Η αθώα Αριστερά

Η πρώτη επίσημη εμφάνιση της ΛαΕ –που ο Ρίζος τη γράφει ΛαΕν κι αυτό προκάλεσε τον εκνευρισμό της ΕφΣυν, ανεπίσημου οργάνου κι εφημερίδα της (απερχόμενης) κυβερνήσεως, που δεν έχει αποφασίσει ακόμα με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, μετά τη διάσπαση του Σύριζα και προς το παρόν το παίζει σε δύο ταμπλό, κρατώντας ίσες αποστάσεις, αλλά είναι προφανές πως θα πάει με τους νικητές...

...Η πρώτη επίσημη εμφάνιση της ΛαΕ λοιπόν έγινε χτες και είχε αρκετή απ’ την Ανταρσυα που αγαπήσαμε.

Εξ αριστερών, όπως κάθονταν, τον Πι-Πι, που ήδη από το 13’ έγραφε στο βιβλίο του για το Λαϊκό Μέτωπο της εποχής μας, που «χωρίς το Σύριζα δε θα μπορούσε να γίνει και χωρίς της Ανταρσυα και το Κκε δε θα μπορούσε να πετύχει». Τελικά πρωτοστάτησε στη συγκρότηση μιας Λαϊκής Ενότητας, χωρίς κανέναν από τους τρεις, αλλά με σημαντικά τμήματα των δύο πρώτων. Κι αυτή τη φορά δεν υπήρξε καν ο διαδικτυακός ντόρος για το αν θα πήγαινε με τη δημοσιογραφική ή την πολιτική του ιδιότητα –μέλος της Ανταρσυα και του Ναρ (;)- όπως στην εκδήλωση της Ίσκρα, στον Πανελλήνιο.

Κι εκ δεξιών –αν και ο Πι-πι είναι πιο δεξιός κι από την Αρας- ήταν η Μαριάννα Τσίχλη, το πουλέν του Λαϊκού Στρώματος, που την είχε ερωτευτεί το 09’, σε ένα προεκλογικό σποτάκι της («γεννημένης στις στάχτες του Δεκέμβρη») Ανταρσυα κι ένα ραπάρισμα σε στιλ συνέλευσης για την αναγκαιότητα της εξέγερσης, ώστε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να εξεγειρόμαστε –ένα υπέροχο απογειωμένο τίποτα, που όμως ακουγόταν ντούρο και μαχητικό. Περίπου δηλ σαν την χτεσινή της τοποθέτηση για το δημοψήφισμα (μέσα ή έξω από την ΕΕ) που μπορεί να τεθεί στην πορεία των πραγμάτων κι έχει ξαναγίνει εξάλλου. Αλλά δε μάθαμε ποτέ ποια θα είναι η στάση της ΛαΕ σε αυτήν την περίπτωση. Αυτή απλώς θέτει το ερώτημα, όπως σε μια συνέντευξη, ή σαν παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού, που πρέπει να είναι αμερόληπτος, ή σαν τον παίκτη, που δεν ξέρει τη σωστή απάντηση και καταφεύγει στη βοήθεια του κοινού.

Η ίδια δημιουργική ασάφεια δίνει τον τόνο και στην προγραμματική διακήρυξη, που δόθηκε στη δημοσιότητα μία μέρα πριν (και πολλά βήματα πίσω) από την 3^η Σεπτέμβρη και τη δική της διακήρυξη. Η οποία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική και σε άλλα σημεία, όπου διευκρινίζεται πχ πως ο μεγαλόστομος ρεφορμισμός (ναι, καταφέρνει να είναι και τα δύο μαζί) για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους τίθεται ως τελικός στόχος μιας μακράς διαπραγματευτικής διαδικασίας, στα χνάρια των χειρότερων αυταπατών που καλλιέργησε ο Σύριζα. Δηλαδή κάτι σαν Θεσσαλονίκη plus (όπως έλεγαν για το εκλογικό πρόγραμμα του Σύριζα), όπου το βασικό επιπρόσθετο είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα –κυρίως για να υπάρχει ρευστότητα και όχι στα πλαίσια κάποιας ρήξης- και η άμεση έξοδος από το Νατο (ουάου).

Ενώ στο υποκεφάλαιο για την ισότιμη θέση της Ελλάδας (μα είδες πόσο ωραία και εύκολα γλιτώνουμε σφε αναγνώστη και από την εξάρτηση;), μπορεί να βρει κανείς μια εντυπωσιακή καταδίκη του νέου «ψυχρού πολέμου» και του νέου τείχους που στήνεται εις βάρος της Ρωσίας! Βούτυρο στο ψωμί του Οακκίτη...

Αλλά πολλά τέτοια ή αντίστοιχα μαργαριτάρια πήγαν χαμένα, μένοντας στη σκιά της μεγάλης ατάκας για τη ΛαΕ ως ιστορικής κι οργανωτικής συνέχειας του ΕΑΜ και της κυβέρνησης του βουνού. Που αν ήταν να παίξουν το ρόλο του Σβώλου ή αυτών που υπέγραφαν το Λίβανο, να το καταλάβω (ας εξηγήσει παρεμπιπτόντως κάποιος στη Ραχήλ τι ήταν ο Λίβανος, γιατί υποψιάζομαι πως έχει μάθει μόνο το «Βάρκιζα τέλος»).

