Ψωνίστε ρε, τι σας ζητάνε;

Την Κυριακή τη θέλουμε για μας και τα παιδιά μας

Και δε θα την χαρίσουμε ποτέ στα αφεντικά μας

Προχτές το ταξικό κίνημα, με πυρήνα τους εμποροϋπαλλήλους, έδωσε με συνέπεια τη μάχη για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας. Στη λδ του βορρά, το ραντεβού δε δόθηκε σε κάποιο μεγάλο εμπορικό του κέντρου, αλλά έξω από το καρφούρ-μαρινόπουλος στην ευκαρπία, στον περιφερειακό, που προχώρησε στην εκδικητική απόλυση ενός εργαζόμενου επί 18 συναπτά χρόνια στην επιχείρηση που τόλμησε να απεργήσει, με την επίσημη δικαιολογία πως.. έκανε πολλά λάθη –πιθανότατα λόγω απειρίας. Αλλά και στην απόλυση μιας ακόμα συναδέλφου από το παράρτημα του πανοράματος. Κι όταν ο απολυμένος υπάλληλος ξαναμπήκε στο κατάστημα όπου δούλευε για να μοιράσει υλικό στους συναδέλφους του, θα μπορούσε να δανειστεί την ατάκα του νίκου γκάλη απ’ το ευρωμπάσκετ του 87’ για τους ιταλούς, για να περιγράψει την αντιμετώπισή τους: είδα το φόβο στα μάτια τους..

Και πώς τον λεν τον ιταλό… (…) με τους εργάτες μη μιλάς…

Κι έτσι, στον ένα και μοναδικό που είχε το θάρρος να τον χαιρετήσει και να του σφίξει το χέρι (χωρίς να τρέμει από φόβο), του είπε ειλικρινά και αυθόρμητα: σε ευχαριστώ που με μίλησες..

Αλλά όχι σφε αναγνώστη, δεν είναι αυτό τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι να πηγαίνεις με κατεβασμένα ρολά στην ταξική σου συνείδηση και να αδημονείς σαν ευσυνείδητος καταναλωτής από τις δέκα και μισή –πριν καν την έναρξη του ωραρίου- να ανοίξει ρολά το κατάστημα, για να τρέξεις με κατάνυξη να (την) ψωνίσεις, βάζοντας το δικό σου λιθαράκι στο ελληνικό σαξές στόρι. Και να σπεύσεις σα μαλ… όχι σφοι, μη ρίχνουμε το επίπεδο με ακραίες διατυπώσεις.. να σπεύδεις λοιπόν, σα σπερματοζωάριο να γονιμοποιήσεις πρώτος την ανάπτυξη που έρχεται, λες και θα πάρεις κάποιο βραβείο, ενώ τα άλλα άτυχα σπερματοζωάρια θα πεθάνουν μες σε 72 ώρες –άντε στην καλύτερη να πάρουν καμία παράταση- εφόσον δεν οργανωθούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Αλλά την ίδια στιγμή να σου χαλάνε τη μέθεξη και την καταναλωτική ευφορία κάτι άξεστοι παμίτες μπροστά στην είσοδο, με πανό, προκηρύξεις και ντουντούκες, αντί να είναι κι αυτοί στολισμένοι στο κλίμα των ημερών, με χριστουγεννιάτικα σκουφιά και κερατάκια τάρανδου (από την εξωνημένη ταξική συνείδηση), περίπου σαν αυτό που πρότεινε ο τσαουσόπουλος για τους σύριους στο σύνταγμα –πού να καταλάβετε όμως πως έκανε χιούμορ, εσείς οι κολλημένοι. Ψωνίστε κι εσείς ρε παλιομίζεροι, τι σας ζητάνε πια;

Ξέρεις σφε αναγνώστη τι τρομοκρατία είναι να σε εμποδίζουν (όχι να μπεις  αλλά) να μηδενίσεις το κοντέρ της κριτικής σου ικανότητας και να το αφήνεις στην είσοδο, για να χαρείς ανέμελα τις αγορές σου, είμαι κεφάτη γυρίζω απ’ του βερόπουλου –βερόπουλου, μαρινόπουλου, έλα μωρέ τώρα, πες το κι έτσι; Και να σου προκαλούν τύψεις, επικαλούμενοι το φιλότιμό σου, που ήταν καλά θαμμένο κάτω από τόνους σκουριάς και τηλεοπτικής προπαγάνδας, να τολμάν να πιάνουν στο στόμα τους τα παιδιά σου για το παράδειγμα που τους δίνεις, ενώ αυτά σε βλέπουν άφωνα να τους δίνεις το πρώτο μάθημα ταξικής υποταγής;

