Τι να κάναμε

Ήταν δεδομένο πως απ’ τη στιγμή που το κκε δε δέχτηκε να μπει άκριτα στο τσουβάλι του «όχι νέτο-σκέτο», χωρίς αστερίσκους, από τη στιγμή που δεν υπέκυψε στο εκβιαστικό δίλημμα «λαιμητόμος ή καρμανιόλα» και δεν έπαιξε το παιχνίδι της κυβέρνησης, θα έμπαινε στο στόχαστρο των επικοινωνιακών της μηχανισμών και των επαγγελματιών του τουίτερ, που θα χρησιμοποιούσαν τα πάντα: από την αποχή του 46’, το ζαχαριάδη και το… τραγικό λάθος «τι πλαστήρας τι παπάγος», μέχρι το πολυφορεμένο και διαχρονικό «ψάλτης της δεξιάς και του συστήματος» κι άλλα τέτοια, ωραία πασοκικά. Για την ακρίβεια, τα είχαν έτοιμα, πακεταρισμένα κι άρχισαν να τα ξετυλίγουν πριν καν διαφανεί κι ανακοινωθεί η στάση του κόμματος, για να έχει ήδη φτιαχτεί κλίμα. Άλλωστε έχουν κάνει δουλειά υποδομής και ενεργοποιούν κατά το δοκούν εξαρτημένα αντανακλαστικά, με κάποιες απλές λέξεις: ηγεσία του περισσού, προδοσία, τραγικά λάθη, δογματικός σεχταρισμός, κοκ. Στα παραπάνω σοβαρά επιχειρήματα να προσθέσω επίσης πως δύο αρνήσεις (και στις δύο προτάσεις) ισοδυναμούν με κατάφαση· και το ντεμέκ ψαγμένο ρητορικό ερώτημα «τι θα έκανε το σημερινό κκε στο δημοψήφισμα για το βασιλιά, το 74;», που δείχνει βαθιά ιστορική γνώση και την ικανότητα να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια, γιατί και τα δύο είναι κόκκινα, εκτός από τα πορτοκάλια.

Αυτό το τελευταίο είναι παρμένο από τον καλό λύκο του αρκά κι έχει τρομερή σημειολογική δύναμη ως προς τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και τις καλές προθέσεις κάποιων δυνάμεων που ψάχνουν να βρουν τον καλύτερο δυνατό σύμμαχο, για να τον εξανθρωπίσουν και να στοιχηθούν πίσω του –καλή ώρα όπως τώρα στο δημοψήφισμα, κι ας είναι ματαιοπονία να ψάχνεις τον καλό ιμπεριαλιστή λύκο –πιο ουτοπικό ίσως κι απ’ το να βρεις όντως ένα χορτοφάγο (ου μην και vegan) τσακάλι (ζάχαρης-εε.)

Αυτό το παράδειγμα όμως με κατατάσσει εμμέσως στους υπερασπιστές του γνωστού σκιτσογράφου του μπόμπολα (που πέρασε λίγο στο ντούκου, λόγω της επικαιρότητας που έτρεχε). Την ίδια στιγμή, στο μέτωπο του «καθαρού όχι» συντάσσονται οι χρυσαυγίτες κι οι ανελ με την κυβερνώσα αριστερά, αλλά αυτή είναι μια απλή λεπτομέρεια, που είναι κρίμα να χαλάσει έναν τόσο ωραίο συλλογισμό. Θα αποκτούσε ωστόσο στρατηγική σημασία αν για κάποιο λόγο συνέπιπταν κάπου, για κάποιο θέμα (πχ ότι η γη γυρίζει) με το κκε.

Είναι πολύ λογικό λοιπόν αυτό το κλίμα να επηρεάζει εν μέρει και ένα τμήμα της βάσης μας, παρά τους σχετικά πιο ατσαλωμένους δεσμούς των τελευταίων χρόνων. Και δεν είναι πολύ εύκολο να πει κανείς ποιος επηρεάζεται από την προπαγάνδα του αντιπάλου και ποιος διαμορφώνει συνειδητά μια διαφορετική εκτίμηση σχετικά με τη γραμμή του άκυρου, θεωρώντας τακτικά πιο πρόσφορο το όχι· ούτε αυτά τα δύο βρίσκονται πάντα σε «καθαρή μορφή», είτε το ένα είτε το άλλο, χωρίς να μπλέκουν και μεταξύ τους. Κι είναι απολύτως λογικό η εκτίμηση κάθε σφου να καθορίζεται κι από όσα βλέπει στο περιβάλλον του, κρίνοντας όχι μόνο με βάση την αντικειμενική κατάσταση αλλά και την εικόνα που σχηματίζει ο κόσμος κι οι ψηφοφόροι του κόμματος, ποια τακτική μπορούν να καταλάβουν πιο εύκολα και να τους συσπειρώσει.

Η αλήθεια πάντως είναι πως καμία επιλογή δε θα ήταν εύκολη και δύσκολα θα περνούσε μαζικά και πλειοψηφικά στις μάζες. Όταν οι αστικές δυνάμεις επιλέγουν –και δεν υποχρεώνονται- να κάνουν ένα δημοψήφισμα, φροντίζουν να το διατυπώσουν έτσι που να δημιουργούν τεχνητή πόλωση γύρω από δύο βολικά κι ευνοϊκά για την κυριαρχία τους ενδεχόμενα, χωρίς περιθώρια για εναλλακτικές και ναι-όχι μεν αλλά. ΝΑΙ ή ΟΧΙ, άσπρο-μαύρο (όνειρα κάνω). Όσους αστερίσκους κι αν βάλεις, για να εξηγήσεις πλήρως το σκεπτικό σου (όχι και στις δύο προτάσεις, σε παλιά και νέα μνημόνια, στην εε, κτλ) η τηλεοπτική κοινή γνώμη έχει εκπαιδευτεί εδώ και χρόνια να φιλτράρει τις ενοχλητικές λεπτομέρειες που τα βάζουν να σκεφτεί και να κρατάει την «ουσία». Κι αν ξεκινήσει να λες στον κόσμο πως πρέπει να ακυρώσει με την ψήφο του το σχεδιασμό για μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, έχει την «ικανότητα» να ακούει μόνο τις τρεις πρώτες συλλαβές του ρήματος και μετά σταματάει να επεξεργάζεται το μήνυμα:

-Δηλαδή άκυρο;

Το ίδιο ακριβώς που θα συνέβαινε και με το όχι (σε μνημόνια, εε, κτλ).

-Δηλαδή όχι!

Με βάση αυτό, κατανοώ την αμηχανία πολλών σφων που δεν είναι πεισμένοι για τη γραμμή άκυρο ή δε νιώθουν πως μπορούν να τη μεταφέρουν παραέξω. Η πίεση που ασκεί το εκβιαστικό δίλημμα και το πιθανό ενδεχόμενο να νικήσει οριακά το «ναι», ασκεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση στον περίγυρο του κόμματος και ένα τμήμα των οπαδών. Προσωπικά όμως πιστεύω πως η ανάλυση της λογικής μας, θα ήταν ούτως ή άλλως δύσκολα, ανεξάρτητα από την ειδική μορφή με την οποία θα εκφραζόταν στο δημοψήφισμα.

Η οποία κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε κάλλιστα να κυμαίνεται από το βρώμικο (όχι νέτο-σκέτο) όχι, μέχρι και την αποχή. Και υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα, για να υποστηριχθεί η κάθε επιλογή.

Η αποχή μοιάζει μια λογική στάση (που επέλεξαν έντιμα και τα μ-λ) σε ένα στημένο σκηνικό, όπου ο σύριζα θα χρησιμοποιήσει το «όχι» για διαπραγματευτικό χαρτί με τους εταίρους και το «ναι» για να γλιτώσει το πολιτικό κόστος της συμφωνίας. Ένα όχι που δεν οδηγεί σε καμία απολύτως ρήξη με το κυρίαρχο πλαίσιο –κάτι που ούτε καν σε φραστικό επίπεδο δε διακηρύσσει τώρα η κυβέρνηση. Η ανάγκη διαχωρισμού από μια τέτοια λογική δεν προκύπτει στη βάση μικροπολιτικών υπολογισμών, αλλά ως απαραίτητη επιλογή, που είναι ζόρικη αλλά αφήνει παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον και δεν ακυρώνει τη δύσκολη διαδρομή της τελευταίας τριετίας.

Στον αντίποδα, μπορεί να ήταν πιο εύκολο να εξηγήσουμε την ουσία των θέσεών μας, ξεκινώντας από το «όχι» (και να μην αναλωνόμαστε στο σύντομο τηλεοπτικό μας χρόνο στις ερωτήσεις για το «άκυρο», τα ειδικά ψηφοδέλτια, κτλ), που δε θα ξεσήκωνε τόσο έντονες αντιδράσεις, βοηθώντας να προχωρήσουμε και στο ζουμί της υπόθεσης. Μπορείτε να διαβάσετε και μια ανάλυση του 2310 που υποστηρίζει αυτή την επιλογή.

Όσο για την επιλογή του άκυρου, το βασικό πλεονέκτημα είναι πως πρόκειται για μια «ενεργητική αποχή», που δεν αδιαφορεί για το ερώτημα, δεν αρνείται να πάρει θέση, αλλά δε νομιμοποιεί κανένα από τους δύο πόλους του εκβιαστικού διλήμματος.

Επαναλαμβάνω πως κατά τη γνώμη μου οποιαδήποτε απ’ τις παραπάνω επιλογές θα ήταν λογική και θα μπορούσε να υποστηριχθεί πολιτικά. Το βασικό όμως δεν είναι να μπλέξουμε σε μια ατέρμονη και αγαπημένη συζήτηση, που συμπυκνώνεται συνήθως στο λογοπαίγνιο του τίτλου της ανάρτησης «τι να κάναμε». Αλλά να δούμε πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ο λιγοστός χρόνος που απομένει.

Το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα με τον έλεγχο στις αναλήψεις και το αρκετά χαμηλό όριο των 60 ευρώ να διαμορφώνει εκρηκτικό κλίμα που μπορεί με τους απαραίτητους τηλεοπτικούς καταλύτες να γίνει (ελεγχόμενα) «ανεξέλεγκτο». Αλίμονο όμως αν αφήσουμε να δώσουν τον τόνο ο τραπεζικός πανικός και το δίπολο των διαδηλώσεων στο σύνταγμα: «μένουμε μνημόνιο» vs «μένουμε ευρώπη». Όπου το ΝΑΙ ψηφίζει για να μείνουμε στο ευρώ ενάντια στον ευρώδουλο σύριζα και το ΟΧΙ θέλει να απορρίψουμε τα μνημόνια, ψηφίζοντας εμμέσως υπέρ ενός αριστερού μνημονίου. Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό…

Ο μόνος τρόπος να αλλάξει η ατζέντα και να σπάσει ο τρόμος κι η μεθοδευμένη καλλιέργειά του είναι στο δρόμο και την καθημερινή επαφή με τον κόσμο που αγωνιά όσο ποτέ για το μέλλον του κι ανοίγει κουβέντα από μόνος του.

Πέντε και μία, να μη χαθεί καμία –όπως θα έγραφε και ο ρίζος.

Πίσω από τις λέξεις...

...έρχεται ο αλέξης κι η κυβέρνησή του, με τη συνέχεια των μνημονίων και το τρίτο το μακρύτερο.

Πίσω από τα παχιά λόγια για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία κι εθνική περηφάνια, έρχονται ο εμπαιγμός με το δίλημμα «μνημόνιο ή μνημόνιο», η αδικαιολόγητη άρνηση να προστεθούν τα ερωτήματα που πρότεινε το κκε για μνημονιακές συμφωνίες και εε, το σχέδιο για νατοϊκή βάση στην κάρπαθο.

Πίσω από τους βερμπαλισμούς για τους φορείς της τρόικας, που είχαν την ευκαιρία να γίνουν θεσμοί, αλλά την έχασαν, κρύβεται η υποταγή της κυβέρνησης στον ευρωμονόδρομο και το γλείψιμο της μπότας που τους/μας κλωτσά.

