Διαβάζοντας πρόσφατα το πολύ ενδιαφέρον (παρά τις πολιτικές του αδυναμίες) βιβλίο "η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ηπα" πέτυχα το παρακάτω απόσπασμα και μου ήταν αδύνατο να μην κάνω κάποιους προφανείς συνειρμούς με μια άλλη πρόσφατη διαδήλωση στην πρωτεύουσα της γαλλίας.
Οι τρεις άντρες έμειναν φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο από ένα χρόνο. Στη Βοστώνη έκαναν πορεία 50.000 μέλη συνδικάτων. Οι φωνές τους αντηχούσαν στην ήσυχη περιοχή του Μπίκον Χιλ καθώς τραγουδούσαν:
Αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
είκοσι εκατομμύρια εργάτες
θα ξέρουν τι να κάνουν
Στο Σαν Φρανσίσκο έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της Καλιφόρνιας. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν ότι οι τρεις μεταλλωρύχοι οδηγούνταν στο θάνατο γιατί μείωσαν τις ώρες δουλειάς και αύξησαν τους μισθούς χιλιάδων ανθρώπων. Η δίκη ορίστηκε για τις 9 του Μάη 1907. Στη Νέα Υόρκη 20.000 άτομα έκαναν πορεία από το Ιστ Σάιντ μέχρι το Γκραντ Σέντραλ Πάλας. Εκεί άκουσαν με ανάμεικτα αισθήματα ενθουσιασμού, λύπης και οργής τους τρεις ομιλητές, Τζον Τσέιζ, Μόρις Χίλκουιτ και Τζόζεφ Γουάνχοπ, να καταγγέλλουν τη σκευωρία των ιδιοκτητών. Την παραμονή της δίκης, ενώ ο Ντεμπς ξεσήκωνε τη χώρα με τις δηλώσεις του και το "Appeal to Reason" έβγαζε έκτακτες εκδόσεις σε ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ο πρόεδρος Ρούζβελτ (σ.σ. ο πρεσβύτερος) έδωσε συνέντευξη τύπου στο Λευκό Οίκο και αποκάλεσε τους Ντεμπς, Μόγιερ και Χέιγουντ "ανεπιθύμητους πολίτες". Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες άντρες και γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πλακάτ που έγραφαν: "Είμαι ανεπιθύμητος πολίτης".
Παραθέτω συμπληρωματικά ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από κάποιο από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρεται σε μια κινητοποίηση των βετεράνων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Το πρώτο τμήμα ξεκίνησε στις αρχές του Μάη από το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το αποτελούσαν διακόσιοι βετεράνοι μαζί με τις οικογένειές τους. Οι επιφανείς πολίτες προσπάθησαν να τους αποτρέψουν τονίζοντας ότι η πορεία είχε διοργανωθεί από τους κομμουνιστές. Αναφέρθηκε ότι οι βετεράνοι απάντησαν: "Δεν μας ενδιαφέρει ποιος την οργάνωσε. Εμείς θέλουμε τα λεφτά μας. Τα λεφτά δεν είναι κομμουνιστικά".
Οι τρεις άντρες έμειναν φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο από ένα χρόνο. Στη Βοστώνη έκαναν πορεία 50.000 μέλη συνδικάτων. Οι φωνές τους αντηχούσαν στην ήσυχη περιοχή του Μπίκον Χιλ καθώς τραγουδούσαν:
Αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
είκοσι εκατομμύρια εργάτες
θα ξέρουν τι να κάνουν
Στο Σαν Φρανσίσκο έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της Καλιφόρνιας. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν ότι οι τρεις μεταλλωρύχοι οδηγούνταν στο θάνατο γιατί μείωσαν τις ώρες δουλειάς και αύξησαν τους μισθούς χιλιάδων ανθρώπων. Η δίκη ορίστηκε για τις 9 του Μάη 1907. Στη Νέα Υόρκη 20.000 άτομα έκαναν πορεία από το Ιστ Σάιντ μέχρι το Γκραντ Σέντραλ Πάλας. Εκεί άκουσαν με ανάμεικτα αισθήματα ενθουσιασμού, λύπης και οργής τους τρεις ομιλητές, Τζον Τσέιζ, Μόρις Χίλκουιτ και Τζόζεφ Γουάνχοπ, να καταγγέλλουν τη σκευωρία των ιδιοκτητών. Την παραμονή της δίκης, ενώ ο Ντεμπς ξεσήκωνε τη χώρα με τις δηλώσεις του και το "Appeal to Reason" έβγαζε έκτακτες εκδόσεις σε ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ο πρόεδρος Ρούζβελτ (σ.σ. ο πρεσβύτερος) έδωσε συνέντευξη τύπου στο Λευκό Οίκο και αποκάλεσε τους Ντεμπς, Μόγιερ και Χέιγουντ "ανεπιθύμητους πολίτες". Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες άντρες και γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πλακάτ που έγραφαν: "Είμαι ανεπιθύμητος πολίτης".
