Προτζεκτοράτο

Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙΙ

Η προχτεσινή τηλεμαχία-ντιμπέι ρε κύλησε πιο χαλαρά και ζωντανά από την πρώτη, με τη διευρυμένη σύνθεση, αλλά αρκούντως αδιάφορα για το μέσο τηλέπαθο, που ξέδωσε βασικά με αγνό και άδολο διαδικτυακό τρολάρισμα, ή έστω για τους εκλογικούς συσχετισμούς. Ο Τσίπρας νίκησε γιατί δεν έχασε, και είναι σχεδόν να απορείς με την προεκλογική εκστρατεία του Σύριζα, που τον θεωρεί το δυνατό της χαρτί και βγάζει γιγαντοαφίσες, όπου κυριαρχεί η μουτσούνα του και από κάτω με μικρά γράμματα το μαγαζί που τραγουδάει ή μάλλον το κόμμα του. Όσο για τον Μεϊμάρ, θα ‘βγαινε εύκολα πρώτος αν νικούσε ο πιο ψηλός ή αυτός που κάνει το πιο έξυπνο τρολάρισμα με την κάμερα. Βγαίνοντας από το ραδιομέγαρο όμως οι δηλώσεις του θύμισαν παίκτες μετά τον αγώνα που γκρινιάζουν για τη διαιτησία, για τον αγωνιστικό χώρο που ήταν βαρύς και τα αγριογούρουνα που έφαγαν κάτι αηδίες.

Αλλά η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν πήγε το θέμα στις συνεργασίες, ποιος (δε) θέλει τον άλλο, ποιος θα τελειώσει ποιον, κι άλλα παρόμοια αγαπησιάρικα υπονοούμενα, με αποκορύφωμα το σημείο που παραδέχτηκαν, εμμέσως πλην σαφώς, πως θα μπορούσαν να συνεργαστούν και σε κυβερνητικό επίπεδο ακόμα, αν το απαιτούσε το καλό της χώρας. Κοντός-ψηλός, σα δίδυμο συμμορίας, που βάζει στην κλίνη του Προκρούστη το λαό, για να κοντύνει ό,τι «περισσεύει» (μισθούς, συντάξεις, επιδόματα) και να τεντώσει τα υπόλοιπα (τα ωράρια, τις εισφορές, κεφάλαια στις τράπεζες, κτλ).

Η μεγάλη κερδισμένη της βραδιάς ήταν πάντως η ΛαΕ και το σχεδόν προσυνεννοημένο σόου της Ζωής στο Μέγκα, που δεν είναι απλά εγγύηση σιχασιάς για το μέσο τηλεθεατή, αλλά έχει καταφέρει να δίνει γραμμή στο λαό από την ανάποδη. Όχι μόνο με το Σύριζα και με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού, αλλά ήδη από το 07’, που ξανάβγαλε ουσιαστικά τον ΓΑΠ πρόεδρο του Πασοκ, στηρίζοντας το Βενιζέλο. Η «σύγκρουση» με την Τρέμη ήταν η καλύτερη στιγμή (και βασικά το πολιτικό σωσίβιο) του Τσίπρα στο πρώτο ντιμπέι, ενώ η Ζωή φάνταζε προχτές σαν η θηλυκή εκδοχή κάποιου υπερήρωα που τολμάει να τα βάλει με το κατεστημένο (πχ του Ζορό, για να ταιριάζει και το αρχικό γράμμα –αν και οι Ισπανοί το προφέρου βασικά Θόρ-ρ-ο).

Εν τω μεταξύ ο (μικρο)αστικός μύθος λέει πως η Ζωή συνέχισε να παίζει με τηλεοπτικούς όρους με τηλεοπτικούς όρους κι εκτός οθόνης, πχ στη χτεσινή συγκέντρωση της ΛαΕ, όπου λέγεται πως ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος.

Ζορό: θέλετε να πληρώσουμε το χρέος;

Μαθητούδια από κάτω: Ό-οοοοο-χι-ι-ι-ι....

Ζορό-δασκάλα: Τι είπατε;

Κι εκεί δεκάδες αγοράκια από κάτω μπορεί να ένιωσαν για πρώτη φορά (αριστερά) το εσώρουχό τους να μουσκεύει, να πήγαν σπίτι απορημένοι, να διστάζουν να ρωτήσουν τον μπαμπά (ή μήπως τη μαμά) και να κοιτάνε μελαγχολικά το ταβάνι, χωρίς να μπορούνε να κοιμηθούν.

Το χτεσινό μενού περιελάμβανε επίσης προεκλογική συγκέντρωση Πασοκ-Δημαρ στην Κοτζιά. «Μα είναι να γελάει (και να κλαίει) κανείς», όπως θα έλεγε και ο τελευταίος τίμιος Πασόκος, Φίλιππας Συρίγος (που βασικά χτες θα είχε άλλους λόγους για να μη γελάει).

