Εμείς κι οι άλλοι

ΕΜΕΙΣ: Ο κόσμος στη χτεσινή συγκέντρωση του παμε ήταν οπωσδήποτε ικανοποιητικός. Ίσως κατά τι λιγότερο από την περασμένη βδομάδα, αλλά εντυπωσιακός σε όγκο και παλμό, για τα δεδομένα της εποχής (τρίτο δεκαήμερο του ιουλίου, δηλ στην καρδιά του καλοκαιριού, με πολλούς αδειούχους).

Ήταν επίσης σίγουρο πως μετά από την πείρα της περασμένης τετάρτης και το οργανωμένο σχέδιο διάλυσης της πορείας, το πλάνο θα ήταν διαφορετικό και το παμε δε θα γινόταν εύκολος στόχος για τους μηχανισμούς του παρα-κράτους. Τα μπλοκ μας παρέμειναν στο κάτω μέρος της πλατείας, αποχώρησαν από φιλελλήνων και διαλύθηκαν προς το σταθμό της ακρόπολης.

Το θέμα είναι αν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο απ’ τη χτεσινή κατάληξη, δεδομένου ότι υπήρχαν ανεβασμένες γενικά διαθέσεις και ο δικός μας κόσμος κάθε άλλο παρά κάμφθηκε από όσα είχαν γίνει, όπως αποδεικνύει η μαζικότητα της χτεσινής συγκέντρωσης. Κι είναι ζήτημα προς επίλυση κι αντιμετώπιση πώς δε θα χαρίζεται η πλατεία (που δεν είναι πάντως φετίχ αυτή-καθαυτή) σε μερικές εκατοντάδες μπάχαλους, που θα ακυρώνονυ τον όποιο δικό μας σχεδιασμό και θα τους λούζονται (μαζί με ένα τόνο χημικά) κι όλοι οι διαδηλωτές.

ΟΙ ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Μπορεί η γερασιμίδου να είναι από τη δική μας πλευρά, αλλά στους πλην λακεδαιμονίων, κολλούσε γάντι χτες ο τίτλος ενός παλιού (κι αποτυχημένου, πολλά χρόνια πίσω από την εποχή του) σίριάλ της: εμείς κι εμείς. Ε να έχει και μάλαμα μετά... χτες είχε και μανού τσάο... όπως τρόλαρε κι ένας σφος.

Με μια σύντομη βόλτα, ξεχώρισα το φαιδρό σύνθημα της νεολαίας σύριζα «ρήξη με τη λιτότητα», που προφανώς αποτελεί φυσικό φαινόμενο και δε τη φέρνει η κυβέρνηση ή η ευρωπαϊκή ένωση, για να έρθει σε ρήξη και με αυτούς. Κάτι τρικάκια του επαμ με το σύνθημα «όχι στην οικονομική κατοχή» (ναι σε κάποια άλλη;) αν και ομολογώ πως δε μου είναι γνωστός ο επιστημονικός ορισμός αυτής της έννοιας. Και ένα πανό του ΟΡΜΑ, που ομολογώ πως δε γνωρίζω τι πολιτικό φρούτο είναι.

Κατά τα άλλα, το γλέντι σχόλασε νωρίς, καθώς δε συνέτρεχαν λόγοι να παιχτεί ξανά το έργο της περασμένης φοράς (αφού είχε ήδη φύγει ο κύριος όγκος των διαδηλωτών). Οπότε ραντεβού στα τσιπουράδικα, όπως θα έλεγε κι ο χαϊκάλης. Ή έστω στο μάλαμα.

Οι ΑΛΛΟΙ: Την ίδια στιγμή, στο ναό της δημοκρατίας οι υπερκατεπείγουσες δημοκρατικές διαδικασίες (δε μπορώ-δε μπορώ να περιμένω) έφταναν στο απόγειο της δημοκρατίας, ξεπερνώντας ενίοτε το δημοκρατικό ήθος των προηγούμενων. Δις ιζ ε κουπ (χτένισμα) κι οσονούπω μπορεί να έχουμε και κούρεμα (καταθέσεων).

