Γιατί όχι;

Αυτές τις μέρες μπορεί να διαβάσει κανείς πολλά κείμενα στην μπλογκόσφαιρα εν όψει των εκλογών, που καλούν σε ψήφο στο Κουκουέ κι εξηγούν «γιατί ΚΚΕ», (που είναι και η σωστή κατάληξη σε κάθε συζήτηση). Η κε του μπλοκ θα τηρήσει με τη σειρά της την παράδοση στο αυριανό σημείωμα, αλλά σήμερα θα ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό, που θα μπορούσε να έχει και τη θέση μιας εις άτοπον επαγωγής: γιατί όχι όλους τους υπόλοιπους.

Ας ξεκινήσουμε με τα εύκολα.

Όχι τους Ανελ, γιατί ήταν ένα μικρό καράβι που πήγε αταξίδευτο, κι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα ενός από τα σποτάκια τους. Και γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι κίνητρο να ψηφίσεις ένα κόμμα, για να βοηθήσει κάποιο άλλο να κυβερνήσει. Πας κατευθείαν στο άλλο και τέλος.

Όχι Λεβέντη, γιατί όπως λέει και ο 2310, επιστράτευσε όλο του το σόι στα ψηφοδέλτια, για να χτυπήσει τα σόγια των πολιτικών. Και έχουμε ήδη αρκετούς γραφικούς, για να προσθέσουμε άλλον ένα, που να καταγγέλλει το δικομματισμό, γιατί δεν κατάφερε να γίνει κομμάτι του, με κοινοβουλευτικό πόστο, το 74’ και το 89’.

Όχι το Ποτάμι γιατί είναι χειρότεροι από τους φασίστες και γιατί ο εγωπαθής Θεοδωράκης δεν άντεξε να μη βγάλει ένα σποτάκι με τη μουτσούνα του και γιατί όταν σου λένε «δώσε μας δέκα», εννούν βασικά δύο φάσκελα.

Όχι το Πασόκ, γιατί όπως γράφει κι ο Θοδωρής, θα είναι πάλι εδώ να μας (συγ)κυβερνάει και να μας θυμίζει πόσο Πασόκος λαός είμαστε κατά βάθος. Αυτά βλέπει ο Μπένι και βγαίνει από την τρύπα του, με σύνθημα: τώρα που τα ψέματα τελείωσαν, ήρθε η ώρα να ξανασυναντηθούμε. Σα να σου λέει δηλ, γύρνα σε εμένα, στον επαγγελματία του είδους, που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι.

Όχι τη Νδ, γιατί δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και της κάμερας, ενώ η κεντρική της συγκέντρωση είχε μέσο όρο ηλικίας τα 9ήμερα (όπως λέει κάπου ο Αρκάς), και την εξέδρα σχεδόν πάνω στο δρόμο, για να κρύβει τα κενά. Τα ύστερα του κόσμου (ηλικιακά μιλώντας) απέναντι στη νιότη του...

Όχι τη ΛαΕ, γιατί... Βασικά τα πολλά λόγια είναι φτώχια και μια εικόνα χίλιες λέξεις. Κι επειδή πέφτουμε πολλές φορές στη λούμπα της υπερανάλυσης των διαφορών μας, ας κρατήσουμε αυτό και μόνο ως λόγο...

Λένε μάλιστα πως χόρεψε έτσι και το Μπέλα Τσάο, που πρέπει να της φάνηκε ωραίο σουξέ.

Τις προάλλες πάλι οδηγούσε σε μια εκπομπή για το αυτοκίνητο και μιλούσε στην κάμερα για το 89’, τη συγκυβέρνηση και τα δεκανίκια του συστήματος. Και δε μου το βγάζεις από το μυαλό πως αυτά κάποιος Ναρίτης της τα σφύριξε (μαζί με το «Βάρκιζα τέλος»). Ξέχασε όμως να της πει και για το Λαφαζάνη.

Όχι την Ανταρσυα, γιατί ο διεθνολόγος-σεισμολόγος Δελαστίκ, που για κάποιο περίεργο λόγο δεν ακολούθησε τον Πι-Πι στη ΛαΕ, εκθείαζε σε άρθρα του την κυβέρνηση της Ουγγαρίας για κάποια δευτερεύουσα διαφοροποίησή της (αν δεν κάνω λάθος, την ίδια που φέρεται απάνθρωπα σήμερα στους πρόσφυγες και τους κατηγορεί πως χρησιμοποιούν μικρά παιδιά ως ασπίδα). Αν και η καταγγελία κάποιων φεμινιστριών, πως το σποτάκι της προωθεί-διαφημίζει τη μαστροπία, είναι τόσο γραφική, που έχει σχεδόν πλάκα, καθιστώντας σχεδόν συμπαθή τον καταγγελλόμενο χώρο.

Την Ανταρσυα μπορείς να την ψηφίσεις και συναισθηματικά, αν φοβάσαι πως αυτή είναι ίσως η τελευταία της φορά, σαν το Ευρωμπάσκετ του Σπανούλη. Και θα ‘χε ενδιαφέρον να ‘μεναν ξανά στα ρηχά, να βγει ο Χάγιος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη (που ‘ναι και της μόδας ως φράση) και στο καπάκι ο Μάρκου να πει «θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της παράταξης» ή κάποιο συλλογικό κείμενο, που να λέει πάνω-κάτω το ίδιο, με βαριά, παλικαρίσια αναπνοή και ωραίες, βαρύγδουπες φράσεις για το αντικαπιταλιστικό αφήγημα και την ανάβαση από το μεταβατικό στο στρατηγικό στόχο.

