Ρήξη ή ενσωμάτωση

Ο λένιν έλεγε πως είναι καθαρή φαντασιοπληξία να περιμένουμε μια «καθαρή επανάσταση», όπου από τη μια πλευρά θα είναι παραταγμένος ο στρατός της επανάστασης (το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του) ενώ από την άλλη πλευρά η αντίδραση. Και έχει δίκο, όχι μόνο γιατί οι μάζες δε θα μπουν, στο σύνολό τους, στο χορό πλήρως συνειδητοποιημένες, αλλά μεταξύ άλλων κι επειδή η άρχουσα τάξη φροντίζει πάντα να θολώνει τις βασικές διαχωριστικές γραμμές και να προβάλλει άλλες δικές της. Όπως το περιβόητο δίπολο μνημονιακών-αντιμνημονιακών δυνάμεων, που γκρεμίζεται παταγωδώς το τελευταίο διάστημα, και δεν είναι το μόνο.

Μπορεί να ετοιμάζεται ήδη το νέο ανάχωμα, με το λαφαζάνη και τα τμήματα του εξωκοινοβουλίου, που θα είναι πρόθυμα να προσκολληθούν ως ουρά στο ρεύμα του, αλλά ολοένα περισσότερα αστικά ιδεολογήματα, που μέχρι τώρα οι μάζες τα εσωτερίκευαν «αυθόρμητα» και τα δέχονταν ως δικές τους ιδέες, αρχίζουν να κλονίζονται σοβαρά ή να ξεφτίζουν. Η μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, η ασφαλιστική δικλείδα της εε και το απάνεμο λιμάνι της ευρωζώνης, που θα μας προφύλασσε από την οικονομική κρίση, όπως έλεγαν το 08’, οι φιλικές κι αμοιβαία επωφελείς διακρατικές σχέσεις εντός μιας αγγελικά πλασμένης, ιμπεριαλιστικής ένωσης... ή ακόμα κι ο λαφαζάνης, που το δημαρίσιο «παρών» του, δεν ήταν ακριβώς ο ορισμός της θαραλλέας, αξιοπρεπούς στάσης. Οι αστικές εφεδρείες αποδυναμώνονται στον ίδιο βαθμό και ρυθμό, που αυτό συμβαίνει με τα αντίστοιχα «αφηγήματα»: η (αστική) δημοκρατία πάνω από τα κέρδη (κι όχι στην υπηρεσία τους, όπως πιστεύουν κάποιοι δογματικοί), ζούμε σε μια ευρώπη που αλλάζει, με διαπραγματεύσεις κι έντιμους συμβιβασμούς, κοκ.

(Το πρώτο βραβείο πάντως, πηγαίνει με διαφορά στο νάσο αθανασίου, που επιστράτευσε το ιδεολογικό κατακάθι του ευρωκομμουνισμού και μια παλιά συνέντευξη της έλλης παππά στο έψιλον, όπου έλεγε πως ο «μαρξ δε θα έλεγε όχι στην ευρωπαϊκή ένωση» (!!!) και αναρωτιόταν πού είναι το «ναι» της αριστεράς (γιατί δε γίνεται πολιτική χωρίς αυτά). Και έρχεται να μας τα πει όλα αυτά (ο αθανασίου κι όχι η παππά), μία μόλις βδομάδα μετά από το δημοψήφισμα και την ιστορία, που γράφεται με τα μεγάλα «όχι». Πασοκάρα αθάνατη, κλείνει η γελοία παρένθεση).

Μπορεί λοιπόν ο αντίπαλος να μη μας κάνει τη χάρη να απεκδυθεί την προβιά του φίλου (που συνδυάζεται άρρηκτα με τη λεοντή της ελληνικής κυβέρνησης), για να εμφανιστεί με την καθαρή του μορφή, αλλά οι εξελίξεις και η δυναμική τους έρχονται να αφαιρέσουν από τους πολιτικούς του εκπροσώπους τα περιθώρια ελιγμών, τα ιδεολογικά τους φτιασιδώματα και βασικά κάθε φύλλο συκής.

Τα γεγονότα κυλούν βέβαια με τόσο ραγδαίους ρυθμούς, που ο κόσμος δυσκολεύεται να τα αφομοιώσει, γιατί η τροπή των πραγμάτων αλλάζει διαρκώς. Προτού στεγνώσει καλά-καλά το δημοψήφισμα κι η νωπή λαϊκή ετυμηγορία, ήρθε το κοινό ανακοινωθέν των κομμάτων του «ναι» και του «όχι». Και ενώ εμφανιζόταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για πολιτικά συμπεράσματα, ήρθαν κι οι επιπρόσθετες απαιτήσεις των δανειστών να γίνουν το μεγαλύτερο κακό, που πρέπει να αποφύγουμε, για να συμβιβαστούμε έντιμα με το μικρότερο. Κι ενώ η κυβέρνηση κατέθεσε και πέρασε από τη βουλή μια πρόταση πανομοιότυπη, αν όχι χειρότερη απ’ αυτή που απέρριψε ο ελληνικός λαός μόλις πέντε μέρες πριν, έρχονται οι νεότερες, ιταμές απαιτήσεις των δανειστών να την ηρωοποιήσουν στα μάτια του κόσμου: «μα δε βλέπετε πως την πολεμάνε και προσπαθούν να τη ρίξουν»; Και άντε μετά να του θυμίσεις το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, το κυριακάτικο «όχι» που τσαλαπατήθηκε περήφανα, κι άλλα τινά παρόμοια που τα ξέχασε, για να χωρέσει τις νεότερες εισερχόμενες πληροφορίες.

