Τρίτο στεφάνι

...καρδιά μου τι να σε κεράσω

που δε μου φτάνει

ούτε ψωμί για να αγοράσω

Σαν συμμορία

Ο γαπ, ο αντώνης κι ο αλέξης

Ευρωλαγνεία

Ποιον από όλους να επιλέξεις

Καμένες, καμένες

Οι πιο πολλές ελπίδες χαμένες

Δειλές, σκυφτές, που ήρθαν και φύγαν

Κι ακόμα εκεί.

Στης κάλπης το χορό έχουν χαθεί.

Το πρώτο μνημόνιο βαθιά πληγή

Στο δεύτερο ήταν όλοι μαζί

Στο τρίτο πασόκ με πολιτικά

Ψηφίζουμε αυτή είναι η ομορφιά.

Η ομορφιά της αστικής δημοκρατίας. Γιατί όπως θα έλεγε ο ζαραλίκος, η (αστική) δημοκρατία γαμάει (δικαιώματα και γενικώς). Ο ένας σου λέει «στηρίζω την κυβέρνηση, αλλά όχι τα μέτρα», ο άλλος το ακριβώς αντίθετο κι ο τρίτος «ναι σε όλα», ενώ οι φασίστες κάνουν τη διαφορά χωρίς να έχουν καμία στρατηγική διαφωνία. Οπότε έχουμε ένα σωρό «διαφορετικές» επιλογές, για να καταλήξουμε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα. Για αυτό σου λέω, γαμάει η (αστική) δημοκρατία, όχι όπως στην άλλη που δεν έχει βουλευτικές εκλογές, αλλά στους τόπους δουλειάς –που εκεί τι να τις κάνω, ε;

Και ποιο είναι αυτό το τελικό συμπέρασμα; Τρίτο στεφάνι. Ταφόπλακα για όλες τις εργατικές, λαϊκές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα, που τώρα μας φαίνονται αναχρονιστικές, αλλά από την ανάποδη, καθώς «προοδεύει» συνεχώς η ανθρωπότητα με τον καπιταλισμό να σαπίζει. Αλλά το ζητούμενο είναι να θάψουμε οριστικά και τις αυταπάτες μας ως λαός, για εύκολες λύσεις από τα πάνω και κυβερνητικούς σωτήρες, που θα τα αλλάξουν όλα με μια ψήφο, και μας σώζουν εδώ και πέντε χρόνια από την καταστροφή και τη χρεοκοπία. Και αυτό συμπεριλαμβάνει προφανώς το παραμύθι (γιαγιά, εκάβη, μάνα, νίνα) της αριστερής κυβέρνησης, που αποδεικύνεται μία από τα ίδια με τις προηγούμενες: νεκροθάφτης της ελπίδας που έρχεται, της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της.

Μία κυβέρνηση που τα στελέχη της λένε και ξαναλένε πόσο δύσκολη (για να την ψηφίσουν) είναι η συμφωνία, λες και θα λουστούν αυτοί τα σπασμένα και τις συνέπειές της. Και εμείς τι ακριβώς να κάνουμε δηλ; Να τους λυπηθούμε ή να τους πούμε και ευχαριστώ για την ανιδιοτέλειά τους –όπως έκανε η (σουζάνα η) ζωή με τον πρωθυπουργό- για να τους ξαναψηφίσει ο λαός;

Ένας πρωθυπουργός που ζητούσε από την εσωκομματική του αντιπολίτευση να του υποδείξουν τις εναλλακτικές που υπήρχαν και δεν τις σκέφτηκε, σε αυτόν τον εκβιασμό. Αν το καλοσκεφτείς δηλ, τους/μας λέει στην ψύχρα, ότι υπήρχε εκβιασμός και υπέκυψε κανονικά και με το νόμο της ζούγκλας. Και εμείς τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε; Να το λυπηθούμε ή να τον ευχαριστήσουμε για τη μαζική καλλιέργεια αυταπατών πως ο λάκκος των λεόντων ήταν μια συμμαχία φυτοφάγων που μπορεί να αλλάξει με ένα δημοψήφισμα;

