Ειδική σχέση

Διασπώμαι-διασπάσαι-διασπάται

Φραξιονίζουμε-σεχταρίζετε-ενώνονται...

Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε πχ να καταπιαστεί με τις συγκλονιστικές διαφορές των μνημονιακών εταίρων του σύγχρονου διπολισμού, που εκτός από τον πολιτικό τους λόγο, αποτυπώνονται πλέον και στα συνθήματά τους: «μόνο μπροστά –προς τον γκρεμό, γιατί πίσω είναι το (αριστερό) ρε(υ)μα», «Ελλάδα μπροστά», κτλ. Κι εδώ μπορεί να παρέμβει ο Νάσος Ηλιόπουλος, που βάφτισε το εναλλακτικό μνημονιακό πρόγραμμα «αντίσταση στη συμφωνία» (μα πού είναι ένα «ουάου», όταν το χρειάζεσαι...) και να τραγουδήσει: Εμπρός αδέλφια εμπρός κι είναι μαζί μας κι ο λαός... Ή να ξαναγράψει το «ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω, ιδωμένο από τη σκοπιά της εποχής μας.

Θα μπορούσε επίσης να ασχοληθεί με τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια της προσωπικής συνιστώσας της Ζωής και τα βαφτίσια της πολιτικής της κίνησης (που τελικά δεν έγιναν, αλλά το κείμενο είχε αρχίσει να γράφεται νωρίτερα, και δεν κρίνω σκόπιμο να το αλλάξω, ως προς την ουσία του), για να μπει με ειδική σχέση (και τιμές αρχηγού κράτους) στη ΛαΕ: Ζωή χαρισάμενη, ή «Ζωή και κότα», αν είχε και το Μητρόπουλο μαζί της. Που είναι ζήτημα σε τι ακριβώς διαφέρει με κινήσεις τύπου «πράττω» (Κοτζιάς), «Νέα Ελλάδα» (Μόσιαλος) –κι ένα σωρό άλλες, που κανείς δε θυμάται πια- εκτός ίσως από την αναγνωρισιμότητά της και βασικά τις φιλοδοξίες της.

Βασικά όχι στα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, σκληρά και μαλακά.

Ζωή ολόκληρη, όχι με (εκατό, σαν του νομοσχεδίου) δόσεις.

Θα μπορούσε τέλος να πιάσει την πολυφορεμένη ΛαΕ και τον παλμό του μέσου γάβρου οπαδού, που αγωνιά βλέποντας την ομάδα του να ζορίζεται απέναντι στο Λεβαδειακό του Κομπότη, για να καταλήξει στη διαλεκτική τους σύνθεση και το (διαλεκτικό) σύνθημα: Εεε-ωωω, αλλιώς ονειρευόμαστε τον καπιταλισμό (που είναι δηλ κι η βασική αγωνία της ΛαΕ).

Αντ’ αυτού όμως θα σταθεί στο τέλος της Ανταρσυας (τουλάχιστον με τη μορφή που) γνωρίσαμε και την απόσχιση Αραν-Αρας, που είναι κάτι σαν τις –κατά παράδοση λιγότερο κομμουνιστικές- Βαλτικές δημοκρατίες και πιθανόν προάγγελος γενικότερων εξελίξεων. Ενώ κάποιες άλλες φήμες έλεγαν πως Αραν κι Αρας μπορεί να είναι στα ψηφοδέλτια της ΛαΕ, αλλά να παραμείνουν με ειδική σχέση στο μέτωπο της Ανταρσυα –πώς λέμε (δηλ όχι εμείς, η ΛαΕ) εκτός ευρωζώνης, αλλά εντός ΕΕ; Κάπως έτσι.

Η Αρις (Αρσυ, ή όπως αλλιώς είναι το αρκτικόλεξο της διάσπασης της Αρας) παρέμεινε, πιθανότατα για να υπάρχει κάποιος τρόπος να την ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους κι οι μη μυημένοι. Ενώ είναι ζήτημα τι μέλλει γενέσθαι στα/στην Εαακ, που ήταν και ο βασικός κορμός του όλου εγχειρήματος. Το Ναρ/Μερα φορτώθηκε το 09’ την Εναντια και το Σεκ, κυρίως για να σμίξει με τους Εαακίτες συμμάχους του (Αρανίτες κι Αρασίτες), για να μείνει τώρα παρέα με το Σεκ, που φαντάζει σα βράχος συνέπειας και σοβαρότητας, «χωρίς αυταπάτες»συγκριτικά με τους Αλτουσεριανούς. Έχουν εξάλλου κι αυτοί το δικό τους χάσμα να κλείσουν, με το σχίσμα της Β’ Πανελλαδικής από το Ρήγα Φεραίο –πέρα δηλ από τις διασπάσεις του ΚΚΕ, 89’ και 91’, με το αριστερό και το νεοαριστερό ρεύμα.

Κι έτσι παίρνει σάρκα κι οστά το Αντάριζα, έστω χωρίς πλήρη σύνθεση (σε αυτή τη φάση). Κι αυτό είναι το γαμώτο (που θα ‘λεγε κι ο Αλέξης) από μια άποψη, γιατί δεν καίγονται μια και καλή ως εφεδρείες, αλλά κρατάνε κάβα, φροντίζοντας για τη διάδοχή τους κατάσταση. Οπότε το ιδανικό σενάριο μένει απραγματοποίητο, σαν απωθημένο –αν και ποτέ μη λες ποτέ.

Όπως σχολίασε βέβαια κάποιος εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας (από τους ενωτικούς, αγαπησιάρηδες), η απόφαση αυτή ήταν καρπός μιας απόπειρας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι λε βρε παιδί μου; Ώστε χρειαζόταν εφαρμογή του διαλεκτικού υλισμού στις σημερινές συνθήκες, για να κλείσει η συμφωνία με το Λαφαζάνη; Γιατί εμείς νομίζαμε πως ήσασταν απλά οπορτουνιστές. Αλλά αν είναι έτσι εντάξει. Αν έχεις κάνει δηλ και ανάλυση της κυρίαρχης αντίθεσης μες στο συνολικό πλέγμα των κοινωνικών αντιθέσεων, τότε είσαι λενινισταράς, λενινισταράν κι ό,τι άλλο θέλεις...

Κάποιοι στάθηκαν με μια δόση «συντροφικού κουτσομπολιού» στη διάσταση απόψεων (κι όχι κάτι άλλο) μεταξύ της Κουτσούμπα, που παραμένει μαζί με κάποια άλλα άτομα στην Ανταρσυα, και του συζύγου της, Π. Σωτήρη, ηγετικής φυσιογνωμίας της Αραν. Αλίμονο όμως αν γινόταν αυτό κεντρικό θέμα συζήτησης ή αν διαλύονταν τόσο εύκολα τα ανδρόγυνα-ζευγάρια-ερωτικές σχέσεις (κάθε μορφής) κι ειδικά στον πολυδαίδαλο, εξωκοινοβουλευτικό χώρο, που είναι μαθημένος από χιόνια και πολιτικές αντιθέσεις (που επιταχύνουν διαλεκτικά το κοινωνικοπολιτικό προτσές...)

Αν αναφέρω λοιπόν την παραπάνω παράμετρο, δεν είναι παρά για να σχολιάσω τον άκρατο συναισθηματισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται από αρκετούς Ανταρσυους αυτή η διάσπαση, σαν κανονικός χωρισμός ανδρόγυνου, με κλαυθμούς, παράπονα, προσωπική νοσταλγία κι εξιδανίκευση των περασμένων (της παρέας, του σχήματος, του συγχρωτισμού στα διάφορα Φεστιβάλ, στα τσίπουρα, κτλ), με ξεσπάσματα, προσωπικές καταθέσεις ψυχής και ρομαντικές εκκλήσεις για ενότητα: πάμε όλοι μαζί κι ας είναι και στο βούρκο... Όπως έγραψε κι ένας δημοσιογράφος (εργαζόμενος στο Ροσινάντε, αλλά μέλος στο μαγαζί του Σύριζα... –ή μήπως αντίστροφα;)

Νομίζω ότι έχουμε ικανό δείγμα για να συμπεράνουμε ότι στις διασπάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο μπρουτάλ και σκατόψυχοι, ενώ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο drama-queen και ψυχούλες.

Κι είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και το κομμάτι του «αριστερού Ναρ» αντιμετωπίζει κάπως μουδιασμένα τις εξελίξεις κι όχι ως θετικό βήμα για να διαχωριστεί η παναριστερή ήρα από το στάρι. Εξάλλου η Ανταρσυα ήταν και παραμένει ένα εκλογικό κατά βάση μέτωπο, που δεν έχει ούτε τώρα (με τη μειωμένη «σφιχτή» σύνθεση) ενιαία κινηματική έκφραση, ούτε καν στην πορεία της ΔΕΘ (όπου κάθε οργάνωση θα κάνει του κεφαλιού της). Κι εφόσον το ζήτημα είναι καθαρά εκλογικό, δεν υπάρχει βασικά τίποτα σοβαρό να καταλογίσει κανείς στους Αλτουσεριανούς, που έκαναν απλώς μια καλύτερη επιλογή, με περισσότερες πιθανότητες για κάποια έδρα. Και τότε μπορούν να βάλουν σε εφαρμογή και τις θεωρίες του Πουλαντζά για το κράτος-σχέση και τη μάχη χαρακωμάτων.

Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά πλούσιες σε πληροφορίες κι υλικό (να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό). Ας τις δούμε μία προς μία, μαζί με ένα σύντομο σχόλιο της κε του μπλοκ.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη και πέφτουν πάλι πάνω στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπως και το 07’, που είχαμε πάρει 8,2% (βρε λες;). Αυτό σημαίνει πως αρκετά μεγάλα παιχνίδια της Εθνικής θα συμπέσουν με το προεκλογικό πατατάκι και αναγκαστικά κάτι θα χάσουμε. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτάσουμε στον τελικό της Κυριακής (ως Εθνική εννοώ, γιατί ως Κόμμα νομίζω πως θα ανέβουμε κι ίσως μπούμε και στην πρώτη τετράδα –λέμε τώρα- κι ας απέχει αρκετά από τον τελικό –γύρο- που ονειρευόμαστε). Αλλά ίσως παίζουμε καλύτερα χωρίς τον τίτλο του φαβορί και κάνουμε την έκπληξη –ως εθνική και πάλι, γιατί ως κόμμα δεν παίζουμε ούτως ή άλλως ποτέ ως φαβορί στο εκλογικό γήπεδο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη έκπληξη (πχ η τετράδα που είπαμε). Άσε που είναι κομμάτι εκτρωματική η διοργάνωση με 24 ομάδες (κάτι σαν «εκλογές αυγουστιάτικα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», που λέει κι ο επικεφαλής της ΛαΕ). Κι έτσι που αλλάζει τώρα η συχνότητα διεξαγωγής της, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, θα μοιάζουν τα Ευρωμπάσκετ με εκλογές. Άλλο αν εμείς εδώ τις κάνουμε πλέον πιο συχνά κι από Τσου-Λου.

Δε Τσά-α-α—μπιονς…

Ορκίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση κι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, απλά και μόνο για να σκάσει από το κακό της η Ζωή, που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή. Μπορεί να στοχεύσει όμως στον τίτλο της πρώτης ελληνίδας ΠτΔ, που έχει μείνει απωθημένο στον πατέρα της. Και τότε να δούμε αν είναι όντως πιο γραφική από το Σαρτζετάκη ή όχι…

Σχεδόν όλοι οι υπουργοί πάντως φορούσαν γραβάτες στην ορκωμοσία τους, σε αντίθεση με τους «αριστερούς, χαλαρούς» υπουργούς της «τρίτη φορά μνημόνιο Αριστεράς», που παρέδιδαν.

Οι φακοί στράφηκαν νομοτελειακά στην Πρωτοψάλτη, που ήταν μακράν του δεύτερου η πιο αναγνωρίσιμη. Θα σου έλεγα κι η πιο γραφική επιλογή, αν δεν είχαμε δει πχ στο ενδιάμεσο την υπουργοποίηση του Παύλου Χαϊκάλη κι άλλων μεγάλων πολιτικών αστέρων. Άσε που η Άλκηστις είναι απλώς υπηρεσιακή. Αν και λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων λειτουργούν κάπως σαν υπηρεσιακές, υπό προθεσμία και με ημερομηνία λήξης.

Μη μου πάρεις το σπίτι, βρε πρώτη φορά αριστερά

Δώστο στον τραπεζίτη, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά

Α ρε Σύριζα αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς

Μη μου πάρεις το σπίτι…

Όπως σκόρπισε και το ηθικό του Μητρόπουλου, του αναπληρωτή ΠτΒ (η αλλαγή της Ζωής, με αθλητικούς όρους) που απειλούσε να αυτοκτονήσει, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, με το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια λίγο πριν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και της εκλογικής λίστας κάθε κόμματος. Τώρα που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι, είναι η ιδανική στιγμή για την κυβερνώσα αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τα κανάλια –που θα χτυπήσει οσονούπω αλύπητα με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες- να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με ένα βουλευτή, που της δημιούργησε αρκετά προβλήματα γιατί δε συμπεριλήφθηκε στο κυβερνητικό σχήμα, κι είπε «παρών» στην κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και αν δεν υπάρχει κανείς λόγος για να λυπηθούμε για την προσωπική στρατηγική ενός Πασόκου, που φαίνεται να παίρνει την κατιούσα και μπορεί να καταλήξει στο χρονοντούλαπο, η απελπισία του, οι σπασμωδικές αντιδράσεις του, η αγωνία του να αποδείξει πως το σκάνδαλο έχει παραγραφεί (κι όχι πως δεν έγινε) και τα τετράγωνης λογικής επιχειρήματά του (δεν μπορεί να μένει έξω ένας βουλευτής με τόσους σταυρούς ή «γιατί το κάνει αυτό το κανάλι σας, που με έχει στηρίξει και το έχω στηρίξει;») δίνουν τροφή για γέλιο και συμπεράσματα, πακέτο δύο σε ένα, γιατί η μάθηση είναι χαρά. Και όχι τίποτα άλλο, φαντάσου όμως να βρει καταφύγιο στη Ζωή και τη Λαφαζανική Ενότητα (δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς κι απελπισμένοι…).