Η πολιτική ευθύνη ήταν στην επικαιρότητα και το 89’ που αγαπήσαμε, με το σκάνδαλο Κοσκωτά και τον Ανδρέα να αποποιείται την ποινική ευθύνη, για να αναλάβει την πολιτική. Το αντίστροφο από τη λογική των σημερινών στελεχών της ΛαΕ, όταν ερχόταν το τρίτο μνημόνιο: «καταδικάζουμε τη δολοφονία, στηρίζουμε το δολοφόνο». Και κάτι σαν την προχτεσινή δήλωση του Μιχαλολιάκου στον Χατζηνικολάου (που αποδεικνύει πόσο προοδευτικός είναι, ξεπλένοντας τους φασίστες δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα): «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Σα να λέμε: εκτρέφουμε πολιτικά τους δολοφόνους, αλλά δεν έχουμε τυπικά ποινική ευθύνη για τα δικά τους εγκλήματα.

Τους φασίστες είναι αυτονόητο πως δεν πρέπει να τους ψηφίσει κανείς. Κι αν χρειάζεται κάποιο επιπρόσθετο επιχείρημα, μπορεί να δει κανείς αυτή τη μικρήειδησούλα από ένα φιλικό, κόκκινο ιστολόγιο, που ξεσκεπάζει το πραγματικό «αντισυστημικό κι αντιμνημονιακό» της πρόσωπο. Το ζήτημα όμως είναι τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει αυτή η δήλωση, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Κι εδώ υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση, πως η παραδοχή αυτή δεν είναι κάποιο είδος επικοινωνιακής γκάφας, που θα ψαλιδίσει τα ποσοστά των ναζί, αλλά συνειδητή επιλογή, για να μετρήσει και να συσπειρώσει τους εκμαυλισμένους κι αποθρασυμένους οπαδούς της, που έγιναν χρυσαυγίτες, ακριβώς γιατί καμαρώνουν με το θρασύδειλο κι ατιμώρητο νταηλίκι, με τη λογική και τις πράξεις των παρακρατικών τραμπούκων.

Και φτάνουμε στην κυβερνητική Αριστερά, που εκφράζει το νέο (μνημόνιο) ενάντια στο παλιό. Τόσο νέο και επαναστατικό, που ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να σκύψει ευλαβικά μπροστά του και να το χειροφιλήσει, προσκυνώντας το.

Αλλά το πιο εκπληκτικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ο τρόπος με τον οποίο διάλεξε το επιτελείο του Τσίπρα να τρολάρει για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, σε βαθμό που να λες μήπως χάκαρε το λογαριασμό του Αλέξη κάποιος από τη ΛαΕ.

Κι έρχονται τόσο πολλά πράγματα στο νου σου, που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς και μένεις απλά σιωπηλός, να μετράς συνειρμούς.

Η σκηνή που η Παναγοπούλου φαντάζεται το Γαρδέλη σαν Άγιο Παντελεήμονα, στο Όταν οι Ρόδες χορεύουν. Και το επόμενο σποτάκι του Σύριζα μπορεί να βασιστεί πάνω στο προλεκάλτ «έλα στο Φως και φύγε από το Σκοτάδι». Ή ίσως «δούλεψε, δούλεψε, μόνο από τον κόπο σου φέρνει η ζωή» (με μικρό για να μην έχουμε και παρεξηγήσεις).

Προχτές στο μπαρ το «ταξικό ναυάγιο» βρέθηκα να τα πίνω με έναν Χάγιο. Αυτή τη φορά λες να πάνε στις διερευνητικές εντολές (έστω και χωρίς έδρες, απλά για τη φάση και την ανταλλαγή απόψεων);

Και μένοντας στην ίδια περίοδο (κοντά στο εθνοσωτήριο 89’), τους στίχους από τον «Άγιο» του Ρακιντζή, που προσπαθεί να πείσει τη δικιά του πως είναι έντιμος και καλό παιδί (άντε το πολύ-πολύ να κάνω και εγώ καμία αρπαχτή).

Για κοίτα με καλά πιο πάνω απ’ το κεφάλι

Φοράω φωτοστέφανο, σαναγγελούδι, σαν τον Άγιο Στέφανο

Αν και θα ταίριαζε ίσως κι ο άι-Γιώργης, με τη μορφή του Τρότσκι να σκοτώνει το τέρας του φασισμού. Μα πώς δεν το σκέφτηκαν στην Κουμουνδούρου... Θα μου πεις βέβαια πως είναι κόμμα αρχών, όχι αρχηγών..

Μαύρο λοιπόν σε όλους αυτούς, γιατί καθένας με τον τρόπο του, λίγο-πολύ, στηρίζουν τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα. Ενώ όπως λέει κι ο Παφίλης: τι άλλο πρέπει να γίνει δηλ για να δούμε πως η ΕΕ είναι αντιλαϊκή; Να μας ρίξουν πυρηνικά;

Άσε που κι αυτό δεν είναι εγγύηση, όπως μας δείχνει η περίπτωση της Ιαπωνίας και η σχέση της με τις ΗΠΑ.

Και το Κουκουέ κύριε; Τι λόγους έχει να μην το ψηφίσεις;

Πχ γιατί έχει πάντα δίκιο και σου τη σπάει. Ή γιατί ο Κούτσι φοράει μια ρέπλικα ρόλεξ, η Αλέκα έχει άι-παντ, κι η Κανέλλη, που δεν είναι καν μέλος του, δε γίνεται αρχηγός να βγάλει 30%. Ή επίσης γιατί δε θέλει να κυβερνήσει (αλλά να κυβερνήσεις εσύ).

Αλλά αυτά θα τα δούμε κι αύριο.