Περιμένοντας το δημιοψήφισμα

Πραγματικός διάλογος με ισπανόφωνη (κι όχι απαραίτητα ισπανίδα) τουρίστρια, που μεταφέρω απευθείας στα ελληνικά, για λόγους οικονομίας.

-Έχει πορεία σήμερα στην πλατεία συντάγματος; Μπορούμε να πάμε κι εμείς;

-Μα φυσικά. Είναι του κομμουνιστικού κόμματος.

-Α μόνο κομμουνιστές; Νόμιζα πως θα είναι όλος ο κόσμος.

-Ναι αλλά δε θα είναι μόνο κομμουνιστές. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση.

Κι ήταν όντως μεγάλη, πάνω-κάτω όσο η 11^η ιούνη, που προετοιμαζόταν καιρό, με παλμό, συνθήματα κι ανανεωμένη ελπίδα, χωρίς αυταπάτες και φόβο για τα σύννεφα που έπαιξαν απλώς το ρόλο του μπαμπούλα.

-Καλεί και το κυβερνών κόμμα;

-Όχι, αυτοί δεν είναι κομμουνιστές.

Μήπως έπρεπε να πω καλύτερα πως είναι σεχταριστές; Κι εξάλλου πώς να εξηγήσεις λογικά ότι ένα κυβερνητικό κόμμα διαδηλώνει στους δρόμους ζητώντας τι κι από ποιον ακριβώς;

Κι όχι δεν είναι κομμουνιστές, ούτε καν αριστεροί –κι ας είναι λίγο θολή πολιτική έννοια. Αλλά αυτό δυσκολεύεται να το καταλάβουν πολλοί γηγενείς, πόσο μάλλον οι τουρίστες που μπορεί να θεωρούν το σύριζα την τελευταία λέξη της ριζοσπαστικής αριστεράς –ου μην κι εξτρεμιστές.

Κι από την άλλη πώς να εξηγήσεις ότι μια τόσο μαζική συγκέντρωση δε θα προβληθεί καθόλου ή θα παίξει στα δελτία πιο πίσω κι από το αποτέλεσμα του αργεντινή-κολομβία στο κόπα αμέρικα (σε περίπτωση που δεν είναι ισπανίδα). {σ.σ.: καλά τώρα, δε θα παίξει καν, δεν τίθεται ζήτημα).

Η συγκέντρωση συνδυάστηκε με τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις της οργάνωσης ενάντια στα ναρκωτικά. Και δεν χρειαζόταν καν να αλλάξει δραματικά το κεντρικό σύνθημα για να κολλήσει με τη συνέχεια: «ζωή ολόκληρη, όχι με δόσεις». Η καινούρια μπροσούρα, που κυκλοφόρησε και συμπυκνώνει κωδικοποιημένα βασικά επιχειρήματα πάνω στο ζήτημα, μοιάζει αρκετά με την προηγούμενη αντίστοιχη, αλλά όπως είπαμε και με ένα σφο: τα ναρκωτικά δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ.

Στα «παραλειπόμενα» της συγκέντρωσης ο ρεπόρτερ του russia today που έψαχνε κάποιον για να του κάνει δηλώσεις, και το τραγούδι με το οποίο έκλεισε η συγκέντρωση για το σοκάκι που γέμισε με μπράτσα.

(σύνδεσμος).

Από την ομιλία του γγ ξεχωρίζω το παρακάτω απόσπασμα που συμπυκνώνει όλη την ουσία.

(απόσπασμα)

Σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να φαίνεται μπερδεμένο και να βάζει μαζί τα άμεσα αιτήματα με το στρατηγικό στόχο. Στην πραγματικότητα –και με τον τρόπο που το ερμηνεύω τουλάχιστον- σημαίνει: ρήξη με τους δανειστές, τους εκβιαστές και την εε κι ανάλυση-επεξήγηση τι σημαίνει για εμάς ρήξη, τι συνεπάγεται και πού οδηγεί.

Στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης, ανθολογούμε μοναδικές στιγμές κυβερνητικών στελεχών σε τηλεοπτικά πάνελ κι αναδεικνύουμε τα μαργαριτάρια τους.

-Ο ντούρος αντιμνημονιακός (ουάου) μητρόπουλος, προαναγγέλλοντας τη δική του αρνητική ψήφο, είπε ότι πρώτη φορά (η) αριστερά, στα 150 χρόνια της ιστορίας της καλείται να εφαρμόσει τέτοια σκληρά μέτρα. Δεν ξέρω αν ξεκινάει να μετράει από την ίδρυση της πρώτης διεθνούς, πάντως ξεχνάει σίγουρα κάποια ονόματα (έμπερτ και σάιντεμαν, για να μείνουμε απλά στους «αριστερούς» δολοφόνους της ρόζας λούξεμπουργκ). Είπαμε πρώτη φορά αριστερά, αλλά δεν προέκυψε κι από παρθενογένεση ο αριστερός οπορτοηυνισμός του σύριζα κι η εξελισσόμενη μετάλλαξή του.

-Ο ντούρος αριστερός λεωτσάκος υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ πως η συμφωνία αυτή είναι ένα μεταβατικό στάδιο προς το σοσιαλισμό! Κι η ζωή εξάλλου δεν είναι παρά ένα μεταβατικό στάδιο προς το θάνατο. Ο σκουρλέτης τουλάχιστον δεν το ξεφτίλισε τόσο κι είπε απλώς πως η συμφωνία μπορεί να υποστηριχθεί πολιτικά και αποτελεί βάση προϋπόθεση για το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης –που ούτως ή άλλως έχει γίνει λάστιχο, για να χωράει τα πάντα, ακόμα κι ένα μνημόνιο.

-Ο ντούρος πασόκος κουρουμπλής πιάστηκε από μια ατάκα του παφίλη στο ίδιο τραπέζι, που χαρακτήριζε την αύξηση στη φορολογία της κερδοφορίας ως φύλλο συκής για την κυβέρνηση και τις προτάσεις της και το μετέφρασε: «ο θανάσης αναγνωρίζει ότι υπάρχουν θετικά σημεία στην πρότασή μας» κι ότι «χρειάζεται πολιτικό θάρρος για αυτό». Κι αφού απαρίθμησε κάποια μέτρα ως υλοποίηση του προγράμματος της θεσσαλονίκης (!;) και το ρώτησε ο παφίλης για τη φορολογία των εφοπλιστών, πέταξε το αμίμητο:

Ε μα όλα από το σύριζα τα περιμένετε;

Μα δίκιο έχει ο άνθρωπος ρε θανάση, κάνε κάτι κι εσύ. Όλα από το σύριζα τα περιμένουμε. Ας κάνει κάτι η κυβέρνηση στην τελική.

Ο φίλης τέλος (που προσπαθεί φιλότιμα να δυσφημήσει τη συμπαθή τάξη εμάς των εύσωμων και να καταστεί πιο αντιπαθής κι από τους προηγούμενους) μας τελείωσε με το ρητορικό ερώτημα (σχετικά με την πιθανή αύξηση της τιμής των ζυμαρικών): μα πόσο συχνά τρώτε μακαρόνια;

Είμαστε ρε μακαρονάδες, ρε νίκο τι να κάνουμε.

Αλλά έχει δίκιο (κι αυτός) ο άνθρωπος. Δεν πρέπει να το παρακάνουμε με τα μακαρόνια. Δε θυμάστε τι είχε πάθει ο βέγγος;

-Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε χτες η ζωή με τους χαριεντισμούς της, επειδή το κουκουέ αρνήθηκε να παίξει το προσωπικό της παιχνιδάκι με το πόρισμα για το χρέος.

Αλλά χάνει το όσκαρ στις λεπτομέρειες από τους σεναριογράφους των φωσκολικών διαλόγων τουσκ-τσίπρα που είδαν το φως της δημοσιότητας, εμπλουτισμένοι με μπόλικη σάλτσα και το απαραίτητο συναίσθημα.