Το άλτερ έγκο της Ζωής, η Ραχήλ Μακρή, βλέπει μάλλον τον Χιώνη ως κόκκινο πανί και ευκαιρία για να χύσει αντικομμουνιστική χολή. Αφού ξέθαψε την πρώτη φορά μια διαφήμιση της Κόκα Κόλα στο Ριζοσπάστη (τετράγωνο επιχείρημα για το ξεπούλημα του αγώνα των απεργών, μιας κι η διαφήμιση ήταν κατά πολύ προγενέστερη), τώρα ξαναχτύπησε, χαρακτηρίζοντας το Κόμμα «δεκανίκι των μνημονιακών», που μόνο σαν τραγική ειρωνεία μπορεί να ακουστεί από τα χείλη μιας μέχρι πρότιν ος βουλευτή της συγκυβέρνησης Σ-ανελ. Αλλά όσο πάει, θυμίζει και περισσότερο Εαακίτη συνδικαλιστή (που αν σέβεται το είδος του και τον εαυτό του, πρέπει σε μία τουλάχιστον συνέλευση να πει το «Βάρκιζα τέλος» ή κάτι άλλο παρόμοιο). Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Η οποία Ανταρσυα δε θα συνεργαστεί τελικά, στην παρούσα φάση, με τη ΛαΕ. Όχι γιατί το Ναρ πέφτει πάντα, εθιμικώ δικαίω, με τη δεύτερη (όπως είχε γίνει και με το Σεκ και με τον Αλαβάνο), ούτε γιατί αποφάσισε να υπερασπιστεί κάποιες κόκκινες, αντικαπιταλιστικές γραμμές, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αλλά γιατί οι όροι του πολιτικού προξενιού ήταν ασύμφοροι κι απαράδεκτοι. Κι ενώ ήταν η μεγάλη ευκαιρία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο διασπάσεων, του 89’ και του 91’ και να έρθει στο προσκήνιο η Παναριστερά, θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα για τη μεγάλη εξωκοινοβουλευτική έφοδο στο κοινοβούλιο (που τώρα είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να πιάσει έστω το 0,6% της τελευταίας φοράς. Κι οι πιέσεις δεν αφορούν τον περίγυρό του αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του μετώπου και τις οργανώσεις του).

Παρεμπιπτόντως, αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι η πολύ σχετική αξία του γνωστού (και ξεκομμένου) τσιτάτου του Λένιν για τη συνεργασία με τους ρεφορμιστές, ακόμα και με τους πιο αμφιταλαντευόμενους ασταθείς συμμάχους, πάνω σε στέρεα προγραμματική βάση. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία και η πολιτική αξιοπιστία της άλλης πλευράς, που είναι ανέκδοτο να την ψάχνει κανείς σε πολιτικούς καιροσκόπους και τυχοδιώκτες (κάτι που, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το Λαφαζάνη και τον Αλαβάνο).

Κλείνω το σημερινό δελτίο με την ανοιχτή, μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ την περασμένη Πέμπτη, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο. Και μια αποστροφή από την ομιλίατου ΓΓ.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι (…)

Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα.

Την απατηλή δήθεν αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή

Τη "σικέ" ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που δεν αμφισβητεί τα βάθρα πάνω στα οποία διαμορφώθηκαν: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Συνολικά, πρέπει να χαράξουμε άλλη ρότα. Διαχωριστική γραμμή δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ΕΕ, είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Και μια δική μου κριτική προσέγγιση, που δεν αφορά την ουσία ή την ορθότητα της θέσης, αλλά τη διατύπωση. Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται πολύ καλύτερα η θετική αποτύπωση της παραπάνω θέσης, που δε διαχωρίζει και δεν απομακρύνει την (θολή κι αντιφατική ενδεχομένως, όμως υπαρκτή) τάση αμφισβήτησης της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να συνδυαστεί αυτός ο στόχος και με ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας).

Πχ όπως σε μια παλιότερη προεκλογική συνέντευξη του ΓΓ στο Μέγκα.

Αν μη τι άλλο το ΚΚΕ αναγνωρίζεται απ' όλους ως ένα κόμμα με συνέπεια, συνέπεια στις θέσεις του διαχρονικά. Ζούμε μια περίοδο όπου περνάμε μια πολύ σκληρή λιτότητα και που αυτή τη λιτότητα την έχει προκαλέσει η ΕΕ. Το ΚΚΕ είναι εναντίον του ευρώ, εναντίον της ΕΕ, άρα θεωρητικά θα έπρεπε αυτή η περίοδος να είναι μια πολύ καλή περίοδος για το ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να καταγράφει αυτή την αύξηση των ποσοστών που θα περίμενε κανείς σ' αυτή τη συγκυρία. Γιατί;

- Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός ή καλύτερα να σκεφτεί στις 25 του Γενάρη. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει με την πάλη των λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει. Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή σε κάποιες κυβερνήσεις της Ευρώπης ή στη χώρα μας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλο ΕΕ, άλλο Ευρώπη. Αυτό είναι το ζήτημα που θέτουμε στον ελληνικό λαό και το οποίο το ενστερνίζεται ένα 30% απ' ό,τι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτούς ακριβώς απευθυνόμαστε, σε αυτό το 30% που λέει ότι αυτή η ΕΕ από τότε που δημιουργήθηκε, από την ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια που μας έταζαν, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια, την ένταξη στην ΟΝΕ με τεράστιες θυσίες και τότε για το λαό, που πανηγυρίστηκε ως τεράστια επιτυχία και μετά ήρθε σε αυτή την κατάντια η χώρα μας, ο λαός μας. Δεν μπορεί να μη βγουν συμπεράσματα πλέον συσσωρευμένα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτή είναι η στιγμή που ο λαός μας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε εδώ, για να επικοινωνήσουμε.

Σύριζα εσωτερικού

Δε θυμάμαι ποιος σφος είχε σχολιάσει σε μια κουβέντα (ή μήπως κάπου στο διαδίκτυο;) πως το σήμα και τα χρώματα της Λαφαζανικής Ενότητας του φέρνουν κάπως σε Κκε εσωτερικού, (οι πράσινες) οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες, με το κόκκινο να μπαίνει για ξεκάρφωμα και το γαλάζιο να υποδηλώνει τις τοπικές ιδιαιτερότητες και τον εθνικό δρόμο κάθε κόμματος προς το σοσιαλισμό. Όπως σημειώνει εύστοχα όμως κι ο Κώστας Σκολαρίκος στη μελέτη του για τον «ευρωκομμουνισμό», αυτές οι ιδιαιτερότητες και η σχετική αυτονόμηση εξαφανίζονταν ως δια μαγείας μπροστά στο στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Θυμάμαι παρεμπιπτόντως και μια άλλη πετυχεσιά ενός φιλοκυβερνητικού διαδικτυακού παράγοντα, που υποστήριζε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, με το σκεπτικό πως είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποια μορφή ολοκλήρωσης, οπότε ελλείψει άλλης εναλλακτικής ας βολευτούμε με αυτή που έχουμε. Κι είναι φοβερό πως αυτού του είδους οι «αριστεροί» -που δε θέλουν να γίνουν παρένθεση, για αυτό και μπαίνουν σε εισαγωγικά- πέρασαν κάποτε και δεν ακούμπησαν από το κόμμα κι από το έργο του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, με το οποίο μπορεί να συντάχτηκαν προσωρινά, πιθανότατα με τη λογική πως είναι απαραίτητο να υπάρχει μια μορφή... «ολοκληρωτισμού» και διάλεξαν μία στην τύχη.

Προσωπικά, τα χρώματα της ΛαΕ με το αστεράκι μου θυμίζουν πιο πολύ τη σημαία της Χιλής, που παραπέμπει ευθέως στην Unidad Popular και την πικρή αλήθεια της –που τελικά δεν έγινε μάθημα σε πάρα πολλούς. Ο Μπερλίνγκουερ και το Ιταλικό ΚΚ πχ (κι όχι ΚΚ Ιταλίας, για να μην παραπέμπει στα εθνικά τμήματα-μέλη της Κομιντέρν και σε τζιζ, απαγορευμένες αναμνήσεις) αξιοποίησε τη χιλιάνικη πείρα, για να φτάσει στο έτοιμο πολιτικό συμπέρασμα πως χρειάζεται ακόμα πιο πλατιά ενότητα, που σύντομα θα οδηγούσε στην ιδέα και την πολιτική του ιστορικού συμβιβασμού (με την αστική τάξη).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο παραλληλισμός της ΛαΕ και του Εσ. Παρουσιάζει ενδιαφέρον κι ιντριγκαδόρικες ομοιότητες.

Αφενός η ραγδαία μνημονιακή «μετάλλαξη» -που μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί το ρηχό, αντιμνημονιακό μέτωπο είναι απλώς η άλλη όψη του ίδιου (εθνικού) νομίσματος, που εξακολουθεί να πρεσβεύει ο Λαφαζάνης- του Σύριζα τον κατέστησε οργανικό τμήμα της τρόικας εσωτερικού και μάλλον κάτι σα Σύριζα εξωτερικού, που παίρνει γραμμή από το Βερολίνο και το διεθνές κέντρο. Κι έτσι για τη ΛαΕ μένει ο ρόλος του Σύριζα εσ. που χαράζει το δικό του εθνικό δρόμο, εκτός ευρωζώνης, όχι όμως κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε με ευρώ, ούτε και ΕΕ, κάτι σαν τον τρίτο δρόμο και τις αυταπάτες του. Μπορεί να ιδρύσει επίσης και το κίνημα των Αδεσμεύτων ευρωσκεπτικιστών, που είναι μεν σκεπτικοί, αλλά όχι και τελείως αρνητικοί, μάλλον αναποφάσιστοι. Να μείνουμε, να φύγουμε... να μείνουμε, να φύγουμε... Στο κάτω-κάτω της γραφής, κάποια μορφή ολοκλήρωσης είναι απαραίτητη...

Και την ίδια ώρα μαδάνε σα μαργαρίτες τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης.

Αφετέρου γιατί η διάσπαση του 68’, από την οποία προήλθε το λεγόμενο εσωτερικού, παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με τη διάσπαση του 91’, από την οποία προέκυψε το αριστερό ρεύμα κι ο πολιτικός του απόγονος, η ΛαΕ. Κι αν είναι κάπως δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς το σκεπτικό και την πολιτική σχιζοφρένεια όσων έζησαν το 68’ και υποστήριξαν τη 12^η ολομέλεια, για να μετανιώσουν ουσιαστικά στο 13^ο συνέδριο, με 23 χρόνια καθυστέρηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φαράκος, που στους «Στοχασμούς» του απολογείται αναδρομικά για τη στάση του και νομιμοποιεί ουσιαστικά τις θέσεις του Εσ.), είναι πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς την πολιτική γεωγραφία των δύο διασπάσεων με βάση το σημερινό, πολιτικό σκηνικό και τη θέση των πολιτικών τους απογόνων. Το 68’ ήταν ΔημΑρ, το 91’ ήταν ΛαΕ. Πρόκειται στην ουσία για το ίδιο πολιτικό στίγμα, που το υποστήριξαν από κοινού επί χρόνια, στα πλαίσια της ειρηνικής τους συνύπαρξης στο Συνασπισμό, και για διαφορά φάσης. Πχ την (αμελητέα) διαφορά μεταξύ «αριστερού» και «δεξιού» ευρωκομμουνισμού, ή τη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφικών συνεχειών μιας ταινίας, πχ Rocky I και Rocky IV. Μόνο το πρώτο βραβεύτηκε με Όσκαρ, αλλά το 4 ήταν χυδαίος αντικομμουνισμός, στην πιο προλεκάλτ, χυδαία και φαιδρή εκδοχή του, και γι’ αυτό πήρε το Όσκαρ στις καρδιές μας. Κι αυτή η μαγική μελωδία της (κινηματικής) παρακμής, του 60’ και του 80’...

Ένα κοινό χαρακτηριστικό των χώρων που γεννήθηκαν απ’ αυτές τις κρίσεις, είναι πως εξακολουθούσαν να τις κατατρύχουν και να πλανώνται πάνω από τη δράση τους τα φαντάσματα του παρελθόντος, που τους εξώθησαν θεωρητικά στη ρήξη και τη διάσπαση. Κάποιοι σφοι του Αριστερού Ρεύματος στο Συνασπισμό, για παράδειγμα, έβρισκαν το Λαφαζάνη νεοσταλινικό κι αντιευρωπαϊστή, δηλ πολέμιο του Μάαστριχτ και της Ένωσης, (σε στιλ δελτίου ειδήσεων του Αντ-1)· ίσως η πιο άδικη από τις πολλές κατηγορίες που θα μπορούσε να του προσάψει κανείς.

Στο Κκε εσ. αντίστοιχα ήταν συχνές οι σπόντες για επιβίωση του πνεύματος του δογματισμού και κατάλοιπα του ανώμαλου παρελθόντος, στα πλαίσια των εσω-οργανωτικών τους προστριβών. Ενώ το πιο διασκεδαστικό είναι πως διαμορφώθηκαν σύντομα δύο κέντρα, η Κε και το Γραφείο Εσωτερικού που αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους, αναπαράγοντας εν πολλοίς αυτούσιο το σχήμα της διάσπασης του 68’: η ηγεσία που αποφασίζει από το εξωτερικό, κι οι επικεφαλής στο εσωτερικό, που διεκδικούν πιο ενεργό ρόλο και βασικά την ηγεσία για το λογαριασμό τους.