Κύριοι του σύριζα, είστε κάθε λέξη του αστικού συντάγματος που προστατεύει τα ιερά και τα όσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και υπερασπίζεται την εξουσία των εκμεταλλευτών.

Είστε κάθε ξεπουλημένη υπόσχεση της 3^ης σεπτέμβρη και κάθε «ΘΑ» της αλλαγής, αλλά ακόμα πιο πίσω κι από τις φραστικές διακηρύξεις του «παλιού, καλού πασόκ».

Είστε κάθε λέξη των ελευθεριών του μάαστριχτ και της φυλακής των λαών στα δεσμά του χρέους και των ελλειμάτων διαρκείας.

Είστε κάθε λέξη του μνημονίου που θα έσκιζε η κυβέρνησή σας και των εφαρμοστικών του νόμων, που θα καταργούνταν σε ένα μόλις άρθρο.

Είστε κάθε «ναι σε όλα» που ειπώθηκε, για να τα περάσει, και η ένοχη σιωπή στις προτάσεις των κομμουνιστών για την κατάργησή τους.

Είστε κάθε μισόλογο που καλλιεργεί αυταπάτες για εύκολες κι ανώδυνες λύσεις, χωρίς ρήξη και σύγκρουση με το ασφυκτικό πλαίσιο που πνίγει ελευθερίες κι εργατικές κατακτήσεις χρόνων.

Κάθε δημιουργική ασάφεια του βαρουφάκη και κάθε σωβινιστικό λογύδριο του καμμένου.

Κάθε λέξη με ιστορικό φορτίο, που χρησιμοποιείτε για να την αδειάσετε και να την πετάξετε στον κάδο της ιστορίας, μαζί με τα παλιά συνθήματα που ξεχάστηκαν.

Είστε το ακριβώς αντίθετο από την ελπίδα που ευαγγελίζεστε.

Είστε κάθε λέξη των ψεύτικων εκβιαστικών διλημμάτων που βάζετε στο λαό, γιατί το «όχι» σας και το «ναι» μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερό.

Είστε το πασόκ, μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Και τα σταγονίδια της σοσιαλδημοκρατίας, που ξόφλησε ιστορικά και νεκραναστήθηκε, για να επιστρέψει από το παράθυρο.

Είστε όλο λόγια και τηγανίτα τίποτα.

Κι η απάντηση του ελληνικού λαού στα διλήμματά σας δεν μπορεί παρά να είναι ένα κατηγορηματικό κι απερίφραστο «όχι» σε παλιά και νέα μνημόνια.

Φαιά κύτταρα

Έρχεται λοιπόν εκείνη η στιγμή, κάπου στη μέση της πλοκής του μυστηρίου, που ο πουαρό κάθεται ήρεμος σε μια πολυθρόνα, κλείνει τα μάτια για να βάλει σε λειτουργία τα φαιά κύτταρα, να σκεφτεί τα στοιχεία της υπόθεσης και να βάλει ένα-ένα τα κομμάτια στη θέση τους. Ποιος έδρασε με ποιον τρόπο, τι κίνητρο είχε και ποιους σκοπούς επιδιώκει να πετύχει με κάθε του κίνηση-ελιγμό. Και δε χρειάζεται να είσαι ιδιωτικός ντετέκτιβ ή ήρωας της αγκάθα κρίστι, για να καταλάβεις κάποια πράγματα.

Τι επιδιώκει η κυβέρνηση με το δημοψήφισμα; Μήπως ρήξη κι άνοιγμα της κρυφής ατζέντας; Αστεία πράγματα. Ο σύριζα αποφεύγει κάθε αναφορά στη ρήξη, ακόμα κι ως διαπραγματευτικό χαρτί, που έγινε έκφραση της μόδας τώρα με το δημοψήφισμα. Μήπως λαϊκή εντολή για κάποιο ζήτημα που δεν της είχε δοθεί στις εκλογές. Ή να πάρει ο κυρίαρχος λαός τη διαπραγμάτευση στα χέρια του;

Την απάντηση τη δίνουν τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη με τις τοποθετήσεις τους, που θεωρούν την απόφαση άσο στο μανίκι στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, για να περάσουν τη δική «μας» πρόταση, των 47+8 σελίδων, 8 δις και ό,τι ήθελε προκύψει. Και αυτό το χαρτί (που είναι ζήτημα μήπως κάηκε πολύ νωρίες, γιατί όπως έγραψε κι η ραχήλ “the game has just begun”) δεν το ρίχνουν μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο. Ποιος βουλευτής θα τολμήσει τώρα να καταψηφίσει την πρόταση της κυβέρνησής του, που «βάλλεται από τους δανεισές και αντιστέκεται ηρωικά στον εκβιασμό»; Πόσο εθνικά περήφανος θα νιώσει ο ελληνικός λαός για την κυβέρνησή του και το μνημονιακό καπέλο που θα μας φορέσει; Και τι ποσοστό θα του έδινε τώρα αν πηγαίναμε σε εκλογές. Κι ακολουθώντας την τόσο προσφιλή σε ορισμένους κυβερνητικούς κύκλους θεωρία των παιγνίων, αναρωτιέται κανείς: τι ζαριά έφερε ο σύριζα με αυτήν την κίνηση; Εξάρες που θα εγκλωβίσουν διμέτωπα τους αντιπάλους του; Ή ασόδυο που θα το βρει σύντομα μπροστά του;

Τι επιδιώκουν από τη δική τους πλευρά οι δανειστές; Γιατί κρατάνε τέτοια στάση, που ούτε καν στους υποτακτικούς τους δε θα επιφύλασσαν; Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μέχρι και η δεξιά, καραμανλική (αλλά εσχάτως συγκαλυμμένα συριζόφιλη) εφημερίδα «δημοκρατία» να κυκλοφορήσει προχτές με τον εύγλωττο πρωτοσέλιδο τίτλο: τι άλλο θέλουν;

Έλα ντε. Μπαίνει συνεπώς το ερώτημα: κι αν θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση, για να έχουν τους δικούς τους ανθρώπους, πλήρως ευθυγραμμισμένους με τις βουλές τους, χωρίς την παραμικρή ενοχλητικά παρέκκλιση από το plan A; Από την άλλη όμως, μπορεί να παίζουν απλώς σκληρά, για να επιβάλουν τους όρους τους και να μην έχουν «δογματικές αγκυλώσεις» σχετικά με τον ιδεολογικό προσανατολισμό της κυβέρνησης με την οποία κάνουν μπίζνες. Μπλε γάτος, ροζ γάτος (λιοπύρι, καύσωνας...), σημασία έχει να πιάνει ποντίκια.

Τι ακριβώς επιδιώκει η λεγόμενη τρόικα εσωερικού; Γιατί δε βγήκε σύσσωμη, αλλά «επιλεκτικά» και κατά περίπτωση στα κεραμίδια και τα τηλεοπτικά παράθυρα, με όλο τα πρόθυμα φερέφωνά της να κινδυνολογούν και να σπαράζουν μέσα τους από τον τηλεοπτικό τους άμβωνα για την καταστροφή που μας απειλεί, τους ερασιτεχνικούς τυχοδιωκτισμούς, τα δεινά που θα βρουν το τηλεοπτικό ποίμνιο αν δε συμμορφωθεί κι οδηγηθεί υπάκουα στη σφαγή, κτλ. Πώς εξηγείται ότι τα προηγούμενα 24ωρα κινούνταν βασικά στη γραμμή της (έντυπης) «δημοκρατίας», θεωρώντας πολύ σκληρές τις προτάσεις των δανειστών; Κι αν τελικά φλερτάρουν ή μάλλον συνυπολογίζουν το ενδεχόμενο ενός γκρέξιτ;

Επαναλαμβάνω με την ευκαιρία, και με αφορμή μια κουβέντα στα σχόλια, για πολλοστή φορά μια προσωπική εκτίμηση πως δεν υπάρχει μεν πλειοψηφικό ή κυρίαρχο ρεύμα της ελληνικής αστικής τάξης, που φλερτάρει με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα· θεωρώ δεδομένο όμως ότι υπάρχουν ενδοαστικές αντιθέσεις κι ανταγωνισμοί, που μπορεί να εκφραστούν και με αυτόν τον τρόπο και βασικά το αστικό κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής, ποηυ διευθετεί αυτές τις διαφορές και προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα, χωρίς «δογματισμούς» και χωρίς να αποκλείει μια καμπή που να επιβάλει (ή να καθιστά συμφέρουσα) την έξοδο από την ευρωζώνη. Κι αυτό εξηγεί την ύπαρξη και σχετική προβολή μερικών, περιθωριακών προς το παρόν, ομάδων-κινήσεων, όπως το κόμμα της δραχμής, το επαμ του καζάκη, κτλ.

Τι επιδιώκουμε εμείς (το γνωρίζουμε) και πώς μπορούμε να το πετύχουμε;

Καταρχάς, ας κρατήσουμε μια πισινή μήπως τελικά αλλάξουν πάλι τα δεδομένα και καταστεί περιττή, για τον ένα ή άλλο λόγο, η διεξαγωγή του. Θα ήταν επίσης πολύ ενδιαφέρον να έμπαινε προς ψήφιση η πρόταση του σύριζα, τώρα που οι εταίροι απέσυραν τη δική τους. Αλλά η ζωή δεν προκρίνει συνήθως τόσο ενδιαφέροντα, βολικά σενάρια κι έτσι πρέπει μάλλον να ετοιμαστούμε για το αρχικό ερώτημα. Κι αν σήμερα το όχι φαίνεται να έχει σαφές, καθαρό προβάδισμα, είναι ζήτημα πώς θα καθοριστούν οι ισορροπίες μετά από μια καλά συντονισμένη τρομοκρατία, με κλειστές τράπεζες, έλλειψη ρευστότητας, καταθέσεις, ουρές στα ατμ, κτλ.

Χτες υπήρχε μια αναμονή για το πώς θα μεταφραζόταν συγκεκριμένα (αποχή, όχι ή κάτι άλλο) η κρυστάλλινη θέση του κκε: «όχι και στις δύο προτάσεις για συμφωνία, όχι σε παλιά και νέα συμβόλαια» (για το οποίο με καλύπτει εν πολλοίς ένα χτεσινό σχόλιο της amor omnia vincit). Η τακτική ευελιξία του κόμματος (διπλή άρνηση και προσθήκη ερωτήματος για την εε και τα μνημόνια στο δημοψήφισμα) και εν γένει η πολύ καλή χτεσινή κοινοβουλευτική του παρουσία χάλασαν ως ένα βαθμό τη σούπα και το στημένο δίπολο. Τις επόμενες μέρες τον τόνο πρέπει να δώσει ο κόσμος στο δρόμο, με πολλές, μαζικές συγκεντρώσεις.

Τα περιθώρια είναι στενά κι ο χρόνος τρέχει...

Περιμένοντας το δημιοψήφισμα

Πραγματικός διάλογος με ισπανόφωνη (κι όχι απαραίτητα ισπανίδα) τουρίστρια, που μεταφέρω απευθείας στα ελληνικά, για λόγους οικονομίας.

-Έχει πορεία σήμερα στην πλατεία συντάγματος; Μπορούμε να πάμε κι εμείς;

-Μα φυσικά. Είναι του κομμουνιστικού κόμματος.

-Α μόνο κομμουνιστές; Νόμιζα πως θα είναι όλος ο κόσμος.

-Ναι αλλά δε θα είναι μόνο κομμουνιστές. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση.

Κι ήταν όντως μεγάλη, πάνω-κάτω όσο η 11^η ιούνη, που προετοιμαζόταν καιρό, με παλμό, συνθήματα κι ανανεωμένη ελπίδα, χωρίς αυταπάτες και φόβο για τα σύννεφα που έπαιξαν απλώς το ρόλο του μπαμπούλα.

