Η μελωδία της ακμής και της παρακμής

Η κε του μπλοκ είχε επιχειρήσει και κατά το παρελθόν να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με μια μουσική ανάρτηση και, παρά τον αμφίβολο αυτής της τελευταίας φοράς, μυαλό δεν έβαλε και θ’ αποτολμήσει το ίδιο και φέτος.

Η φετινή απόπειρα χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη, που αποτυπώνονται κατά μία έννοια και στον τίτλο της ανάρτησης. Το ένα βασίζεται σε δικά μου ελαφρά ακούσματα με βάτες και έντονα προλεκάλτ (που είναι κάτι σα στρατευμένο καλτ) αποχρώσεις. Και το άλλο στα ακούσματα ενός σφου αλλά και προσωπικού φίλου της κε, που έχει ως όνειρό του να αξιωθεί να προλάβει να ζήσει ένα μέταλ πάρτι της σπουδάζουσας. Αυτό είναι το όνειρο, that’ s the dream, που λένε και στο στρουμφοχωριό.

Ξεκίνημα με κάποιες ελαφριές μουσικές προτάσεις, που –όπως θυμούνται ίσως οι παλιότεροι σφοι αναγνώστες- κοσμούσαν άλλοτε τον πλαϊνό τοίχο του μπλοκ, στην παλιά του μορφή.

Αρχή με λίγη σιβηρία, στο κλίμα και τις θερμοκρασίες της εποχής –αν και το συγκρότημα είναι από τη δανία.

Συνέχεια με ένα υπερβολικά (χαζο)χαρούμενο αγόρι να τραγουδά για τη σοβιετία της καρδιάς μας...

...αντιγράφοντας πιθανότατα μια παλιότερη επιτυχία των πασίγνωστων σκαθαριών

Αυτό ήταν πιθανότατα ένα από τα σημάδια χαλάρωσης (λίγο πριν τις ανατροπές) επί περεστρόικα, η οποία στάθηκε πηγή έμπνευσης για κάποια italo κομμάτια.

Θα μου πεις πως δεν είναι σοβαρό είδος μουσικής, για να λογιστεί ως πολιτική κριτική, με την ευρεία έστω έννοια. Όχι. Στέκει όμως στο ίδιο περίπου ύψος σοβαρότητας με τον πολιτικό λόγο του γκόρμπι (νέα σκέψη, κοινό ευρωπαϊκό σπίτι, κτλ) και συνεπώς, από αυτή την άποψη είναι ένα καίριο πολιτικό σχόλιο.

Συνεχίζουμε με ηλεκτρονική μουσική και τα φώτα του στάλινγκραντ

Αλλά και την καλτ νότα από τους καουμπόηδες του λένινγκραντ, που έχουν.. βεβαρημένο παρελθόν με την ορχήστρα του κόκκινου στρατού και ζητάνε πίσω αυτό που είχαν αλλά έχασαν οι λαοί όλου του κόσμου.

Αντιπολεμικό χαρακτήρα –κι ας μην τους φαίνεται με την πρώτη ακρόαση- έχουν: το nineteen, που αναφέρεται στο μέσο όρο ηλικίας των στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο του βιετνάμ

Και το you’re in the army now, με τους στίχους που σατιρίζουν τις.. διακοπές στο εξωτερικό που εξασφαλίζει ο θείος σαμ (δηλ οι ηπα) στους στρατιώτες του

Φινάλε με το compañero, που από μόνο του δε λέει τίποτα –καθώς έχει ευρύτατη χρήση, περίπου συνώνυμη με το φίλος. Κι όπως λέει ο sentic, η πιο συντροφική προσφώνηση είναι το camarada.

Περνάμε τώρα στο δεύτερο μέρος, που το παραθέτω υπό τη μορφή ξερών σημειώσεων, γιατί αλλιώς θα συμπλήρωνα δημιουργικά τα κενά, με κίνδυνο να διαστρεβλώσω την πραγματικότητα.

Ξεκίνημα με το orgasmatron των motorhead. Έχει τρεις στροφές, μία για τη θρησκεία, η δεύτερη για τους πολιτικούς με κάποιες αντικαπιταλιστικές αιχμές (κι ας μη λέγεται με τόσο καθαρή μορφή) και μια τρίτη για τον πόλεμο.

Από το ίδιο συγκρότημα μπορεί να ακούσει κανείς και το 1916, για τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους στρατιώτες που γίνονταν κρέας για τα κανόνια των αστών.

Στα παραπάνω θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και το eat the rich (φάτε τους πλούσιους), πάντα όμως σε συνδυασμό με το βίντεο-κλιπ του, που έχει περισσότερα ταξικά μηνύματα (πέρα από το προφανές που υπάρχει στον τίτλο).

Ακολουθεί μια τριλογία των queensryche.

Το πρώτο είναι το revolution calling, όπου ο στιχουργός είναι μπουχτισμένος από τα αμερικάνικα μμε και τον ψυχροπολεμικό αντικομμουνισμό, αναζητώντας μια διέξοδο.

Στον ίδιο δίσκο το spreading the disease καταδεικνύει τη σήψη και τη διαφθορά της αστικής κοινωνίας.

Ενώ το empire μιλάει για τη γενιά των λεγόμενων happy 90s και της αντεπανάστασης, που παρά τις όποιες διθυραμβικές εκτιμήσεις για τις προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά της, θα ζήσει χειρότερα απ’ όλες.

Συνεχίζουμε με το αντιπολεμικό shell shock από τους manowar, που είναι η αναφορά στην ιστορία ενός πολεμιστή του βιετνάμ. Πιθανότατα η μοναδική προοδευτική στιχουργική αναλαμπή του συγκροτήματος, στον πρώτο του δίσκο, που συνήθως γράφει για σπαθιά και δερμάτινα βρακιά.

Κι ολοκληρώνουμε τη σύντομη κι ενδεικτική βόλτα με το attero dominatus των sabaton, που σε γενικές γραμμές είναι λίγο.. στρατόγκαβλοι κι όχι πάντα με τη σωστή πλευρά, αλλά στο συγκεκριμένο τραγούδι μιλάνε για την πτώση του βερολίνου στο β’ ππ και αναφέρουν μάλιστα κάπου και τον comrade stalin.

Αυτά είναι απλώς ένα πρόχειρο κι ενδεικτικό αφιέρωμα, κάθε άλλο παρά ολοκληρωμένο, που ανοίγει την όρεξη και καταδεικνύει την αναγκαιότητα για μια σφαιρική, συνολική ανάλυση του θέματος της στρατευμένης μέταλ σκηνής. Η οποία ωστόσο αποτελεί μάλλον την εξαίρεση στον κανόνα του είδους, όπου οι συσχετισμοί δεν είναι ακριβώς θετικοί –λογικό ίσως, αν σκεφτεί κανείς τη συνήθη θεματολογία αυτών των συγκροτημάτων και τη συνείδηση που διαμορφώνεται πλειοψηφικά στους οπαδούς τους.

Εκκρεμεί επίσης ένα αντίστοιχο αφιέρωμα σε τραγούδια αντικομμουνιστκού καλτ..

Και άλλες ενδιάμεσες (;) περιπτώσεις, όπως των city με το am fenster και τους τζένγκις χαν.

Αλλά αυτά κάποια άλλη φορά.