Κοινή συνισταμένη σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο αδιάπτωτος φραξιονισμός που οδήγησε νομοτελειακά στην ανυποληψία και την περιθωριοποίηση τους οπορτουνιστικούς πόλους (το εσ. και το Συν αντίστοιχα).

Η βασική ομοιότητα όμως των δύο διασπάσεων αφορά τα αριθμητικά δεδομένα και τους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως μετά απ’ αυτές. Τόσο οι αναθεωρητές του 68’ όσο κι οι ανανεωτές του 91’ πίστευαν πως διαθέτουν άνετη πλειοψηφία στο στελεχικό δυναμικό του κόμματος. Κι αν αυτό τίθεται υπό αμφισβήτηση στην περίπτωση της 12^ης ολομέλειας, ήταν αρκετά σαφές στο δρόμο για το 13^ο συνέδριο, όταν πχ ο «πιο αριστερός» στη σύνθεση της Επιτροπής Προγράμματος ήταν ο Λαφαζάνης. Παρόλα αυτά, και τις δύο φορές η μεγάλη πλειοψηφία της κομματικής βάσης ακολούθησε το κουκουέδικο Κουκουέ και όχι τα ερζάτς υποκατάστατά του ή όσους φιλοδοξούσαν να το διαλύσουν. Κι αν στη διάσπαση του 68’, οι αναθεωρητές παρηγοριόντουσαν επικαλούμενοι τη στήριξη των σοβιετικών και του διεθνούς παράγοντα, για να δικαιολογήσουν την ήττα τους (αναγνωρίζοντας, ακόμα κι αυτοί, ωστόσο το σημαντικό ρόλο του Χαρίλαου στην «εσωτερικοποίηση» του Κκε, για να γείρει υπέρ του η πλάστιγγα), το 91’ αυτή η δικαιολογία δεν ευσταθούσε, καθώς το διεθνές κέντρο βρισκόταν κατ’ ουσίαν υπό διάλυση και στο βαθμό που υπήρχε και μπορούσε να επηρεάσει πράγματα και καταστάσεις, υποστήριζε τις δικές του απόψεις.

Αυτό που διαφεύγουν συστηματικά πάντως από την ιστορική θεώρηση των εκάστοτε ανανεωτών είναι: η στήριξη της δικής τους πλευράς από τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είτε από την ορθόδοξη πτέρυγα (επί Νικήτα, που «έλιωναν οι πάγοι», ή επί «Περεστρόικα» με το Γκορμπατσόφ), είτε όχι (με το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα). Ο βούρκος του αδιάκοπου φραξιονισμού που γέννησε αλλά και βούλιαξε τα εγχειρήατά τους, καταδικάζοντάς τα σε φθορά διαρκείας. Κι η οργανική σύνδεση του ΚΚ Ελλάδας με τις λαϊκές μάζες, οι βαθιές ρίζες του στον ελληνικό λαό, που έχει πάντα τον τελευταίο και καθοριστικό λόγο, είτε με τη δράση του είτε δια της απουσίας του.

Αλλά αυτά μπορεί να τα δούμε αναλυτικά σε κάποια προσεχή ανάρτηση...

Το ελληνικό 68’

Παραλείπω σκόπιμα την εισαγωγική παράγραφο και μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό της ανάρτησης και την παρακάτω αιχμηρή κριτική στο Κόμμα.

Η δογματική νοοτροπία καθηλώνει το κίνημα σε μια στείρα άρνηση στον πολιτικό τομέα, στο όνομα δήθεν της επαναστατικής αδιαλλαξίας, απορρίπτει γενικά σαν «οπορτουνιστική» την τακτική της προώθησης του κινήματος προς τους τελικούς του σκοπούς, μέσω διαδοχικών βαθμίδων και σταθμών και με την άσκηση μιας θετικής πολιτικής στα πλαίσια μιας γενικότερης προσπάθειας, σταθερής απομόνωσης και εξουδετέρωσης των πιο επικίνδνων κάθε φορά εξτρεμιστικών αντιδραστικών δυνάμεων. Με βάση αυτήν την αντίληψη, που εκφράζει στην πράξη την τυχοδιωκτική αρχή «ή όλα ή τίποτε», η δογματική νοοτροπία ήταν και είναι βαθύτατα εχθρική προς την αρχή της ιστοτιμίας στις συμμαχίες, πράγμα που οδηγεί στην άρνηση της ίδιας της αναγκαιότητας των πραγματικών συμμαχιών. Η δογματική νοοτροπία καταδικάζει, έτσι, το κίνημα στην παθητική αναμονή μιας «ευκαιρίας» που θα κάνει δήθεν δυνατή την ποθητή έφοδο προς την εξουσία, ενώ το αφήνει στην πράξη ανέτοιμο, απροσάρμοστο και ανήμπρο να αντιδράσει αποτελεσματικά στις ενδεχόμενες απότμες στροφές της κατάστασης. Αντιλαμβάνεται την επανάσταση σαν πραξικόπημα, τις συμμαχίες σαν ελιγμό τακτικής για να ξεγελάσουμε, να «ξεσκεπάσουμε» και να απογυμνώσουμε προς όφελός μας τους ενδεχόμενους συμμάχους, το ίδιο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης το καταλαβαίνει σαν ομάδα συνωμοτών, χωρίς εσωτερική δημοκρατική ζωή, απαραίτητη για την ύπαρξη ορθής πολιτικής γραμμής και συνειδητής αγωνιστικής πειθαρχίας. Δεν πιστεύει στην αξία των δημοκρατικών ελευθεριών και των δημοκρατικών θεσμών, των ηθικών και ανθρωπιστικών αρχών και θεωρεί τις σχετικές διακηρύξεις σα χρήσιμη μόνο φρασεολογία, σα μέσο για να τραβηχτούν οι μάζες προς την Αριστερά. Στη θέση της αλήθειας στην πολιτική, ο δογματισμός τοποθετεί το ψέμα, στη θέση της επιστημονικής μελέτης τον αυτοσχεδιασμό και την προχειρότητα, μισεί την κριτική σκέψη και εκθειάζει την αμάθεια, διακηρύσσει την αρχή της εμπιστοσύνης προς τις μάζες –τους «δημιουργούς της ιστορίας»-, ενώ στην πράξη τις περιφρονεί βαθύτατα και θεοποιεί τις κάθε φορά «αλάθητες ηγεσίες», καλλιεργεί μια μόνιμη διάσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, στις διακηρύξεις και στην πράξη, διαπαιδαγωγεί το κίνημα στη μακιαβελική αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο δογματισμός συνυφαίνεται έτσι οργανικά, με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, με μια βαθιά γραφειοκρατική παραμόρφωση του πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Είναι αδύνατο να κατανοήσει και να εξηγήσει κανείς σωστά τις αποτυχίες και τις σοβαρές μέχρι σήμερα ήττες του κινήματος, μα επίσης και τη σημερινή κρίση και διάσπαση του κόμματος, αν δεν πάρει υπόψη τη βαρύτατη κληρονομιά που δημιούργησε η μακρόνη επικράτηση του δογματισμού στο ΚΚΕ. Αν δεν υπολογίσει την τεράστια καθυστέρηση που προκάλεσε στην ανάπτυξη της θεωρητικής και πολιτικής σκέψης στο ΚΚΕ, την αιμορραγία και τη φθορά στο στελεχικό του δυναμικό, τη μακρόχρονη διαστρέβλωση των κριτηρίων στην ανάδειξη της ηγεσίας του.

Οι πιο μυημένοι μπορεί να πρόσεξαν κάποιες φράσεις-κλειδιά που προδίδουν την «πολιτική καταγωγή» του κειμένου και την περίοδο στην οποία γράφτηκε. Η αλήθεια όμως είναι πως θα μπορούσε κάλλιστα να το περάσει κανείς και για συγκαιρινό μας, χωρίς να καταλάβει πως είναι γραμμένο το 1970 από στελέχη του λεγόμενου Κκε εσ. (δημοσιεύτηκε παράνομα στην Αθήνα, σαν έκδοση της επιτροπής Διαφώτισης της δικής τους Κοα κι αναδημοσιεύτηκε στη δική τους Κομμουνιστική Επιθεώρηση, την ίδια χρονιά). Όπως λέει κι ο Τάκης Μπενάς, που το παραθέτει σχεδόν 40 χρόνια μετά στο δικό του βιβλίο «δεν μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη ότι πολλά από αυτά εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική του Περισσού». Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη πως τα επιχειρήματα των αντίπαλων, οπορτουνιστικών δυνάμεων δεν έχουν ανανεωθεί ιδιαίτερα από τα χρόνια που ήταν της μόδας η «ανανέωση» του κομμουνισμού (που σήμερα βαφτίζεται πχ επαναθεμελίωση ή όπως αλλιώς).

Μετά από το κεφάλαιο «Κοε και μαοϊκοί» (και μια μικρή σειρά σχετικών αναρτήσεων, όπου εκκρεμεί και ένα καταληκτικό κείμενο της κε του μπλοκ με κάποια συμπεράσματα), η επόμενη (λαϊκή) ενότητα είναι ο ευρωκομμουνισμός, που μπορεί να ξεκινήσει με την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του Κ. Σκολαρίκου, από τις νέες κυκλοφορίες της Σύγχρονης Εποχής. Παράλληλα η κε του μπλοκ διαβάζει και «το ελληνικό 68’» του Τάκη Μπενά, για τα πρώτα χρόνια του λεγόμενου Κκε Εσωτερικού, στο οποίο βρήκε και το παραπάνω απόσπασμα.

Ας δούμε όμως ένα ακόμα απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο για τη «συμπαράταξη και τη μάχη για το Όχι στο δημοψήφισμα» της χούντας, που προσφέρεται επίσης για επίκαιρους συνειρμούς.

Με δεδομένες αυτές ακριβώς τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, οι δυνάμεις του ΚΚΕ εσωτερικού μπαίνουν στη «μάχη για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα» του Παπαδόπουλου –κυρίως μέσα, αλλά και έξω από την Ελλάδα. Η γραμμή μόνο για ΟΧΙ στο δημοψήφισμα συναποφασίζεται από τη συνεργασία των πολιτικών κομμάτων στο εσωτερικό –εκτός του δογματικού ΚΚΕ που μιλάει και για λευκό, αποχή, σχισμένα φάκελα, κλπ. (Από τότε επεδίωκε να ξεχωρίζει την πολιτική του, πιστό στη λογική «χώρια τα πρόβατα από τα ερίφια»).

Η συμπαράταξη των αντιδικτατορικών πολιτικών δυνάμεων εκφράζεται με την επιδίωξη συγκρότησης μιας μεγάλης Επιτροπής προσωπικοτήτων του πολιτικού και πνευματικού κόσμου, «της Επιτροπής των 100», όπως λέχθηκε προσωρινά, ένα σχήμα που με τις υπογραφές γνωστών προσωπικοτήτων από όλες τις πολιτικές και κομματικές προελεύσεις θα έμπαινε επικεφαλής του λαού, του κόσμου δηλαδή που έπρεπε να πορευτεί μαχόμενος προς τις κάλπες του Δημοψηφίσματος.

Η υλοποίηση αυτού του στόχου τελικά και παρά τις παρασπονδίες του δογματικού ΚΚΕ ή τις «πολιτικές διακρίσεις» από πλευράς των αστικών κομμάτων, θα επιτευχθεί και θα λάβει την ονομασία «Επιτροπή Αποκαταστάσεως Δημοκρατικής Νομιμότητας», στην οποία δε θα πάρει μέρος εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου, που παρέμενε προσκολλημένος στην πολιτική του ΠΑΚ για ένοπλο αγώνα, αφού «η Επανάσταση είναι εξαρχής αντιιμπεριαλιστική και πρέπει να αγωνιστούμε ένοπλα όπως ο λαός του Βιετνάμ...».

Ο Ριζοσπάστης-Μαχητής, παράνομη εφημερίδα, όργανο του ΚΚΕ εσωτερικού, στο φύλλο 61-62, τον Ιούνιο του 1973, στο κύριο άρθρο του με τίτλο «Το Αγωνιστικό ΟΧΙ» θα γράψει:

Το έθνος ολόκληρο ξαναζεί μια απ’ τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας του. Αντιπαρατάσσεται ενωμένο μπροστά στη χουντική τυρανία [...] Δεν έχουν αυταπάτες για τους αριθμούς που θα βγουν από τις χουντικές κάλπες, όπως δεν είχε αυταπάτες ο λαός μας όταν έδινε την πρώτη κατά μέτωπο μάχη αντιτάσσοντας το «ΟΧΙ» στα μηχανοκίνητα του Μουσσολίνι και του Χίτλερ [...] το πολιτικό αισθητήριο του λαού βλέπει καθαρά πως με την πανεθνική συμπαράταξη που συντελείται σήερα, με τη μαζική και μαχητική διεκδίκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, οι γύψοι καθίστανται ανίσχυροι [...] η δικτατορική εξουσία δε διαθέτει καμμιά σίγουρη χρονική προοπτική επιβίωσης...

Τα παχιά επαναστατικά λόγια του Ανδρέα ήταν απλώς ένα ωραίο ανέκδοτο στο πολιτικό κλίμα της εποχής. Όλα τα υπόλοιπα όμως είναι πολύ δηλωτικά για τη διαχρονική ικανότητα-ιδιότητα του ποικιλώνυμου οπορτουνισμού να βλέπει το τυράκι και να πιάνεται στη φάκα, χωρίς αυταπάτες...

