Όμορφη μέρα

Την ίδια στιγμή που ο πελετίδης δείχνει έμπρακτα τισημαίνει να είναι μια δημοτική αρχή στο πλευρό των εργαζόμενων (κι είναι από τις σπάνιες φορές που δε συμπαρίσταται απλά ένας δήμαρχος σε κάποιο δικαστικό αγώνα των υπαλλήλων -όπως είχε κάνει ακόμα κι ο μπουτάρης πχ για να πουλήσει φιλεργατικό προφίλ- αλλά μπαίνει μπροστά, καλείται να δώσει εξηγήσεις από τον εισαγγελέα και έρχονται μαζικά για να το στηρίξουν οι δημοτικοί υπάλληλοι) η ρένα σγούρου εφαρμόζει κατά 90% τον προϋπολογισμό του δουρού και της προηγούμενης δημοτικής αρχής.

Ο πλεύρης αναρωτιέται γιατί να μην παίζει στην παρέλαση της 28^ης οκτώβρη από τα μεγάφωνα ο ύμνος του εδες (μύρισε θυμάρι και βασιλικό), αλλά είναι ζήτημα αν τον (ανα)γνωρίζουν έστω οι σημερινοί δαπίτες κι αν οι μουσικές τους γνώσεις ξεπερνάνε την (σφισσα κατά δήλωσή της, για να μην ξεχνιόμαστε) πάολα. Να πάρει και τον αβραμόπουλο, που έφυγε για τας ευρώπας παρέα με ένα τόμπσον, που το ‘χε και παλιά ως σμηνίας, και να ξεκινήσουν νέο αντάρτικο, σαν το ζέρβα.

Το μέγκα τσάνελ ψάχνεται ακόμα τι πολιτική γραμμή να δώσει και ο (μουσάτος αντάρτης) πρετεντέρης έβγαλε τον πρώτο μήνα της φετινής ανατροπής με την αμφίπολη και τα μάρμαρα του παρθενώνα (μένει καβάτζα το ναυάγιο των αντικυθήρων), τη μηνιαία δημοσκόπηση και τον μάρκο σεφερλή, όπου μπορεί να συζήτησαν πχ για τη σταθερότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος (αχα, καλό ε;)

Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να αντλήσει πολιτική υπεραξία από το κενοτάφιο (;) της αμφίπολης (για έναν τάφο αδειανό, για έναν αντώνη) είναι σαφώς πιο κωμικές από το σεφερλή και τα (ας τα λέμε) αστεία του –που δεν είναι και τόσο δύσκολο άλλωστε.  Η τελευταία εκδοχή αυτής της προσπάθειας είναι πως αν έχει συληθεί ο τάφος, πρόκειται οπωσδήποτε για κάποια σπουδαία προσωπικότητα που μπήκε στο μάτι των τυμβωρύχων· και αν δεν έχει συληθεί τόσο το καλύτερο, πανηγυρίζουμε για τη μεγάλη περσόνα που βρήκαμε. Γράμματα κερδίζουμε, κορώνα χάνουν οι άλλοι.

Χτες εν τω μεταξύ βγήκε στο δελτίο του άλφα ένας καργάκος να μας πει πως οι έλληνες εξακολουθούν να αγαπάν και να ενδιαφέρονται για την αρχαία ελλάδα, μολονότι προσπαθούν για το αντίθετο οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων (δηλ μετά από την χούντα) και πως ο αλέξανδρος είναι και σήμερα η πιο σημαίνουσα προσωπικότητα στα ελληνικά πράγματα. Ψάχνεις να βρεις κάτι έξυπνο να τον σατιρίσεις και μπλοκάρεις –αφού ο άνθρωπος τρολάρεται από μόνος του.

Πολλές φορές είναι βαρετό να τρέχεις πίσω από την επικαιρότητα και από εφήμερα γεγονότα που μας φθείρουν προτού φθαρούν τα ίδια, για να έρθουν άλλα στη θέση τους να γεμίσουν τα πρωτοσέλιδα, τους τίτλους ειδήσεων στα τηλεοπτικά δελτία και το μυαλό μας. Είναι αρκετά ψυχοφθόρο να ανασκευάζεις ανακρίβειες, τις προτεραιότητες, το βασικό και το δευτερεύον που σκεπάζει επιμελώς την ουσία και να συνεχίζεις μέχρι να γίνει η έκπληξη και να βγάλει ο λαός τα σωστά συμπεράσματα. Να αποκαθιστάς την αλήθεια και την πραγματικότητα από τη ματιά του τηλεοπτικού παραμορφωτικού φακού.

Μια ανία που χτυπάει πολλές φορές κόκκινο, δηλ την πόρτα των σφων ιστογράφων που απογοητεύονται, χάνουν το μεράκι και την έμπνευσή τους και αραιώνουν σταδιακά τις αναρτήσεις τους, ή την πόρτα των σφων αναγνωστών που σταματάν να μας διαβάζουν σε τακτική βάση –αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Τη βαρεμάρα βέβαια την χωρίζει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή από την επαναστατική κατάσταση. Γιατί στην πρώτη περίπτωση κάθε ώρα περνάει δύσκολα και σου φαίνεται σαν αιώνας. Ενώ στη δεύτερη ο ιστορικός χρόνος κυλάει γρήγορα ζητώντας δικαίωση και συμπυκνώνει πολλά σημαντικά γεγονότα και απότομες αλλαγές, όπου κάθε μέρα μετράει σα μήνας.

Και εμείς τους καλύτερος μήνες μας δεν τους έχουμε ζήσει ακόμα. Εκεί που φαίνεται πως ρίχνουμε τις τάπες των βαρελιών μας, αναμένοντας παθητικά τις συνθήκες να ωριμάσουν, νάτη πετιέται αποξαρχής η ευκαιρία κι αντριεύει και θεριεύει, αλλάζοντας θεαματικά το (θλιβερό μέχρι πρότινος) τοπίο.

Η αυριανή θα είναι σίγουρα μια όμορφη μέρα –όχι όμως σαν αυτή που τραγουδάει ο σαββόπουλος στη διαφήμιση της νόβα για άλλου είδους αγώνες- ακόμα κι αν δεν είναι ηλιόλουστη. Μέρα που θα γαληνέψει το μάτι, καθώς χάνεται το βλέμμα στο πλήθος. Και που θα ακουστεί η δική μας φωνή, όχι σαν ένα δειλό ψέλλισμα, ούτε σαν άναρθρη, οργισμένη φωνή, που δεν ξέρει τι ακριβώς ζητάει, αλλά δυνατή, περήφανη και καθαρή. Μέρα ψυχικής ανάτασης για τους συντρόφους, που θα πάρουν κουράγιο και αποθέματα για πολύ καιρό. Για το πολυτεχνείο, την απεργία στις 27 του μήνα και τις ακόμα χειρότερες μέρες –που δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, αλλά θα έρθουν ολοταχώς, αν δεν αντιδράσουμε.

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Η συνέχεια κι η ώθηση στο κίνημα για αυτά που έρχονται. Γιατί δε θα είναι η πρώτη φορά που ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο θα έχει εντυπωσιακό όγκο, συγκεντρώνοντας πολλές χιλιάδες κόσμου. Το ζητούμενο δεν είναι ούτε μια επίδειξη δύναμης (όπως αντιλαμβάνονται δηλ το αυριανό τα αστικά μέσα και οι ομάδες του εξωκοινοβουλίου) ούτε οι αναμνήσεις που θα κρατήσουμε για να θυμόμαστε αυτή τη μέρα και να παίρνουμε τα πάνω μας. Αλλά η σωστή διαχείριση της επιτυχίας του συλλαλητηρίου, το ταρακούνημα που θα σπάσει την πλήξη της μονότονης επικαιρότητας, θα αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και δε θα είναι τερματικός σταθμός για τη δουλειά του τελευταίου δίμηνου, αλλά αφετηρία για την ενίσχυση και την αναγέννηση του μαζικού κινήματος.