-Καλεί και το κυβερνών κόμμα;

-Όχι, αυτοί δεν είναι κομμουνιστές.

Μήπως έπρεπε να πω καλύτερα πως είναι σεχταριστές; Κι εξάλλου πώς να εξηγήσεις λογικά ότι ένα κυβερνητικό κόμμα διαδηλώνει στους δρόμους ζητώντας τι κι από ποιον ακριβώς;

Κι όχι δεν είναι κομμουνιστές, ούτε καν αριστεροί –κι ας είναι λίγο θολή πολιτική έννοια. Αλλά αυτό δυσκολεύεται να το καταλάβουν πολλοί γηγενείς, πόσο μάλλον οι τουρίστες που μπορεί να θεωρούν το σύριζα την τελευταία λέξη της ριζοσπαστικής αριστεράς –ου μην κι εξτρεμιστές.

Κι από την άλλη πώς να εξηγήσεις ότι μια τόσο μαζική συγκέντρωση δε θα προβληθεί καθόλου ή θα παίξει στα δελτία πιο πίσω κι από το αποτέλεσμα του αργεντινή-κολομβία στο κόπα αμέρικα (σε περίπτωση που δεν είναι ισπανίδα). {σ.σ.: καλά τώρα, δε θα παίξει καν, δεν τίθεται ζήτημα).

Η συγκέντρωση συνδυάστηκε με τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις της οργάνωσης ενάντια στα ναρκωτικά. Και δεν χρειαζόταν καν να αλλάξει δραματικά το κεντρικό σύνθημα για να κολλήσει με τη συνέχεια: «ζωή ολόκληρη, όχι με δόσεις». Η καινούρια μπροσούρα, που κυκλοφόρησε και συμπυκνώνει κωδικοποιημένα βασικά επιχειρήματα πάνω στο ζήτημα, μοιάζει αρκετά με την προηγούμενη αντίστοιχη, αλλά όπως είπαμε και με ένα σφο: τα ναρκωτικά δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ.

Στα «παραλειπόμενα» της συγκέντρωσης ο ρεπόρτερ του russia today που έψαχνε κάποιον για να του κάνει δηλώσεις, και το τραγούδι με το οποίο έκλεισε η συγκέντρωση για το σοκάκι που γέμισε με μπράτσα.

(σύνδεσμος).

Από την ομιλία του γγ ξεχωρίζω το παρακάτω απόσπασμα που συμπυκνώνει όλη την ουσία.

(απόσπασμα)

Σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να φαίνεται μπερδεμένο και να βάζει μαζί τα άμεσα αιτήματα με το στρατηγικό στόχο. Στην πραγματικότητα –και με τον τρόπο που το ερμηνεύω τουλάχιστον- σημαίνει: ρήξη με τους δανειστές, τους εκβιαστές και την εε κι ανάλυση-επεξήγηση τι σημαίνει για εμάς ρήξη, τι συνεπάγεται και πού οδηγεί.

Στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης, ανθολογούμε μοναδικές στιγμές κυβερνητικών στελεχών σε τηλεοπτικά πάνελ κι αναδεικνύουμε τα μαργαριτάρια τους.

-Ο ντούρος αντιμνημονιακός (ουάου) μητρόπουλος, προαναγγέλλοντας τη δική του αρνητική ψήφο, είπε ότι πρώτη φορά (η) αριστερά, στα 150 χρόνια της ιστορίας της καλείται να εφαρμόσει τέτοια σκληρά μέτρα. Δεν ξέρω αν ξεκινάει να μετράει από την ίδρυση της πρώτης διεθνούς, πάντως ξεχνάει σίγουρα κάποια ονόματα (έμπερτ και σάιντεμαν, για να μείνουμε απλά στους «αριστερούς» δολοφόνους της ρόζας λούξεμπουργκ). Είπαμε πρώτη φορά αριστερά, αλλά δεν προέκυψε κι από παρθενογένεση ο αριστερός οπορτοηυνισμός του σύριζα κι η εξελισσόμενη μετάλλαξή του.

-Ο ντούρος αριστερός λεωτσάκος υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ πως η συμφωνία αυτή είναι ένα μεταβατικό στάδιο προς το σοσιαλισμό! Κι η ζωή εξάλλου δεν είναι παρά ένα μεταβατικό στάδιο προς το θάνατο. Ο σκουρλέτης τουλάχιστον δεν το ξεφτίλισε τόσο κι είπε απλώς πως η συμφωνία μπορεί να υποστηριχθεί πολιτικά και αποτελεί βάση προϋπόθεση για το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης –που ούτως ή άλλως έχει γίνει λάστιχο, για να χωράει τα πάντα, ακόμα κι ένα μνημόνιο.

-Ο ντούρος πασόκος κουρουμπλής πιάστηκε από μια ατάκα του παφίλη στο ίδιο τραπέζι, που χαρακτήριζε την αύξηση στη φορολογία της κερδοφορίας ως φύλλο συκής για την κυβέρνηση και τις προτάσεις της και το μετέφρασε: «ο θανάσης αναγνωρίζει ότι υπάρχουν θετικά σημεία στην πρότασή μας» κι ότι «χρειάζεται πολιτικό θάρρος για αυτό». Κι αφού απαρίθμησε κάποια μέτρα ως υλοποίηση του προγράμματος της θεσσαλονίκης (!;) και το ρώτησε ο παφίλης για τη φορολογία των εφοπλιστών, πέταξε το αμίμητο:

Ε μα όλα από το σύριζα τα περιμένετε;

Μα δίκιο έχει ο άνθρωπος ρε θανάση, κάνε κάτι κι εσύ. Όλα από το σύριζα τα περιμένουμε. Ας κάνει κάτι η κυβέρνηση στην τελική.

Ο φίλης τέλος (που προσπαθεί φιλότιμα να δυσφημήσει τη συμπαθή τάξη εμάς των εύσωμων και να καταστεί πιο αντιπαθής κι από τους προηγούμενους) μας τελείωσε με το ρητορικό ερώτημα (σχετικά με την πιθανή αύξηση της τιμής των ζυμαρικών): μα πόσο συχνά τρώτε μακαρόνια;

Είμαστε ρε μακαρονάδες, ρε νίκο τι να κάνουμε.

Αλλά έχει δίκιο (κι αυτός) ο άνθρωπος. Δεν πρέπει να το παρακάνουμε με τα μακαρόνια. Δε θυμάστε τι είχε πάθει ο βέγγος;

-Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε χτες η ζωή με τους χαριεντισμούς της, επειδή το κουκουέ αρνήθηκε να παίξει το προσωπικό της παιχνιδάκι με το πόρισμα για το χρέος.

Αλλά χάνει το όσκαρ στις λεπτομέρειες από τους σεναριογράφους των φωσκολικών διαλόγων τουσκ-τσίπρα που είδαν το φως της δημοσιότητας, εμπλουτισμένοι με μπόλικη σάλτσα και το απαραίτητο συναίσθημα.

Επί του πιεστηρίου

Τελικά η χώρα μας εξακολουθεί να κινείται στον αστερισμό του διάττοντα γαπ, που «τώρα δικαιώνεται», κι ας είναι από καιρό στυμμένη λεμονόκουπα για το σύστημα που υπηρέτησε. Ο γαπ ήταν αυτός που είχε προτείνει στις κάννες δημοψήφισμα για το ευρώ και οι κάννες των εταίρων στράφηκαν πάνω του καπνισμένες και τον τελείωσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο γαπ ήταν κι αυτός που συνέχισε να ζητά εμμονικά στην προεκλογική περίοδο δημοψήφισμα, χωρίς να διευκρινίζει ποτέ και για κανένα λόγο με τι αντικείμενο και ποιο ερώτημα. Όσο για την πρώτη εκλογή του στην ηγεσία του πασοκ, με δαχτυλίδι, δίευρα κι αξιοζήλευτη συμμετοχική (αμεσο)δημοκρατία, οι διαδικασίες της θυμίζουν ίσως την εσπευσμένη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος που αναγγέλθηκε χτες –αν τελικά γίνει και δε σκοντάψει σε συνταγματικούς σκόπελους, πολιτικές κωλοτούμπες ή και σε καθαρά χρονικούς περιορισμούς.

Η μόνη διαφορά είναι πως τότε ο γαπ έλεγε «λεφτά υπάρχουν», ενώ το δημοψήφισμα της ερχόμενης κυριακής, θα διενεργηθεί υπό τη σκιά και το φόβο μιας πιθανής χρεοκοπίας.

Εν τω μεταξύ, οι χτεσινές αποκαλύψεις του πορίσματος για τα σχέδια δολοφονίας του καραμανλή κι η χρονική συγκυρία στην οποία ήρθαν στην επιφάνεια, προϊδέαζαν για παρασκηνιακά μαγειρέματα και πιθανές εξελίξεις. Κι αν επιβεβαιώνουν κάτι τα χτεσινά γεγονότα κι η απόφαση περί δημοψηφίσματος, είναι πως κάθε πλευρά του αστικού τραπεζιού επιχειρεί να θολώσει το τοπίο και να αποκρύψει τη βασική αντίθεση και το πολιτικό διακύβευμα των ημερών.

Ο σύριζα πετάει το μπαλάκι στον ελληνικό λαό, που καλείται ούτως ή άλλως να πληρώσει τη λυπητερή, γιατί –λέει- η συμφωνία που του προτείνεται δεν περιλαμβάνεται στα πλαίσια της λαϊκής εντολής που του δόθηκε –λες και οι δικές του προτάσεις, με τις 47+8 σελίδες και τα 8 δις μέτρα, ήταν βασικό προεκλογικό του σύνθημα. Ο λαός καλείται δηλ ή να υποκύψει στον εκβιασμό της χρεωκοπίας και να εγκρίνει τη συμφωνία, απαλλάσσοντας την κυβέρνηση από το πολιτικό κόστος και το φυλλορρόημα των βουλευτών της. Ή να προκρίνει εναλλακτικά την «καλή, αριστερή» εκδοχή του μνημονίου-συμφωνίας, επιλέγοντας περήφανα τη σκύλλα από τη χάρυβδη. Κορώνα χάνουμε, γράμματα κερδάνε οι άλλοι.

Από την άλλη οι δανειστές και το ακραιφνώς φιλο-εε εγχώριο μέτωπο –πάντα πρόθυμο να δώσει γη και ύδωρ εφόσον του ζητηθεί- επιχειρούν να θέσουν το δίπολο στη βάση «ευρώ ή δραχμή». (Ένα ακόμα πλαστό δίλημμα, που προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά επιζήμιο, εφόσον τεθεί επί τάπητος και με αυτή τη διατύπωση, αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί).