Θεωρίες του λαπά

Κάποιοι στις θερινές τους αποδράσεις κόβουν κάθε επαφή με την επικαιρότητα και γεμίζουν μπαταρίες. Άλλοι πάλι είναι κολλημένοι με την μπάλα και δε χωρίζουν πότε από το διαδίκτυο, ούτε και με διάσπαση. Προσωπικά πάντως βρίσκω άκρως χαλαρωτικές και διασκεδαστικές (στο ελαφρύ πνεύμα του καλοκαιριού) τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις στελεχών της ΛαΕ, κάτι σαν ευχάριστο διάλειμμα από πιο σοβαρές ασχολίες. Και όταν η εκδρομική μας ομήγυρη έμαθε για την εκδήλωση με το Λαπαβίτσα (Λα-πα) στο Ναύπλιο, δεν έχασε την ευκαιρία για ένα μικρό πέρασμα από το ανοιχτό θεατράκι της πόλης.

Πάνος Ζάχαρης από το Ποντίκι

Προσπερνώ κάποια εύκολα συνειρμικά αστεία με τις ανταγωνιστικές αφίσες του Λε-Πα (γόνος συντρόφων της Τασκένδης) σε παρακείμενες κολόνες και την παιδική χαρά δίπλα στο θεατράκι, για να περάσουμε στην ουσία του πνευματικού μας πικ-νικ απ’ τον κεϊνσιανό μπουφέ του Λα-πα. Το κυρίως μενού περιείχε θλίψη και συντριβή για τη στροφή του Σύριζα (κλαψ! Λυγμ! Σπαράζω μέσα μου) και το παιχνίδι του προσποιητά εμβρόντητου και συννεφόπτωτου*, που άλλα περίμενε και αλλιώς του ήρθαν στη ζωή. Κατανοητή η τακτική και οι ανάγκες του ρόλου, για να ταυτιστεί με τους πληγωμένους ψηφοφόρους της «πρώτη φορά αριστεράς» και να τους κερδίσει, αλλά αυτός δεν ήταν που χαρακτήριζε στην καρδιά της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου το πρόγραμμα του Σύριζα μετριοπαθή κεϊνσιανισμό; Ένιωσε προδομένος από κεϊνσιανή άποψη; Πίστεψε τις αυταπάτες που καλλιεργούσε κι ο ίδιος τον Ιούνη, όταν πχ έλεγε «μην είσαστε και τόσο σίγουροι πως θα κλείσει κάποια συμφωνία»; Ή μήπως αγνοεί την εξάντληση των ορίων του κεϊνσιανισμού στη σημερινή κρισιακή συγκυρία; Και τι καινούριο, διαφορετικό κομίζει η δική του(ς) εναλλακτική πρόταση, που παραμένει πιστή και συνεπής στον «καλό, προεκλογικό Σύριζα»; Έναν πιο ριζοσπαστικό ή λιγότερο μετριοπαθή κεϊνσιανισμό;

(*όταν ρώτησε το κοινό «ποιος θα περίμενε μια τέτοια εξέλιξη;» ήταν μεγάλος ο πειρασμός να τρολάρουμε με το redfly και να σηκώσουμε επιδεικτικά το χέρι, αλλά τελικά νίκησε η συστολή κι οι καλοί μας τρόποι).

Ακολουθούν κωδικοποιημένα κάποια σημεία, για να πάρεις κι εσύ σφε αναγνώστη μια κατά το δυνατόν πληρέστερη γεύση.

Ο Λαπαβίτσας σχολίασε πως κάπου έχει ξανακούσει την υπόσχεση του Σύριζα για ανάπτυξη σε βάθος χρόνου μετά το μνημόνιο. Είναι η ίδια ακριβώς υπόσχεση της κυβέρνησης Σαμαρά και η πολιτική τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουν όλοι τα τελευταία χρόνια.

Κι αυτό που λέει ο ίδιος όμως, κάπου το έχουμε ξανακούσει, μου φαίνεται. Σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω, τα ψέματα αυτά μου είναι τόσο γνωστά. Είναι αυτά ακριβώς που έλεγε κι επιχείρησε να εφαρμόσει η «πρώτη φορά αριστερά», αλλά μας έφεραν στο ίδιο αποτέλεσμα. Τι τον κάνει λοιπόν να πιστεύει πως μπορούν να πετύχουν και φέρουν αποτέλεσμα τη δεύτερη φορά; Τα (διαφορετικά) πρόσωπα κι η πολιτική βούληση;

Πιθανότατα ναι. Ο Λαπαβίτσας μίλησε για το ρόλο της αξιοπιστίας στην πολιτική και τα αντίστοιχα δείγματα που έχει στο ενεργητικό της η ΛαΕ (πότε πρόλαβε;), όταν οι υπουργοί της άφησαν τα αξιώματά τους και δεν έμειναν κολλημένοι στις καρέκλες τους (!;). Ο Λαπαβίτσας είναι τόσο αξιόπιστος, που ξέχασε μονάχα λεπτομέρεια: ότι οι υπουργοί της πλατφόρμας καρατομήθηκαν με ανασχηματισμό κι όχι επειδή παράτησαν οικειοθελώς τις θέσεις τους, ενώ από το Σύριζα έφυγαν, όταν κατάλαβαν πως θα μείνουν έξω από τις εκλογικές λίστες.

Όσο για την πολιτική βούληση, αυτή ανάγεται για τον Λαπαβίτσα στη βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή μιας εναλλακτικής, καθώς υπάρχουν ήδη μελέτες που προβλέπουν διεξόδους για κάθε ενδεχόμενο (θα ‘ρθουμε και σε αυτό). Κάτι που γενικά δε θα ήταν ακριβώς λάθος, αν δεν υπόκεινταν στη λογική, που εξέφρασε ο Λαφαζάνης σε μια συνέντευξη τύπου: αν το πιστέψουμε, μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος. Let’s cross our fingers, κι ας προσευχηθούμε, κρατώντας παράλληλα την ανάσα μας (για να τους εκβιάσουμε).

Η ειρωνεία μου πηγαίνει στο ότι καμία πολιτική βούληση δεν μπορεί να αλλάξει θαυματουργά κάτι, εφόσον (είναι αποφασισμένη να) λειτουργεί σε αυτό το κρίαρχο πλαίσιο, (όπου επικρατεί η βούληση κι ο κανόνας του ισχυρού) και δεν προχωρά σε μονομερείς ενέργειες.

Για το Λαπαβίτσα το κυρίαρχο πλαίσιο δεν είναι το καπιταλιστικό σύστημα ή έστω η ΕΕ, αλλά η ευρωζώνη, που δίνει το δικαίωμα στο Ντράγκι της ΕΚΤ να μας εκβιάζει και να μας στερεί τη ρευστότητα –που φαντάζει κι αυτή ως βασική προϋπόθεση για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Καλός ο σοσιαλισμός σφοι, αλλά πώς θα φτάσουμε εκεί χωρίς ρευστότητα και εθνικό νόμισμα να μας τη διασφαλίζει;

Και ποιες είναι οι μονομερείς ενέργειες τις οποίες θεωρεί απαραίτητες ο Λαπαβίτσας; Παύση πληρωμών, που θα οδηγήσει σε διαπραγμάτευση για τη βαθιά διαγραφή του χρέους. Που όσο βαθιά ή γενναία κι αν χαρακτηρίζεται, δεν είναι συνολική, για να απαλλάξει οριστικά το λαό από το βραχνά του χρέους. Κι εφόσον προέλθει ως καρπός διαπραγμάτευσης, δε θα είναι ούτε καν μονομερής.

Μήπως όμως αδικούμε ένα τέτοιο σχέδιο, όταν το παρουσιάζουμε ως (κινηματογραφική) συνέχεια του Σύριζα; Ας δούμε κάποια ακόμα χαρακτηριστικά σημεία του.

Ο Λαπαβίτσας μίλησε για λάθος πορεία της ελληνικής οικονομίας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ (άραγε μέχρι τότε ήταν σωστή;). Απέφυγε συστηματικά όμως να μιλήσει για «αποδέσμευση από την ΕΕ», όχι γιατί την τοποθετεί χρονικά ως στόχο σε ένα απώτερο μέλλον, αλλά γιατί περιέχει κι άλλες πτυχές (ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις), που δεν τις αντιπαρέρχεται κανείς εύκολα. Κατά συνέπεια, το βασικό του μέλημα ήταν να καθησυχάσει τον κόσμο πως δεν υπάρχει νομική βάση (το πολιτικό πάντα έπεται, ασθμαίνοντας) κι ενδεχόμενο διπλής εξόδου-έξωσης από την Ε.Ε., εφόσον επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα.

Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει! Την ευρωλαγνεία του Λα-πα ή τη συγκινητική του αφέλεια πως ο λάκκος των λεόντων θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την κυβέρνησή του, αφήνοντάς την ανεμπόδιστη να πορεύεται, σε ιδανικές συνθήκες (κοινωνικού) εργαστηρίου.

Το μοντέλο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που οραματίζεται ο Λαπαβίτσας, με βάση και το παράδειγμα του Λαναρά (;!) από την περιφέρεια στην οποία εκλέγεται, είναι στην καλύτερη περίπτωση κάποια εκδοχή αυτοδιαχειριστικής ουτοπίας, και στη χειρότερη (κι επικρατέστερη) μια διαφορετική, υγιή σχέση δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα (μη μας πουν και κρατιστές). Βασικά δηλ οι περιβόητες συμπράξεις τους (ΣΔΙΤ) που εφαρμόζονται και τώρα, με τους αετονύχηδες και τα μονοπώλια να τσεπώνουν ζεστό, κρατικό χρήμα, για να επενδύσουν.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που δίπλα στις άλλες επαγγελίες για τη η σεισάχθεια, την απόρριψη των πλεονασμάτων και τις φοροαπαλλαγές, ο Λαπαβίτσας φροντίζει να υπενθυμίσει πως είναι άδικος κι η φορολογία του 29% στον επιχειρηματία (πώς θα κινηθεί η οικονομία εξάλλου;). Και αυτός, φαντάσου, είναι η αριστερή εκδοχή του Σύριζα...

Αφού ξεκαθαρίσαμε λοιπόν πως δεν είμαστε κρατιστές, μένει να ξεκθαρίσουμε τι κράτος θέλουμε να έχουμε και σε ποια κατεύθυνση θέλουμε να το αλλάξουμε. Ακούω κάποιους από εσάς να σκέφτονται μαξιμαλιστικά: εργατικό ή σοσιαλιστικό κράτος. Ο προσγειωμένος Λα-πα ωστόσο μίλησε για κάθαρση κι ένα αποτελεσματικό, ανταγωνιστικό κράτος, σε αντίθεση με τη σημερινή, γραφειοκρατική σούπα, που είναι ένας λαπάς! Κι αυτή η (αγγελική, αταξικά πλασμένη) ανάλυση, αυτή η σοσιαλδημοκρατική, ξαναζεσταμένη σούπα, αυτός ο θεωρητικός λαπάς, με μια ιδέα κακοαντιγραμμένου μαρξισμού, μας πλασάρεται ως σύγχρονη, ριζοσπαστική εναλλακτική...

Με βάση τα παραπάνω μπορεί να εκτιμήσει κανείς πόσο επιστημονικές ή αξιόπιστες είναι κι οι μελέτες στις οποίες αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου. Πχ πως η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (που θα ξεκινήσει από ισοτιμία 1 προς 1) θα κυμανθεί μεταξύ 15 και 20%. Και ότι η μετά τους πρώτους δύσκολους μήνες, θα έχουμε εντός διετίας ταχύρρυθμη ανάπτυξη –ακούω νοερά τους ίδιους σχολαστικούς συντρόφους να ρωτάνε σπαστικά «(ανάπτυξη) για ποιον;» και να κολλάνε σε λεπτομέρειες, ενώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος.

Κι είναι αυτές οι «προφητείες» με το κύρος της αυθεντίας, πασπαλισμένες με ένα σωρό λεπτομέρειες για τεχνικά ζητήματα που δεν είναι εύκολα προσιτά και κατανοητά από το ευρύ κοινό (κι εν μέρει ούτε από εμάς προφανώς), που τυλίγουν με γοητεία και τη φήμη του ειδικού τέτοιους οικονομολόγους, που προβάλλουν ως οι σύγχρονοι μάγοι της φυλής. Κι είναι καθήκον του κόμματος να αντιπαραθέσει τις δικές του επεξεργασμένες κι εκλαϊκευμένες προτάσεις (και) γι’ αυτά ακριβώς ζητήματα (πχ πόσο αυτάρκης είναι η χώρα σε φάρμακα, καύσιμα και τροφές, τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσει στην αρχή, κτλ), στα παραμύθια τέτοιων μάγων-οικονομολόγων –τόσο πιο επιτακτικό, όσο μεγαλύτερη απήχηση βρίσκουν στον κόσμο, για να φάει ήσυχα το φαΐ του, ή μάλλον για να συνεχίσουν να του το αρπάζουν από το τραπέζι.

Κράτησα για τον επίλογο το εισαγωγικό αστειάκι του συντονιστή της εκδήλωσης, που ανήγγειλε το κουτί ενίσχυσης που θα κυκλοφορούσε στο κοινό, λέγοντας πως θα είναι ευπρόσδεκτο κάθε νόμισμα (ρούβλια, δραχμές εύρω, κτλ). Λες να είχε κρατήσει κανείς παλιός Αναπλιώτης κανέναν προδραχμικό φοίνικα και να τον έβαλε στο κουτί για πλάκα. Και ποια είναι άραγε η ισοτιμία με τη δραχμή και με το ευρώ;

Υστερόγραφα

-Ήξερες πως η Αύρα (της γνωστής 3Ε, ούτε γουλιά, κι όχι η Παρτσαλίδου) χορηγεί-συμμετέχει στο εγχείρημα «Ελλάδα ελεύθερη από χρέος» ή κάτι τέτοιο; Τι λες τώρα...