Είχε δίωρη πολιτική διαφήμιση του Σύριζα στο κανάλι 29 του Λαζόπουλου, με αυθόρμητα ρεπορτάζ στις λαϊκές αγορές, κι απλούς, καθημερινούς Συριζαίους, σαν κι εμάς. Κι ύστερα απορούσες, σφε αναγνώστη, πού έβρισκαν Γαπ και Σαμαράς, αυτούς που (έλεγαν ντεμέκ πως) τους συνέχαιραν.

Καθώς και την «παγκόσμια γιορτή της Δημοκρατίας» και του Σκάι, στη Στοά του Αττάλου, με σεΐχηδες, απλούς, καθημερινούς μεγιστάνες με δημοκρατικές ευαισθησίες και τον Καμίνη να λέει ότι α. η κρίση σημαίνει δημοκρατία β. η ΕΕ στέκεται αλληλέγγυα στην Ελλάδα, όπως και εμείς στους Σύριους πρόσφυγες, και γ. επί δημαρχίας του το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει λυθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Αλλά η τούρτα στο κερασάκι ήταν ο Παφίλης (ενάντια) στους εναλλακτικούς Συριζαίους του Πρες Πρότζεκτ, να αποδεικνύει πόση βάση έχει το ξύλινο μασίφ στερεότυπο για τους κομμουνιστές και την ξύλινη γλώσσα τους.

Μεταξύ των κορυφαίων στιγμών η παρομοίωση της Ζωής με μουλά, καθώς ερμήνευε όπως ήθελε τον κανονισμό της Βουλής, όταν αρνούνταν πχ να συζητηθεί η δική μας πρόταση για το δημοψήφισμα, ή άλλες προτάσεις νόμου του Κόμματος. Αλλά και η ιστορία με τον Λουλέ κι έναν Παναγιώτη (ποιος να είναι; ποιος να είναι;), που γκρίνιαζε πως μιλάμε συνέχεια για «ιμπεριαλισμό» και μήπως πρέπει να χρησιμοποιούμε άλλον όρο, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:

-Στο χωριό σου Παναγιώτη πώς τη λέτε την κορομηλιά;

-Κορομηλιά.

-Ε τον ιμπεριαλισμό γιατί να τον πούμε αλλιώς δηλαδή; Αφού έτσι τον λένε.

Σήμερα όλοι οι δρόμοι (εκτός από τον ευρωμουνόδρομο) οδηγούν στο Σύνταγμα, όπου θα γίνει η πιο μαζική συγκέντρωση αυτής της προεκλογικής περιόδου.

Έλα να νιώσεις τι θα πει λαός

Και το πώς θα έρθει ο κομμουνισμός...

Στα διεθνή ξεχωρίζει η ανάδειξη ενός εγγλέζου Τσίπρα στην ηγεσία των Εργατικών (να και άλλος σύμμαχος! Κερδάμε αδέλφια). Ο εισοδισμός του Καλλίνικος και του αγγλικού Σεκ τώρα δικαιώνεται...

Κλείνουμε το δελτίο μας με την αθλητική ενότητα. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα όπου κάποιες φορές παίζουμε καλύτερα, άλλες όχι, και στο τέλος χάνουμε από τους Ισπανούς. Και δεν είναι αυτοί αντιπαθείς· εμείς είμαστε ηττοπαθείς και κομπλεξικοί. Δεν είναι αυτοί αχώνευτοι, οι δικές μας ήττες είναι η μία πιο αχώνευτη από την άλλη. Δε φταίει η τύχη και ο Κατσικαροπόδαρος προπονητής. Φταίει το σύστημα. Γι’ αυτό τώρα Κουκουέ.

Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. Γιατί αν έφτανε τελικά η Εθνική στον τελικό, θα έπεφτε πάνω στην τούρλα των εκλογών και θα υπήρχε ηθικό δίλημμα. Κι άντε να πείσεις μετά το Λαϊκό Στρώμα να αλλάξει κανάλι.

Αν και η βασική αθλητική είδηση χτες ήταν το σχεδόν προλεκάλτ πρωτοσέλιδο της Πράσινης, που (έχει τον πόνο της με τον Αναστασίου και το τριετές πλάνο, αλλά) προδίδει τη σχεδόν Κουκουέ μόρφωση του (αρχι)συντάκτη που το εμπνεύστηκε.

Υγ: μια φορά Συριζαίος, για πάντα Πασόκος και στην αγκαλιά του φότοσοπ.

Υγ2: Και η Χρυσούλα Γιαταγάνα; Και η Έλενα Ακρίτα; Ένα είναι το Κόμμα...