Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά πλούσιες σε πληροφορίες κι υλικό (να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό). Ας τις δούμε μία προς μία, μαζί με ένα σύντομο σχόλιο της κε του μπλοκ.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη και πέφτουν πάλι πάνω στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπως και το 07’, που είχαμε πάρει 8,2% (βρε λες;). Αυτό σημαίνει πως αρκετά μεγάλα παιχνίδια της Εθνικής θα συμπέσουν με το προεκλογικό πατατάκι και αναγκαστικά κάτι θα χάσουμε. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτάσουμε στον τελικό της Κυριακής (ως Εθνική εννοώ, γιατί ως Κόμμα νομίζω πως θα ανέβουμε κι ίσως μπούμε και στην πρώτη τετράδα –λέμε τώρα- κι ας απέχει αρκετά από τον τελικό –γύρο- που ονειρευόμαστε). Αλλά ίσως παίζουμε καλύτερα χωρίς τον τίτλο του φαβορί και κάνουμε την έκπληξη –ως εθνική και πάλι, γιατί ως κόμμα δεν παίζουμε ούτως ή άλλως ποτέ ως φαβορί στο εκλογικό γήπεδο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη έκπληξη (πχ η τετράδα που είπαμε). Άσε που είναι κομμάτι εκτρωματική η διοργάνωση με 24 ομάδες (κάτι σαν «εκλογές αυγουστιάτικα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», που λέει κι ο επικεφαλής της ΛαΕ). Κι έτσι που αλλάζει τώρα η συχνότητα διεξαγωγής της, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, θα μοιάζουν τα Ευρωμπάσκετ με εκλογές. Άλλο αν εμείς εδώ τις κάνουμε πλέον πιο συχνά κι από Τσου-Λου.

Δε Τσά-α-α—μπιονς…

Ορκίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση κι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, απλά και μόνο για να σκάσει από το κακό της η Ζωή, που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή. Μπορεί να στοχεύσει όμως στον τίτλο της πρώτης ελληνίδας ΠτΔ, που έχει μείνει απωθημένο στον πατέρα της. Και τότε να δούμε αν είναι όντως πιο γραφική από το Σαρτζετάκη ή όχι…

Σχεδόν όλοι οι υπουργοί πάντως φορούσαν γραβάτες στην ορκωμοσία τους, σε αντίθεση με τους «αριστερούς, χαλαρούς» υπουργούς της «τρίτη φορά μνημόνιο Αριστεράς», που παρέδιδαν.

Οι φακοί στράφηκαν νομοτελειακά στην Πρωτοψάλτη, που ήταν μακράν του δεύτερου η πιο αναγνωρίσιμη. Θα σου έλεγα κι η πιο γραφική επιλογή, αν δεν είχαμε δει πχ στο ενδιάμεσο την υπουργοποίηση του Παύλου Χαϊκάλη κι άλλων μεγάλων πολιτικών αστέρων. Άσε που η Άλκηστις είναι απλώς υπηρεσιακή. Αν και λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων λειτουργούν κάπως σαν υπηρεσιακές, υπό προθεσμία και με ημερομηνία λήξης.

Μη μου πάρεις το σπίτι, βρε πρώτη φορά αριστερά

Δώστο στον τραπεζίτη, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά

Α ρε Σύριζα αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς

Μη μου πάρεις το σπίτι…

Όπως σκόρπισε και το ηθικό του Μητρόπουλου, του αναπληρωτή ΠτΒ (η αλλαγή της Ζωής, με αθλητικούς όρους) που απειλούσε να αυτοκτονήσει, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, με το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια λίγο πριν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και της εκλογικής λίστας κάθε κόμματος. Τώρα που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι, είναι η ιδανική στιγμή για την κυβερνώσα αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τα κανάλια –που θα χτυπήσει οσονούπω αλύπητα με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες- να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με ένα βουλευτή, που της δημιούργησε αρκετά προβλήματα γιατί δε συμπεριλήφθηκε στο κυβερνητικό σχήμα, κι είπε «παρών» στην κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και αν δεν υπάρχει κανείς λόγος για να λυπηθούμε για την προσωπική στρατηγική ενός Πασόκου, που φαίνεται να παίρνει την κατιούσα και μπορεί να καταλήξει στο χρονοντούλαπο, η απελπισία του, οι σπασμωδικές αντιδράσεις του, η αγωνία του να αποδείξει πως το σκάνδαλο έχει παραγραφεί (κι όχι πως δεν έγινε) και τα τετράγωνης λογικής επιχειρήματά του (δεν μπορεί να μένει έξω ένας βουλευτής με τόσους σταυρούς ή «γιατί το κάνει αυτό το κανάλι σας, που με έχει στηρίξει και το έχω στηρίξει;») δίνουν τροφή για γέλιο και συμπεράσματα, πακέτο δύο σε ένα, γιατί η μάθηση είναι χαρά. Και όχι τίποτα άλλο, φαντάσου όμως να βρει καταφύγιο στη Ζωή και τη Λαφαζανική Ενότητα (δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς κι απελπισμένοι…).