-Το «γάλα του Μοριά» είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει κάτω από το Αυλάκι (θα έλεγα και τα Τέμπη αλλά υπάρχει κι ο Όλυμπος, το Τρικκη-Τρικκη μάνα μου, κοκ.

-Απέναντι από το μνημείο για τους φυλακισμένους της Ακροναυπλίας με τους στίχους του Ρίτσου, ήταν γραμμένο κι ένα μεγάλο κόκκινο ΕΛΑΣ. Όχι δεν πέρασε από εκεί ο Λαπαβίτσας (που ξέρει να τραγουδάει και τον ύμνο του Εαμ, για να μην ξεχνιόμαστε). Αλλά οι σφοι της Κνε τον περασμένο μήνα για το διήμερο της οργάνωσης.

Θα τα καταφέρουμε

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως 

Τις τελευταίες μέρες διέρρευσε στα ΜΜΕ πως μία από τις σκέψεις για το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα είναι το (βαθιά πολιτικό, σαν σλόγκαν διαφήμισης) «θα τα καταφέρουμε». Την ίδια στιγμή, το Ποτάμι πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη μανατζερίστικη λογική και αντιγράφει το “Yes we can” του Ομπάμα, με το «εμείς μπορούμε».

Αλλά για ποια κατορθώματα γίνεται λόγος; Λες και δεν έχουν καταφέρει ήδη πολλά.
Να περάσουν το τρίτο (και μακρύτερο), πιο βάρβαρο κι αντιλαϊκό μνημόνιο, σχεδόν χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Να κατεδαφίσουν ό,τι απέμεινε όρθιο από το ασφαλιστικό και τις συντάξεις, που συντηρούν ακόμα και τους νεότερους. Να «απαλλάξουν» τους αγρότες από τον αργό τους θάνατο και να τους απειλούν με άμεση εξαφάνιση. Να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής, δίνοντας στο πιάτο των μονοπωλίων τα ελληνικά αεροδρόμια. Να καταστούν πολιτικά παχύδερμα μπροστά στο δράμα των Σύριων προσφύγων και τις απάνθρωπες συνθήκες διαμονής τους στη χώρα μας, χωρίς να καταγγείλουν το Δουβλίνο ΙΙ. Να κάνουν το περιβόητο πρόγραμμμα της Θεσσαλονίκης (που ξεκίνησε ως άμεσο πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών, για να αποκτήσει εν μια νυκτί ορίζοντα τετραετίας και βασικά Δευτέρας Παρουσίας) να φαίνεται σχεδόν μαξιμαλισμός μπροστά σε όλα όσα γίνονται. Να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία (τώρα πλέον οι εμποροϋπάλληλοι θα βλέπουν πιο συχνά τις Κυριακές τα εκλογικά τμήματα απ’ ό,τι τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους).

Να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. Να του σκορπίσουν απογοήτευση, αντί της ελπίδας που ευαγγελίστηκαν. Να αδειάσουν λέξεις από το περιεχόμενό τους, να λερώσουν έννοιες όπως «αριστερά» και «αντίσταση». Κατάφεραν να πλασάρουν με νέο γυαλιστερό περιτύλιγμα την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά, να προσχωρήσουν στη νεοφιλελεύθερη λογική πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική (ό,τι ακριβώς έλεγαν δηλ και… οι προηγούμενοι). Να εγκλωβίσουν το λαό σε ψεύτικα διλήμματα. Να υφαρπάξουν τη συναίνεσή του, καθώς αυτός πίστευε ότι έδινε εντολή για ρήξη και τερματισμό των μνημονίων.

Και τι θέλουν τώρα; Γιατί ζητάνε εκ νέου τη λαϊκή εντολή; Γιατί δεν μπαίνουν εκούσια στο περιθώριο, ώστε να μην εφαρμόσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο, που θεωρητικά δεν πιστεύουν;
Μα για να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν. Ή μάλλον αυτό που συνέχισαν, πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Για να βάλουν ταφόπλακα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού και του εργατικού κινήματος. Και να τα κάνουν όλα αυτά έχοντας αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, σφάξε με αγά μου να αγιάσω, με ένα μείγμα διαπραγματευτικής περηφάνιας για το απολύτως τίποτα (σημασία ξέρετε έχει το ταξίδι, όχι το αποτέλεσμα), και φόβου με τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα.

Θα τα καταφέρουν λοιπόν; Εδώ ακριβώς είναι ο κόμπος του ζητήματος. Να μην μπορέσουν να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, να μπει εμπόδιο η δράση του λαού, για να τα σταματήσει. Γιατί ο λαός έχει κάθε λόγο να παλέψει για να αποτύχει η «κυβερνώσα αριστερά» κι όσες δυνάμεις είναι σύμφωνες με τη στρατηγική της, με τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα και την πολιτική διαχείριση του συστήματος. Κι εφόσον πάψει να βασίζει τις ελπίδες του σε άνωθεν σωτήρες και εύκολες λύσεις εντός του συστήματος, όταν καταλάβει και πιστέψει στη δύναμή του, τότε μπορεί αυτός να τα καταφέρει.

Το σπίτι της ΛαΕ

Πριν από τον καθορισμό της έδρας της Λαφαζανικής Ενότητας, υπάρχουν πολύπιο βασικά σημεία που εκκρεμούν να καθοριστούν, όπως πχ ιδρυτικό συνέδριο, εκλογή οργάνων, πολιτικό πρόγραμμα –κι είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιοι θα έχουν ενεργό (και αφανή) συμμετοχή στη συγγραφή του «τι είναι και τι θέλει η ΛαΕ»: ΣύΡιζΑ νο2 –ή ΠαΣοΚ νο3 αν προτιμάτε- και να σημειώσει την ίδια εισπρακτική επιτυχία. Το θετικό για αυτούς είναι πως τα κόμματα του (μικρο)αστικού χυλού λειτουργούν βασικά ως εκλογικοί μηχανισμοί (ακόμα και η ΑντΑρΣυΑ –πόσο μάλλον η ΑντΑρΣυΑ-ΜαρΣ- είναι ένα εκλογικό κατά βάση μέτωπο, χωρίς ζωντανή εσωτερική λειτουργία) και δεν κολλάνε σε τόσο μικρές λεπτομέρειες (όταν υπάρχει ένα έρωτας μεγάλος). Το κακό είναι πως δεν έχουν μπροστά τους αρκετό προεκλογικό χρόνο για να συγκροτηθούν –γι’ αυτό κι ο Λαφαζάνης (ΠαΛα) αυτές τις μέρες λέει σε κάθε τοποθέτηση ή δήλωσή του τρεις φορές τουλάχιστον (σαν ξόρκι) τις φράσεις «αυγουστιάτικα» κι «εκλογές εξπρές».

Η κε του μπλοκ ωστόσο σκέφτεται μέχρι και τις λεπτομέρειες και κατάρτισε μια λίστα με τα υποψήφια μέρη, που θα μπορούσαν να στεγάσουν το νέο πολιτικό εγχείρημα, διαθέτοντας και την κατάλληλη σημειολογία.

Πλατεία Βικτωρίας: γιατί... HASTA LA VICTORIA SIEMPRE. Και γιατί αν ειδικεύεσαι στην καπηλεία συμβόλων, δεν μπορεί να αφήσεις έξω τον Τσε, που τον έχουν κάνει αφίσα, μπλουζάκι, κονκάρδα, μέχρι και μποξεράκι.

Το άλλο όνομα της πλατείας (Κυριακού) δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά παραπέμπει στο κανάλι του Κυριακού, με τα θρυλικά ρεπορτάζ για τους νεοσταλινικούς της Ίσκρα, την μπολσεβίκικη έφοδο στο νομισματοκοπείο, κτλ, που μάλλον (δηλ σίγουρα) ευνοούν το Σύριζα και τις κινηματογραφικές του συνέχειες (sequel) παρά τους ζημιώνουν εκλογικά.

Η επιλογή της Ομόνοιας (δίπλα στην ΚΟΑ για σπάσιμο) παραπέμπει στην πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς (που όλοι είδαμε πού οδήγησε στην περίπτωση του Σύριζα, αλλά κανείς δε νιώθει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική ή να σταματήσει να την πιπιλά, σαν καραμέλα). Στα εγκαίνια, τα μεγάφωνα θα παίζουν Λοϊζο (στην Αθήνα μες στο κέντρο, φύτρωσε καινούριο δέντρο) κι ο ΠαΛα θα ανακοινώσει πως όταν επικρατήσει η ΛαΕ, θα μετονομαστεί η Ομόνοια σε πλατεία Μπελογιάννη.

Κάπου κοντά στο Χαλάνδρι ή Αγία Παρασκευή. Γιατί εκεί είναι το σπίτι του Ρούση, όπου τα έβρισκαν τρώγοντας μακαρονάδες ο ΠαΛα και ο Αλαβά(νος). Είμαστε οπορτουνιστές, τι να κάνουμε (που έλεγε και ο Λένιν σε μια διαφήμιση); Για να είναι κοντά στο επιμορφωτικό κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης και να θυμίζει πως ήταν «πνευματικό του παιδί» (γεια και χαρά σας, βρε συμπολίτες, κι εμέ οι παππούδες μου ήτανε Κνίτες, γεια σας). Άσε που βολεύει και για την έφοδο στο νομισματοκοπείο. Λες να υπάρχει θερινό και χειμερινό νομισματοκοπείο –γιατί βολεύει για την ιστορική σημειολογία;

Μπορούν να κρατήσουν έναν όροφο της Κουμουνδούρου –κατά προτίμηση των ΑΣΚΙ, για να πάρουν και το αρχείο, αλά 68’. Ή να απαλλοτριώσουν κάποιο άλλο κτίριο του Σύριζα, όπως έκαναν στη διάσπαση του κόμματος το 91’. Να πηγαίνεις πχ στον Ιανό στην Αριστοτέλους (της ΛΔ του Βορρά, όχι την άλλη ποηυ περνάει από την Hasta la Βικτώρια Siempre) και να σκέφτεσαι πως στη δεκαετία με τις βάτες εκεί ήταν η Σύγχρονη Εποχή, αλλά μας το πήραν οι Συνασπισμένοι!

Κλέφτες, ληστές, υποκριτές / είναι οι ευρωλάγνοι αναθεωρητές

Μπορούν να στεγάσουν τα γραφεία τους στην πλατεία Κλαυθμώνος, για να συμβολίζει τους αντιμνημονιακούς κλαυθμούς κι οδυρμούς για την προδοσία της «πρώτη φορά Αριστεράς» και την οργανκή σχεδόν σύνδεση της πλατφόρμας με την ΑΔΕΔΥ (όπως η ΓΣΕΕ με το ΚΚΕ στα πρώτα χρόνια τους). Ή να πάρουν (για καπηλεία) το ιστορικό κτίριο στον Πειραιά (περιφέρεια του Λαφαζάνη) όπου έγινε το 1^ο Συνέδριο, για να τονίσει το εργατικό τους στοιχείο.

Μπορούν να πάνε στο Κολωνάκι (αλλά όχι για να τονίσουν τον εργατικό τους χαρακτήρα) για να είναι η Ζωή κοντά στο γραφείο, τους πελάτες, τη Βουλή και την τάξη της.

Πάνος Ζάχαρης, Ποντίκι

Ή να πιάσουν ένα κτίριο στον Περισσό για κορτάρισμα, αλλά απέναντι από το Σπίτι του Λαού, για να υποδηλώνει και το αγεφύρωτο χάσμα.

Κι αν τελικά ευοδωθεί το πολιτικό φλερτ με την Ανταρσυα (όλη ή το μεγαλύτερο μέρος της) μπορούν είτε να ακολουθήσουν το δικό της (μη) οργανωτικό μοντέλο, χωρίς γραφεία, αρχηγό, εφημερίδα, «όλοι στο δρόμο»· είτε να να βρουν ένα κτίριο στην πλατεία Μαβίλη, που έχει καλό βρώμικο και να γεφυρώσουν το χάσμα του (βρώμικου) 89’ με το (αστοσωτήριο) 91’ και τις δύο διασπάσεις του κόμματος.

Αν και το πολιτικό τους λάιφ-στάιλ ταιριάζει καλύτερα στην ευρύτερη περιοχή της Καρίτση (αλλά όχι στον παλιό, συνεργάτη του Τσίπρα). Ή μήπως με την πλατεία Αιγύπτου και τη γνωστή μας Αραβική Άνοιξη, που ενέπνευσε και τους Αγανακτισμένους); Και γιατί όχι με την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, μια νύχτα μαγική (αν και υπάρχει μια αγωνία, καούρα, εκκρεμότητα τέλος πάντων, τι θα κάνει η Κοε, που έχει και το ελικόπτερο...).

Κάθε επιπλέον πρόταση ή παρατήρηση της βάσης του μπλοκ, που μπορεί να συμπληρώσει τη λίστα, ευπρόσδεκτη.

Μου ταιριάζεις, σου ταιριάζω

-Δηλ πού διαφέρει ένας Λαφαζάνης από το Κουκουέ;

Με ρώτησε ο σύναδελφος, προσπαθώντας άθελά του να με αφήσει στον τόπο. Για να προχωρήσει, με τη βοήθεια ενός άγριου βλέμματος, σε διορθωτική, συμπληρωματική δήλωση: αφού η πρότασή του υπερκαλύπτεται από το Κουκουέ.

Υπερκαλύπτεται... όπως λέμε πχ πως το σύμπαν υπερκαλύπτει την Ελλάδα, η πραγματικότητα τους πολιτικούς μας μικρόκοσμους, ή ο ωκεανός τα ερείπια της χαμένης Ατλαντίδας, που είναι ζήτημα αν υπήρξε ποτέ (κάτι σαν το σοσιαλισμό, για τους αριστερούς αντισοβιετικής κοπής –που είναι αντίφαση εν τοις όροις) και της Παγγαίας, που είναι κάτι σαν την παναριστερά που διασπάστηκε.

