν υπό υψηλή προστασία- μεταφράστηκε έμπρακτα σε οργανωμένη υλική δύναμη, χωρίς να ξεθυμάνει, κατά πόσο απέκτησε δηλ μόνιμα χαρακτηριστικά και πέτυχε να απομονώσει τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές ή στη ζώνη του περάματος ειδικά –όπου είχαν νιώσει αρκετά δυνατοί, για να αποτολμήσουν μια θρασύδειλη επίθεση κατά των δυνάμεων του παμε.

Είναι ζήτημα δηλ κατά πόσο έχει προχωρήσει στην πράξη αυτό που έβαζε πέρσι τέτοιο καιρό η ανακοίνωση του κόμματος για τη δολοφονία του 34χρονου στο κερατσίνι:

Ο λαός κι η νεολαία έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τη δολοφονική δράση των ναζιστών. Τα σωματεία των εργαζομένων, οι μαζικοί φορείς σε πόλεις και ύπαιθρο, οι λαίκές επιτροπές μπορούν να απομονώσουν τους θρασύδειλους δολοφόνους της ΧΑ και να προστατεύσουν το λαό από το δηλητήριο και τη δράση τους. Να δυναμώσουν τη λαϊκή συμμαχία για να μπει τέρμα στη δράση των ναζί και του συστήματος που τους θρέφει.

Δεν είναι στις προθέσεις μου ούτε στις δυνατότητές μου να κάνω αυτόν τον απολογισμό. Θα σημείωνα μόνο ότι είναι ζητούμενο προς ανάκτηση ή και περαιτέρω ανάπτυξη ο παλιός τρόπος δουλειάς που είχαν ή έχουν ακόμα ως ένα βαθμό κατακτημένο οι κομμουνιστές: ανάλυση της κατάστασης, του συσχετισμού δύναμης, των στόχων που βάζουμε, των πρακτικών μέτρων που απαιτούνται για να επιτευχθούν. Με άλλα λόγια να καταρτίσουμε ένα σχέδιο, να το ακολουθήσουμε πιστά, να αποτιμήσουμε κριτικά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που προέκυψαν για την εφαρμογή του, να το αναπροσαρμόσουμε κατάλληλα στις συνθήκες που αλλάζουν συνεχώς, στα αποτελέσματα που (δεν) πετυχαίνουμε, κτλ.

Ο αντίπαλος από την άλλη πλευρά έχει να επιδείξει πρωτοβουλία κινήσεων και μια σειρά σχεδίων, που μπορεί επιφανειακά να μοιάζουν αντιφατικά κι αντικρουόμενα, αλλά στην ουσία λειτουργούν συμπληρωματικά το ένα προς το άλλο.

Φρόντισε καταρχάς να αποχρωματίσει όσο μπορούσε τη δολοφονία, με όχημα την (πολύ λογική μέχρι ενός σημείου) απογοήτευση των χαροκαμένων γονιών (που επεκτεινόταν συλλήβδην στην πολιτική) και το σταύρο θεοδωράκη ως βαποράκι της, σε μία από τις τελευταίες τηλεοπτικές εκδουλεύσεις του προς το σύστημα, προτού αλλάξει πόστο και αρχίσει να το υπηρετεί ως εκπρόσωπος της λάιφ-στάιλ πολιτικής σκηνής. Ας κρατήσουμε, στο ίδιο μήκος κύματος, και τη φετινή έκκληση της μητέρας του φύσσα να μην πάρουν πολιτικό χρώμα οι εκδηλώσεις στη μνήμη του γιου της, ενώ πρόκειται για μια εξ ορισμού πολιτικά χρωματισμένη δολοφονία από χρυσαυγίτες φασίστες.

Ο αντίπαλος έπαιξε το χαρτί του δημοκρατικού συνταγματικού τόξου και του επίσημου κρατικού αντιφασισμού, για να σκεπάσει την απλόχερη στήριξη-προστασία που πρόσφερε έμμεσα στους ναζί, και [να σκεπάσει] τον κρατικό φασισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Κούρεψε τα κεφάλια της χρυσαυγίτικης λερναίας ύδρας –για να φυτρώσουν περισσότερα στη θέση τους- και τα επεδείκνυε πανηγυρικά στο τηλεοπτικό κοινό, ως πιστοποιητικά του ακλόνητου αντίφα φρονήματος που τον διέπει. Κρατά παγωμένη την εκδίκαση της υπόθεσης μέχρι να ξεχαστεί, και σε εφεδρεία τον εκτελεστικό βραχίονα της χρυσής αυγής, που μπορεί να του φανεί χρήσιμος στο άμεσο μέλλον. Φλερτάρει κρυφά με την ιδέα του μπάμπη για μια αποκαθαρμένη χρυσή αυγή σε ρόλο δυνητικού κυβερνητικού εταίρου και με την πολιτική λογική του μπαλτάκου, αλλά προς το παρόν παραμένει πιστός στην επίσημη σύζυγο και το γάμο του με τη (νέα) δημοκρατία. Ενώ απορεί και εξίσταται για τα σχεδόν διψήφια ευρωεκλογικά ποσοστά της χρυσής αυγής, με περισσή υποκρισία –που είναι άλλωστε το κατεξοχήν χαρακτηριστικό γνώρισμα του αστικού κόσμου.

Μια υποκρισία που αποτυπωνόταν κάποτε σε μια φράση του ανδρέα {«είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια»} ενώ σήμερα συμπυκνώνεται στην πρώτη αυθόρμητη αντίδραση μιας αστυνομικού, αν θυμάμαι καλά, που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος και τα μμε την παρουσίασαν περίπου ως ηρωίδα, γιατί είπε κάτι σαν: «εντάξει είπαμε, αλλά όχι και να τον σκοτώσετε». Η μορφή αλλάζει, η κλίμακα είναι σαφώς διαφορετική, αλλά η βάση παραμένει η ίδια, με μικρές ποσοτικές-ποιοτικές διαβαθμίσεις.

Εν κατακλείδι, η βασική πηγή δύναμης της φασιστικής απειλής δεν απορρέει ειδικά από την χρυσή αυγή, αλλά από την αστική πολιτική σκηνή ως σύνολο –όπως δηλ και στο προηγούμενο ιστορικό αντίστοιχο, της δικτατορίας του μεταξά ή και της χούντας ακόμα. Κι ο αντίπαλος προς το παρόν διαθέτει σημαντικό πλεονέκτημα, πρωτοβουλία κινήσεων και εναλλακτικές επιλογές για την προώθηση του στρατηγικού του σχεδιασμού.

Πέρα από τις διαπιστώσεις, χρειάζεται βέβαια και μια διέξοδος από το πρόβλημα, που δεν μπορεί όμως να έρθει θεωρητικά, όπως η λύση μιας εξίσωσης, αλλά πάντα και μόνο στο πεδίο της πράξης. Για να μην έχουμε και του χρόνου, τέτοια μέρα, το θλιβερό καθήκον ενός απολογισμού μιας ελλιπούς δράσης και μιας μάχης που δίνεται για την τιμή των όπλων, χωρίς άμεση προοπτική να κερδηθεί.

Υγ: Για κλείσιμο η νέα δουλειά των υπεραστικών, που θα τους δούμε και σήμερα στη νεανική σκηνή του φεστιβάλ