Παρένθεση. Κανονικά, όταν ρωτούσε για εναλλακτικές, θα έπρεπε να σηκώσει ένας βουλευτής το χέρι και να του απαντήσει με το γνωστό τετράπτυχο: αποδέσμευση από την εε, διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, με λαϊκή εξουσία. Ας το έκανε για πλάκα στην τελική. Εδώ κατέληξαν να τρολάρουν την αριστερή κυβέρνηση για τις αντιφάσεις της ο μεϊμαράκης (πχ για τα πρωινά ωράρια της –πλην λακεδαιμονίων- αριστεράς), ο μόνος δεξιός που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις με κάτι άλλο εκτός από την παρουσία του, όπως σημειώνει εύστοχα κι ο 2310· και ο μιχαλολιάκος, που υπενθύμιζε στους... «συντρόφους της αριστεράς» πως ο φπα είναι ένας καπιταλιστικός φόρος. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορούσαν να απαντήσουν τίποτα, γιατί οι άλλοι είχαν απόλυτο δίκιο, από την πλευρά τους.

Και τι είναι τελικά αυτό που διαφοροποιεί την κυβέρνηση από τους προηγούμενους, που τους έχει σιχαθεί ο λαός; Ότι ο κυβερνητικός λόχος δε μένει για να πανηγυρίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο τέλος, όπως έκαναν οι νεοδημοκράτες; Ότι ο τσίπρας δεν είναι στραβός, αλλά έχει τα κλειστά μάτια του ρόκι, μετά από τον αγώνα με το σοβιετικό, λόγω της αϋπνίας και της στενοχώριας; Ότι τα δικά της χημικά μυρίζουν λεβάντα και τσίκνα από σουβλάκι; Ή μήπως ότι δεν πιστεύουν πως το πρόγραμμα θα βοηθήσει την οικονομία (που είναι μισή αλήθεια, δηλαδή ψέμα, γιατί δε μιλάνε για τη... βοήθεια στα αυξημένα μονοπωλιακά κέρδη), αλλά το εφαρμόζουν παρόλα αυτά; Κι αυτή είναι η διαφορά μας ίσως, είπε χτες ο τσίπρας στην καταληκτική του ομιλία. Για να επανέλθουμε στο ίδιο ακριβώς ερώτημα: σε τι διαφέρει λοιπόν επί της ουσίας από τους προηγούμενους που εφάρμοζαν τα μνημόνια; Στο ότι αυτοί δε θα μπορούσαν να περάσουν από μόνοι τους το τρίτο (και μακρύτερ), χωρίς τη δική του συμβολή;

Τώρα λοιπόν μπορούν να βάλουν όλοι μαζί και το στεφάνι του πολιτικού τους γάμου, ο οποίος επισημοποιήθηκε με το χτεσινό αρραβώνα, για να καταλήξει κάποτε στο μεγάλο συνασπισμό, κι ας τον αρνιούνται τώρα οι κυβερνώντες –ξέρουν ότι όταν το παίζεις δύσκολος, έχει περισσότερη πλάκα.

Α και μην ξεχνιόμαστε. Ναι, ο σύριζα δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης (που έχει γίνει σαν το μετρό της), τουλάχιστον όμως δεν έχει φέρει καινούρια αντιλαϊκά μέτρα. Τώρα που τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο...

Ίσως η σουζάνα η ζωή. Που όπως λέει και μια σφισσα, είναι ό,τι πιο επικίνδυνα κοντινό υπάρχει στο σοσιαλφασισμό της βαϊμάρης. Ή ίσως ο σφος λαφαζάνης τώρα που θα βγει έξω από το κάδρο των κυβερνητικών ευθυνών. Εμπρός για μια νέα επαναστατική αριστερά, όπως έλεγε χτες και το πανό του ξεκινήματος. Της ίδιας ομάδας που είχε στηρίξει και το πασόκ και το σύριζα στο παρελθόν. Όχι άλλη τέτοια επαναστατική αριστερά, ρε παιδιά, χορτάσαμε με τόσες και μυαλό δε βάλατε...

Υγ: ρε συ, αυτοί οι ανταποκριτές του κόκκινου, που έβγαιναν πέρυσι στο πολυτεχνείο πχ, για να καταγγείλουν την αστυνομική αυθαιρεσία, που λες να βρίσκονταν χτες, και γιατί δεν τους έβγαλε ο αρβανίτης για ανταπόκριση; Ρητορικά ερωτήματα, θα μου πεις...