Αλλά το προηγούμενο δεν έμεινε ατιμώρητο κι απαντήθηκε με το ίδιο νόμισμα. Εξάλλου η αλλαγή νομίσματος (αντί της αλλαγής συστήματος) δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της αστικής κυριαρχίας.

-Και γιατί δε ρωτάς ποια είναι η διαφορά της ΝΔ με το Ποτάμι;

-Ε αυτοί κυβερνούσαν τόσα χρόνια ρε συ, οι άλλοι έχουν νέα πρόσωπα.

Και σε πολύ καλή, γυαλιστερή, τηλεοπτική συσκεαυσία. Στις μέρες μας άλλωστε, το περιτύλιγμα μετράει.

Αλλά ας επεκτείνουμε το αρχικό ερώτημα.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Πράσινων και Βένετων; Γιατί δε φτιάχνουν έναν ενιαίο φορέα που θα στεγάσει πολιτικά το «ναι» στο δημοψήφισμα και το μέτωπο «μένουμε Ευρώπη»;

Ποιες είναι οι συγκλονιστικές κι αγεφύρωτες διαφορές του αριστερού και του δεξιού μνημονίου; Ή μεταξύ του διαβόητου μέιλ Χαρδούβελη και της ελληνικής πρότασης με τις 47+8 σελίδες (με τις οποίες, για να μην ξεχνιόμαστε, συμφωνούσαν και οι βουλευτές της Λαϊκής Ενότητας); Γιατί δε φτιάχνουν όλοι μαζί ένα μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό; Γιατί δε συνεργάζονται;

Από το Ποντίκι

Πώς κρατιέται και δε ξεσπά σε γέλια η Φώφη, όταν μιλάει για τη δημιουργία ενός πόλου μεταξύ της Νδ και του Σύριζα; Πού ακριβώς υπάρχει αυτός ο χώρος, στον παρόντα χωροχρόνο, για να τον καταλάβει; Και ποιες είναι οι διαφορές του πολυάριθμου κινήματός της από το Πασόκ της νέας εποχής; Δε νιώθει λίγο σαν την Τζένη Καρέζη στο «δεσποινίς Διευθυντής», όταν βλέπει την κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα; (Μπα; Σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες...).

Γιατί δεν τα βρίσκουν επιτέλους; Γιατί δε συνεργάζονται;

Ποια είναι η ουσιαστική διαφορά του Λεβέντη από άλλους αρχηγούς αστικών κομμάτων; Καμία απολύτως. Απλά οι υπόλοιποι είναι τελευταία ακόμα πιο γραφικοί από την Ένωση Κεντρώων. Τι έχουν να χωρίσουν λοιπόν; Γιατί δε συνεργάζονται; Γιατί δεν ενώνονται;

Ποια είναι η σχέση της πρώτης φοράς με τις συνέχειές της (τα αποκαλούμενα σίκουελ); Άραγε τι σηματοδοτεί η δημόσια διαφοροποίηση του Λαϊκού Στρώματος από την τοποθέτηση του ΓΓ ότι τα σίκουελ είναι συνήθως χειρότερα από τις πρώτες φορές; Τι είδους κινηματογράφο βλέπει ο ποιοτικός Λαφαζάνης στον ελεύθερο χρόνο του; Και ποια η σχέση του με το (λαϊκό) κίνημα του σοσιαλιστικού σουρεαλισμού;

Σε τι διαφέρουν Σύριζα και ΛαΕ; Πόσο έγκαιρα φρόνισε να διαφοροποιηθεί ο ΠιΛαφ; Όμως, Παναγιώτη, μην μπερδεύεσαι. Όπως έλεγε και μια αφίσα σας, ο Σύριζα είσαι Εσύ! Γιατί λοιπόν δε συνεργάζονται; Γιατί δε ενώνονται;

Ποιες είναι οι αγεφύρωτες διαφορές του Αλαβάνου που συνεργάστηκε με την Ανταρσυα το Γενάρη, με τον Αλαβάνο που τα βρήκε τώρα σε λίγα λεπτά με το Λαφαζάνη; Έχει διπολική διαταραχή; Γιατί δε συνεργάζεται μεταξύ του; Γιατί δεν τα βρίσκει επιτέλους;

Σε τι διαφέρουν όλα αυτά από την πρόταση του παλιού Σύριζα για το αντιμνημονιακό μέτωπο;

Και σε τι διαφέρει το Σαν Σίρο από το Τζουζέπε Μεάτσα; (Στο ένα παίζει η Ίντερ και στο άλλο η Μίλαν, όπως είχε πει κάποτε ένας πρόεδρος της ΑΕΚ). Ρητορικά τα ερωτήματα.

Αν και το ευρύ, ενωτικό πνεύμα μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να ευοδωθεί τελικά η συνεργασία τους, όλων ή έστω των περισσότερων (ακόμα και οι τροτσκιστές του Σεκ, που είχε αναχθεί το τελευταίο διάστημα σε φάρο φωτεινότητας συγκριτικά με άλλους, δεν προβάλλουν και πολύ ισχυρή άρνηση στις ενωτικές προτάσεις). Κι αν κάποιος χρειάζεται ιδεολογικό άλλοθι, μπορεί να ξεθάψει το επιχείρημα του Λένιν για τη συνεργασία και με τον πιο αμφίβολο, τον πιο αμφιταλαντευόμενο σύμμαχο. Προφανώς όμως ο Βλαδίμηρος δεν είχε υπόψη του πως αυτός ο σύμμαχος θα τραβάει αυτός προς τις θέσεις του τους εταίρους του, αντί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, που δεν αρκούν να χαλάσουν μια ωραία ιστορία αγάπης.

Υπάρχει και μια γελοιογραφία, που αποδίδει τα πράγματα με το όνομά τους (αλλά δεν μπόρεσα να τη βρω για να την κοτσάρω) και απεικονίζει δύο εύσωμους λουόμενους πολιτικούς (μάλλον έναν δεξιό κι έναν σοσιαλδημοκράτη, με τον ένα να λέει στον άλλο πως οι τεράστιες πολιτικές τους διαφορές δεν μπορούν να φανούν τώρα, που φοράνε μαγιό.

Εύρηκα, εύρηκα! Δηλ ο Πόε Χανιά. Τα συχαρίκια για τα εύρετρα του ανήκουν

Αν φορούσαν κοστούμι όμως; Μπορεί να υπήρχε κόκκινη γραβάτα, σαν του κυρ-Φώτη. Ή και καθόλου γραβάτα (αλά «πρώτη φορά αριστερά»), που βγήκε για να τυλιχτεί σα θηλιά γύρω από το λαιμό μας.

Και γιατί δε συμμετέχει το Κουκουέ σε αυτή την ιστορία των διερευνητικών; Να συναντηθεί να δουν τι θέλει ο καθένας;

Θέλετε μήπως σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας; Σύγκρουση με τα μονοπώλια και με τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα; Συγκρότηση λαϊκής συμμαχίας για την αλλαγή συστήματος (και όχι απλά του νομίσματος);

Όχι, ε; Ε, δε χάσαμε τίποτα να ρωτήσουμε, τουλάχιστον...

Και το δούλεμα συνεχίζεται...

Ανασχηματισμός

Μα τι μας λες τώρα για ανασχηματισμό Σφυροδρέπανε, αφού πηγαίνουμε για εκλογές; Αν το καλοσκεφτείς βέβαια, σφε αναγνώστη, βρισκόμαστε σε εκλογές (και συνεπώς εκ των πραγμάτων νέα κυβερνητικά σχήματα) διαρκείας, οπότε δεν απέχει και τόσο από την πραγματιότητα. Παράλληλα όμως, σε αυτές τις εκλογές συντελείται ένας άλλος, παράδοξος «ανασχηματισμός», που αφορά τα κλισέ επιχειρήματα και τις πλευρές-παρατάξεις στις οποίες απευθύνονται.

Φαντάζεσαι δηλ να ρωτάνε οι δημοσιογράφοι το Λαφαζάνη και τους πανελίστες του γιατί δε συνεργάζονται με το Σύριζα, αν αποκλείουν μετεκλογικά μια κυβερνητική συνεργασία μαζί του και μήπως φοβούνται να κυβερνήσουν; Κι ώσπου να τα απαντήσουν όλα αυτά, να τους ζητάνε να βάλουν μια τελεία (γκλέτσου), ένα κόμμα (νέου τύπου), μια παρένθεση (αριστερή), αλλά εντός εισαγωγικών (εφόσον πρόκειται για το Σύριζα), για να προχωρήσουν στον επόμενο. Αν είναι να σε θεωρούν Κουκουέ (που θα ‘θελες, αλλά δεν είσαι), ας αρχίσουν τουλάχιστον να σου φέρονται και στα πάνελ ως τέτοιο. Προς το παρόν όμως τα κανάλια καλούν τους Λαφαζανικούς μόνους τους, χωρίς αντίλογο, ενώ οι επιθέσεις που εξαπολύουν εναντίον τους μάλλον καλό τους κάνουν παρά τους ζημιώνουν εκλογικά.

Θα μπορούσε επίσης ο Σύριζα να επιτεθεί στους Λαφαζανικούς με το κλασικό ερώτημα που στρεφόταν εναντίον του στις εκλογές του Γενάρη: πού θα βρείτε τα λεφτά, για να τα κάνετε όλα αυτά; Και να προσθέτουν με νόημα: μήπως στο νομισματοκοπείο-οοο... (με παρατεταμένο το «ο», για να το πιάσουν όλοι το υπονοούμενο-οοο...).

Η πιο εντυπωσιακή αντιμετάθεση ωστόσο πάντως συντελείται αυτόν τον καιρό στο μυαλό του μέσου Ναρίτη. Ο Μπιτσάκης –που είχε γράψει το 89’ το βιβλίο «ρήξη ή ενσωμάτωση», αλλά στην πορεία μάλλον άλλαξε γνώμη και δε δίνει πια την ίδια απάντηση- έδρασε πρωτοπόρα, σαν τροχιοδεικτική βολή, αλλά δεν είναι μόνος του. Και δεν το συντροφεύει μόνο ο Πι-Πι, για τον οποίο οι κακές γλώσσες λένε πως βρίσκεται πίσω από τη συγγραφή των θέσεων της ΛαΕ, χωρίς να έχει πάψει (επισήμως τουλάχιστον) να είναι μέλος του Ναρ και της Ανταρσυα.

Τα αποτυπώνει όλα αυτά πολύ καλά ένας από τους θρυλικούς 7 (που αποχώρησαν πριν 9 χρόνια από το Ναρ), γράφοντας σε ένα σχόλιό του στο φου-βου.

Έφυγες από το τιμημένο ΚΚΕ το 1989 γιατί διαφωνούσες (και σωστά): 1. Στη συγκρότηση Παναριστεράς σε μίνιμουμ πρόγραμμα, 2. Στη συμμετοχή/στήριξη σε αστικές κυβερνήσεις, 3. Στην τοποθέτηση της Επανάστασης στις Καλένδες... Μετά από 25 χρόνια αγωνιστικής πορείας καταλήγεις να εκλιπαρείς τα απόσκατα της σοσιαλδημοκρατίας για: 1. Συγκρότηση Παναριστεράς σε μίνιμουμ πρόγραμμα, 2. Συμμετοχή/στήριξη σε αστικές κυβερνήσεις, 3. Στην τοποθέτηση της Επανάστασης στις Καλένδες... ΝΑΡίτη, ο κύκλος του ’89 έκλεισε. Κράτα το κούτελο σου καθαρό. Το χρωστάς στους αγώνες χρόνων. Μη γίνεις ουρά των αστών. Επίστρεψε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Αυτό μπορεί να μη λέει τίποτα στους «μεταλλαγμένους Κνίτες» δεύτερης γενιάς, χωρίς τη σωτήρια Κουκουέ μόρφωση, ή σε όσους θεωρητικοποίησαν εκείνο το ρήγμα και δέθηκαν τόσο πολύ συναισθηματικά μαζί του, που δυσκολεύονται τώρα να εγκαταλείψουν τον παραδοσιακό ετεροπροσδιορισμό τους, ως βασικό κριτήριο, γι’ αυτό και δεν περιμένω ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Όσοι έχουν καταλάβει τα παραπάνω, έχουν ήδη επιστρέψει και προσεγγίσει το Κόμμα. Προσωπικά λοιπόν θα επαναδιατύπωνα το ανοιχτό ερώτημα ως εξής.

Φίλε Ναρίτη, σκέψου τους σφους σαν το Λαϊκό Στρώμα, που σου έχει κάνει και αφιέρωμα και παλεύει σε διάφορες Κνιτοπαρέες να εξηγήσει πως δεν είσαστε Πασόκοι (5/10 σας είχε βάλει στο Πασοκόμετρο), να αναλύσει το προτσές, να υπερασπιστεί κριτικά το «δε θα υπακούσω» του Γράψα, κτλ. Σκέψου τη συζήτηση που θα ανοίξει σε λίγο καιρό για τον τρίτο τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, το 89’ και το βασικό ερμηνευτικό σχήμα των δύο οπορτουνιστικών κέντρων (δεξιό και «αριστερό») που χτυπούσαν το Κόμμα και αλληλοτροφοδοτούνταν. Ας πούμε ότι γίνεται σύσκεψη με φίλους κι οπαδούς, για να το συζητήσουν κι εγώ αρνούμαι να τσουβαλιάσω όσους έφυγαν εκείνη τη διετία, θεωρώντας τον «αριστερισμό» ως τιμωρία του κόμματος για τα δεξιά του λάθη και παραστρατήματα εκείνη την εποχή. Καταλαβαίνεις όμως τη δυσκολία να το υποστηρίξω αυτό με βάση τις εξελίξεις της επικαιρότητας;

Γιατί ουσιαστικά η σύμπραξη αυτή δεν είναι κάτι άλλο παρά η συνεργασία κι επανασυγκόλληση των πολιτικών απογόνων εκείνων των δύο κέντρων, του Αριστερού Ρεύματος στο Σύριζα και του Νέου Αριστερού Ρεύματος, που βρήκαν πως στην παρούσα συγκυρία δεν τους χωρίζει τίποτα, παρά μόνο το «νέο». Και μετά τη συνάντησή τους μπορεί να υπήρχε στο τραπέζι της συζήτησης χαραγμένο: 89+91=LF.E (à Λαφαζανική Ενότητα).