Ουσιαστικά λοιπόν περιμένουμε να δούμε αν θα επικρατήσει το μέτωπο της «εθνικά περήφανης» στάσης ή της φρενίτιδας του grexit, bankrun, capital control, κοκ –όσο περισσότερες οι ξενικές λέξεις, τόσο αυξάνει κι ο τρόμος για το άγνωστο του μέσου συνταξιούχου. Με άλλα λόγια, ή θα νικήσει η περηφάνια ή ο φόβος του μικροαστού. Το ζήτημα όμως είναι με ποιον τρόπο θα βγει πραγματικά κερδισμένος κι ο λαός.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να πει όχι στους εκβιασμούς. Όχι σε παλιά και νέα μνημόνια, όχι στη συμφωνία αλλά και στο ψεύτικο δίπολο που του στήνουν. Κι αυτό το «όχι» δε θα είναι νίκη των νεομνημονιακών δυνάμεων και της κατάπτυστης συμφωνίας που προτείνουν, δε θα είναι νίκη της κυβέρνησης που περιορίστηκε σε μια απλή διαπίστωση τύπου «alors c’ est la guerre», αλλά το «όχι» του λαού. Μια πραγματική λαϊκή κατάκτηση και βάση για τη διασφάλιση αυτή της νίκης, στη συνέχεια, για την τελική ρήξη με την εε, τους δανειστές και την εξουσία των εκμεταλλευτών, που έχουν καθίσει στο σβέρκο του. Όπως ακριβώς και σε ένα άλλο ιστορικό λαϊκό ΟΧΙ.

http://www.902.gr/eidisi/politiki/70378/paremvasi-toy-g-gkioka-sto-mega

Περιμένοντας το μνημόνιο

Σε μία πρόσφατη ανατροπή (που δεν είναι εκπομπή –κι η εκπομπή βασικά δε βλέπεται ούτως ή άλλως), έμπαινε δημοσκοπικά το ερώτημα αν έχει νόημα σήμερα η διάκριση των πολιτικών δυνάμεων σε μνημονιακές κι αντιμνημονιακές, με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να απαντά αρνητικά. Η πρώτη εύκολη ανάγνωση είναι πως το ακραιφνώς μνημονιακό μέγκα προσπαθεί να αφαιρέσει βάρος και αξία από τον αντιμνημονιακό λόγο και τα επιχειρήματα του σύριζα. Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να αξιοποιηθεί κι από το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο για να προετοιμάσει ψυχολογικά το κλίμα για την υπογραφή της συμφωνίας. Γιατί να επιμένουμε, άλλωστε, δογματικά σε παλιά σχήματα που έχουν χάσει τη σημασία τους και δεν ανταποκρίνονται σε στις... προκλήσεις της σημερινής περιόδου;

Γι’ αυτό ακριβώς λοιπόν, όσοι επιμέναμε όλο αυτό το διάστημα να καταδεικνύουμε τον κάλπικο διαχωρισμό σε μηνμονιακές κι αντιμνημονιακές δυνάμεις, σήμερα που οι ψεύτικες, «συνοριακές» γραμμές σβήνουν, όπως οι πατημασιές δίπλα στο κύμα, και που γίνεται σε όλους φανερό πως η σφιχτή θηλιά των δανειστών και της εε ισοδυναμεί με μνημόνιο διαρκείας, πρέπει να συνεχίσουμε να δείχνουμε την πραγματική αντίθεση, ακόμα κι αν κάποιοι δεν μπορούν να την προσλάβουν παρά μόνο μέσα από αυτό το σχήμα. Η γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» μπορεί να σταθεί, κάλπικος ήταν ο αυτοπροσδιορισμός κάποιων φλογερών «αντιμνημονιακών» στο από δω στρατόπεδο.

Κι αν σου λέει κάποιος για την ενότητα της αριστεράς; Φίλε μου, δεν υπάρχει καμία βάση συνεργασίας με ένα μνημονιακό κόμμα, σαν το σύριζα. Κι αν βγαίνει κάποιος συριζαίος στο μπλοκ να σχολιάσει πολιτικά; Φίλε, δεν ανοίγω διάλογο με μνημονιακούς.

Νδ-πασόκ-συνασπισμός, ψηφίζουνε μνημόνια, πληρώνει ο λαός.

Η πλάκα είναι πως τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που συζητάμε, δεν είναι αυτά που μας επιβάλλουν οι δανειστές, αλλά η δική «μας» πρόταση, της ελληνικής κυβέρνησης. Και πως πολλοί συριζαίοι σε τηλεοπτικά πάνελ λένε να περιμένουμε πρώτα να δούμε (για να κρίνουμε) την τελική συμφωνία, που μόνο χειρότερη μπορεί να είναι (από τις δικές «μας» προτάσεις), αφού οι «εταίροι» πιέζουν για ακόμα περισσότερα μέτρα. Τόσα, που μέχρι κι ο παλαιομνημονιακός λόχος ξεθαρρεύει και βγαίνει να υπερασπιστεί ανοιχτά το διαβόητο μέιλ χαρδούβελη, ως μια πιο ήπια και ανώδυνη «λύση».

Το ζήτημα είναι τι παιχνίδι παίζεται με τη σκληρή στάση της πάλαι ποτέ τρόικα και των φορέων της που εναλλάσσονται στο ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου. Ή που θέλουν να ταπεινώσουν πολιτικά το σύριζα, για να τον ευθυγραμμίσουν πλήρως με τις βουλές τους και να κόψουν το βήχα σε όποιον τυχόν ονειρεύεται την παραμικρή παρέκκλιση από το βασικό τους σχέδιο. (Και ο σύριζα που αποκλείει σε όλες τις πτώσεις τη ρήξη, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να χορέψει, με ζουρνάδες και νταούλια, στο ρυθμό που του κρατάνε). Ή που η κυβέρνηση έχει βρει μια καλή ευκαιρία να πλασάρει τη γνωστή τακτική του βασιλιά χότζα (όχι του εμβέρ), (με το μικρό σπιτικό και τα ζωντανά που, όταν φεύγουν, το κάνουν να μοιάζει μεγαλύτερο), και να μας σερβίρει τη συμφωνία με σως-γαρνίρα εθνικής συγκίνησης, γιατί τάχα αντιστάθηκε και δεν υπέκυψε σε όλες τις ιταμές απαιτήσεις της άλλης πλευράς.

Στον έβδομο ουρανό, όλοι αδέλφια.

Κάποια κυβερνητικά στελέχη μάλιστα υποστρίζουν σε δημόσιες εμφανίσεις τους πως τα μέτρα είναι ταξικά (α γεια σου αρχηγέ κι εμείς αυτό λέμε), γιατί καλούνται για πρώτη φορά να πληρώσουν (και) οι πλούσιοι (γαργάλατο αρχηγέ, δε λέμε το ίδιο). Σα να λέμε δηλ πως έχουμε και λόγους να πανηγυρίζουμε κιόλας για τη συμφωνία. Κορόδια τους πιάσαμε, αδέλφια, τους άλλους (εμείς είμαστε οι άλλοι). Κερδάμε, κερδάμε. Ρίγη απερίγραπτης περηφάνειας.

Αλλά τότε, τι νόημα έχουν τα υπονοούμενα πως η μόνη κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης είναι να μην επιβεβαιωθεί το σενάριο της αριστερής παρένθεσης; Αφού όλα τα περάσαμε...

Υπάρχει βέβαια κι η παρηγο-ρήτρα ανάπτυξης για το χρέος, που επιδιώκει να αποσπάσει η ελληνική κυβέρνηση. Μένει βέβαια να αποδείξει με κάποιον ταχυδαχτυλουργικό τρόπο α. πως τα δανεικά ξεπληρώνονται τελικά με άλλα δανεικά και θα αποπληρώσουν μάλιστα και το χρέος σε βάθος χρόνου, και β. πως ο λαγός μπορεί να επιβάλει τους όρους του στο λάκκο των λεόντων –εκτός κι αν λέει απλώς καμιά μουσμουλιά, για να περνάει η ώρα, μέχρι να συναντήσουμε όντως από κοντά το λιοντάρι.

Ένας άλλος «αριστερός αντιπερισπασμός» του κυβερνητικού επιτελείου ήταν το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, όπου οι ανελ καταψήφισαν μεν επί της αρχής, αλλά επιβεβαίωσαν με τη συνολική στάση τους πως θα είναι οι τελευταίοι που θα έριχναν την κυβέρνηση, για να μην ακολουθήσουν τόσο σύντομα την τύχη διάφορων συγκυβερνητικών εταίρων (λαος, δημαρ) στον κάδο με τις στυμμένες λεμονόκουπες.

Όσο για το κυβερνητικό επιτελείο με τα παπαγαλάκια που τιτιβίζουν (σε τουίτερ και λοιπά μκδ), ανέλαβε να φτιάξει αμέσως κλίμα για την αρνητική επί της αρχής ψήφο του κουκουέ, χωρίς να εξετάζει το σκεπτικό, την ψήφο στα επιμέρους άρθρα κι άλλες τέτοιες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Ένας συριζαίος τραγουδιστής μάλιστα (δρογώσης), στη συναυλία που έγινε για να πανηγυρίσουν τη νέα επιτυχία της αριστερής κυβέρνησης, άφησε σπόντες για το κόμμα που δε θέλει να δει όλα αυτά τα παιδιά εδώ με ιθαγένεια!

Κι όλα αυτά για ένα νομοσχέδιο που προβλέπει απαράδεκτους περιορισμούς και αξεπέραστους (για πάρα πολλούς μετανάστες) σκόπελους, όπως τα ένσημα, η προϋπόθεση για 10ετή κατοχή πράσινης κάρτας, κτλ. Αλλά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να απαντήσεις σοβαρά σε αυτούς. Οι τρολιές μόνο με αντίστοιχα σοβαρό ύφος και τρόπο αξίζει να απαντηθούν. Και θα δανειστώ τα λόγια του σοφού λαϊκού στρώματος που (εξακολουθεί να κοροϊδεύει την κοινωνία με το μπλοκ του και) λέει πως διεκδικούμε ιθαγένεια για όποιον γεννήθηκε κι αναπνέει εδώ από το 1821. Και τέλος πάντων, έχουμε δίκιο.

Και το δίκιο αυτό θα πλημμυρίσει απόψε τους δρόμους στο κέντρο της αθήνας (και όχι μόνο) ενάντια σε παλιούς και νέους μνημονιακούς και τον ευρωμονόδρομο που τόσο πιστά υπηρετούν.

Όλοι απόψε στο σύνταγμα.

Υγ: αύριο περισσότερα από το σημερινό συλλαλητήριο και άλλες σημειώσεις των μνημονιακών ημερών που ζούμε.

Δάσκαλε που δίδασκες

...και νόμους δεν εκράτεις. Ή μήπως εκράτεις; Και αν απλώς ήθελες να τους μεταρρυθμίσεις προς το καλύτερο; Τέλος πάντων, δε χωράνε όλοι οι δάσκαλοι στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι. Και μία καλή ευκαιρία για έναν πρώτο βασικό διαχωρισμό είναι το συνέδριο της δοε, που γινόταν αυτές τις μέρες κι ολοκληρώθκε χτες στο νοβοτέλ, στη μιχαήλ βόδα.

Για την ακρίβεια ήταν η 84^η γενική συνέλευση της ομοσπονδίας, με το 84’ να δεσπόζει σε ένα μεγάλο πανό στη συνεδριακή αίθουσα και να προσφέρεται για τους κατάλληλους συνειρμούς με το (19)84 του όργουελ και τη διπλή σκέψη-γλώσσα. Δεν είναι εξάλλου σπάνιο φαινόμενο η διπροσωπία κι η διάσταση (αγωνιστικών) λόγων κι έργων, για τη συνδικαλιστική ηγεσία της ομοσπονδίας. Κλασικό παράδειγμα ένα κεντρικό πανό της ομοσπονδίας, που έβαζε ως στόχο-αίτημα μια αξιολόγηση με διαφορετικό περιεχόμενο. Στα λόγια δηλαδή είμαστε ενάντια στην αξιολόγηση της τρόικας και του (προηγούμενου) υπουργούκαι στην πράξη την ξαναφέρνουμε από το παράθυηρο και καλλιεργούμε αυταπάτες για μια φιλεργατική εκδοχή της. Κι αυτό, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, δεν αφορά μόνο γαλάζιους και βένετους του παλιού δικομματισμού, αλλά όλο το πολιτικό φάσμα, πλην λακεδαιμονίων.

Την ίδια αίθουσα στόλιζαν πανό όλων των χώρων, ακόμα και των πειρατών στην εκπαίδευση (!) (κοινή εκλογική κάθοδος με κάτι ανεξάρτητους πασόκους), δίνοντάς της φοιτητικό χρώμα και έναν τόνο αμφιθεάτρου, με πηγαδάκια, τραπεζάκια έξω και πάγκους γεμάτους με πολιτικά βιβλία κι ανακοινώσεις. Κι αυτός ο νεανικός παλιμπαιδισμός (που ευτυχώς σταματά στα είκοσι και δε φτάνει ως την ηλικία των μαθητών του δημοτικού) δεν αφορά προφανώς μόνο τα άψυχα αντικείμενα, αλλά επεκτείνεται σε αυτούς που τα έφτιαξαν και τα έστησαν. Και προπαντός στις διαδικασίες του συνεδρίου, που είναι έως και διασκεδαστικές αν τις δεις αποστασιοποιημένα απ’ έξω, αλλά πέραν του ημιώρου προκαλού πονοκέφαλο.

