Και η αγωνία μου φουντώνει

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα δεδομένα και να μείνουμε σε αυτά. Καταρχάς εντείνεται τα τελευταία 24ωρα η φημολογία πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει τη μνημονιακή συμφωνία προς ψήφιση την Πέμπτη, δύο μόλις μέρες πριν το δεκαπενταύγουστο. Μία επίσης καλή ιδέα θα ήταν να το κάνουν κάπου υπαίθρια και να περάσει δια βοής από τα τζιτζίκια. Όσοι συμφωνούν να πουν ρυθμικά τζι-τζι-τζι. Λευκά-κατά-άκυρα;εγκρίνεται (με μια ανάσα).

Μα 15αύγουστο δε θα τολμούσε να το φέρει ούτε ο Σαμαράς. Α ναι; Και την Κυριακή δεν εκτελούσαν ούτε οι Γερμανοί. Αλλά τι να κάνουμε τώρα; Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά αριστερά (ή έστω Πλαστήρας).

Ανησυχούσαμε κι εμείς ότι πάει να περάσει μνημόνιο, χωρίς ούτε μία πανεργατική απεργία από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ. Τώρα υπάρχει κίνδυνος να μη γίνει καν πορεία, που λέει ο λόγος. Αν και στην Ικαρία άνετα μαζεύονται καμιά δεκαριά χιλιάδες διαδηλωτές με μαγιό, παρεό και σαγιονάρα δίχαλη.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Κι η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο, μαζί με το πολιτικό και το συμβατικό θερμόμετρο, όπως κάθε φορά που έχουμε κουκιά μετρημένα κι από πριν ξεπουλημένα (κι εσύ χάνεσαι με μπάφους και αλκοόλ). Το πολυαναμενόμενο συνέδριο του Σύριζα δε θα έχει απολύτως κανένα διακύβευμα από τη στιγμή που θα βρεθεί προ τετελεσμένων, με φαρδιές-πλατιές υπογραφές στο μνημόνιο (και έναν Τσακαλώτο για τη σημειολογία). Και με πλήρως ελεγχόμενη σύνθεση, εφόσον οι 53 τάχθηκαν με τον Τσίπρα και πέρασε η δική του πρόταση για έκτακτο συνέδριο αντί για συνέδριο διαρκείας. Που δεν έχει κάποια σχέση με διαρκή επανάσταση, αλλά σημαίνει συνέδριο με την προηγούμενη σύνθεση του σώματος –ενώ τώρα θα εκλεγεί από μηδενική βάση. Το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν ο θρίαμβος του αυτονόητου, αλλά εδώ θα συνδυαστεί με «άνοιγμα στην κοινωνία» (όπως είχε κάνει και ο ΓΑΠ με τα δίευρα( και μαζικές εγγραφές νέων μελών, για να ελεγχθεί πλήρως το αποτέλεσμα και οι συσχετισμοί. Κι έτσι εξηγείται πώς σταμάτησαν τώρα ξαφνικά οι φωνές για τις μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη, που δεν μπορούν να αποφασίσουν για τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, πόσο μάλλον της χώρας. Ενώ αγνοείται η τύχη της πρότασης-πυροτέχνημα για το εσωτερικό δημοψήφισμα στις τάξεις του Σύριζα.

Μπορούμε να σημειώσουμε παρενθετικά την απορία τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει μέλος του Σύριζα, πόσο χαλαρή είναι η σχέση του με το κόμμα του, πόσο ισχυρή είναι η δέσμευσή του και οι υποχρεώσεις του και πόσο γραφικός μπορεί να φαίνεται, τόσα χρόνια μετά, ο καταστατικός ορισμός του κομματικού μέλους, που έδινε ο Λένιν (ή και ο Μάρτοφ μη σου πω). Γιατί προφανώς η πρακτική σημασία του Βλαδίμηρου εξαντλείται σε μερικά ξεκομμένα τσιτάτα από τον «Αριστερισμό», που μας δείχνουν πως οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι κι η υπογραφή του μνημονίου περίπου επαναστατική. Κι αν αυτά ισχύουν μια φορά για τα ήδη υπάρχοντα μέλη, φαντάσου πόσο λασκάρουν τα κριτήρια, για να χωρέσουν και τα νεότερα.

Με αυτά τα δεδομένα, το συνέδριο έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε συγκέντρωση άβουλων κομπάρσων-χειροκροτητών, καθώς ένα σώμα τεσσάρων χιλιάδων μελών (από τα οποία είναι ζήτημα αν θα προλάβει να πάρει το λόγο το ένα εικοστό) είναι ο πλήρης κι απόλυτος θρίαμβος της γραφειοκρατίας και των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων –και μάλιστα στο όνομα της (αμεσο)δημοκρατίας και του μικρού μέτρου εκπροσώπησης (ένας σύνεδρος για κάθε δέκα μέλη). Σε βαθμό που η Καθημερινή να κάνει σχεδόν πλάκα (με το βαμβάκι) στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο.