Το άλτερ έγκο της Ζωής, η Ραχήλ Μακρή, βλέπει μάλλον τον Χιώνη ως κόκκινο πανί και ευκαιρία για να χύσει αντικομμουνιστική χολή. Αφού ξέθαψε την πρώτη φορά μια διαφήμιση της Κόκα Κόλα στο Ριζοσπάστη (τετράγωνο επιχείρημα για το ξεπούλημα του αγώνα των απεργών, μιας κι η διαφήμιση ήταν κατά πολύ προγενέστερη), τώρα ξαναχτύπησε, χαρακτηρίζοντας το Κόμμα «δεκανίκι των μνημονιακών», που μόνο σαν τραγική ειρωνεία μπορεί να ακουστεί από τα χείλη μιας μέχρι πρότιν ος βουλευτή της συγκυβέρνησης Σ-ανελ. Αλλά όσο πάει, θυμίζει και περισσότερο Εαακίτη συνδικαλιστή (που αν σέβεται το είδος του και τον εαυτό του, πρέπει σε μία τουλάχιστον συνέλευση να πει το «Βάρκιζα τέλος» ή κάτι άλλο παρόμοιο). Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Η οποία Ανταρσυα δε θα συνεργαστεί τελικά, στην παρούσα φάση, με τη ΛαΕ. Όχι γιατί το Ναρ πέφτει πάντα, εθιμικώ δικαίω, με τη δεύτερη (όπως είχε γίνει και με το Σεκ και με τον Αλαβάνο), ούτε γιατί αποφάσισε να υπερασπιστεί κάποιες κόκκινες, αντικαπιταλιστικές γραμμές, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αλλά γιατί οι όροι του πολιτικού προξενιού ήταν ασύμφοροι κι απαράδεκτοι. Κι ενώ ήταν η μεγάλη ευκαιρία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο διασπάσεων, του 89’ και του 91’ και να έρθει στο προσκήνιο η Παναριστερά, θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα για τη μεγάλη εξωκοινοβουλευτική έφοδο στο κοινοβούλιο (που τώρα είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να πιάσει έστω το 0,6% της τελευταίας φοράς. Κι οι πιέσεις δεν αφορούν τον περίγυρό του αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του μετώπου και τις οργανώσεις του).

Παρεμπιπτόντως, αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι η πολύ σχετική αξία του γνωστού (και ξεκομμένου) τσιτάτου του Λένιν για τη συνεργασία με τους ρεφορμιστές, ακόμα και με τους πιο αμφιταλαντευόμενους ασταθείς συμμάχους, πάνω σε στέρεα προγραμματική βάση. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία και η πολιτική αξιοπιστία της άλλης πλευράς, που είναι ανέκδοτο να την ψάχνει κανείς σε πολιτικούς καιροσκόπους και τυχοδιώκτες (κάτι που, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το Λαφαζάνη και τον Αλαβάνο).

Κλείνω το σημερινό δελτίο με την ανοιχτή, μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ την περασμένη Πέμπτη, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο. Και μια αποστροφή από την ομιλίατου ΓΓ.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι (…)

Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα.

Την απατηλή δήθεν αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή

Τη "σικέ" ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που δεν αμφισβητεί τα βάθρα πάνω στα οποία διαμορφώθηκαν: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Συνολικά, πρέπει να χαράξουμε άλλη ρότα. Διαχωριστική γραμμή δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ΕΕ, είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Και μια δική μου κριτική προσέγγιση, που δεν αφορά την ουσία ή την ορθότητα της θέσης, αλλά τη διατύπωση. Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται πολύ καλύτερα η θετική αποτύπωση της παραπάνω θέσης, που δε διαχωρίζει και δεν απομακρύνει την (θολή κι αντιφατική ενδεχομένως, όμως υπαρκτή) τάση αμφισβήτησης της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να συνδυαστεί αυτός ο στόχος και με ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας).

Πχ όπως σε μια παλιότερη προεκλογική συνέντευξη του ΓΓ στο Μέγκα.

Αν μη τι άλλο το ΚΚΕ αναγνωρίζεται απ' όλους ως ένα κόμμα με συνέπεια, συνέπεια στις θέσεις του διαχρονικά. Ζούμε μια περίοδο όπου περνάμε μια πολύ σκληρή λιτότητα και που αυτή τη λιτότητα την έχει προκαλέσει η ΕΕ. Το ΚΚΕ είναι εναντίον του ευρώ, εναντίον της ΕΕ, άρα θεωρητικά θα έπρεπε αυτή η περίοδος να είναι μια πολύ καλή περίοδος για το ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να καταγράφει αυτή την αύξηση των ποσοστών που θα περίμενε κανείς σ' αυτή τη συγκυρία. Γιατί;

- Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός ή καλύτερα να σκεφτεί στις 25 του Γενάρη. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει με την πάλη των λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει. Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή σε κάποιες κυβερνήσεις της Ευρώπης ή στη χώρα μας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλο ΕΕ, άλλο Ευρώπη. Αυτό είναι το ζήτημα που θέτουμε στον ελληνικό λαό και το οποίο το ενστερνίζεται ένα 30% απ' ό,τι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτούς ακριβώς απευθυνόμαστε, σε αυτό το 30% που λέει ότι αυτή η ΕΕ από τότε που δημιουργήθηκε, από την ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια που μας έταζαν, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια, την ένταξη στην ΟΝΕ με τεράστιες θυσίες και τότε για το λαό, που πανηγυρίστηκε ως τεράστια επιτυχία και μετά ήρθε σε αυτή την κατάντια η χώρα μας, ο λαός μας. Δεν μπορεί να μη βγουν συμπεράσματα πλέον συσσωρευμένα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτή είναι η στιγμή που ο λαός μας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε εδώ, για να επικοινωνήσουμε.