Ένα μικρό παράδειγμα από τη δική μου ημίωρη εμπειρία, γιατί η παραπάνω έκθεση φέρνει άλλες παρενέργειες, με (μόνιμους και σταθερούς) πρωταγωνιστές το δίδυμο πασόκ-αντάριζα (παρεμβάσεις και σύμμαχοι). Βγαίνει πχ η πασοκολέρα με στόμφο και τσιριχτή φωνή (...μισό, παρένθεση. Γιατί το λέμε λέρα τον άνθρωπο; Αφενός γιατί είναι εξ ορισμού, ως πασόκος. Αφετέρου, γιατί χρησιμοποίησε το βίντεο στη μνήμη ενός σφου, του παπλωματά, που έφυγε πρόωρα κι όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα γι’ αυτόν, για να κάνει συγκρίσεις και να πει πως οι άλλοι δεν έχουν το ήθος του –λες και το έχει αυτός. Κλείνει η παρένθεση). Βγαίνει λοιπόν η πασοκολέρα με τσιριχτή φωνή και τα χώνει με αστειάκια και λογοπαίγνια δημοτικού (δεν το γλιτώσαμε τελικά) σε αυτούς που θέλουν επιστροφή στη δραχμή και την οκα, αλλά δεν έχουν δράμι μυαλό. Στη γαλαρία περιμένουν τρεις παρεμβασίες να τελειώσει την παρέμβασή του κι αρχίζουν να φωνάζουν

Μέγκα, διώξε το σεφερλή

Πάρε τώρα τον πασφαλή

(ή κάπως έτσι, τέλος πάντων την πασοκολέρα)

Εξασφάλισαν την αυτάρεσκη αίσθηση πως του την είπαν και μια ωραία ιστορία για τα εγγόνια τους, κι η ζωή συνεχίζεται χωρίς ουσία, αέρας σε έγχρωμο μπαλόνι.

Την πρώτη μέρα πάντως είχαν πορευτεί όλοι μαζί, ομοφωνούντες, στο συλλαλητήριο της αδεδυ

Με αντιθέσεις και καβγαδάκια, είναι η σχέση μας πολύ εκρηκτική

Μετά μωρό μου ζητάς χαδάκια, και αλλάζει η ερωτική πλοκή

Και δεν είναι αυτή η μόνη ομοιότητα με τα φοιτητικά. Μπορείς για παράδειγμα να βρεις πασόκους που το παίζουν (και κατεβαίνουν ως) γιαλαντζί ανεξάρτητοι. Γνήσιους πασόκους που το παίζουν αγωνιστές κι αναμασούν τις μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις της αλλαγής και της πασοκάρας του 80’. Πασόκους με πολιτικά, πρόθυμους να στελεχώσουν το νέο, κυβερνητικό συνδικαλισμό. Συντεχνιασμό του χειρότερου είδους κι ενδοκλαδική ανθρωποφαγία: ποιοι θα μπουν σε προτεραιότητα για μερικές θέσεις (οι απόφοιτοι της ειδικής αγωγής βόλου ή όσοι έχουν αντίστοιχο μεταπτυχιακό); Συχνές συμπράξεις του παλιού δικομματισμού, που έλεγχε μέχρι πρότινος και την πλειοψηφία του δσ. Αλλά και την κολεγιά σύριζα κι (ενός τμήματος του) εξωκοινοβουλίου, που δεν περιορίζεται απλά σε μερικά πλαίσια συνελεύσεω, αλλά προχωρά σε μεγαλύτερο βάθος.

Ίσως κάποιοι πιστεύουν πως αυτό το τελευταίο είναι υπερβολή ή ότι λέγεται με τη δύναμη της συνήθειας, αλλά δεν είναι έτσι. Σε πολλά σχήματα-ελμε, οι δύο δυνάμεις έχουν κοινή κάθοδο κι είναι ρευστό μέχρι την τελευταία στιγμή πού θα καταγραφούν και πώς θα καθορίσουν τους συσχετισμούς. Όπως μου έλεγε ένας σφος, πιθανότατα θα κρατήσουμε τη δεύτερη έδρα, γιατί χάνουν μία οι πασόκοι και θα την πάρουν μάλλον οι δήθεν ανεξάρτητοι, εκτός κι αν οι συριζαίοι πιέσουν και πείσουν κάποια αμφιταλαντευόμενα (ενδιάμεσα κι εξαρτημένα) σχήματα να τους στηρίξουν και την πάρουν αυτοί.

Τελικά οι συσχετισμοί δεν άλλαξαν εντυπωσιακά.

Οι πασόκοι έχασαν μία έδρα, που την πήραν οι ανεξάρτητοι, ο σύριζα έμεινε στη μία, ενώ εμείς κρατήσαμε τη δεύτερη έδρα, με παράλληλη αύξηση ποσοστών και των αντιπροσώπων μας (από 75 σε 89) για δσ και αδεδυ. Ένα αποτέλεσμα που δεδομένης της ροζ λαίλαπας, της φοιτητικής επιβίωσης των εαακ και των αυταπατών για μια εύκολη κυβερνητική λύση από τα πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα (πχ αξιολόγηση, που μπορεί να περάσει σε λάιτ εκδοχή, χωρίς απολύσεις, αλλά συνδέοντας το μισθό με την επίδοση) κρίνεται θετικό. Αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Κι υπάρχει ακόμα μπόλικος ανήφορος.

Στα παραλειπόμενα του συνεδρίου.

Το βιβλίο στον πάγκο των αναιρέσεων για τον άρη, από τον αδελφό του, μπάμπη κλάρα (εκδόσεις κψμ), και οι καθόλου προβλέψιμες αιχμές που άφησαν για τη βάρκιζα, για να τους απαντήσει η δριμάλα, θυμίζοντάς τους τον αγώνα του δσε. Παρεμπιπτόντως, κρατήστε και μια μικρή επιφύλαξη για τη μετέπειτα πολιτική διαδρομή του συγγραφέα. Δεν είμαι πολύ σίγουρος δηλ αν τα στερνά τίμησαν τα πρώτα ή αν πέρασε στην αντίπερα όχθη.

Σχόλιο σφου που παρακολουθούσε τις ομόφωνες αγωνιστικές διεργασίες του συνεδρίου, κατά την έγκριση διαφόρων ψηφισμάτων.

Ναι στο ένα, ναι στο άλλο, μαζικούς διορισμούς, ιστορίες, ακόμα κι η επανάσταση να έμπαινε προς ψήφιση, θα εγκρινόταν με συντριπτική πλειοψηφία. Ναι σε όλα.

Και πόσο εύκολα αυτό το «ναι» καταλήγει σε αυτό το άλλο «ναι σε όλα», που τόσο καλά έχουμε μάθει τον τελευταίο καιρό από το ελληνικό κοινοβούλιο. Μία κάλπη δρόμος...

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε

Με ποιον; Με τον καπετανάκη και το συμβούλιό του. Δεν έχει ντούγκλας το μουστάκι, γιατί αυτά είναι αγκυλώσεις κι αναχρονισμοί της μεταπολίτευσης, χώρα που ως σύμβολο παραπέμπει στο σφο με το μουστάκι. Ούτε συμφωνήσαμε να βγούμε από τη φυλακή της εε, γιατί δεν έχουμε κάποιο πειστικό σχέδιο για απόδραση, άσε τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετωπίζεις έξω, οπότε πού να τρέχεις. Είναι κι η φυλακή μια κάποια λύση, επώδυνη και όχι πολύ περήφανη, αλλά ξέρετε δα πως είναι οι φυλακές. Αν τα έχεις καλά όμως με τον καπετανάκη και του στηθείς, θα έχεις τα τυχερά σου, φαΐ, τσιγάρα, ύπνο, ενώ έξω ούτε αυτά δεν είναι εξασφαλισμένα. Τίποτα δε συγκρίνεται με την ασφάλεια της φυλακής και το φόβο μπροστά στην ελευθερία, όπως εξηγεί ο φροϋδομαρξιστής έριχ φρομ.

Η ελπίδα φεύγει. Το μνημόνιο έρχεται.

Πάει και η ηρωική δημιουργική αμφισημία «τέρμα στο μνημόνιο, ζήτω η επέκτασή του», γιατί απαιτήθηκε συνολική συμφωνία. Κι η συμφωνία αυτή πρέπει να περάσειαπό τα κοινοβούλια. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι. Η αριστερή πλατφόρμα κι η ίσκρα χάθηκαν για μερικές ώρες από προσώπου γης και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, για την εσωτερική συμφωνία. Τα ροζ παπαγαλάκια πήραν γραμμή μεταμεσονύχτια να τιτιβίσουν σε όλους τους τόνους πως καλούνται επιτέλους για πρώτη φορά να πληρώσουν κι οι πλούσιοι· αλλά δεν πείθουν ούτε τους δικούς τους που θέλουν να παραμυθιαστούν κι έχουνε χάψει άλλα κι άλλα. Ο ανεκδιήγητος μιχελογιαννάκης πρόλαβε, είπε, ξείπε, έθεσε όρους για την κωλοτούμπα κι άρχισε από μόνος του το «μασάζ» στον εαυτό του. Ο μητρόπουλος εκδικείται γλυκά την κυβέρνηση, που δεν του κράτησε μια από τις καρέκλες της –γιατί ο καλός πασόκος στη φουρτούνα φαίνεται κι άμα βρεθεί στην απέξω, δε θα διστάσει να κάψει τους πάντες. Η κομμουνιστική (η ποια;) τάση σύριζα κερδίζει παραπάνω από τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που θα της αναλογούσαν. Το «κόκκινο» (το) παίζει ντεμέκ αντικειμενική πολυφωνία, χωρίς να παίρνει θέση με αξιολογικές κρίσεις για τα γεγονότα. Και η αυγή, όπως σχολίασε κάποιος στο τουίτερ, αν ήταν αθλητική εφημερίδα, θα κυκλοφορούσε με φουστανελάδικο τίτλο: «πάλεψαν σα λιοντάρια, αλλά λύγισαν στο τέλος – άδικη ήττα 7-0». Κι ούτε καν ένα γκολ της τιμής. Ή έστω ένα φύλλο συκής, για να κρυφτούν πίσω του.

Και τώρα; Κανονικά ο τσίπρας θα έπρεπε να ανακοινώσει τη συμφωνία από το σκοπευτήριο της καισαριανής, για να έχει και συμβολισμό, όπως ο γαπ με το καστελόριζο. Η ψηφοφορία για την έγκριση από τη βουλή μπορεί να πάει και μες στο σαββατοκύριακο, που βολεύει ως ημερομηνία για να μην πετύχουν και καμιά γενική απεργία. Η συμφωνία περνάει κατά πάσα πιθανότητα, όχι όμως με τις έδρες της συγκυβέρνησης –εκτός κι αν κάποιοι επιλέξουν την πλήρη γελοιοποίηση- αλλά με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Σε κάθε περίπτωση, θα έχουμε πρόβα τζενεράλε για το μεγάλο, φιλο-εε συνασπισμό του μέλλοντός μας. Μπορεί να το δεχτεί αυτό όμως ο σύριζα στην παρούσα φάση; Ή μήπως θα οδηγηθούμε σε καλοκαιρινές κάλπες; Και τότε, όπως λέει ο τρας, θα φωνάζουμε με στιλ κι επιτηδευμένη υστερία: «πρέπει να φύγουν Αυτοίοίοίοί...». Εκτός κι αν οι κοψοχέρηδες που ψήφισαν σύριζα, σκεφτούν πως έχουν κι άλλο ένα χέρι, οπότε τους παίρνει για άλλη μία φορά, άλλη μία ευκαιρία, άλλο ένα εκβιαστικό δίλημμα, και άλλο (αυτο)γκολ, και άλλο (αυτο)γκολ.