Ε όχι λοιπόν, δε θα τους περάσει. Με ποιο δικαίωμα παίρνουν το δικαίωμα να σου αφαιρούν το ιερό κι αναφαίρετο δικαίωμά σου και τις τιμοκρατικές σου ελευθερίες; Απαγορεύεται να απαγορεύεις. Να η πεμπτουσία της ελευθερίας –τα ‘λεγε κι ο παρισινός μάης. Απαγορεύονται τα προσκόμματα και οι αγκυλώσεις στην ελεύθερη αγορά, την ελεύθερη διαμόρφωση τιμών και την κινεζοποίηση της εργατικής δύναμης, την απελευθέρωση των απολύσεων και του ωραρίου (που ήταν σκλαβωμένα τόσο καιρό τα καημένα), την απαγκίστρωση από τις συλλογικές συμβάσεις και οτιδήποτε συλλογικό καταπιέζει με ολοκληρωτικό τρόπο το ελεύθερο άτομο. Καταγγέλλουμε σθεναρά όσους μας στερούν αυτή την ελευθερία. Κι αν χρειαστεί θα πολεμήσουμε για τη σκλαβιά μας, όπως έλεγε ο αστερίξ στις δάφνες του καίσαρα –που στερέωνε την εξουσία του με άρτο και θεάματα, ενώ τώρα το ψωμί (με την ευρεία έννοια) είναι ζητούμενο ή βασικά ψευδαίσθηση για πολλούς. Και για αυτό φταίνε οι κακοί με τις αγκυλώσεις που λέγαμε προηγουμένως, που εμποδίζουν την ανάπτυξη, κλείνοντας τα μαγαζιά –κι αυτοί θα φταίνε εάν κλείσει τώρα, με το κυριακάτικο ωράριο, το ψιλικατζίδικο του κυρ-μήτσου στη γωνία, που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα μονοπώλια, που θα δουλεύουν τις ίδιες ώρες με αυτόν.

Που στην πραγματικότητα δεν κλείναμε τίποτα απολύτως, γιατί τότε θα επέμβαιναν οι ατσίδες με τα μπλε, που είχαν έρθει με μια κλούβα, και δεν είναι λέει τα ματ, αλλά κάτι άλλο, γιατί τα ματ φοράνε πράσινα, πάντα στα χρώματα του παλιού δικομματισμού (εκτός και αν βγούνε και ροζ τώρα με την κυβέρνηση της αριστεράς), και πάντα στο πλευρό του πολίτη, δηλ του πελάτη, δηλ της εταιρίας. Γιατί αν κάποιος ξεχνάει το ταξικό κριτήριο και νιώθει καταναλωτής-πελάτης αντί για εργάτης, δε σημαίνει πως το χάνει και ο καπιταλιστής που αυγατίζει τα κέρδη του ή οι μηχανισμοί καταστολής του αστικού κράτους.

Βάζουμε λοιπόν τα πανό του σωματείου μπροστά στην είσοδο, με ακρίβεια εκατοστού, για να αφήνουμε ένα διάδρομο και να περνάει ο κόσμος, εκτός κι αν προλάβουμε να τον μεταπείσουμε με το υλικό και την κουβέντα που πιάνουμε «έχει απεργία σήμερα, ζητάμε τη συμπαράστασή σας», χωρίς να τον εμποδίζουμε όμως, αν είναι σώνει και ντε αποφασισμένος να περάσει. Ήρθε μάλιστα κι ο αρχηγός-επιτελάρχης των μπλε να μας δώσει οδηγίες, λες και ήταν προπονητής ή διαιτητής: «Δεν ξέρω τι σας είπανε, αλλά..» (κι από πίσω ένας σφος να μας κάνει νοήματα-παντομίμα, σε στιλ «άστον να λέει») «(…) ξέρω πως έχετε χαμηλό προφίλ». Ναι, η μπάλα χαμηλά, κρατάμε θέσεις κι όλοι πίσω. Λες να διαβάζει και αυτός πριν, την κριτική που μας κάνει για αγώνες χαμηλής έντασης –sic- και να τον επηρεάζει; Μην ανησυχείς κυρ μπάτσε μου, θα τους κάνουμε και γέφυρα με τις σημαίες μας, του παμε, για να περάσουν από κάτω, όπως στους γάμους.