Το κουβάρι των αντιθέσεων μπλέκει ολοένα και περισσότερο, καθώς η γερμανία φαίνεται να οδηγεί μεθοδικά και συστηματικά τα πράγματα προς το γκρέξιτ, επιδιώκοντας πιθανότατα κάτι πολύ ευρύτερο από το κεφάλι του τσίπρα ή της ελλάδας, ενώ η γαλλία και η ιταλία προβάλλουν αυτές τις εικόνες στο μέλλον, με τις ίδιες στη θέση της ελλάδας. Αλλά ο γόρδιος δεσμός κόβεται μονάχα με το σπαθί. Και τα πράγματα μοιάζουν πιο καθαρά από ποτέ.

Η φυλακή της εε σφίγγει τη θηλιά γύρω από τους λαούς, με τον ελληνικό να παίζει το ρόλο του πειραματόζωου-λαγού (όπως ακριβώς στην αντίστοιχη σειρά του αρκά). Όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου χτυπάνε και ξαναχτυπάνε (το κεφάλι τους) στο ίδιο αδιέξοδο και μένουν στη γωνιά του ρινγκ να μετράνε τα χτυπήματα. Οι αστικές εφεδρείες βουλιάζουν στην ανυποληψία και καίγονται, πριν καν φανούν χρήσιμες για το σύστημα. Καμία πολιτική δύναμη – κυβέρνηση δε μπορεί να αυτοκτονήσει πολιτικά και να περάσει από τη βουλή αυτά που ζητήθηκαν από το γιούρογκρουπ. Το αστικό στρατόπεδο όχι μόνο διαμορφώνεται καθαρά, αλλά δείχνει τα όρια και τα αδιέξοδά του. Το περιβόητο ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική) της θάτσερ, βρήκε τοίχο (του βερολίνου, αλλά και άλλων υποψήφιων «φίλων» μας).

Δεν υπάρχει όμως επαναστατική κρίση και αποφασιστική ταξική σύγκρουση, αν και οι από κάτω δε θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν και δεν οργανώσουν την πάλη τους, για να επιβάλουν αυτή τη μη θέλησή τους. Όσο ώριμοι κι αντικειμενικοί κι αν φαντάζουν κάποιοι στόχοι, καμία αντικειμενική κατάσταση, όπως κι αν χαρακτηριστεί, δε θα πετύχει τίποτα από μόνη της, αν δεν ενεργοποιηθεί ο υποκειμενικός παράγοντας.

Σήμερα το δίλημμα ρήξη ή ενσωμάτωση δεν είναι απλά επίκαιρο, αλλά περιγράφει απόλυτα την κατάσταση. Όχι με παρακάλια και μισόλογα, που καλλιεργούν αυταπάτες, όπως πχ το κάλεσμα του μπιτσάκη στο κόκκινο: «αλέξη κράτα γερά». Όχι με διαδηλώσεις υπέρ της κυβέρνησης, που κάθεται και παζαρεύει τους όρους της σφαγής των λαϊκών στρωμάτων, της εργατικής τάξης, των αγροτών, των συνταξιούχων, κι έχει υπονομεύσει, όπως μπορεί, κάθε δυνατότητα ρήξης με αυτή τη λυκοσυμμαχία. Όχι ενάντια στο πραξικόπημα (που έχει γίνει παγκόσμιο θέμα συζήτησης στο τουίτερ), έτσι γενικά και αόριστα, αλλά ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου και στους κανόνες των ιμπεριαλιστικών του οργανισμών.

Είναι πιο ώριμο και αυτονόητο από ποτέ να παλέψει και να βροντοφωνάξει ο λαός: έξω από την ευρωπαϊκή έξωση (γραφή λανθάνουσα), άμεσα. Χτες! Να προετοιμαστούμε άμεσα, σε διάταξη μάχης, με επιτελικό σχέδιο και τους δικούς μας όρους. Όχι ως ανεπιθύμητο ατύχημα, αλλά ως απαραίτητο βήμα κι αναγκαία (αν και όχι ικανή από μόνη της) προϋπόθεση για ένα διαφορετικό δρόμο, που θα είναι δύσβατος κι ανηφορικός, αλλά είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα και την προοπτική της δικαίωσής τους.

Ρήξη ή ενσωμάτωση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Τώρα είναι καιρός...