Επί ποδός πολέμου...

Όποιος παγιδεύεται σε συμβολισμούς, γλώσσες του σώματος (και ενώ εμείς, ως τάξη και όχι ως έθνος γενικά κι αόριστα, είμαστε στημένοι στα τέσσερα, αλλά το κάνουμε τουλάχιστον περήφανα, με ψηλά το κεφάλι) και τις εικόνες υπουργών μιας κυβέρνησης που παίζει με όρους κοινωνίας του θέματος, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να σκεπάσει την ουσία με μπόλικη χρυσόσκονη...

Αν έχει σχηματίσει την εικόνα μιας ελληνικής κυβέρνησης που πολεμάει κι αντιστέκεται απέναντι σε ευρωπαίους και μη εταίρους, αρνούμενη να παίξει η ίδια το ρόλο της εταίρας, ή διεκδικώντας τέλος πάντων καλύτερους όρους για να το κάνει και την ανοχή των πελατών-δανειστών αντί για μια οριστική ρήξη με τον οίκο ανοχής της εε...

...είναι κατ’ αναλογία σα να αποδέχεται την επίσημη ιστορική εκδοχή για το ΟΧΙ του μεταξά στον ιταλό πρέσβη, ενώ επί της ουσίας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια μοιρολατρική διαπίστωση: ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο... Καμία απολύτως μορφή άρνησης παρά μόνο ένας συμπερασματικός σύνδεσμος, που εισάγει μια αντίστοιχου περιεχομένου πρόταση: ώστε λοιπόν... Το ζήτημα βέβαια είναι εμείς πότε επιτέλους θα βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα από αυτή την κατάσταση.

Το βασικό είναι να καθορίσουμε σωστά τα αντίπαλα στρατόπεδα αυτού του πολέμου. Μήπως έχουμε λοιπόν μια σύγκρουση κρατών, ευρωπαϊκού βορρά-νότου και μητρόπολης-περιφέρειας, ως κυρίαρχη αντίθεση; Μήπως πρέπει να συνεχίσουμε την παραπάνω ιστορική αναλογία, να κάνουμε μετερίζι αγώνα κάθε καλύβι, κάθε ρεματιά, δίνοντας ανεπιφύλακτα (ή έστω και με επιφύλαξη, δε θα τα χαλάσουμε εκεί) όλες μας τις δυνάμεις στον πόλεμο που διευθύνει η κυβέρνηση τσίπρα; Και να κάνουμε δική μας υπόθεση το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τη διφορούμενη στάση της ηγεσίας του;

Αν κάποιος προκρίνει την παραπάνω ερμηνεία κατά την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και αν πιστεύει πως έχουμε να κάνουμε πχ με μια ελλάδα υπό κατοχή, αποικία χρέους, υπόδουλη στα δεσμά της εξάρτησης και με άλυτα εθνικά-αστικοδημοκρατικά ζητήματα, μπορεί προφανώς να καθορίσει αντίστοιχα τη στάση του. Μπορεί πχ να υποκύψει εκ νέου στην κρυφή γοητεία των αγανακτισμένων με τις κρυφές πολιτικές ταυτότητες, που ξαναβγήκαν από το χρονοντούλαπο με τις εφεδρείες. Μπορεί επίσης να ονειρευτεί με τα μάτια της ψυχής του και με επαναστατικό ζήλο τις πλατείες ως τα υπό διαμόρφωση σοβιέτ-συμβούλια μιας δυνάμει επαναστατικής κατάστασης. Να αξιοποιήσει τα παραπάνω ως πολιτική βάση νομιμοποίησης της συμμετοχής του στο αποψινό φιλοκυβερνητικό –σε πρώτη και σε τελευταία ανάλυση- συλλαλητήριο. Ή να στηρίζει ακόμα πιο ανοιχτά αυτήν την κυβέρνηση, απευθύνοντας έκκληση στον πρωθυπουργό να φανεί παλικάρι (κι εμείς νεραϊδοπαρμένες), να κρατήσει ηρωική στάση και να μη μας προδώσει, τις αυταπάτες μας κι εμάς. Καλή ώρα όπως ο μπιτσάκης, σε αυτόν το σύνδεσμο

Αλέξη, αλέξη, αλέξη τσίπρα σώσε μας...