Κι αυτός είναι ο πολλοστός κρίκος στην αλυσίδα που δείχνει πως όταν το Κόμμα κάνει κάποια εκτίμηση (πχ πως η Ανταρσυα θα εξελιχθεί στο νέο Σύριζα), μπορεί σε κάποιους να φαίνεται κάπως ακραία και τραβηγμένη αλλά δεν αργεί να επιβεβαιωθεί απ’ τις εξελίξεις, όσο προβλέψιμο κι αν είναι αυτό το σενάριο κι η κατάληξή του.

Με το καλό να μπουν τα παιδιά στη Βουλή και τους ευχόμαστε κι εις ανώτερα, γιατί όχι και σε μια κυβέρνηση (εργατική, αντικαπιταλιστική ή ό,τι άλλο). Ίσως στον επόμενο ανασχηματισμό, για να ανασχηματιστούν και τα επιχειρήματα για το 89’...

Βρε λες;

Ποιος πέφτει;

Κάποτε τα δημοσιογραφικά κλισέ έκαναν λόγο για άτυπες προεκλογικές περιόδους διαρκείας, που παρέλυαν το κράτος, την οικονομία, τα άνω και κάτω άκρα, αλλά ευνοούσαν τα πολιτικά άκρα και την πόλωση. Η φετινή πραγματικότητα όμως τα ξεπερνά και τα καθιστά παρωχημένα, καθώς βρισκόμαστε σε εκλογές διαρκείας, κάτι σαν το συνέδριο (διαρκείας) του Σύριζα, που δεν έγινε. Κι εδώ είναι το γαμώτο της υπόθεσης, από αστικής άποψης και με γνώμονα πάντα το αστικό πατατάκι. Σκέψου πόσα στρέμματα πατάτας θα χρειάζονταν για να καλύψουν τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού, αν είχε προηγηθεί αυτό το συνέδριο, με ίντριγκες, δημοκρατικό ξεκατίνιασμα κι όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Άσε που δε θα χάναμε και την κορύφωση του φετινού Φεστιβάλ.

Αν μιλήσουμε με σοβαρούς όρους βέβαια, θα μπορούσα να σου πω σφε αναγνώστη, καλύτερα να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα με όλα αυτά, για να γλιτώσει το κίνημα από τον εκλογικό ορίζοντα που σκεπάζει και καθορίζει τα πάντα. Έχω υπόψη μου όμως το νεκρό διάστημα, που ακολούθησε τις εκλογές του Γενάρη, όπου δεν κουνιόταν φύλλο (αν και οι ψευδαισθήσεις από την «πρώτη φορά αριστερά» δε θα είναι ασφαλώς τόσο ισχυρές πια). Αλλά και όλη την περίοδο συνολικά από τις διπλές εκλογές του 12’, όπου ενώ το ζητούμενο ήταν η πολιτικοποίηση των αγώνων κι η ανεβασμένη συνειδητοποίηση, αυτό μεταφράστηκε στρεβλά ως στόχος για μια κυβερνητική (εν)αλλαγή και υποταγή στην κάλπη, στην ελπίδα που έρχεται. Και όλα τα σφυριά βαρούσαν σε αυτή την κατεύθυνση.

Πλην Λακεδαιμονίων, βεβαίως. Ακόμα και αν δούμε τη δική μας δράση όμως ή τη συχνότητα των κειμένων της κε του μπλοκ πχ (για να μη βγάλω τον εαυτό μου έξω από αυτό το κάδρο), θα διακρίνουμε κάποια κατάλοιπα αυτής της λογικής, της εκλογοκεντρικής στάσης, του αυξημένου ενδιαφέροντος-κινητοποίησης στις προεκλογικές περιόδους. Αν και αυτό αρχίζει να ατονεί με τη συχνότητα που τείνουν να πάρουν. Είναι σαν το Μουντιάλ, που δεν μπορείς να περιμένεις κάθε τέσσερα χρόνια για να γίνει, αλλά αν γινόταν πιο συχνά, θα έχανε κάτι από τη μαγεία του και το ενδιαφέρον του.

Με αυτά τα δεδομένα, ας κάνουμε μια πρώτη, καθαρά πατατατικής φύσης, προσέγγιση στα εκλογικά δεδομένα, αν και ούτε η ημερομηνία των εκλογών δεν είναι δεδομένη, και τελικά το μόνο δεδομένο είναι πως όλα τα δεδομένα είναι ρευστά.

Ο Σύριζα μετεκλογικά χάιδευε το 45% στις δημοσκοπήσεις, γιατί ο κόσμος πάντα πάει με το νικητή (ακόμα και μετά τις εκλογές), ιδίως όταν νιώθει κύματα διαπραγματευτικής περηφάνιας να του φουσκώνουν τα στήθη –προτού σκάσουν σα φουσκωμένα μπαλόνια. Έκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει ένα συνέδριο και μια διάσπαση –εξ ου και η βιασύνη να γίνουν άμεσα οι εκλογές, πριν μεγαλώσει πολύ η φθορά.

Η ΝΔ στον αντίποδα, είχε βρεθεί δημοσκοπικά στα τάρταρα, αλλά ξεφορτώθηκε το βαρίδιο του Σαμαρά κι είναι ζήτημα αν μπορεί να τα πάει χειρότερα χωρίς αυτόν, ιδίως τώρα που έχουν ξεθωριάσει οι κυρίαρχες διαχωριστικές γραμμές του περασμένου διαστήματος κι η μνημονιακή ρετσινιά (όχι γιατί σταμάτησε να ψηφίζει μνημόνια, αλλά γιατί τώρα τα ψηφίζουν παρέα και με άλλους).

Θα ήταν ευχής έργο να καταποντιστεί ο νέος δικομματισμός σε αυτές τις εκλογές και να μην υπερβεί ξανά το 60%, αλλά υπάρχουν αρκετές ενδείξεις περί του αντιθέτου. Η απογοήτευση και η κούραση μπορεί να μεταφραστούν πρωτίστως σε αποχή και αδιαφορία: γιατί να ψηφίσω, αφού μνημόνιο θα βγει έτσι κι αλλιώς; Αυτό όμως δε θα επηρεάσει δραστικά το ποσοστό των δύο.

Το Ποτάμι μπορεί να αναδειχτεί συγκοινωνούν δοχείο με τη ΝΔ, στο υπό εκκόλαψη μέτωπο-φορέα που θα κληθεί να στεγάσει το «Μένουμε Ευρώπη». Αλλά κερδίζει επικοινωνιακά πόντους, γιατί είναι τηλεοπτικό κι άφθαρτο προϊόν. Να το δοκιμάσουμε κι αυτό βρε αδερφέ (τον άκουσαν να λέει το βράδυ που κατέληξε με δηλητηρίαση στο νοσοκομείο).

Κι από τους εναλλακτικούς φασίστες, στους αυθεντικούς. Που δύο χρόνια πριν, θα κάλπαζαν προς διψήφιο ποσοστό, με τέτοιες συνθήκες: έξαρση μεταναστευτικού θέματος, αντιμνημονιακό προσωπείο εναντίον όλων (πλην Λακεδαιμονίων και πάλι). Η σημερινή συγκυρία είναι προφανώς διαφορετική. Αλλά δε μου προκύπτει πως δε θα έχουν κάποια μικρή άνοδο.

Η Λα(φαζαν)ική Ενότητα είναι ο άγνωστος Χ αυτών των εκλογών. Ο εκλογικός αναλυτής Άναυδος εκτιμούσε πχ σε μια χαλαρή κουβέντα πως μπορεί να πάρει από 2 μέχρι 12%, αλλά κάτι κοντά στα δύο άκρα, παρά στις μεσαίες τιμές, δηλ ή του ύψους ή του βάθους. Προσωπικά θεωρώ πως θα μπει μάλλον εύκολα στη Βουλή, γιατί η υστερική ευρωλαγνεία των καναλιών θα αποβεί προς όφελός της σε τελική ανάλυση, όπως ευνοούσε το Σύριζα μέχρι πρότινος. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα συγκεντρώσει πολύ περισσότερο συγκριτικά με το μηδέν (γιατί συμμετέχει πρώτη φορά σε εκλογές) ή με το δεκαδικό μηδέν (κόμμα κάτι) της Ανταρσυα, που πιθανότατα θα καταλήξει, όλη ή το μεγαλύτερο μέρος της (σαν τη διαγραφή του χρέους ένα πράγμα) στην αγκαλιά και τα ψηφοδέλτια της ΛαΕ.

Για το Κόμμα, πιστεύω ότι αφού έδειξε αντοχή στη φάση ανόδου του νέου Πασοκ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πέσει κάτω από το σύνηθες ποσοστό πε-χα (PH), 5,5% της τελευταίας φοράς. Ή μάλον δεν υπήρχε, μέχρι να εμφανιστεί το νέο ανάχωμα της ΛαΕ, που μπορεί να μας κόψει κάτι από την αναμενόμενη άνοδο. Κι είναι σημαντικό αν στο τέλος της εκλογικής βραδιάς, θα βρίσκονται πάνω ή κάτω από εμάς (αν και είναι πολύ νωρίς για να το εκτιμήσουμε).

Φαντάσου να μπει στη Βουλή και κανάς Λεβέντης (ζώα!), που δεν είναι πολύ λογικό, αλλά η τιβί είναι παντοδύναμη και όλα μπορεί να τα καταφέρει. Κάτι που θα εκτίναζε πολύ ψηλά τον πήχη της αυτοδυναμίας, καθιστώντας την πρακτικά αδύνατη. Εκτός κι αν καταποντιστούν τα ποσοστά των Ανελ (οπότε πάμε εκ των πραγμάτων σε νέο συγκυβερνητικό σχήμα συνεργασίας) και του Πασόκ, που το παλεύει με κάπως καλύτερους όρους, γιατί υπολογίζει να απορροφήσει το 2,5% του Κιδησο ή και τον ίδιο το ΓΑΠ (τώρα που δεν είναι μπροστά ο Βενιζέλος). Παρόλα αυτά είναι μια ιστορική ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να κάνει ένα καλό και να το ρίξει στην κάλπη αντί για το γιαλό, αφήνοντας τα υπολείμματα του Πασοκ εκτός Βουλής, για να πεθάνουν μια και καλή (και να συνεχίσουν σαν κοπριά τη ζωή τους σε άλλους πολιτικούς οργανισμούς). Ας γίνει αυτό τουλάχιστον, αφού άλλα, μεγαλύτερα καλά δεν πρόκειται να έρθουν (ούτε και πρέπει να τα περιμένουμε) από τέτοιες, μη ενδιαφέρουσες διαδικασίες.

Προκύπτει όμως ένα πρόβλημα. Ακόμα κι αν εξαερωθούν Πασοκ και Ανελ (μαζί και το Κιδησο από τις εκλογές του Γενάρη), δε γίνεται να ανέβουν όλοι οι υπόλοιποι και να βγούνε νικητές των εκλογών, σαν τον «κυρίαρχο λαό». Κάποιος πρέπει να πέσει (εκτός από την κυβέρνηση, όπως το αναλύσαμε σε ένα πρόσφατο σημείωμα). Κι έχει αρχίσει το ψάξιμο, για... να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί...

Πρώτη φορά Αγιέντε

Όπως θα έλεγε και το λαϊκό στρώμα (που δεν αξιώνεται να ενημερώσει το ανενεργό μπλοκ του και γράφει πλέον μόνο στο τουίτα), η συγκυρία επιβάλλει και προσφέρεται για ευρεία κατανάλωση πιτσών σε μεγαλοποσότητες, και μπόλικο αστικό πατατάκι, που αυτή τη χρονιά ειδικά μετά το ποπ δεν έχει στοπ. Αυτό πια δεν είναι απλό αστικό πατατάκι αλλά ολάκερο κίνημα της πατάτας, αστικής και καυτής, που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια της για πολύ και σίγουρα όχι για μια τετραετία, όπως προβλέπεται από τις διαδικασίες.

Ποιες διαδικασίες δηλ, που το (εκλογικό) προτσές εκτυλίσσεται ταχύτατα κι ο προεκλογικός πυρετός ανεβαίνει χωρίς να έχει καν οριστεί πότε ακριβώς θα γίνουν οι εκλογές. Που αν ήταν στο χέρι του Τσίπρα, θα τις έκανε και μες στον Αύγουστο, που λέει ο λόγος, να ξεμπερδεύει, γιατί η υπερβολική εξάρτηση από τη δημοκρατία βλάπτει κι η «πρώτη φορά αριστερά» είναι αποφασισμένη να χτυπήσει όλα τα εξαρτησιακά πλέγματα, πχ από τους δανειστές. Ενώ αν ήταν στο χέρι της Ζωής, θα τηρούσε σχολαστικά τον κανονισμό (για τις διερευνητικές, τη διάλυση της Βουλής, ακόμα και για το συνέδριο του Σύριζα) και σε καμιά τριετία-τετραετία το πολύ, θα πηγαίναμε τελικά σε πρόωρες κι εσπευσμένες εκλογές. Τώρα γιατί το Σαρτζετάκη τον έλεγαν τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα για τη γραφικότητα και τη σχολαστικότητά του, ενώ με τη Ζωή παθαίνουν την πλάκα τους, αυτό προσωπικά με ξεπερνάει, σφε αναγνώστη.