Αγαπητοί πελάτες, σας πληροφορούμε πως το κατάστημά μας έχει ανοίξει κι εντός του θα βρείτε πλούσιες προσφορές.

30% κάτω τα λαχανικά, 20% τα αλκοολούχα, και 100% κάτω η αξιοπρέπεια. Ανεργία μόλις 25%. Μπιρ παρά η ταξική συνείδηση.

Κοτόπουλο μόνο 1,99 ευρώ το κιλό (όχι δύο, όπως είπε προβοκατόρικα σε κάποια φάση η σφισσα από τη ντουντούκα, για να το δέσει με τα παρακάτω). Μισθωτοί σκλάβοι μόνο από 500 ευρώ. 4ωροι με ημιαπασχόληση από 250 ευρώ μόνο. Σε λίγο θα τους βάλουν να δουλεύουν για μερικούς πόντους στην κάρτα του σούπερ μάρκετ, στα πρότυπα λοβέρδου που είχε προτείνει να αμείβονται με μόρια οι εκπαιδευτικοί. Αν και το τζάμπο έχει πάντα τις καλύτερες προσφορές, που σε ταξιδεύουν σε άλλες μεσαιωνικές εποχές.

Κι η αλήθεια είναι πως για να δελεάσουν τον κόσμο είχαν βάλει προσφορές σχεδόν στα πάντα, από τα μπισκότα και τις σοκολάτες, ως τα παπούτσια και τις κάλτσες, ακόμα και το πλέι στέισον 3 –τώρα που βγήκε το 4. Θεωρητικά κάποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι σούπερ μάρκετ αντιτάσσονται στο μέτρο για την κυριακάτικη αργία, γιατί δεν τους συμφέρει από καθαρά οικονομική άποψη. Το βασικό όμως είναι να μάθει ο εργαζόμενος να σκύβει το κεφάλι χάνοντας και την κυριακή του, και τα υπόλοιπα θα βρεθούν στην πορεία.

Για μένα λοιπόν το πιο τρομακτικό, το πιο μυστηριακό, το πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να ψωνίσει, όπως λέει κι η μαρία του 19^ου. Και βασικά να βλέπεις τις αντιδράσεις ενός κόσμου, το άδειο βλέμμα με τα ψέματα που χρησιμοποιεί, για να ξεγελάσει τον εαυτό του περισσότερο και τη συνείδησή του.

-Συμφωνώ μαζί σας, απλά βόλτα κάνω.

Φίλε μου, η παραλία είναι πολύ μακριά από εδώ. Κι έχει και τόσο ωραία λιακάδα σήμερα, όλως παραδόξως, για να κλειστείς μέσα.

-Δίκιο έχετε, υπέρ σας είμαι, αλλά αφού διαλύσανε τα πάντα…

Κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια, την τρίτη μέρα

-Αλληλεγγύη; Και στον δικό μου, που τον έχω πέντε χρόνια άνεργο στο έπιπλο, ποιος ήρθε για αλληλεγγύη;

Μα ένας λόγος παραπάνω, τότε..

-Α έχει απεργία;(βλέποντας το συγκεντρωμένο πλήθος στην είσοδο)

Όχι φίλε, βγήκε το καινούριο άι-φον, και κάνουμε ουρά. Περιμένουμε να ανοίξει, για να το πάρουμε.

-Ναι αλλά μόνο μια κυριακή μας έχει μείνει για να ψωνίσουμε.

Κι όταν την καταργήσουν κι αυτή σε όλους τους κλάδους, δε θα σου φτάνει ούτε αυτή. Συνεπώς να τα ανοίγουμε και νύχτα τα μαγαζιά, 24 ώρες το 24ωρο, για να προλάβουν να ψωνίσουν κάτι όλοι οι μισθωτοί είλωτες στις λευκές νύχτες. Αλλά τότε θα αυξηθεί και το δικό τους ωράριο, θα δουλεύουν σε 24ωρη βάση και δε θα προλαβαίνουν, οπότε να αυξήσουμε τις μέρες της εβδομάδας, για να…

Άλλος περνάει χωρίς να πάρει το χαρτί με την ανακοίνωση, λες και φοβάται μην κολλήσει τίποτα. Κι αν του λέγαμε πως έχει κουπόνια με προσφορές, να το εξαργυρώσει;

