Κάτω από ξένη σημαία

Δυο στιγμιότυπα από την επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας πιστοποίησαν με τον πιο εμφατικό τρόπο τις υποδείξεις των κλασικών του μαρξισμού για τη σημασία της ταξικής συνειδητοποίησης των προλετάριων όλου του κόσμου, της αυτοτέλειας της πάλης τους και των συμφερόντων τους, και για την αναγκαία προϋπόθεση να σταματήσουν να αγωνίζονται κάτω από ξένες σημαίες.

Οι Σύριοι πρόσφυγες στην Κεντρική Ευρώπη, ξεκίνησαν πεζοί μια μεγαλη πορεία από τη Βουδαπέστη στη Βιέννη, στην οποία κάποιοι εξ αυτών φαίνονταν να κρατάνε ένα λάβαρο της ΕΕ. Τη σημαία μια Ένωσης δηλαδή που, στην καλύτερη περίπτωση, νίπτει τας χείρας της σαν Πόντιος Πιλάτος για την ιμπεριαλιστική επέμβαση και το ματοκύλισμα στη χώρα τους, βλέποντας τους πρόσφυγες σαν «βόμβα» που δεν πρέπει να σκάσει στα χέρια της και προτιμά να απασφαλιστεί μεσοπέλαγα, για να καταλήξει αθόρυβα στο βυθό της θάλασσας –αρκεί να μην ξεβράζεται κάποιο ενοχλητικό πτώμα, για να χαλάει τη βιτρίνα και να θυμίζει την τραγωδία των 20 χιλιάδων ψυχών, που δεν κατάφεραν ποτέ να διασχίσουν τη Μεσόγειο.

Αυτοί που μπόρεσαν να διασωθούν και να περάσουν στην άλλη όχθη, από το θάνατο στη ζωή, ή μάλλον από ένα βίαιο, ακαριαίο τέλος σε έναν αργό, καθημερινό θάνατο, που μοιάζει με το μαρτύριο της σταγόνας, μας εκλιπαρούν για στήριξη και βοήθεια. Προσέρχονται με σύμβολα και σημαίες που μπορεί να κατευνάσουν και να εξευμενίσουν τους κυβερνώντες των χωρών, που τους «φιλοξενούν» -γιατί μόνο σε εισαγωγικά μπορεί να μπει η φιλοξενία, σε αυτή την περίπτωση. Κι είναι κάπως σαν τους αιχμάλωτους –γιατί μόνο η αιχμαλωσία περιγράφει πιστά αυτό που βιώνουν- που σηκώνουν λευκή σημαία, για να παραδοθούν, ζητώντας από τον κατακτητή να τους χαρίσει τουλάχιστον τη ζωή, τους ελάχιστους όρους για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, ακόμα και αν είναι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως η πρώτη σύλληψη κι εφαρμογή της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας, με μεσαιωνικούς όρους υποδούλωσης των λαών και των εργαζόμενων, έλαβε χώρα κάτω από την μπότα του χιτλερικού ναζισμού –όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης. Και το πιο εκπληκτικό (πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο) σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι η σύμπτωση της γερμανικής παρουσίας στο επίκεντρο του εγχειρήματος –για όσους ψοφάνε για ρηχά, θολά, αντιμνημονιακά μέτωπα- αλλά ότι κανείς σχεδόν (πλην Λακεδαιμονίων και των αδελφών κομμάτων) δε μιλά ενάντια στη μεγάλη ιδέα αυτού του εγχειρήματος και τους συγκεκριμένους όρους του, θεωρώντας το από ευλογία και μονόδρομο, μέχρι αντικειμενική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αλλάξει κι είναι προτιμότερο να την αποδεχτούμε.

Στην ταξική πάλη όμως δεν υπάρχει καμία ταξική ανακωχή. Η λευκή σημαία (πόσο μάλλον η γαλάζια με τα αστεράκια της ΕΕ) σημαίνει άνευ όρων παράδοση κι υποταγή στο σφαγείο των λαών, ντόπιων και προσφύγων (και όσο περισσότερο στρέφονται οι μεν εναντίον των δε, τόσο το καλύτερο για τους σφαγείς).

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, οι εργάτες του χρυσωρυχείου στις Σκουριές διαδήλωναν ουσιαστικά για τα συμφέροντα της εταιρίας τους, που τα συνέδεσαν με το δικό τους. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο «χρυσωρυχείο» για τους καπιταλιστές από αυτήν την εθελοδουλία κάποιων εργατών, από την αδυναμία τους να ξεχωρίσουν ποιον έχουν απέναντί τους και για ποιο σκοπό πρέπει να παλέψουν.

Γι’ αυτό οι εργάτες της Ελντοράδο στοχοποίησαν την (ένα-δύο-τρία, γ...ται η) Ετ-3, χωρίς να καταλαβαίνουν πως η σημερινή της μορφή και τα χαρακτηριστικά που της έδωσε η «πρώτη φορά Αριστερά», δεν έχουν άμεση σχέση με την «αυτοδιαχειριζόμενη Ετ3», που κι αυτή δικό της μαγαζί ήταν (ή Syriza friendly τουλάχιστον), αλλά είχε κι ένα κινηματικό άλλοθι και κάλυπτε διαφορετικά το θέμα των Σκουριών.

Γι’ αυτό στοχοποιούν και το κίνημα κατοίκων και αλληλέγγυων που αντιτίθεται στην εξόρυξη, ενώ κάποιες μαρτυρίες (που πέρασαν όμως σε δεύτερο πλάνο) λένε πως στο περιθώριο της κινητοποίησης στη Δεθ, επιτέθηκαν και χτύπησαν με τραμπούκικο τρόπο στέλεχος του Ναρ, που τον ξεχώρισαν προφανώς ως πιο αναγνωρίσιμο.

Την άλλη βδομάδα παρεμπιπτόντως έχουμε τις κάλπες των εθνικών εκλογών, όπου τα πέντε μνημονιακά κόμματα (παλιά και νέα, γιατί υπάρχει κι αυτή η «διαφοροποίηση», που επιχειρείται να αναχθεί σε κυρίαρχη αντίθεση της πολιτικής σκηνής και να παρουσιαστεί ως το διακύβευμα των εκλογών) αναμένεται να συγκεντρώσουν το 70% του εκλογικού σώματος, αντιστρέφοντας πλήρως τους συσχετισμούς του 62% του Όχι στο δημοψήφισμα, με το όποιο, αντιφατικό, ταξικό του μήνυμα. Περίπου επτά στους δέκα δηλ, θα εμπιστευτούν πιθανότατα κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προωθούν την πιο βάρβαρη, αντιλαϊκή πολιτική, και τη βαφτίζουν «μονόδρομο χωρίς εναλλακτική», όπως έκαναν και τόσα χρόνια με τον... ευρωμουνόδρομο, όπως τον λέει κι ο Μπούτας.

Η εργατική τάξη λοιπόν πρέπει να σταματήσει να μπαίνει κάτω από ξένες σημαίες, εθνικά νομίσματα, αταξικά σχήματα, να γίνει τάξη δια εαυτήν, τάξη για τον εαυτό της και τα δικά της συμφέροντα. Και για αυτό δε φτάνει να μην εγκλωβιστεί στις κάλπες, δε φτάνει να κατεβάσει απλώς την οργή της στους δρόμους, αλλά να ξέρει τι θα την κάνει και πώς θα τη μετατρέψει σε υλική δύναμη, που θα αλλάξει τον κόσμο.