Πάνος Ζάχαρης, από το Ποντίκι

Η βασική είδηση της χτεσινής μέρας πάντως ήταν η επίσημη συγκρότηση και τα βαφτίσια της Λα(φαζαν)ικής ενότητας. Που προέκυψε βασικά από μια διάσπαση, και χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα (εκτός και αν θεωρούμε τέτοιο τους δέκα διαδηλωτές του ΜΕΤΑ της 13ης Αυγούστου ή τους χίλιους του Πανελλήνιου, στην εκδήλωση της Ίσκρα) και μοιάζει με ανέκδοτο βγαλμένο κατευθείαν από κόμικς ή έστω από κόμικ-σανς, σαν τη γραμματοσειρά στην ανακοίνωση της ανεξαρτητοποίησής τους.

Η πλατφόρμα διάλεξε ένα όνομα που να υπενθυμίζει τη μακρινή της καταγωγή από το Κουκουέ, οι βαθιοί δεσμοί του οποίου με το λαό αποτυπώνονται κατά καιρούς σε μια σειρά ονόματα σχετικά με τον πολιτικό λόγο και τους προγραμματικούς του στόχους: λαϊκή εξουσία, λαϊκό μέτωπο, λαϊκή συμμαχία, λαϊκή συσπείρωση, λαϊκό στρώμα, κοκ. Παρόλα αυτά «λαϊκό κόμμα» είχε βαφτιστεί στο μεσοπόλεμο η παράταξη της (ντεμέκ λαϊκής) δεξιάς. Ενώ πιο πρόσφατα είχαμε το φαιοπράσινο λαϊκισμό της Αλλαγής του Πασόκ και το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, που άνοιξε το δρόμο σε ρόλο λαγού για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Για να έρθει τώρα η Λα(φαζαν)ική Ενότητα να θυμίσει την πικρή αλήθεια της Unidad Popular (της Λαϊκής Ενότητας) του Αγιέντε στη Χιλή.

Αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές, κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα

Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα.

Ή παραφρασμένο και προσαρμοσμένο στη συγκυρία

Από σαλπίσματα αγώνα βγαίνει η δύναμη κι όχι από καλπίσματα

Κι αυτή είναι η πολύτιμη, πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Ποιος την πήρε υπόψη του όμως, για να βγάλει διδάγματα; Τι κατάλαβε ο Λαφαζάνης από το παραμύθι της αριστερής διακυβέρνησης που θα έσκιζε τα μνημόνια και το δράκο της ΕΕ που δε μεταρρυθμίζεται τελικά, ώστε να βγάζει κολόνια αντί για φωτιές από τα ρουθούνια του (για να μην πάμε πολύ μακριά, το 73’ στη Χιλή); Κι από πού κι ως πού μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με τον ηρωικό ιδεαλιστή Αγιέντε, όπως τον είχε χαρακτηρίσει σε ένα Φεστιβάλ η Αλέκα (α-αχ! πάει το Φεστιβάλ), που υπερασπίστηκε με το όπλο στο χέρι την κυβέρνησή του από τη δικτατορία του Πινοσέτ και θυσίασε τη ζωή του;

Ο Λαφαζάνης δεν κατάφερε δυστυχώς να μας χαρίσει ούτε καν μια διασκεδαστική διάσπαση στο Σύριζα κι ένα ακόμα σεμινάριο, αλά 91’, για το πώς να χάσετε μέσα από τα χέρια σας το κόμμα και τους συσχετισμούς. Αλλά θα μας αποζημιώσει με παρασκηνιακές ζυμώσεις και ωραίες, συντροφικές στιγμές στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων, για τη μοιρασιά των θέσεων (οι περισσότερες συμμετοχές έκλεισαν χτες, εκτός από τη Ζωή που δεν μπορεί να στοιχηθεί με την πλέμπα και ίσως ανακοινωθεί σήμερα, με τιμές αρχηγού κράτους). Φαντάσου να έρθει δηλ και το εξωκοινοβούλιο, σαν έτοιμο από καιρό για τη συνεργασία και τη μεγάλη έφοδο στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι διεργασίες είναι στο κόκκινο, όπως φαίνεται κι από αυτό το συλλογικό κείμενο που ανέβηκε χτες στο διαδίκτυο. Πλέον δε μιλάμε για το Μαρς ή για ένα κομμάτι της Ανταρσυα, γενικά και αόριστα, αλλά για το ίδιο το Ναρ –ως η μεγαλύτερη και πάλαι ποτέ «σοβαρή συνιστώσα» της. Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Και τι έχουμε να ακούσουμε. Μοναδικές ατάκες, όπως στη χτεσινή συνέντευξη τύπου του Λαφάζα, όπου είπε πως μπορούμε να πετύχουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (και όχι του συνόλου βεβαίως-βεβαίως) αν το πιστέψουμε (κι αν προσευχηθούμε μπορώ να σου πω). Ή σαν αυτή του Αλαβάνου σε μια πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση στο Σκάι, όπου εκφράζει την αγάπη του για το ευρωπαϊκό εγχείρημα (δηλ την ΕΕ) από την πείρα του ως ευρωβουλευτής! (Δείτε το πολύ εύγλωττο απόσπασμα τη συνέντευξης σε αυτό το σύνδεσμο, περίπου στο 14.20. Και έχει και άλλα μαργαριτάρια, πχ για το ρόλο της ιδιωτικής οικονομίας, κτλ).

Αγαπώ την ΕΕ, αγαπώ αυτόν τον άνδρα. Να δεις τι σου έχω για μετά…

Το αυτό, με την παραπάνω λεζάντα

Αντί επιλόγου, μια μικρή υποσημείωση από την πλευρά μου. Το νέο ανάχωμα που στήθηκε δεν είναι ένα παιχνίδι για να περνάει ευχάριστα η ώρα μας και ο φοιτητάμπουρας συνδικαλιστής που επιβιώνει μέσα μας, αλλά ο κίνδυνος της παγίδας που πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτό, όπως δείχνει άλλωστε κι η πρόσφατη πείρα, δεν περνάει πρωτίστως μέσα απ’ την ποσότητα (κειμένων, σχολίων, διαδικτυακών σημειώσεων-ατακών, κτλ) αλλά από την ποιότητα και την ευστοχία των επιχειρημάτων, τον πειστικό και ουσιαστικό, ζωντανό λόγο.

Πέφτει…

Κι ενώ ακούμε την πολεμόχαρη ιαχή του ξυλοκόπου να φωνάζει «πέφτει-ει-ει-ει…» για μία ακόμα κυβέρνηση και να μας προειδοποιεί να προσέχουμε μη μας πλακώσει, σαν τις αυταπάτες μας, με την πτώση της…

…ο λεπιδοφόρος απολογισμός της τελευταίας εξαετίας δείχνει πως οδεύουμε για το τέταρτο ή πέμπτο διαφορετικό κυβερνητικό σχήμα (χάνει κανείς τον μέτρημα με όσα έχουν γίνει) που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, για να μας αφήσει στον τόπο. Μένουμε Ελλάδα.

Καραμανλής στα τελειώματα, ΓΑΠ, Παπαδήμος που εγκαινίασε την εποχή των (παγετώνων και των) συγκυβερνήσεων, Σαμαράς (με Δημαρ και χωρίς), Σανελ (χωρίς Κοκό κι από τηγανίτα τίποτα) με Λαφαζάνη και χωρίς. Και τώρα… Κι αν βάλεις μέσα και τις υπηρεσιακές, με τον κάθε Πικραμμένο, μεγαλώνει κι άλλο ο λογαριασμός. Μονάχα το ελικόπτερο (και ο Μέσι, άντε και ο Τσε Γκεβάρα) μας λείπει για να γίνουμε Αργεντινή). Το οποίο παραλίγο να μάζευε και τους βουλευτές της ΚΟΕ, σε μια εκδίκηση της ιστορίας (ΟΥΣΤ!). Τη γλίτωσαν όμως στο παραπέντε και μπορούν τώρα να ξαναφέρουν εκείνα τα καλτ πλακάτ-αφίσες: βουλευτές του Πασόκ (δηλ του Σύριζα) ψηφίστε όχι.

Αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο ότι χρειάζεται. Γιατί την τελευταία φορά δε χρειάστηκε καν να κατέβει στο δρόμο το κίνημα, για να ρίξει κι αυτή τη μνημονιακή κυβέρνηση (για την ακρίβεια κινητοποιήθηκαν πιο πολλά άτομα για υπογραφές υποστήριξης του νέου πολιτικού χώρου που θα στεγάσει πολιτικά το «όχι», παρά για τη συγκέντρωση). Το έκανε απουσιάζοντας, από το σπίτι του, από τη σκηνή του, το πληκτρολόγιό του. Από εκεί να καταλάβεις πόση δύναμη έχει αποκτήσει και γιατί πετάει από νίκη σε νίκη, μέχρι το τέλος. Και δεν το ξέρεις πριν το τέλος πως μοιάζει η (κινηματική) σιωπή με αγάπη μεγάλη;

Αγάπη ρε μ… (μνημόνια) Για την κυβέρνηση, το νέο ανάχωμα, το Ανάχωμα Τούμπας, την Προοδευτική Τούμπας, για την κυβερνητική κωλοτούμπα και τις αυταπάτες που καλλιεργήσαμε και τώρα τις βλέπουμε σαν παιδιά μας, που δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε. Είδες όμως πόσο σκληρό είναι το μνημόνιο για τους αγρότες και τους μικροκαλλιεργητές; Ας γυρίσουμε πλευρό και πλατφόρμα.

Το επόμενο επιχορηγούμενο φρούτο θα είναι η έξοδος από την ευρωζώνη κι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Για να της δώσουμε όμως μια διεθνιστική νότα, μπορούμε να συγκροτήσουμε το μέτωπο του ευρωπαϊκού νότου, που θα δώσει λύση στο πρόβλημα της απομόνωσης, αλλά και νέα ευφάνταστα λογοπαίγνια που θα πλαισιώσουν το Grexit, όπως πχ το UscITAlia ή το Es(p)alida (που δεν είναι όμως πολύ εμπνευσμένο και πρέπει να ξαναδουλευτεί).

Με το Όχι, στο δρόμο που χάραξε ο Καζάκης (όταν συνεργάστηκε με τον Παπαθεμελή) ή ακόμα καλύτερα μαζί με αυτόν.  Και πάνω απ’ όλα με εκλογικές, δημοκρατικές διαδικασίες (χωρίς κοινωνική αναταραχή, που έλεγε και η Ράνια Τζήμα) κι εκλογικού χαρακτήρα συνεργασίες, που τώρα πια δεν κρίνονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά πολύ πιο συχνά. Είναι ήδη η τρίτη φορά μες στο 15’ που οδηγούμαστε σε κάλπες. Άσε που έχεις και μια αγωνία τι θα βγει η ψήφος σου, όπως λέγαμε και στο χτεσινό σημείωμα. Ψηφίζεις όχι και σου βγαίνει ναι σε όλα, ψηφίζεις αντιμνημονιακά και σου βγαίνει τρίτο μνημόνιο. Αμεσοδημοκρατία ρε μ… (μνημόνια).

Ο πραγματικός απολογισμός αυτής της περιόδου βέβαια δείχνει την κούραση-απογοήτευση και το συμβιβασμό του κόσμου, που μπορεί να σφραγίσει το τέλος του «ένδοξου αντιμνημονιακού ξεσηκωμού» του με την ψήφο του και την ανάδειξη (παλιό- και νέο-)μνημονιακών δυνάμεων στις επικείμενες εκλογές. Όχι γιατί είναι πλαστός ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά γιατί είναι κάλπικη (και με ήτα) η γραμμή που έμπαινε μεταξύ των αστικών δυνάμεων (και εξακολουθεί να μπαίνει, κρατώντας έξω από το κάδρο της ευθύνης τον «αριστερό» Λαφαζάνη).

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα τα μνημόνια μένουν. Και το ζητούμενο είναι μετά από πόσες πανομοιότυπες εκλογικές διαδικασίες, θα βγάλει πολιτικά συμπεράσματα ο κοιμώμενος γίγαντας-λαός για την αξία της λαϊκής ετυμηγορίας στο αστικό πλαίσιο και για το πού βρίσκεται πραγματική η αληθινή του δύναμη. Όπως λέει και μια σφισσα, δεν μπορώ άλλη αστική δημοκρατία, μπούχτισα!

Ας κλείσουμε με ένα πιο θεωρητικό συμπέρασμα. Η επαναστατική κατάσταση μπορεί να εμφανίζεται αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, αλλά δεν είναι εντελώς άσχετη από τη δράση μας, και δεν εννοώ μόνο ως προς την αξιοποίησή της. Η πολιτική κρίση των κορυφών δε θα μετατραπεί ποτέ σε επαναστατική, όσο μπορούν να την ξεπερνάνε εις βάρος του λαϊκού παράγοντα, καλύπτοντας το δικό του κενό. Όσο σωστό είναι πως δεν αρκεί να μη θέλουν οι από κάτω, αλλά να μην μπορούν ταυτόχρονα και οι από πάνω, ισχύει και το αντίστροφο, σε μια πλήρη διαλεκτική σύνδεση των δύο πόλων. Όσο οι από κάτω δεν αντιδρούν, οι από πάνω πάντα θα μπορούν.

Ξύπνα λαέ κι όλοι οι λαοί μετά Σου.

(Και το «λαέ», δεν έχει καμία σχέση με το νέο μόρφωμα).