Κι ένας άλλος δεν το θέλει γιατί ξέρει, λέει, τα αιτήματά μας, τα έχει ακούσει από την τηλεόραση! Ε αν είναι έτσι… άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Κάποιοι βρίσκουν γνωστούς στις αλυσίδες και τους χαιρετάνε, γιατί μπορεί να είμαστε ενενήντα λεπτά αντίπαλοι μες στον αγωνιστικό χώρο, αλλά έξω απ’ αυτόν ξεχνάμε τις διαφορές μας. Έλα όμως που οι ταξικές διαφορές συνεχίζουν να υπάρχουν κι η ταξική πάλη δε σταματάει ποτέ. Και το πιο βασικό είναι πως δεν είμαστε απέναντι, αλλά από την ίδια ταξική πλευρά, άσχετα αν δεν το καταλαβαίνουν όλοι εκείνη τη στιγμή.

Ένας τρίτος μας λέει πως δυστυχώς αυτό που πρέπει να πάρει, δεν μπορεί να το βρει πουθενά αλλού. (Και τι είναι αυτό;) Να μείνει δηλ χωρίς λάδια το αυτοκίνητο;

Κι εμείς χωρίς μαλλιά στην κεφαλή. Άστο ρε φίλε, αφού δε σκέφτηκες κάνα καλύτερο ψέμα να πεις, μη μας το λες καν τουλάχιστον, έτσι κι αλλιώς δε σε εμποδίζουμε.

Κάποιοι όμως σχεδόν τη βρίσκουν και το απολαμβάνουν να λένε κουτοπονηριές, για να βγουν (στο μυαλό τους και πουθενά αλλού) από πάνω, νομίζοντας πως σου τη λένε ή σε ξεγελάνε. Όπως δηλ πιο παλιά, που αποκλείαμε την είσοδο κι αυτοί έψαχναν να βρουν παράπλευρες μυστικές πόρτες, πχ από τα παρακείμενα γκούντιζ και μόνο που δεν έβγαζαν σέλφις (δεν υπήρχαν τότε) για να καμαρώσουν για το σπουδαίο κατόρθωμά τους. Κρίμα μόνο που στη ζωή δεν υπάρχουν πίσω πόρτες και μυστικά μονοπάτια, για να ξεφύγει κανείς από τα προβλήματα και τα αδιέξοδά του.

Αλλά είναι και φορές, που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Έρχεται πχ μια εύσωμα τύπισσα, με κάτι βαζάκια στο χέρι, κατευθείαν από την εκκλησία όπως λέει (βοήθειά μας) και μας ορκίζεται, χωρίς να της το ζητήσει κανείς, πως θα βάλει μόνο λίγη σαλαμούρα για το τυρί, θα (τους) ουρήσει, γιατί έχει ζάχαρο (κατούρα να φύγουμε, που λένε) και θα περάσει από την ίδια είσοδο, για να δούμε πως δε μας λέει ψέματα. Κι όντως βγαίνοντας μετά από λίγη ώρα, άρχισε να τραγουδάει μόνη της ένα της φαραντούρη: επιβάτης στην εξουσία αυτού του τόπου… (Μα πού τα έμαθε αυτά; Στην εκκλησία;) και να φωνάζει συνθήματα αλληλεγγύης. Τι σου είναι ο άνθρωπος…

Τι έμεινε λοιπόν από την παρέμβασή μας; Πόσοι έπιασαν κάτι άραγε από την κινητοποίησή μας και το νόημά της;

Κάποιοι πείθονταν εκείνη τη στιγμή και έφευγαν χωρίς να μπουν στο κατάστημα, κερδίζοντας τα δικά μας χειροκροτήματα. Και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) μπορεί να μπήκαν, συμφωνώντας όμως με όσα τους είπαμε, και ίσως τα ξανασκεφτούν αργότερα ή τα βρουν μπροστά τους.

Στο τέλος μπαίνουμε όλοι μαζί με τα πανό στο κατάστημα και φωνάζουμε συνθήματα, πριν τελειώσουμε την κινητοποίηση και διαλυθούμε. Κι ο υπεύθυνος του καταστήματος βάζει την κοπέλα στο μικρόφωνο να κάνει συνεχώς ανακοινώσεις, επί ένα δεκάλεπτο σχεδόν, για να μας σκεπάσει. Δεν τα καταφέρνει πολύ καλά, αλλά κάποια στιγμή, περνάει κάτι απ’ όσα λέει και φτάνει στα αυτιά μας.

Χαίρε καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Κι αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας…