Βραδιά ποίησης – Το σάλπισμα

Μπορεί κατά το παρελθόν η κε του μπλοκ να έχει φιλοξενήσει αρκετές σχετικές αναρτήσεις πχ για το βάρναλη ή μία παλιότερη εκτενή εργασία του κομάντο με τίτλο «γιατί πρέπει να διαβάζουμε νεοελληνική ποίηση», αλλά είναι φορές που, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με βαριά κουλτούρα και κατά κανόνα με τη μοντέρνα ποίηση, της βγαίνουν περίεργα αντανακλαστικά, σαν αυτά της δημητρούλας και του βλάση στο αντίστοιχο επεισόδιο των απαράδεκτων. Και μου είναι αδύνατο να μη φέρω στο μυαλό μου συνειρμικά τη βάνα καρούλου λέκκα (που οι περισσότεροι τη γνώρισαν ως ελεωνόρα από τους αυθαίρετους). Είμαι η βάνα και θα μείνω.

Η συλλογή της μαριάννας γιαννουράκου, που παρουσιάζεται εδώ σήμερα δεν εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία. Αφενός γιατί δεν έχει δύο επίθετα από άποψη, για να δείχνει πιο σοφιστικέ, όπως λόγου χάρη η συναγωνίστρια του σύριζα και του ιδρύματος κλίντον γιάννα αγγελοπούλου-δασκαλάκη. Αφετέρου γιατί δεν είναι μια φτασμένη, αναγνωρισμένη καλλιτέχνης, αλλά μια ερασιτέχνης στα πρώτα δειλά της βήματα, μετανάστρια στο εξωτερικό και απλώς κάνει πραγματικότητα ένα όνειρό της (και δεν εννοώ προφανώς να εκδοθεί) και το (με την καλή έννοια) ψώνιο της, χωρίς να γίνεται η ίδια ψώνιο. Η δική μου προτροπή να ασχοληθείτε με το έργο της και τη συγκεκριμένη συλλογή, δε σημαίνει προφανώς πως θα ανακαλύψετε σε αυτή το νέο ρίτσο ή το νέο βάρναλη –που και αυτός είχε περάσει από το παρίσι. Αλλά μπορεί και να σας τους θυμίσει σε κάποια σημεία και να βρείτε αρκετά καλά στοιχεία που αφήνουν μια υπόσχεση για το μέλλον. Αφετρίτου και πιο σημαντικό ίσως, γιατί είναι φίλη, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση (ελπίζω) να παρεξηγηθεί με όσα λέμε –σε αντίθεση δηλ με τη βάνα παρθενιάδου, που αν δεν κάνω λάθος είχε πάει το 91’ με τους ανανεωτικούς, δηλ το συνασπισμό, όπου κι ευδοκιμούν σε αφθονία φρούτα της μικροαστικής διανόησης και της κουλτούρας να φύγουμε, των σαλονιών και της προόδου.

Η εκδήλωση ορίστηκε για την προσεχή πέμπτη (27 νοέμβρίου, στις 8μμ, στο πόλις καφέ στη στοά πεσματζόγλου) πολύ πριν δεήσει η γσεε να κηρύξει γενική, πανεργατική απεργία, την ίδια ακριβώς μέρα και παρά τις προσπάθειες να αλλάξει η μέρα διεξαγωγής αυτό στάθηκε πρακτικά αδύνατο. Ο σκοπός της ωστόσο δεν είναι μια ντροπαλή απεργοσπασία, που θα βαφτίσει το κρέας ψάρι, για να τα ‘χει καλά με τη συνείδησή της –αυτό άλλωστε, πέρα από την ποιήτρια, θα έβρισκε κάθετα αντίθετους και τους άλλους συντελεστές που συμμετέχουν (αφιλοκερδώς προφανώς) στην εκδήλωση. Αλλά ένα τελικό αποτέλεσμα, που θα δένει με το απεργιακό κλίμα της ημέρας, αποτελώντας κατά κάποιον τρόπο, συνέχεια των σκοπών της με άλλα μέσα. Γιατί, όπως λέει και ο τίτλος της συλλογής, τα ποιήματά της δεν έρχονται να σαλπίσουν ένα γλυκό ταξικό νανούρισμα, αλλά να αφυπνίσουν, να ταρακουνήσουν συνειδήσεις, να «δώσουν προσκλητήριο» για δράση και αγώνα.

Εχέγγυο για αυτό είναι και όλοι όσοι θα πλαισιώσουν τη μαριάννα στο πάνελ και στα υπόλοιπα μέρη του προγράμματος.

Εισηγητές θα είναι: ο ηρακλής κακαβάνης, που ήταν για πολλά χρόνια διορθωτής και δημοσιογράφος στο ριζοσπάστη, ενώ οι τακτικοί αναγνώστες του μπλοκ (και όχι μόνο) θα τον γνωρίζουν ασφαλώς κι από το συγγραφικό του έργο σχετικά με το βάρναλη (και όχι μόνο). Και ο αλέκος πούλος, ναυτεργάτης και πρόεδρος της επιτροπής κρίσεων της εταιρίας λογοτεχνών (κάτι σαν «καββαδίας των φτωχών», όπως τον λέει, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ο οικοδόμος.

Ποιήματα θα απαγγείλουν οι ηθοποιοί σοφία μπότση και πέππας.

Η εκδήλωση θα κλείσει με μουσική παρέμβαση, συνοδεία κιθάρας και λύρας (δεσμεύομαι με ομερτά να μην αποκαλύψω ονόματα, αλλά όσοι έρθουν, τους περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη).

Παραθέτω επίσης και το επίσημο δελτίο τύπου που προαναγγέλλει την εκδήλωση.

Αντί επιλόγου επέλεξα να κλείσω την ανάρτηση με ένα ποίημα από τη συλλογή που έχει ως πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς τον παλαίμαχο κομμουνιστή τάκη στάβερη.

Έχω ένα σύντροφο απ’ την ΕΠΟΝ

ήλιο και θησαυρό στο έμορφο Παρίσι.

Λίγες οι λέξεις και μεστές,

καμία σχέση με την πολυγλωσσία μας.

Μα ό,τι λέει, το λέει με μια θέρμη

με μιαν αγάπη,

κατανόηση,

φροντίδα,

που μόνο σε ανθρώπους ολόκληρους ταιριάζει.

Κανένα κομμάτι δεν του λείπει,

αυτού που τόσα στερήθηκε και τόσα που του κλέψανε.

Μα έμεινε, ο ίδιος,

άνθρωπος ολόκληρος,

Αγέρωχος,

ωραίος!

Τους όμορφους ανθρώπους,

τους ολόκληρους,

τους τρέμουν οι οχτροί.

Για δε λυγάνε στα βάσανα, ορθώνονται και

- αλίμονο - βοηθούν να σηκωθούν και άλλοι!

Έχω ένα σύντροφο απ’ την ΕΠΟΝ,

ήλιο και θησαυρό στο έμορφο Παρίσι.

Είναι από κείνους τους ανθρώπους που χαμογελούν

δίχως να έχουν τύψεις!

Είναι από κείνους τους ανθρώπους που χαμογελούν

όχι εξαιτίας της ζωής τους, μα

σε πείσμα της!

Είναι από κείνους τους ανθρώπους που χαμογελούν και

το χαμόγελό τους απλώνεται παντού και

γίνεται γέφυρα

να μας περάσει το αύριο,

σ’ αυτό που σήμερα αδιανόητο μοιάζει και μακρινό!