Βαθύτατα συγκινημένος

Η πρώτη εβδομάδα της κυβέρνησης σύριζα (με το αναγκαίο καλό των ανελ) ολοκληρώνεται με ρίγη συγκίνησης και μια διάχυτη αίσθηση ντεζαβού (ή ντεζαβί, πες το κι έτσι) στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, είμαι βαθύτατα συγκινημένος, όπως θα ‘λεγε και ο ανδρέας στις μέρες του. Ζούμε μέρες 81’ σφοι, σε μια ευρώπη που αλλάζει. Οσονούπω θα εκλεγεί ο μιτεράν στη γαλλία κι ο γκονζάλες στην ισπανία.

Ο εκνευρισμός του ντάισελμπλουμ κι αυτό το κάτι σαν χειραψία με το βαρουφάκη, στο τέλος της κοινής τους συνέντευξης τύπου, έκανε τον.. έλληνα V κάτι σα θεό-επαναστάτη για τους επαναστάτες του τουίτερ και του ευρύτερου κινηματικού χώρου. Η τελευταία φορά που θυμάμαι να υπάρχει αντίστοιχος ενθουσιασμός, ήταν στην επίσκεψη κλίντον, με την περιβόητη συγνώμη των ηπα για την επταετία και την περήφανη ομιλία του ΠτΔ στεφανόπουλου –τόσο περήφανη, που σχεδόν ξεχνούσες την ελεύθερη διέλευση των νατοϊκών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος την ίδια χρονιά, για τον πόλεμο της γιουγκοσλαβίας. Κι όσο επαναστάτης ήταν ο στεφανόπουλος με το ποδήλατο, άλλο τόσο είναι κι ο βαρουφάκης με τις μηχανές μεγάλου κυβισμού. Με τη διαφορά πως τώρα, με κυβέρνηση σ-ανελ, ο κλίντον δε θα χρειαζόταν να ζητήσει καμία συγνώμη, καθώς στην περσινή ανακοίνωσή του σύριζα για το πολυτεχνείο δεν υπήρχε καμία ενοχλητική αναφορά στο ρόλο των ηπα για το πραξικόπημα.

Μα τι τα θέλεις τώρα και τα συζητάς, με σκέψεις με πεθαίνεις με πονάς…

Το μόνο χειρότερο απ’ τις λεγόμενες βαρουφίτσες (κατά το ρουβίτσες) που αυξάνονται και πληθύνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες, και ανταριάζουν με την εμφάνιση, τη γοητεία και το σεξ-απίλ του νέου υπουργού οικονομικών, είναι οι πολιτικές βαρουφίτσες, που υποκύπτουν στην κρυφή γοητεία του ρεφορμισμού, τρώνε αμάσητες τις γλυκερές υποσχέσεις του δον ζουάν βαρουφάκ (με ένα νι, εκ των πραγμάτων) και με την κλασική τύφλωση του ερωτευμένου (γιατί ο έρως είναι επιλεκτικά τυφλός), βλέπουν μόνο αυτά που θέλουν να δουν, αγνοώντας προκλητικά τα προειδοποιητικά μηνύματα που τους στέλνει η επικαιρότητα. Και τα φουσκωμένα, σαν μπαλόνια, περήφανα στήθη ετοιμάζονται να σκάσουν με πάταγο, μόλις προσκρούσουν στην πρώτη αιχμηρή γωνία της αμείλικτης πραγματικότητας.

Ο βαρουφάκης λέει πχ πως συμφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του ολπ, αλλά αυτό περνάει στα ψιλά ή προβάλλεται από τα αστικά μέσα ως σοβαρή, υπεύθυνης στάση. Αρνείται να αναγνωρίσει ως συνομιλητή του την τρόικα, αλλά θέλει απευθείας συνομιλίες με τους φορείς-διεθνείς οργανισμούς, που την απαρτίζουν –κι όπως λέει ο ποε απ’ τα χανιά, είναι σα να μη θες συνεργασία με την οικογένεια μητσοτάκη, αλλά με το δρακουμέλ, τη ντόρα και τον κυριάκο ξεχωριστά. Κι ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί για την τεχνική επέκταση-επιμήκυνση ενός προγράμματος το οποίο θεωρεί (θεωρητικά) καταστροφικό, απαράδεκτο κι αποτυχημένο (που κάθε άλλο παρά τέτοιο ήταν αν ξέρεις να βλέπεις τα πράγματα από ταξική σκοπιά και να απαντάς κάθε φορά στο στοιχειώδες ερώτημα: «για ποιον;».

Σε αυτή τη μόδα προσχωρεί (με πιο ήπιες, συγκρατημένες μορφές, με «ναι μεν αλλά», πάντως προσχωρεί) σύσσωμο σχεδόν το εξωκοινοβούλιο, που διαπιστώνει αλλαγή τοπίου, γύρισμα σελίδας, κτλ, αλλά φιλοδοξεί να στηρίξει και να σπρώξει το σύριζα σε μια πιο συνεπή στάση, ένα πιο τολμηρό, αποφασιστικό ξεφύλλισμα σελίδων, κοκ, ή στην καλύτερη να εκφράσει το ίδιο αυτή τη πιο συνεπή στάση. Και να φανταστείς πως το βαρύ … μαρξιστικό πυροβολικό του σύριζα (λαπαβίτσας, μηλιός, κουβελάκης, κτλ) παραμένει στην εφεδρεία. Παρόλα αυτά, η πίεση προς αυτές τις δυνάμεις είναι ήδη τεράστια, ακόμα και στον (κατεξοχήν προνομιακό γι’ αυτές) χώρο του πανεπιστημίου, όπου η κυβέρνηση παίζει μεγάλη επικοινωνιακή μπάλα, με τη διάσωση των αιώνιων φοιτητών, το διοικητικό προσωπικό, κτλ.

Κι ενώ διανύουμε μια περίοδο που προσφέρεται για απαλλαγή από διάφορες επιζήμιες αυταπάτες (για τη δυνατότητα μιας «καλής» εναλλακτικής αξιολόγησης των δημόσιων υπαλλήλων ή μιας διαφορετικής πορείας σε αυτό το γενικό πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, ενός… «φιλικού κράτους» που θα ευνοούσε το ξεδίπλωμα της ταξικής πάλης, κοκ), η καλλιέργειά τους βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Πολύ χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η επιστροφή των αγανακτισμένων (πού είχαν χαθεί αυτές οι ψυχές άραγε;) και το κάλεσμα για συλλαλητήριο στήριξης της ελληνικής κυβέρνησης, τη μέρα που αυτή θα διαπραγματεύεται με τους ευρωπαίους εταίρους!

Τα παραπάνω καθιστούν πρόδηλη την ανάγκη άμεσης ανάπτυξης κινηματικών διεργασιών και διεκδικητικών αγώνων, που να μη βγάζουν από το κάδρο της ευθύνης την κυβέρνηση και τις αντιλαϊκές εφαρμογές της πολιτικής της. Εκεί είναι (και όχι μόνο στην εκλογική αντοχή του κόμματος) που θα δοκιμαστεί και θα κριθεί πρωτίστως ο δικός μας βαθμός ετοιμότητας στις νέες ιδιαίτερες συνθήκες, για την έμπρακτη αντιμετώπισή τους.