Παραθέτω συμπληρωματικά ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από κάποιο από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρεται σε μια κινητοποίηση των βετεράνων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Το πρώτο τμήμα ξεκίνησε στις αρχές του Μάη από το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το αποτελούσαν διακόσιοι βετεράνοι μαζί με τις οικογένειές τους. Οι επιφανείς πολίτες προσπάθησαν να τους αποτρέψουν τονίζοντας ότι η πορεία είχε διοργανωθεί από τους κομμουνιστές. Αναφέρθηκε ότι οι βετεράνοι απάντησαν: "Δεν μας ενδιαφέρει ποιος την οργάνωσε. Εμείς θέλουμε τα λεφτά μας. Τα λεφτά δεν είναι κομμουνιστικά".
Προλετάριοι ΟΛΩΝ των χωρών ενωθείτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο απαραίτητη διαδικασία είναι ...
Παρά τα χρονάκια του, καταπληκτικό βιβλίο. Και για όποια λάθη στη μετάφραση φταίω και εγώ (αφού είχα κάνει τη θεώρηση της μετάφρασης).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερίεργη υπόθεση αυτό το βιβλίο που πάνε πια αρκετά χρόνια από τότε που το διάβασα (πρέπει να ήταν γύρω στο 1995). Από τη μια μου έχει μείνει η αίσθηση (βέβαια πάνε πολλά χρόνια) ότι ακόμα κι αν δεν ήταν στις προθέσεις του συγγραφέα το αποτέλεσμα είναι μια σχεδόν αγιογραφία της περιόδου Ρούσβελτ και του ίδιου του Ρούσβελτ. Ένα σοσιαλδημοκρατικής κοπής θα έλεγα βιβλίο, έστω κι αν στις ΗΠΑ θα το χαρακτήριζαν πιθανότατα "ριζοσπαστικά αριστερό". Με τα μάτια του σήμερα, βάση της αίσθησης που μου έχει μείνει (και που μπορεί λόγω των χρόνων που πέρασαν να είναι άδικη) θα έλεγα ότι από πλευράς πολιτικής ουσίας είναι κάπως προβληματικό. Από την άλλη όμως είναι-χωρίς υπερβολή-εξαιρετικά πολύτιμο ως πηγή γνώσεων. Είναι από τα βιβλία που θα έβαζα χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα σε όσα με ταρακούνησαν από όσα έχω διαβάσει. Δε θυμάμαι καν τι με είχε ωθήσει να το αγοράσω, δεδομένου ότι δεν έτρεφα και τα φιλικότερα των αισθημάτων (αν ανοίξει η ντουλάπα με καποια βιβλία εκείνης ή λίγο προγενέστερης περιόδου που είχα διαβάσει, έχουν να βγουν σκελετοί που θα τρομάζει ο κόσμος). Πάντως ότι και να ήταν αυτό που με έκανε να το αγοράσω σε μια έκθεση βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως (άραγε γίνεται ακόμα αυτή; ), θεωρώ την αγορά του μέσα στις καλύτερες αγορές βιβλίου που έχω κάνει. Παρά τον όγκο του ήταν πολύ ευκολοδιάβαστο οπότε ως προς αυτό, ας πάρει καλά λόγια-στο μερίδιό του-ο κ Σαραντάκος. Να πω επίσης ότι αγνοώ το πότε είναι γραμμένο (πιθανότατα να πρέπει να ληφθεί κι αυτό υπόψη).
ΑπάντησηΔιαγραφήρα
Το βιβλίο γράφτηκε το 55' νομίζω (ή λίγο μετά), γι' αυτό και η αφήγηση φτάνει μέχρι αυτό το χρονικό σημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην έκθεση βιβλίου την είχα πετύχει πριν από κάνα δύο χρόνια, υποθέτω συνεπώς πως συνεχίζεται και σήμερα. Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται με τους εκδοτικούς οίκους και αν συμμετέχουν όλοι.
Και η δική μου πολιτική εκτίμηση για το βιβλίο συμφωνεί με τη δική σου αρχική αίσθηση. Αλλά χάνει το δάσος, όποιος τυχόν μείνει σε αυτό το και δε δει τα υπόλοιπα.
Αν γράφτηκε εκείνη την εποχή, τότε υποθέτω ότι έχει μια παραπάνω δικαιολογία. Είναι πάντως ένα βιβλίο που όντως αξίζει να διαβαστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ χαίρομαι που συνεχίζει η έκθεση. Έβρισκα κάθε φορά αδύνατο να μην τη περπατήσω ένα ή περισσότερα απογεύματα κάθε φορά που διεξάγονταν.
ρα