Σε δεύτερο πλάνο έμεινε και μια προχτεσινή τηλεοπτική εμφάνιση του Λαφαζάνη, που –προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να προβάλλει τα παλιά, κομμουνιστικά του παράσημα, αλλά να τα στρογγυλέψει για το ευρύ, εκλογικό κοινό- έλεγε πως στο Κουκουέ τον θεωρούσαν ήδη από τη δεκαετία του 70’ ευρωκομμουνιστή, γιατί διάβαζε ιταλούς και γάλλους μαρξιστές –και δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε πως δεν ήταν. Και πως εξηγούσε στο Φλωράκη τα αδιέξοδα του υπαρκτού: «ποιος σοσιαλισμός βρε Χαρίλαε, δε βλέπεις πως θα καταρρεύσει;» Αλλά δυστυχώς ούτε ο Φλωράκης, ούτε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν άκουσε εγκαίρως ττο διορατικό Παναγιώτη. Και να που λουζόμαστε τώρα τις συνέπειες. Σε μια άλλη πρόσφατη εμφάνισή του ο Λαφαζάνης εξηγούσε ότι από την αρχή είχε ταχθεί ενάντια στο Μάαστριχτ (τα έλεγε ο Παναγιώτης, αλλά κανείς δεν ξέρει πού και σε ποιον ακριβώς)! Θυμίζοντας λίγο το Χάρρυ Κλυνν στην παρωδία του αστυνόμου Μπέκα: Ελπίδος 58 ή 59; Καλά το θυμόμουνα...

Την παράσταση όμως έκλεψε ο Κώστας Λαπαβίτσας, που βρέθηκε στο ίδιο πάνελ με τον Πρωτούλη, και όταν ρωτήθηκε από τον τελευταίο σχετικά με το σχέδιό του, πώς ακριβώς σκοπεύει  να πείσει τους καπιταλιστές πχ να αυξήσουν τους μισθούς, απάντησε με το αήττητο επιχείρημα ότι οι καπιταλιστές δεν είναι φεουδάρχες (που όντως δεν είναι, αλλά σε τι ακριβώς απαντάει αυτό;) κι ότι υπάρχουν πολλών ειδών καπιταλισμοί! Υποθέτω πως κάποιος από αυτούς είναι πιο γλυκός κι ήπιος, οπότε μπαίνει κι ως στόχος πάλης. Και αν χρειαστεί, θα παλέψουμε για τη (μισθωτή) σκλαβιά μας, όπως λέει ο Αστερίξ στις Δάφνες το Καίσαρα.

Αυτό που δεν τον έχει ρωτήσει κανείς όμως είναι αν θεωρεί το πρόγραμμα της ΛαΕ ριζοσπαστικό ή μετριοπαθή κεϊνσιανισμό, όπως είχε χαρακτηρίσει το περυσινό πρόγραμμα του Σύριζα –του οποίου συνεπής συνεχιστής θεωρείται η ΛαΕ.

Κι αν τελικά κάποιες Ναρίτικες μορφές (σαν τον Πι-πι, πιθανότατα κι ο Μπιτσάκης αλλά σιωπηλά, και είναι ζήτημα τι ακριβώς περιμένουν Δελαστίκ και Βατικιώτης) καταλήγουν να στηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ΛαΕ, οι υπόλοιποι παραμένουν (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) στην Ανταρσυα, υπολογίζοντας πως ένα τμήμα δυσαρεστημένων οπαδών του Σύριζα δε συμπαθούν για τους δικούς τους λόγους το Λαφαζάνη, θα στραφούν προς το μέρος τους.

Όλοι το ξέρουμε όμως από τώρα. Αν τελικά τα ποσοστά της Ανταρσυα ανέβουν αισθητά, ενάντια στα (δικά μου τουλάχιστον) προγνωστικά, αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εκλογική σύμπραξη με το ΕΕΚ του Σάββα Μιχαήλ. Κι όπως σημειώνει σωστά και ο RedFly, πρέπει να σκεφτούμε κάποια παραλλαγή για το γνωστό σύνθημα.

Ο Σάββας ήταν κομμουνισταράς...

Γι’ αυτό και δεν παρέδωσε ποτέ σε Αραν κι Αρας

Υγ: με το Λαφαζάνη συμπράττουν μεταξύ άλλων οι Χριστιανοδημοκράτες και το ηρωικό Ακεπ, που είχε τη δική του ιστορία, και μπορείτε να τη διαβάσετε σε ένα παλιότερο αφιέρωμα του Ιού.

2: Ο Γλέζος έρχεται να προστεθεί ίσως στη γενιά των 90άρηδων που ξανασμίγουν με το Κκε, για να ελαφρύνουν το κάρμα τους και την υστεροφημία τους, εφόσον δε συγκροτηθεί ένα αντιμνημοναικό μέτωπο, λέει, και διαφωνώντας με τη θέση της ΛαΕ για έξοδο από την ευρωζώνη. Όπως σχολίασε κι ο Κουμπούρης, ας ψηφίζει ο καθένας ό,τι θέλει, αλλά να ξέρει τουλάχιστον γιατί ή τι λέει το κάθε κόμμα...