Μιλάμε για τόσο δημοκρατικές διαδικασίες, που όλοι θυμόντουσαν ξαφνικά να καταθέσουν μες στα μαύρα μεσάνυχτα προτάσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες για ό,τι μπορείς να φανταστείς –εκτός από το θέμα της ημερήσιας διάταξης. Για την πάταξη των καναλιών (αυτών που όλες τις τελευταίες μέρες εκθειάζουν τη στάση του τσίπρα και της κυβέρνησής του) και της ολιγαρχίας (ουαου, όπως θα έλεγε ο επανακάμψας στο κυβερνητικό στρατόπεδο βαρουφάκης), την αλλαγή του πολιτικού συστήματος (!), την απλή αναλογική (κι άδολη παιδιά, μην το ξεχνάτε, κι άδολη), για την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών (καμμένος)!

Σπασμωδικές κινήσεις πολιτικού αντιπερισπασμού, που θυμίζουν συνειρμικά τα πρωτοσέλιδα του οπαδικού τύπου με τις μεταγραφάρες που θα κάνει ο πρόεδρας για να τα αλλάξει όλα, την επομένη της ήττας της ομαδάρας στο μεγάλο ντέρμπι.  Και όσο για την ήττα, μην το βλέπετε μονοδιάστατα, εκ του αποτελέσματος, γιατί οι δανειστές πέτυχαν μια πύρρειο νίκη, όπως λέει ο πρωθυπουργός και εξάλλου, χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δόθηκαν (και χαμένα μνημόνια μόνο αυτά που δεν ψηφίστηκαν), οπότε εμείς κερδάμε σύντροφοι –αλλά εμείς είμαστε οι άλλοι.

Κι η πλάκα είναι πως παρουσίαζε σαν αγώνες (που δε χάθηκαν προφανώς, γιατί δόθηκαν και με σκληρές μάχες) τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους-τρόικα και τους δανειστές-τοκογλύφους. Τύφλα να έχει η απεργία και η επανάσταση, μπροστά σε τόσους αγώνες. Τον άκουγες να μιλάει για ταξικές συγκρούσεις (!), μετερίζια κι οχυρά μάχης κι ανατρίχιαζες με την αποφασιστικότητά του τσίπρα, μέχρι να καταλάβεις γιατί πράγμα μιλούσε. Αν και στις ταξικές συγκρούσεις, πρέπει να του δώσουμε ένα δίκιο. Μόνο δεν είναι ακριβώς μαζί μας (ή όπως είπαμε πριν, εμείς είμαστε οι άλλοι).

Κι αν τελικά υπήρχε κάποια ουσία στη χτεσινή συζήτηση (πέρα από την αρχηγική εμφάνιση της ζωής και τους οπαδούς της που τσουτσουρώνουν με την παράστασή της, πέρα από το γίγαντα βαρουφάκη και την κωλοτούμπα του, πέρα από τα χοντρά κι απροκάλυπτα κυβερνητικά ψέματα για τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας που έρχονται, και όλο το σόου που στήθηκε), είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα που αντανακλά πλέον και στην πρώτη φορά αριστερά, όπως είπε στην ομιλία του ο γγ. Κι όπως είπε σε κάποια αποστροφή της ομιλίας του κι ο μεϊμαράκης, «δεν υπάρχουν αριστερά και δεξιά μνημόνια» (ή με άλλα λόγια δεξιά κι αριστερή λωρίδα στον ευρωμονόδρομο), αλλά απαραίτητα μέτρα για να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή ένωση. Σα να λέμε δηλ ότι εε σημαίνει μνημόνια διαρκείας.

Κι αν υπάρχει κάποια ελπίδα για το λαό, που όλο κερδίζει κι όλο βλέπει τους άλλους να πανηγυρίζουν στην πλάτη του, αηυτή είναι στο δρόμο, στον εαυτό του και όχι στους άλλους. Χαμένη ελπίδα είναι η ανάθεση, αυτή που τσακίστηκε όταν συγκρούστηκαν οι αυταπάτες με την πραγματικότητα, αυτές που δεν έμαθαν τίποτα από τα λάθη τους και έμειναν στην παγίδα να εξατμίζονται.