Οκέι γιες, οκέι γιες, σε είδα στο σύνταγμα προχτές

(και ποιον δεν είδαμε δηλ αυτές τις μέρες να διαδηλώνει)

Οκέι γες, οκέι γιες, πάει η χώρα σε εκλογές... (;)

Τους μόνους που δεν είδε ο πολύς κόσμος, γιατί δεν ήθελαν να τους δουν τα κανάλια, ήταν χτες οι λακεδαιμόνιοι, κι ας ήταν περισσότεροι από όλους τους άλλους αθροιστικά. Είναι ενδεικτικός ο αυθόρμητος ενθουσιασμός του ανταποκριτή του καναλιού bbc για το μήκος της πορείας, που αποτυπώθηκε και στο τουίτερ του. Still coming, still coming...

Όσο για την κάλυψη και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δελτίων; Ακόμα τα περιμένουμε. Όπως θα έλεγε κι ο βρετανός.

Still coming, still coming

Άσε με να μείνω (Ευρώπη)

...σε παρακαλώ. Όλο και πιο λίγο κάθε μέρα ζω.

Έγινα σκιά σου και σ’ ακολουθώ (3), μα θα χαθώ

Κι ενώ το πριν ανακαλύπτει πως το κκε δεν είναι υπέρ της ρήξης με την εε, κάτι που εξηγεί πιθανότατα την ξεχωριστή συγκέντρωση της ανταρσυα στις 11 ιούνη που είχε συλλαλητήριο το παμε, σε αντίθεση με την κυριακή που δεν είχε πρόβλημα να βρεθεί στην ίδια συγκέντρωση με τη ρηξιακή αδεδυ και το μεγάλο καπέλο του σύριζα...

Κι ενώ ο γλέζος μιλούσε στους φιλέλληνες με τις σφυρίχτρες, τις καραμούζες και το πλακάτ «unfuck Greece» στις βρυξέλες και τος έλεγε πως την κρίση την προκάλεσε το χρηματιστικό κεφάλαιο (α-γάματα με κεφαλαία γράμματα, με τόσο βαθιές αναλύσεις)...

Κι ενώ θα νόμιζε κανείς ότι μετά τις ταυτότητες και την άνω πλατεία, ο πήχης της γραφικότητας είχε μπει πολύ ψηλά για να τον ξεπεράσει οτιδήποτε άλλο. Κι ότι την ομορφιά της αποκάλυψης (τώρα) της πρώτης φοράς, την περασμένη βδομάδα, δεν μπορεί τίποτα να την πλησιάσει...

προσοχή στη λεπτομέρεια με το κουκλάκι στο ένα χέρι

Κι ενώ πλησιάζει το 1992, όπως έλεγε το σήμα έναρξης των αυθαίρετων, και τα δελτία ειδήσεων είναι πιο τρομακτικά κι από τη μουσική του, στις πρώτες νότες του, και πιο αυθαίρετα κι απ’ τον κάπελα στις εκτιμήσεις τους για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στα χρονικά...

...ο μητσοτάκουλας ξεπροβάλλει με φόντο ελληνικές σημαίες, όπως το 92’ στο συλλαλητήριο για το μακεδονικό –λείπει μόνο ο κύρκος με τη φυσαρμόνικα να πει για τους λακεδαιμόνιους και την απουσία τους. Κρίμα μόνο που δεν άρχισε ο επίτιμος να απεύχεται από μικροφώνου το «ατύχημα» ενός grexit και να τρέχουν όλοι γήυρω του να γλιτώσουν από την καλοτυχία του. Ή να κάνουν μαζί του μια πρόποση για να ‘ρθουν όλα δεξιά...

Κι αν είχε χιούμορ η συγκυβέρνηση, θα ανακοίνωνε λίγες ώρες-μέρες νωρίτερα το κλείσιμο της συμφωνίας, για να πέσει πάνω στη χτεσινή συγκέντρωση και να την αφήσει χωρίς αντικείμενο και λόγο ύπαρξης. Ή για να βγουν στο καπάκι να πανηγυρίσουν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, αριστεροί και φιλελέδες, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (αφού δεν είναι πια της μόδας ο διαχωρισμός), δωσίλογοι κι εθνικά περήφανοι διαπραγματευτές: θα σας δώσουμε γη, αλλά νερό με τη σταγόνα, για να παραπέμπει σε μαρτύριο.

Ο σκάι εν τω μεταξύ κάλυπτε ζωντανά τη συγκέντρωση, με έκτακτη ειδική εκπομπή, που ούτε ο 902 για το παμε δε θα έκανε. Με μονοκάμερο, και καμεραμάν που είχε πιασμένο λαιμό, και δε γυρνούσε δεξιά-αριστερά, για να μη φαίνονται τα κενά στις γωνίες. Αλλά με συγκινητικό ζήλο, συνεχή καλέσματα (κατεβείτε όλοι στο σύνταγμα), ζωντανές συνδέσεις και ρεπόρτερς που έπαθαν επιφοίτηση για μια μέρα και ξαφνικά ήξεραν να ξεχωρίσουν την προβοκάτσια και τα άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με την πορεία.

Μα πάνω απ’ όλα με ευθείες κι απροκάλυπτες προτροπές να γίνει η συγκέντρωση αυτή μαγιά για τη δημιουργία ενός καινούριου φιλο-εε πολιτικού φορέα με τη δική του ευγενική χορηγία. Και πώς θα το πούμε το νέο κόμμα; Ανεξάρτητοι- μένουμε ευρώπη – αποκλειστικά. Βγαίνουν ωραία και τα αρχικά, αν το καλοσκεφτείς...

Είχαν απόλυτο δίκιο πάντως τα ματ του σύριζα που περιφρούρησαν τη φλελέ πορεία από τους αναρχικούς. Αφενός γιατί πού θα βρούμε ξανά, με όσα έρχονται, τέτοια ευκαιρία να γελάσουμε κι αφετέρου γιατί όσοι συμμετείχαν στο χτεσινό σόου είναι η μοναδική ελπίδα (που έρχεται) του σύριζα να φανεί αριστερός, τώρα που κλείνει η συμφωνία των εταίρων και της εταίρας.

Δεν είναι όμως φτηνό κι εύκολο να χλευάζουμε όσους κατέβηκαν χτες στους δρόμους;

Έχετε δίκιο. Ας δούμε μια φωτογραφία.

Κι αναρωτιόμουν αν είχε τελικά δική της παρέμβαση η οακκε χτες.

Ας δούμε κι άλλη μία.

Αυτά τα αρχαιοπρεπή σκαθάρια της Amalias Road είτε είναι σπαρτιάτες, που αντί για «μολών λαβέ» υποστηρίζουν να δώσουμε και γη και νερό στους δανειστές, για να τους καλοπιάσουμε.

Είτε είναι ρωμαίοι, που πήραν σαφή θέση στο δίλημμα «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με τους ρωμαίους ή με τους γαλάτες».

Είναι τρελοί αυτοί οι ρωμαίοι!

Μα όχι οβελίξ, είπαμε θα φερθούμε ευγενικά, χωρίς χλευασμούς. Μόνο μπούφλες. Κυρίως σε κάτι εργατοπατέρες και την πλειοψηφία του δσ των εργαζομένων της γιούρομπανκ, που είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι το μοναδικό σωματείο που πήρε απόφαση συμμετοχής στο φεστιβάλ ανοησίας της περασμένης βδομάδας. Χαρά στο κουράγιο των σφων, που έχουν να αντιπαλέψουν αυτή την κατάσταση.

Οι άνθρωποι έχουν βέβαια ένα σκεπτικό. Σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Και πως αν δεν αντιδρούσαμε εξ αρχής κι είχαμε κάτσει να το απολαύσουμε αδιαμαρτύρητα, παίρνοντας μόνοι μας κάποια μέτρα, θα το απολαμβάναμε και δε θα πονούσαμε τόσο.

Στο δια ταύτα. Αν η ιστορία των παρδαλών «επαναστάσεων» έχει επαναληφθεί πολλές φορές ως τραγωδία ανά την υφήλιο, εδώ προς το παρόν επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αλλά αυτό δεν την καθιστά λιγότερο επικίνδυνη, ούτε αυτήν, ούτε συνολικά το δίπολο που πάει να στηθεί και μόνο τραγωδίες έχει να προσφέρει στο λαό μας.

Υγ: Ευρώπη-Ευρώπη, Europe, Europe…

Κι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

Υγ: όλοι σήμερα στην ομόνοια, για οξυγόνο...

Γίνονται πράγματα

Μια σφισσα που έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο (είδες τι ωραία που ακούγεται η ανεργία με την κατάλληλη διατύπωση;) για να καίγεται με διάφορα και να συλλέγει άχρηστες πληροφορίες, την έχει σημαδέψει ανεξίτηλα μια συνέντευξη της πολιτικοποιημένης (έχει κατέβει υποψήφια και με το λαος) ηθοποιού (γιατί διέπλασε τα ήθη πολλών εφήβων) βάνας μπάρμπα, που ασφυκτιούσε στη φτωχική και μικρή σα στηθόδεσμο χώρα μας, κι εξέφραζε το παράπονο πως στην ελλάδα «δε γίνονται πράγματα».

Κι αυτός –από τελείως διαφορετική σκοπιά- είναι κι ο καημός πολλών σφων, που βουλιάζουν κάθε μέρα στη στεριά της μίζερης ρουτίνας μας, ιδίως αν τη συγκρίνουν με το πρόσφατο παρελθόν, που ήταν γεμάτο ενδιαφέροντα γεγονότα και μεγάλες προσδοκίες για όσα θα έρχονταν, αλλά έμειναν από λάστιχο κάπου στη μέση και μας έστησαν στο ραντεβού με την ιστορία.

Υπάρχουν όμως κάποια ευχάριστα διαλείμματα, που σπάνε τη μονοτονία και τη δύναμη της αδράνειας-συνήθειας, σαν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και σαν τον χαρταετό που κάνει δύο-τρία τινάγματα, σαν επιθανάτιους ρόγχους, πριν ξαναπέσει παταγωδώς στο έδαφος, μέχρι την επόμενη έφοδο στον ουρανό. Αν μη τι άλλο, οι τελευταίες μέρες ήταν κάπως γεμάτες και γίνονταν πράγματα, όχι απαραίτητα θετικά, πάντως ενδιαφέροντα. Να αρχίσει να κινείται κάτι κι ας είναι κι η άμμος γύρω μας –η κίνηση είναι το παν. Τα συγκεντρώνω και τα παρουσιάζω ανά κατηγορίες.

Κατηγορία φεστιβάλ

Οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδεις επαφές με κύκλους πλην λακεδαιμονίων, διαδικτυακά ή δια ζώσης, θα έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά τη γλυκιά καραμέλα για διασπαστικές κινήσεις, πορείες, ακόμα και φεστιβάλ, που όσο πάει κυκλοφορεί σε περισσότερες γραφικές γεύσεις. Πχ γιατί το κουκουέ κάνει διασπαστικό διήμερο μεταναστών και δε συμμετέχει στο αντιρατσιστικό –όπως τις πρώτες χρονιές, όπου οι σφοι έπαιζαν τον κινούμενο στόχο για διάφορους μαύρους, που έψαχναν να εκτονωθούν; Γιατί διάλεξε να κάνει κομματικό συλλαλητήριο (σ.σ.: του παμε) τη μέρα που γιορτάζαμε την επιστροφή της ερτ; Και πάει λέγοντας.

Αυτή τη φορά όμως ήμασταν ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλο, κάνοντας αντιπερισπασμό-διάσπαση στους εαυτούς μας. Το φεστιβάλ αει της οργάνωσης γινόταν τις ίδιες ακριβώς μέρες με το 15^ο μεταναστευτικό διήμερο του κόμματος. Τόσο διασπαστές είμαστε...

