Χαμηλές πτήσεις

Η αρχική σκέψη για τον τίτλο της ανάρτησης ήταν κάτι σαν «αγάπη μου συρρίκνωσα το φεστιβάλ»*, που θα μπορούσε να το λέει ο Τσίπρας στην Περιστέρα, όταν διάλεγε αυτήν την ημερομηνία για τις εκλογές. Κι ήταν δυστυχώς εν μέρει αλήθεια, καθώς στην Πάτρα έγινε μόνο μία μέρα αντί για το καθιερωμένο διήμερο, ενώ στη Θεσσαλονίκη παρέμεινε μεν το τριήμερο των εκδηλώσεων, αλλά συγχωνεύτηκε η λαϊκή με τη νεανική σκηνή, το παλιό με το καινούριο –και ας μην υπήρχαν πολλά καινούρια ονόματα από καλλιτέχνες, εξάλλου το παλιό ή το νέο δεν πηγαίνουν πάντα με την ηλικία ή τα νέα πρόσωπα, αλλά αναλόγως του τι εκφράζουν.

(*Θα ήταν όμως λίγο προβοκατόρικος ως τίτλος και αυτά τα έχει περιορίσει κάπως η κε του μπλοκ, γι’ αυτό κάποιοι παλιοί αναγνώστες της πιστεύουν πως έχει αλλάξει μυαλά, στιλ, κτλ).

Η αλήθεια είναι πως ούτως ή άλλως πολύ δύσκολα θα θυμόταν κανείς το 41^ο Φεστιβάλ ως κάτι ξεχωριστό, από τη στιγμή που ακολουθούσε το περσινό. Οι εκλογές θα ήταν μια ευκαιρία να μείνει χαραγμένο στη μνήμη από την ανάποδη, με τη σπαστή κορύφωση και την παραλίγο ματαίωση. Αλλά στην πραγματικότητα οι διπλές φετινές κάλπες και τα επιπλέον έξοδα για σποτάκια και χαρτί (τα έλεγε ο Ντινόπουλος) καθιστούσαν μάλλον επιτακτική τη διεξαγωγή του.

Η αναδρομή στα Φεστιβάλ και τους πρόσφατους εκλογικούς σταθμούς πάντως δίνει και ένα μέτρο για τις διακυμάνσεις του λαϊκού κινήματος και της ελπίδας που το ακολουθεί. Από το βροντερό και μυριόστομο (Κουκουέ ισχυρό) «η ελπίδα είναι εδώ» του 11’, στο μούδιασμα του 12’, και τον παπά που έφαγαν πολλοί το 14’, για την ελπίδα που έρχεται και την ψάχνουν τώρα τραυματισμένη στα επείγοντα των νοσοκομείων και τους παπατζήδες της νέας εποχής. Εδώ η ελπίδα, εκεί η ελπίδα, πού είναι η ελπίδα; Μα νάτη έρχεται και ξεπροβάλλει, σαν ποδοβολητό σελήνης. Και σαν τις φρούδες ελπίδες πως μπορεί να υπάρξει Φεστιβάλ χωρίς βροχή.

Η κε του μπλοκ αδυνατούσε αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή της να βρεθεί στη ΛΔ του Βορρά και την Πάτρα, και έτσι συρρίκνωσε αντικειμενικά τις ανταποκρίσεις της –ασορτί με τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις. Συγκέντρωσε όμως και παρουσιάζει σε μια περιεκτική ανάρτηση όσα στοιχεία μάζεψεδ από τους τοπικούς ρεπόρτερ της. Και είχε τη χαρά να συνεργαστεί με σφους, όπως ο sniper στη Θεσσαλονίκη, που ενώ κάποιοι σφοι στην Αθήνα πχ γκρίνιαζαν γιατί δεν έρχεται και σε αυτούς η Βελεσιώτου και γιατί έχει κάθε χρόνο η συμπρωτεύουσα τα καλύτερα ονόματα (γιατί έχουμε καλύτερο φαγητό ρε, γι’ αυτό), αυτός βρήκε το πρόγραμμα εντυπωσιακά αδιάφορο (για τα γούστα του). Και σαν τον Red Fly στην (πρωτοπόρα σε καλτ καινοτομίες) Πάτρα, που πάντα πηγαίνει και φεύγει νωρίς, μαζί με τη γερουσία. Ενώ μια φορά στην Αθήνα, έφυγε πιο πριν και από τα λεωφορεία (απ’ τη συνοικία), με τους παππούδες που έρχονται βασικά να ακούσουν την ομιλία. Αλλά η νεανική του ψυχή σκίρτησε με τις μεταλιές των ερασιτεχνικών συγκροτημάτων στην αρχή του προγράμματος. Και όπως είχανε συγχωνευτεί όλα σε μια σκηνή, ήταν σαν κοινωνικό πείραμα να βλέπεις τους πρεσβύτερους στις πρώτες σειρές των καθισμάτων και τις αντιδράσεις τους στα καινούρια ακούσματα. Πού να ‘ρχοταν δηλ και ο Τραγουδόσαυρος...