Αλλά ο Νίκος Παππάς αποκαθιστά το οργανωτικό κύρος του κυβερνώντος κόμματος, διαβεβαιώνοντας σε χτεσινή του συνέντευξη πως ο Σύριζα δε θα επιτρέψει σε κανέναν να είναι κόμμα μες στο κόμμα. Αλήθεια λέει. Το ξέρουν όλοι άλλωστε πως στο Σύριζα επικρατεί ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ως οργανωτική αρχή και δεν μπορεί ο καθένας ή η κάθε φράξια να λέει και να κάνει του κεφαλιού του. Έτσι δεν είναι;

Το ζήτημα λοιπόν είναι τι σκοπεύει να κάνει η αριστερή πλατφόρμα. Δικό της κόμμα, λένε τα ρεπορτάζ και η κοινή λογική. Αν και στις εκδηλώσεις ανά την επικράτεια, η πλατφόρμα μέτρησε το μπόι της και το βρήκε λειψό, καθώς όλες σχεδόν, πλην Πανελληνίου, πήγαν άπατες. Κι ενώ όλος ο Τύπος και τα ΜΜΕ τάσσονται ολόψυχα υπέρ του Τσίπρα, προτρέποντας το Λαφαζάνη να αδειάσει αυτοβούλως τη γωνιά, μπαίνει το ερώτημα αν η πλατφόρμα θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις ή περιμένει να τη διαγράψουν, για να μη χρεωθεί το πολιτικό κόστος μιας διάσπασης, κι επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι του Παναγιωτακόπουλου, που έφευγε μια ζωή μένοντας στο Πασόκ. Περίπου σαν τον υπάλληλο που θέλει να παραιτηθεί και να φύγει από μια δουλειά, αλλά περιμένει να τον απολύσουν, για να μη χάσει την αποζημίωση. Ενώ και το αφεντικό δε θέλει (ή δεν προτιμά) να προχωρήσει σε διαγραφές, για να μην του κολλήσουν τη ρετσινιά του σταλινικού (είπαμε, ο Σύριζα είναι σοβαρό κόμμα, αλλά όχι κι έτσι).

Και γιατί να μην παλέψει στο συνέδριο η αριστερή πλατφόρμα; Γιατί εδώ είχε καταφέρει να χάσει μέσα από τα χέρια της το 13ο συνέδριο του κουκουέ, οπότε γιατί να τα καταφέρει τώρα; Κι επειδή, όπως λέει μια σφισσα, οι προεδρικοί πάνε σε συνέδριο γιατί ξέρουν πως θα το κερδίσουν, αλλιώς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συρθούν σε αυτό (είπαμε είναι δημοκρατικό κόμμα ο Σύριζα, αλλά όχι κι έτσι).

Οπότε τι μας μένει για να αγωνιούμε;

Οι εκλογές; Λογικά, πάλι ο Σύριζα θα βγει, αλλά είναι ζήτημα πόσο θα αντέξει η κυβέρνησή του και αν θα αποφύγει την απειλή του Grexit.

Η τύχη της πλατφόρμας; Αργά ή γρήγορα θα βρει τον Αλαβάνο, για να ξανασμίξουν στα έδρανα της Βουλής –αν και μάλλον όχι ως τρίτη δύναμη, όπως εμφανίζονται τώρα.

Η στάση της Ανταρσυα-Μαρς; Το Μαρς θα φύγει αυτούσιο κι η μισή Ανταρσυα δε θα κρατιέται. Αλλά πόση αγωνία μπορεί να προκαλέσει αυτό στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό;

Οπότε…

Οπότε η βασική αγωνία είναι να μην παγιδευτεί πάλι το κίνημα σε έναν αδιέξοδο, εκλογικό ορίζοντα, βλέποντας τα μνημόνια να περνούν.

Αν πάλι επιμένεις για κάτι πιο χειροπιαστό σφε αναγνώστη, η βασική αγωνία αφορά την ημερομηνία των εκλογών. Γιατί αν γίνουν πχ στις 4 Οκτώβρη (όπως και το 2009), θα ‘χουν μεν μια ενδιαφέρουσα σημειολογία, γιατί θα συμπίπτουν με την παγκόσμια ημέρα των ζώων (και μπορεί να βάλουν και το Λεβέντη μες στη βουλή, που κάποτε κάποια ζώα δεν τον άκουγαν, τώρα όμως θα τον ψηφίσουν και τα ζώα)· αλλά κινδυνεύει να αναβληθεί η κορύφωση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (τουλάχιστον), όπως περίπου το 07’ και το 09’. Λίγο το έχεις αυτό;

Γι’ αυτό σου λέω, και η αγωνία μου φουντώνει…