Η κε του μπλοκ πρόλαβε μόνο στο φινάλε τον κορακάκη στο πάρκο φιξ, αλλά πρόλαβε να διαπιστώσει ότι υπήρχε πολύς κόσμος, πολλοί μετανάστες (που είναι ακόμα πιο σημαντικό) και πολλά ενδιαφέροντα πιάτα από διάφορες κουζίνες, που αποτελούν επιπλέον κίνητρο για πολλούς σφους –κι ας μην το παραδέχονται ανοιχτά.

Εν τω μεταξύ, στο ίδιο πάρκο, την ίδια μέρα, καλούσε και μια ομάδα αναρχικών, για ένα δικό της διήμερο. Κι ενώ θα περίμενε κανείς να λυθεί με όρους κινήματος, τελικά απλώς άλλαξαν το μέρος διεξαγωγής της δικής τους πρώτης μέρας, οπότε και θα συνέπιπταν οι εκδηλώσεις.

Εναλλακτικά υπήρχε και το φεστιβάλ της κοε, που δεν έχω καταλάβει πολύ καλά αν συνεχίζει να υφίσταται οργανωτικά, αλλά εξακολουθεί να διοργανώνει το φεστιβάλ resistance, όπου το φετινό σύνθημα ήταν «τελικός στόχος η απελευθέρωση» (κι ενδιάμεσα μέτρα στάδια αντί για πρόβατα, ώσπου να αποκοιμηθεί το κράτος). Από το πολιτικό της πρόγραμμα ξεχώρισα μια εκδήλωση με θέμα «είναι εφικτός ένας μετακαπιταλιστικός κόσμος;» και ανάμεσα στους ομιλητές κάποιο στέλεχος της βολιβιανής κυβέρνησης, που είναι ζήτημα βέβαια τι απάντησε, εφόσον ο τίτλος άφηνε ανοιχτό το ερώτημα.

Και δεν έβαζε καν απαγορευμένες λέξεις, πχ σοσιαλισμός, γιατί θα ‘ταν σαν ταινία σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που στα δίνει όλα στο πιάτο μασημένη τροφή, και δε σου αφήνει λίγο δικαίωμα στο σασπένς και την αγωνία (θα έχουμε σοσιαλισμό, στάδιο ή κάτι άλλο;) ούτε συγκρίνεται με την ομορφιά (του αγώνα) του (μετα)καπιταλιστικού σουρεαλισμού της κυβερνώσας αριστεράς.

Κατηγορία διαδηλώσεις

Αυτές τις μέρες γίνονται συνεχόμενα συλλαλητήρια από διαδηλωτές που διεκδικούν τη μνημονιακή απόχρωση της προτίμησής τους (μέχρι να φτάσουμε τις πενήντα και τα όρια του σαδομαζοχισμού).

Την περασμένη τετάρτη έκανε σεφτέ μια «αυθόρμητη κι ακομμάτιστη» φιλοκυβερνητική συγκέντρωση, με σύνθημα «γκρεμίζουμε τη διαπραγμάτευση, παίρνουμε τη λιτότητα στα χέρια μας» ή κάτι παρόμοιο. Που θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται memorandum pride, με τη ζωή κάπου στο κέντρο για τη λεζάντα.

Όσο για το καπέλο της υπόθεσης, όπως λέει και ο ζάχαρης, μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς μια αθώα, ακομμάτιστη πρωτοβουλία, με έναν τυχαίο τίτλο για ξεκάρφωμα, πχ λοκομοτίβα για την ανασυγκρότηση του υπερσιβηρικού, και να καλούμε στο αυριανό συλλαλητήριο του παμε.

Ο επίσημος σύριζα συμμετείχε στη χτεσινή συγκέντρωση της αδεδυ, με το εξωκοινοβούλιο, που ανέβηκε στο περιστύλιο της βουλής και προβάρει τους διαδρόμους, για όταν έρθει η ώρα. Είναι ζήτημα βέβαια τι ακριβώς ζητάει η κυβερνώσα αριστερά και από ποιον το διεκδικεί. Αλλά δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.

Οι φιλελέδες απάντησαν ενδιάμεσα με ένα φεστιβάλ ηλιθιότητας και τίτλο «μένουμε ευρώπη», ξεχνώντας όσα πιπιλούσαν τόσο καιρό για το κέντρο που μαραζώνει, ερημώνει και οσονούπω κλείνει οριστικά από τις αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις. Άμαθοι όπως ήταν από τέτοια, χάζεψαν εντελώς από τις λιγοστές χιλιάδες κόσμου που μαζεύτηκε, με τον πρετεντέρη να κάνει λόγο για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στα χρονικά! Κι ήταν τόσο το μεθύσι της χαράς τους, που είπαν να το επαναλάβουν σήμερα, για να προσφέρουν ξανά χαρά στον κόσμο του τουίτερ, με νέο, άπειρο υλικό για τρολάρισμα –που καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα αξιοποιηθεί αύριο.

Το δίπολο που πάει να στηθεί είναι πιο γελοίο αλλά και πιο επικίνδυνο από ποτέ. Αύριο ο κόσμος (όπως και στις 11 ιούνη) θα είναι περισσότερος απ’ όσο είχαν αθροιστικά οι δύο πόλοι, αλλά ο μέσος τηλεθεατής δε θα το μάθει ποτέ από τα αντικειμενικά μμε κι η ζωή θα συνεχιστεί μετά το διαφημιστικό διάλειμμα.

Κατηγορία εκδηλώσεις

Έχει παλιώσει λίγο, αλλά διατηρεί τη φρεσκάδα και την αξία του. Μες στο μήνα λοιπόν έγινε μια συνάντηση κορυφής στο στέκι nosotros της άλφα-κάπα στα εξάρχεια, σε μια εκδήλωση όπου μίλησαν μεταξύ άλλων ο χάγιος κι ο μηλιός σχετικά για το κίνημα και την αριστερή κυβέρνηση.

Βιντεάκια από την εκδήλωση και τα όσα είπαν οι ομιλητές μπορείτε να βρείτε εδώ.

Ιδιαίτερης προσοχής χρήζει η φοβερή τοποθέτηση του συριζαίου ευρωβουλευτή μηλιού –που παραμένει εκτός κυβέρνησης, ως χρυσή εφεδρεία- που λέει πως οι αιχμές των συνδικάτων δεν πρέπει να είναι αντικυβερνητικές (γιατί η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει έναν παγιωμένο –sic- καπιταλισμό) αλλά αντισυστημικές, αντικαπιταλιστικές. Δε μας λέει βέβαια τι ακριβώς κάνει το κόμμα κι η κυβέρνησή του για αυτό. Μένει όμως η εκπληκτική αντιστροφή της σχέσης αιτίου-αιτιατού που αποδίδει τη βασική ευθύνη στο εργατικό κίνημα, για να βγει λάδι ο σύριζα. Σα να λέμε, αφού δεν τραβάει το κίνημα από κάτω, τι να σου κάνει και η κυβέρνηση με τις καλές της προθέσεις; Και υποθέτω πως με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, δεν έχει νόημα να βάζουμε αντι-εε αιχμές στο λόγο μας, εφόσον το ζητούμενο είναι να χτυπήσουμε το σύστημα συνολικά κι όχι με ημίμετρα.

Είδες πόσο ωραία γίνεται κουρέλι η διαλεκτική –με τις κατάλληλες διατυπώσεις πάντα;

Αύριο γίνεται στα γραφεία της εσηεα και η παρουσίαση του νέου βιβλίου του πι-πι για την αριστερά, την κυβέρνηση και το κράτος, με ομιλητές τον ένα καλύτερο (σύριζα) από τον άλλον.

Λαφαζάνης, μπιτσάκης, τσακνής, για ξεκάρφωμα ο σκαμνάκης, και συντονιστής ο καλός πασόκος τάσος παππάς.

Κατηγορία δηλώσεις

Το γνωστό χουντικό κατακάθι, νίκος μαστοράκης, είπε ότι ο σύριζα είναι χούντα. Με βάση τις πεποιθήσεις του, αυτό σημαίνει ότι θεωρεί πως έχουμε επανάστασις. Ίσως μάλιστα να προσβλέπει και σε καμιά θέση στην ερτ (πρώην νερίτ και υενεδ), όπου εργαζόταν φιλότιμα επί της προηγούμενης χούντας, με αποκαλυπτικά αστυνομικά ρεπορτάζ.

Ες αύριον τα σπουδαία, στο δρόμο...

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μουτο περιβόητο πόνημα του γεώργιου –sic- κρίκα για το παμε, που είχε το προνόμιο να διαφημιστεί (γιατί άραγε;) από το γνωστό σταυρόπουλο και τις σελίδες του βήματος.

Αν (λέω αν) πρέπει οπωσδήποτε να στύψουμε το βιβλίο, για να βρούμε κάτι θετικό, μπορούμε να πούμε πως έχει συγκεντρωμένους αρκετούς στατιστικούς πίνακες για διάφορους δείκτες στο εργατικό κίνημα και κάποια ενδιαφέροντα ντοκουμέντα του παμε –που μεταφέρονται σχεδόν αυτούσια στις σελίδες του και καταλαμβάνουν πολλές από αυτές. Και κάπου εκεί τελειώνουν τα καλά κι αρχίζουν τα μαργαριτάρια.

Ξεκινώντας καταρχάς από τον τίτλο «απομόνωση ή συσπείρωση», που συμπυκνώνει το πραγματικό δίλημμα και τη βασική αντίφαση της εποχής μας –κάτι άλλα του τύπου «ρήξη ή ενσωμάτωση» είναι ξεπερασμένα κι εξάλλου έχουν απαντηθεί κατά καιρούς από τον μπιτσάκη με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Έχουμε όμως και δεύτερο γκολ από τα αποδυτήρια, 2-0 πριν ξεκινήσει καν το κυρίως μέρος του βιβλίου. Στο σύντομο βιογραφικό σημείωμα για το συγγραφέα διαβάζουμε ότι «εσωτερικές ιδεολογικές διαμάχες και τακτικές οδηγούν στη διαγραφή μου από το ΚΚΕ το Νοέμβριο του 2012. Αφορμή αποτέλεσε η κριτική μου, μέσα στα κομματικά όργανα και πουθενά αλλού, για τη στάση της ηγεσίας του κόμματος στις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012, τα σοβαρά λάθη που έγιναν και την τακτική απομονωτισμού που ακολουθούσε η ηγεσία του ΚΚΕ. Αποκαταστάθηκα λίγους μήνες αργότερα, το Μάρτιο του 2013, και επέστρεψα οργανωτικά στην οργάνωση από την οποία διαγράφηκα. Στη συνέχεια λόγω μιας ιδιόμορφης και εχθρικής συμπεριφοράς που διαμορφώθηκε στη σχέση με το κόμμα, αναγκάστηκα να αποχωρήσω».

Η υπογράμμιση είναι δική μου. Κι αν τώρα εσείς, δε θυμάστε καμία τέτοια απόφαση αποκατάστασης –sic- από κάποιο κομματικό σώμα, αυτό οφείλεται πιθανότατα στην κακή (και κακεντρεχή) επιλεκτική σας μνήμη.

Ξεκινώντας το πόνημα του κρίκα, σκοντάφτει κανείς σε μια σειρά αστικά κλισέ στη μορφή (διατύπωση) και το περιεχόμενο, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι είδος πάθησης κατατρύχει πολλούς πρώην και σβήνει από το σκληρό δίσκο τους όλες τις εμπειρίες και τον τρόπο σκέψης που κέρδισαν από την επαφή τους (και κάτι παραπάνω) με το κομμουνιστικό κίνημα. Εκτός και αν ξέρεις σφε αναγνώστη πολλούς κομμουνιστές, που αναφέρουν πχ την αλέκα ως «σιδηρά κυρία του περισσού» -για να μείνω σε ένα μόνο παράδειγμα, που βρωμάει σταυρόπουλο από χιλιόμετρα.