Ο κόσμος γέμισε το χώρο του Φεστιβάλ και ήταν συγκρίσιμος με τα περυσινά μεγέθη –αν και αυτές οι συκγρίσεις είναι μάλλον επισφαλείς, γιατί πέρσι υπήρχαν δύο σκηνές και αυτό δυσκολεύει κάπως τους υπολογισμούς. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος ήταν πολύς, τόσο οι δικοί μας, οι σταθεροί, όσο κι οι έκτακτες εμφανίσεις, που είχαν έρθει απλά για το Μάργκαρετ. Μάλλον σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία πρέπει να εντάξουμε και τον Κατσιφάρα (τον περιφερειάρχη ντε) που ήταν στις παρουσίες-έκπληξη. Όσο για τους δικούς μας κράτησαν δυνάμεις και για την Παρασκευή, που θα μιλήσει εκεί, κλείνοντας στην πόλη τους (και την πόλη του Πελετίδη) την προεκλογική καμπάνια του κόμματος.

Στη ΛΔ του Βορρά ο κόσμος ήταν ελαφρώς πεσμένος σε σχέση με με πέρσι –κι αυτό ήταν εν μέρει λογικό, με εξαίρεση την τρίτη μέρα (κατά τας γραφάς) και την ομιλία του ΓΓ, που έφτασε κοντά στη μία ώρα, αλλά αποζημίωσε το κακό με ατάκες και ηχητικά στιγμιότυπα: «και αν μας ρωτήσουν γιατί μαλώνουν τα αστικά κόμματα θα τους πούμε έέέέτσι παίζεται το παιχνίδι της πόλωσης», άριστη προφορά του «we are the world», όταν πήγε το θέμα στον Κοτζιά, λαϊκή θυμοσοφία όπως το «να σε κάψω Γιάννη μ’, να σ’ αλείψω λάδι», αλλά και την παρουσίαση του καλλιτεχνικού προγράμματος στο τέλος.

Κρατάμε ακόμα την παραδοσιακή υπεροχή του λουκάνικου έναντι του σουβλακιού, η σταθερή αξία των ταξικών λουκουμάδων της οργάνωσης και το ευτράπελο της πρώτης μέρας με τα μεγάφωνα να αναγγέλουν τη συνοδό του Μακεδόνα «Ζωή Κωνσταντ... εε... Ζωή Παπαδοπούλου. Κρατάμε επίσης το τρένο της Ετε, που μπορεί να μη συμπεριέλαβε τις υπόγειες γραμμές του (βρε δεν έχετε) Μετρό –την κατασκευή του οποίου ανακοίνωσε για πολλοστή φορά αλλά για πρώτη φορά από την «πρώτη φορά Αριστερά» στη Δεθ- αλλά είχε ελικοπτεράκι, το περιβόητο drone, που αλώνιζε πάνω απ’ τα κεφάλια των Γαλατών και τους έκανε να ανησυχούν.

Αστερίξ τα πουλιά πετάνε χαμηλά, θα βρέξει..

Ω ναι, μπορεί να καταντά κουραστική κι ενάντια στο διαλεκτικό υλισμό η σύνδεση του Φεστιβάλ με τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου, την υγρή απειλή και το στίχο «μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη», που μόνο στο Φεστιβάλ θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, το συννεφάκι της γκαντεμιάς πάνω από το κεφάλι μας, σε μια χώρα που έχει ηλιοφάνεια το 70% του χρόνου (αν και 0,7 Χ 0,7 Χ 0,7 μας δίνει 24,3% πιθανότητες, που είναι κοντά στο ποσοστό της ΕΔΑ το 58’. Τυχαίο; Δε νομίζω). Αλλά αν το σκεφτείς, η ακολουθία είναι συγκλονιστική. Άργησε φέτος να μπει το καλοκαίρι, αργούν και τα πρωτοβρόχια, άργησε όμως κι η κορύφωση του Φεστιβάλ, που μετατέθηκε κατά είκοσι μέρες. Κι ο διαλεκτικός υλισμός μας γελάει ειρωνικά, σαν τη Συννεφούλα...