Λέγαμε σε ένα προηγούμενο σημείωμα πως αυτή η περίοδος προσφέρεται για να διδαχτούν οι μάζες πολλά από την ίδια τους την πείρα (η οποία ούτως ή άλλως, ήδη δεν είναι λιγοστή) και να απαλλαγούν από τις αυταπάτες τους, που καλλιεργούνται ωστόσο στο έπακρο αυτό το διάστημα και αυτό συνιστά μία από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις των καιρών μας. Κατά το ίδιο τρόπο είναι ευκαιρία να απαλλαγεί κι ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος από τις ιδεοληχίες του για την αξία και την χρησιμότητα των διάφορων προτεινόμενων μεταβατικών προγραμμάτων, που στην πλέον φαιδρή πρόσφατη εκδοχή τους, έφτασαν στο σημείο να προβάλλουν ως φιλολαίκό στόχο ένα είδος μεταβατικής γέφυρας από το μνημόνιο ως τη νέα συμφωνία μας με τους δανειστές: με άλλα λόγια ένα μεταβατικό μνημόνιο.

Όποιος δεν προετοιμάζει το λαό για μια ολόπλευρη σύγκρουση, αλλά προβάλλει εύκολες κυβερνητικές λύσεις ή επιμέρους μεταβατικούς στόχους, που προσαρμόζονται στο υπάρχον και το χαμηλό επίπεδο συνειδητοποίησης του λαού, προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες. Όποιος βαυκαλίζεται με θεωρητικές (και κυριολεκτικές) ακροβασίες πως μπορούμε να προχωρήσουμε βήμα-βήμα –και όχι με (επαναστατικά) άλματα- σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε συνθήκες εργαστηρίου, χωρίς δηλ κανείς εξωτερικός παράγοντας να προσπαθεί να μας ρίξει, είναι καταδικασμένος να πέσει και να γκρεμοτσακιστεί –κι αν αυτό αφορούσε αποκλειστικά τον ίδιο, δε θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Όποιος φιλοδοξεί να παίξει με την άγνοια κινδύνου των μικροαστικών μαζών, που από την ίδια δυναμική των πραγμάτων θα αναγκαστούν τάχα να προχωρήσουν πιο μακριά από ό,τι ήταν διατεθειμένες αρχικά, ας ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει την πανικόβλητη κι άτακτη φυγή τους στην πρώτη δυσκολία και την πιο αντιδραστική μετάλλαξή του –πχ σε φασιστικές ατραπούς.

Το ζητούμενο δεν είναι να παρουσιάσουμε τον ευκολότερο δρόμο που θα κανακέψει, ξεγελάσει ενδεχομένως και σε κάθε περίπτωση δε θα τρομάξει τις μάζες· αλλά να διασφαλίσουμε ότι αυτές οι θυσίες, οι σκόπελοι κι οι δυσκολίες θα έχουν αντίκρισμα και μια προοπτική, που να μπορεί να σταθεί. Δευτέρα παρουσία δεν είναι η επανάσταση, αλλά η σάπια χρεοκοπημένη λογική πως μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση εντός του σημερινού πλαισίου, με μικροαλλαγές-βελτιώσεις ή μια ενδιάμεση, μεταβατική κατάσταση που να προσφέρει άμεση ανακούφιση.

Σε αντίθεση με αυτή την ανάγνωση που κάνουν πολλοί, ότι δηλ στις μέρες μας και η παραμικρή διαφοροποίηση από το γενικό πλαίσιο, οποιαδήποτε μεταρρύθμιση καθίσταται εκ των πραγμάτων επαναστατική, η έμφαση πρέπει να δοθεί αντίστροφα: ότι δηλ στην παρούσα φάση, ακόμα και για την πιο μικρή διαφοροποίηση-μεταρρύθμιση χρειάζεται επαναστατική σύγκρουση.

Αν αυτό φαίνεται (και είναι) δύσκολο σε κάποιους και γι’ αυτό στρέφονται σε πιο άμεσες λύσεις, σε κυβερνητικές και μεταβατικές στιγμές, δε σημαίνει πως δεν είναι και ρεαλιστικό –για την ακρίβεια η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Στην πραγματικότητα, οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ο δρόμος που έχουν επιλέξει είναι που καθιστούν αδύνατη ή ουτοπική τη σύνδεση με την επαναστατική λύση.

Κείμενο που γράφτηκε με αφορμή την χτεσινή νότα της εκτ για τα ελληνικά ομόλογα (και τη σημερινή αγανακτισμένη συγκέντρωση). Που φαίνεται να μη συνιστά κανενός είδους πόλεμο, παρά τακτικά κόλπα και κινήσεις για τους όρους της συμφωνίας που επίκειται να κλείσει μεταξύ των... εμπόλεμων πλευρών.