Δελτίο Κομινφόρμ

Την περασμένη βδομάδα μαζεύτηκαν πολλά μικρά κι ενδιαφέροντα, που τα σημειώνω εν είδει ανασκόπησης, για να μη χαθούν, και που όλα μαζί θα μπορούσαν να φττιάξουν μια στήλη σαν τα σαββατιάτικα του θοδωρή στο ιστολόγιό του –έλα όμως που δεν είναι σάββατο (γύρω-γύρω παντού και στη μέση δευτέρα). Κι έτσι το περιορίζω σε ένα σύντομο δελτίο της κομμουνιστικής υπηρεσίας πληροφοριών (κομινφόρμ).

Τις προάλλες στον ενικό, ο γίγαντας γκλέτσος, που δεν είχε ότο-κιου και τα διάβαζε από μέσα, πρόλαβε να εξοικονομήσει καμιά 40αριά δις ευρώ με τα super foods –γιατί άμα είσαι γίγαντας, κατεβάζεις πάντα ιδέες, που κανείς άλλος δεν έχει. Και αν τον άφηναν, θα είχε βρει τρόπο να αποπληρωθεί όλο το χρέος, αλλά τον έκοψε πάνω στο καλύτερο ο χατζηνικολάου. Για να δεις τι χάνουμε χωρίς τόλια (γκλέτσο) και τελεία στη βουλή. Ευτυχώς όμως έχουμε το θεοδωράκη με την καινοτόμο πρόταση για το πανεπιστήμιο λαδιού.

Ο σταύρος εν τω μεταξύ, ως εκπρόσωπος των δανειστών (μνημονιακό σούργελο που θα ‘λεγε κι ο ψαριανός) έβαζε τις προάλλες στη βουλή ως τελική προθεσμία για την επίτευξη συμφωνίας την χτεσινή 14^η ιουνίου, που έκλεινε η γερμανική βουλή κι είναι η επέτειος του τιρινινί. It’s the final countdown (αντίστροφη μέτρηση).

Μα κάτι άλλαξε από χτες. Ο μανωλιός τα ρούχα του. Πλευρό το μνημόνιο (τώρα πλασάρεται ως αριστερό). Ο άλλος εκμεταλλεύεται τον ένα (όχι όπως πριν).

Κάποτε είχαν ρωτήσει το χαρίλαο για το πασοκ της αλλαγής κι είχε απαντήσει με το θυμόσοφο: «αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω». Σήμερα ούτε καν αυτό δεν μπορεί να πει κανείς, για να έχει από κάπου να πιαστεί και να αυταπατηθεί.

Κι αν έχει κανείς ενστάσεις στα περί αριστερού μνημονίου, μπορεί να ανατρέξει στις δηλώσεις του μητρόπουλου, που σφάζει με το βαμβάκι την κυβέρνησή του. Στον πασόκοι οι πασοκιές δεν περνάνε, γιατί τις αναγνωρίζει καλύτερα από τον καθένα –αυτός τις δίδαξε. Κι εφόσον το νοιάζει πρωτίστως η πάρτη του και η πολιτική του καριέρα, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να πει αλήθεις που καίνε το κόμμα του, ως τιμωρία (στην κόλαση) που δεν τον αξιοποιεί σε υπουργικό πόστο.

Σόλο καριέρα ακολουθεί κι η ζωή κωνσταντοπούλου, που τόνισε το προοδευτικό της προφίλ με την παρουσία της στο Athens pride. Αντίστοιχη διέξοδο-αντιπερισπασμό μπορεί να αναζητήσει στα κοντά η κυβέρνηση με το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, για το οποίο το τουίτερ ακονίζει από τώρα τα μαχαίρια του, περιμένοντας στη γωνία το κουκουέ.

Έχω την εντύπωση πάντως πως το να προσπαθεί κανείς να βρει σε αυτό το πανηγύρι κάτι θετικό για να πιαστεί, μοιάζει κάπως με τη ματαιοπονία να παρέμβει στο αυθόρμητο των πλατειών, για να το εξυψώσει σε συνειδητό.

Το περασμένο τριήμερο έγινε και το φεστιβάλ των αναιρέσεων, που χτες είχε συζήτηση με θέμα «βάρκιζα τέλος» και ομιλητή (μεταξύ άλλων) τον πετρόπουλο του εργαγώνα. Η κε του μπλοκ δε βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος για ανταπόκριση αλλά της έκλεψε το νου και την καρδιά μία από τις αφίσες, που διαφήμιζε βασικά τη συναυλία ενός συγκροτήματος (last internationale) παρά οτιδήποτε άλλο. Βλέπεις το όνομα, ψήνεσαι να πας να τους ακούσεις και όταν ψάχνεις να δεις σε ποιο μαγαζί παίζουν, πέφτεις πάνω στις αναιρέσεις. Κι επειδή σημασία έχουν κι οι λεπτομέρειες, προσέξτε από κάτω την ώρα προσέλευσης: 22.00.! Μη τυχόν και προλάβει κανείς τίποτα άλλο από το υπόλοιπο φεστιβάλ, το τέλος κάποιας συζήτησης πχ το τέλος της «βάρκιζας τέλος».

Κι ενώ η φώφη εκλέχτηκε πρόεδρος του πασόκ...

Κι ενώ ο σεβ καταργεί σε ανακοίνωσή του την ταξική πάλη (ερχόμενος τελευταίος και καταϊδρωμένος μετά από τον υπουργό εργασίας του πρεσβύτερου καραμανλή και το μεγάλο βαρουφάκη, που απλώς την αναστέλλει σε περιόδους κρίσης)...

...η ελληνική κυβέρνηση αποχωρεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και το αίμα παγώνει από πλήξη και αγωνία με το θρίλερ της παρασκευής –και δεν είναι καν παρασκευή (και γύρω-γύρω σάββατο).

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό που προσάπτουμε στην κυβέρνηση, δεν είναι πως δε διαπραγματεύεται (για τους δικούς της λόγους, έστω) αλλά ότι καλλιεργεί αυταπάτες για (φιλολαϊκή) λύση μες στο λάκκο των εταίρων –δηλ των λεόντων- και παρηγορεί το λαό πως δεν υπάρχει κανείς λάκκος, γιατί αν μας τον σκάψουν, θα πέσουν οι άλλοι μέσα.

Και το δούλεμα συνεχίζεται...