Ακόμα κι αν κάποιος πάρει το βιβλίο, για να ικανοποιήσει την κουτσομπολίστικη διάθεσή του, πιθανότατα θα μείνει με την όρεξη, χωρίς να έχει γίνει πολύ «σοφότερος», κι αυτό παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του συγγραφέα να μην τηρήσει σε κανένα σημείο την υπόσχεσή του να μιλήσει μόνο για όσα ξέρει κι έζησε από πρώτο χέρι.

Κι όσο για το πολιτικό του στίγμα; Η εισαγωγική αναφορά στις συζητήσεις του με άτομα που διαγράφτηκαν από το κκε και «σήμερα συμμετέχουν σε αγωνιστικές κινήσεις, όπως ο ‘Εργατικός Αγώνας’, η ‘Νέα Σπορά’ και ο Σύλλογος διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης ‘Γιάννης Κορδάτος’», θα ήταν ίσως αρκετή (δεν χρειάζονται περσότερα). Αλλά πολλές φορές χάνεται η μπάλα και ο αναγνώστης ψάχνει στην κερκίδα να βρει το νόημα.

Παραθέτω στη συνέχεια ένα ενδεικτικό, εκτενές απόσπασμα, που είναι πολιτικό περιβόλι και έχει τίτλο «οι δύο γραμμές στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και η στάση του ΚΚΕ».

«Στα συνδικαλιστικά στελέχη του ΚΚΕ μετά το 22^ο δημοκρατικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ (Δεκέμβριος 1983) υπάρχουν δύο βασικές λογικές που βρίσκονται σε σύγκρουση. Η μία, την οποία εκφράζουν ο Δημήτρης Κωστόπουλος, Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ μετά το 22^ο Συνέδριό της, και ο «πασοκογενής» Γιάννης Θεωνάς, υποστηρίζει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, με σοσιαλδημοκράτες και ευρωκομουνιστές. Η δεύτερη τάση, την οποία υποστηρίζει μία πιο ισχυρή ομάδα με επικεφαλής τον Κυριάκο Κερασουνλή και το Γιώργο Μαυρίκο, υποστηρίζει την «καθαρή γραμμή» μέσα στο ΚΚΕ, για πλήρη ρήξη και σύγκρουση με τη σοσιαλδημοκρατία. Οι συγκρούσεις των δύο ιδεολογικών γραμμών που εκφράζονται μέσα στο ΚΚΕ οξύνονται και παίρνουν δημοσιότητα στις μέρες του πραξικοπήματος στη ΓΣΕΕ και το διορισμό Διοίκησης από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, το 1985. Το κτίριο της ΓΣΕΕ βρίσκεται σε κατάληψη δύο μήνες και οι συζητήσεις για το πού πρέπει να οδηγηθούν οι εξελίξεις είναι αιτία ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Από αυτή τη στιγμή και μετά η «ομάδα» Κωστόπουλου-Θεωνά συνεχίζει να υποστηρίζει ανοιχτά τις απόψεις της μέσα στο ΚΚΕ.

Η εκτενής αναφορά σε όλα αυτά τα γεγονότα, όπως και σε άλλα που θα ακολουθήσουν, γίνεται για να παρουσιαστούν με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα, ώστε να κατανοήσει κάθε αναγνώστης πώς λειτουργούσε και πώς λειτουργεί η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ και η ελεγχόμενη από αυτήν κομματική καθοδήγηση. Να αντιληφθεί ο αναγνώστης πώς λειτουργούν οι λεγόμενες ισορροπίες μέσα στο κόμμα και πώς συμπεριφέρθηκε η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ στη χρονική περίοδο πριν και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991. Να καταλάβει κάθε αγωνιστής πώς συμπεριφέρεται σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ με τη δίωξη κάθε αντίθετης σκέψης και με το «πογκρόμ» διαγραφών που δυστυχώς συνεχίζεται. «Οι βιολιτζήδες άλλαξαν, μα ο χαβάς έμεινε ο ίδιος». Είναι η καταγραφή κάποιων περιπτώσεων, κύρια συνδικαλιστικών στελεχών αλλά και άλλων κομματικών συελεχών, που παρά την εκδίωξή τους από το ΚΚΕ και την ακολουθούμενη κατασυκοφάντησή τους, συνεχίζουν να πιστεύουν στην ύπαρξη δυνατού κομμουνιστικού κόμματος και ανοιχτού πολυσυλλεκτικού ΠΑΜΕ.

Επιλέγονται δύο ξεχωριστές και αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις και επιχειρείται η μεταξύ τους αντικειμενική σύγκριση για την εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων. Πρέπει να αποτυπωθούν οι συνθήκες «καρατόμησης» ανιδιοτελών υπερασπιστών των κομμουνιστικών ιδεών, τις οποίες συνεχίζουν να υπερασπίζονται. Πρέπει να καταδειχθούν ξεκάθαρα οι περιπτώσεις του «χαϊδέματος» πολέμιων αυτών των ιδεών, που ευνοήθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν προς όφελός τους την εμπιστοσύνη απλών ανιδιοτελών αγωνιστών του κινήματος.

Κάποιοι (Κ. Κάππος, Κ. Κερασουνλής κ.ά.) μετά την «εξορία» τους συνέχισαν να υπερασπίζονται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και κάποιοι άλλοι (Δ. Κωστόπουλος, Γ. Θεωνάς κ.ά.) μετά την αποπομπή τους και την «αλληλοεξόφληση πολιτικών γραμματίων» βρίσκονται απένατί του. Πού βρίσκεται και ποια είναι η σημερινή στάση του Κυριάκου Κερασουνλή και ποια είναι η συμπεριφορά των Κωστόπουλου-Θεωνά-Ματζουράνη. Για να μπορεί να «διαχωρίζει την ήρα από το στάρι» ο πραγματικός αγωνιστής, να ξεχωρίζει τους φίλους από τους εχθρούς και το βλαβερό από το χρήσιμο για το αγωνιστικό κίνημα.

Γίνεται μια σύγκριση για να φανερωθεί η εχθρική αντιμετώπιση και η βίαια απομάκρυνση των επαναστατικών ιδεών και η περίθαλψη των οπορτουνιστικών αντιλήψεων από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ. Πώς δηλαδή απομακρύνθηκε βίαια, αντιδημοκρατικά και σε πολλές περιπτώσεις με απειλές για τη σωματική τους ακεραιότητα, το επαναστατικό κομμάτι της ΚΝΕ (Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας) το 1989, για απόψεις που σήμερα αποκαθίστανται πολιτικά στη συνείδηση των μελών και οπαδών του ΚΚΕ. Δε δικαιώνονται όμως επίσημα από το ΚΚΕ. Αντίθετα, ακόμα μέχρι σήμερα, όλοι αυτοί «είναι μισητοί αντίπαλοί του και εχθροί της εργατικής τάξης». Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν έχουν θέση στις διεργασίες ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος και δε μπορεί να αποτελέσουν σύμμαχοι του ΠΑΜΕ.

Γίνεται αναφορά πραγματικών γεγονότων όπως τα έζησα, τα οποία ο μελλοντικός ιστορικός του ΚΚΕ θα δικαιώσει. Γιατί η ιστορία του ΚΚΕ σήμερα γράφεται από τους νικητές».

Δηλαδή ο συγγραφέας είναι με τη συσπείρωση (αντί της απομόνωσης) αλλά και με τον κάππο ενάντια στον κωστόπουλο (που ήταν κι αυτός με τη συσπείρωση ενάντια στην απομόνωση) και με την κνε του 89’, αλλά σήμερα που το κκε τοποθετείται αυτοκριτικά για το 89’, ο κρίκας μας λέει πως οι βιολιτζήδες άλλαξαν, μα ο χαβάς έμεινε ο ίδιος, και μας διηγείται το δικό του χαβά, γιατί την ιστορία του κκε τη γράφουν λέει οι νικητές. Εντάξει, και μόνο για αυτή την τελευταία φράση-μαργαριτάρι, πώς να μην εξεμέσεις πάνω στο βιβλίο;

Συμπέρασμα: έστω ότι έχεις λίγο χρόνο για χάσιμο και μαζοχιστική διάθεση-παρόμοια με τη δική μου. Σου περισσεύουν όμως και 17 ευρώ για χάσιμο, για να το αγοράσεις; Αν όχι –που είναι και το πιο πιθανό- περίμενε καλύτερα κάποιο φίλο-γνωστό σου, που την έχει ήδη πατήσει να σου το δανείσει και να το ξεφυλλίσεις.

Μανιφέστο

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και εμείς παλεύουμε για να νικήσει η τάξη μας. Είμαστε βέβαιοι για αυτό.

Με αυτή τη φράση παρουσιάζουν το Manifesto τους οι Rebellion Connexion κερδίζοντας την προσοχή του μέσου, «ανυποψίαστου» ακροατή-αναγνώστη, που δεν έχει χιπ-χοπ ακούσματα. Γιατί για αυτούς το χιπ-χοπ είναι ένας τρόπος να εκφράσουν όσα έχουν να πουν, παρά την έλλειψη κλασικής μουσικής παιδείας. Δεν είναι ιδεολογία, τρόπος να αλλάξει ο κόσμος ή κάτι τέτοιο. Είναι ενδεικτικό πως η μουσική τους έχει περισσότερη απήχηση σε λαϊκό κόσμο, παρά στο κλασικό χιπ-χοπ κοινό, που μπορεί να αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους.

Οι Rebellion Connexion είναι πρώτα κομμουνιστές και ύστερα καλλιτέχνες ή οτιδήποτε άλλο. Και με αυτήν (και όχι μόνο) την έννοια, έχει αρκετό ενδιαφέρον η συνέντευξη που δίνουν στο περιοδικό Ατέχνως, την οποία μπορείτε να διαβάσετε ακολουθώντας αυτό το σύνδεσμο (στο βουνό). Καλή ανάγνωση

Αχ Ευρώπη

Έγινε λοιπόν η συγκέντρωση ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ Ήταν η μεγαλύτερη μετακίνηση φιλελέδων

στην Ελλάδα κ αυτά ξεχωρίσαμε.

Μην ξεχνιόμαστε. Ένας είναι ο εχθρός (μάλλον και της προχθεσινής διαδήλωσης)

Και ο φόβος της Σοβιετίας (αλλά και πριν δεν ήμασταν το τελευταίο σοβιετικό κράτος;)

Δηλαδή οι 47 σελίδες της κυβέρνησης θα τον χαλάσουν;

Είμαστε ένα βήμα από το φιλελέ indymedia.Τσο κ λο στους κνίτες (γιατί οι λίτες είναι φίλοι μας)

Όχι δεν είναι ο Αρτέμης Μάτσας και όχι δεν είναι τρολ (μάλλον)

Άγγλος τουρίστας ή δάχτυλος Λαπαβίτσα που θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ

Και ο ευρωλάγνος,φιλελές θέλει το ΕΑΜ του. Η αριστερή ηγεμονία βλέπετε

Θα εθιστεί στις διαδηλώσεις και ποιος τον μαζεύει; Εδώ με το λαό του

Άλλα όμορφα ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ=ΥΦΕΣΙΑΚΟ ΜΕΤΡΟ (κάπου εδώ ακόμα και ο Άνταμ Σμιθ ξαναπεθαίνει) και ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ (ιδιώνυμο θα ζητήσουν στην επόμενη συγκέντρωση)
Μην ξεχάσουμε να μνημονεύσουμε την παρουσία των γνωστών αγωνιστών: Κικίλια και Δένδια (ναι αυτών των πρώην υπουργών ΔΤ που ήθελαν να καταργήσουν τις συγκεντρώσεις και μας έπνιγαν στα δακρυγόνα), Βούλτεψη (αυτής με το μαλλί) και Μίλκου Βαρβιτσιώτη (που πρέπει να έχει φάει πολύ ξύλο ως δαπίτης).

Ακολουθεί βίντεο ευρωλάγνου, φιλελέ εξορκισμού:

Ήταν τρομερά διασκεδαστικό αλλά και τρομερά απαισιόδοξο.