Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙΙ

Θα μπορούσε εναλλακτικά να μπει ως τίτλος κάτι σα «Νέα σαββατοκύριακο» ή «τρελό γουικέντ στου Μπέρνι» (με το πολιτικό σύστημα στο ρόλο του ζωντανού νεκρού) για τα χαμπέρια του διημέρου, αλλά η κε του μπλοκ προτίμησε κάτι πιο συμβατικό και σεχταριστικό, που να μην το καταλαβαίνουν και πολλοί παραέξω.

Θα θυμάστε ασφαλώς, αν είστε τακτικοί αναγνώστες, την ομιλία του Τσίπρα στο Αιγάλεω και τις ομορφιές του για τη νίκη της 4^ης Ιουλίου –που παρεμπιπτόντως, παραλείφθηκαν σιωπηλά και δεν πέρασαν στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιιλίας του. Το κυβερνητικό άνοιγμα στις λαϊκές γειτονιές συνεχίστηκε στην Καισαριανή, σε μια κίνηση βγαλμένη από το (φαιο)πράσινο βιβλιαράκι*, το ευαγγέλιο των Πρασινοφρουρών, και την εντολή: λεηλατήστε τις Εαμογενείς ψήφους, μία σελίδα μετά από το ρητό «ο σφος Στάλιν είναι σαν το μνημόνιο: 70% καλά αλλά 30% λάθη» και το τσιτάτο «ροζ γάτος (με το Μουστάκα), μπλε γάτος, το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια». Κι ούτως πως τα ποντίκια που άφησαν το καράβι που βούλιαζε το 91’, έφτασαν στο σημείο να κυνηγάν αυτά ποντίκια για το αφεντικό τους και να διαφημίζουν τη φάκα τους, πως έχει το πιο γευστικό και ελκυστικό τυράκι. Κι ας έχασαν το αντιμνημονιακό σήμα κατατεθέν, όπως είναι η φέτα για την Ελλάδα. Μόνο που η Αριστερά δεν μπορεί να είναι ποικιλία τυριών, παρά μόνο ένα πράγμα κομμουνιστική –κι όχι πληθυντική, πλουραλιστική, δημοκρατική (όπως λέμε Δημαρ), αντιμνημονιακή και μεταμοντέρνα. Με τον ίδιο τρόπο που για εμάς στη ΛΔ του Βορρά, το τυρί είναι βασικά η φέτα. Ένα είναι το τυρί, ένα είναι το κόμμα.

(*και για να μην είμαστε τελείως σεχταριστές, ας το πούμε με άλλα παραδείγματα. Σκέψου τη βίβλο του ποδοσφαίρου με τους χρυσούς  κανόνες, που έβγαζε ο Πανούτσος σε Μουντιάλ και Γιούρο, για να γλιτώσει ο Θανάσης από τις απορίες της συζύγου του. Ή το βιβλίο (playbook) του γλοιώδους Μπάρνεϊ από το How I met your mother, με τα κόλπα για να πέφτουν οι γυναίκες).

Την ίδια μέρα, στην πορεία της Δεθ, οι βασικές διαφορές σε σχέση με άλλες χρονιές ήταν δύο. Αφενός η κωμικοτραγική παρουσία του μπλοκ των εργατών του ορυχείου στις Σκουριές, που θα ήταν απλώς κωμική, αν δεν ήταν ταξική τραγωδία. Κι εκφράζει ένα είδος εξωνημένης εργατικής τάξης, που συνδέει τα συμφέροντά της με το καλό της επιχείρησης και δεν είναι προφανώς τάξη δια εαυτήν, ούτε καν καθαυτή, αλλά τάξη δια το αφεντικό της.

Η Λαφαζανική Ενότητα απέφυγε την μπανανόφλουδα της κοινής συμπόρευσης με τη Γσεε (που θα την ξαναβρεί σε πρώτη ευκαιρία) και τους φασιστωρύχους, όπως τους λέει το Λαϊκό Στρώμα, και πορεύτηκε ενωτικά με το εξωκοινοβούλιο, για να οικοδομήσουν κινηματικά κι από τα κάτω την εκλογική συμμαχία της επόμενης κάλπης, όπου θα έχει ωριμάσει το πράγμα. Οι μαρτυρίες διαφέρουν για το πόσο αυθόρμητα κι ειλικρινά επιτεύχθηκε αυτή η ενότητα (ήρθαν όλοι ή μόνο μια αντιπροσωπεία, για να το παίξουν δίπορτο;), αλλά η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει. Και όποιος δεν είναι ρομαντικά αφελής, καταλαβαίνει εύκολα πως η ενωτική κάψα υπαγορεύτηκε απ’ τις σκοπιμότητες της προεκλογικής συγκυρίας.

Κι επειδή κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: μα γιταί τους κατηγορείτε επιτέλους; Επειδή φτιάχνουν βραχύβια εκλογικά μέτωπα από τα πάνω, χωρίς κοινωνική βάση, ή γιατί τα βρίσκουν και τα κάνουν πλακάκια στο κίνημα; Μα δεν είναι τόσο απλό.

Θυμάμαι καταρχάς μια συζήτηση με τον Άβερελ, που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα ασυμμάζευτα, κι έλεγε πως αναγκάζονταν να συνεργαστούν με τους άλλους, γιατί εμείς (ως κκε) αρνούμαστε κάθε συζήτηση (Αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι, να είσαι εσύ και δίπλα να ‘μαι εγώ). Που –για να μην είμαστε σεχταριστές, στην εκλαΐκευση τουλάχιστον- είναι σα να ρωτάς μια φίλη σου «γιατί πήγες με αυτόν τον μ-λ-κα;» (καμία σχέση με τα συμπαθή μ-λ) και να σου απαντά: μα αφού δε μου καθότανε ο άλλος, που ήθελα. Αήττητο επιχείρημα.

Από τη στιγμή λοιπόν που συγχρωτίζονται με αυτούς, λογικό κι επόμενο είναι να πάνε και μαζί τους, υποκύπτοντας στις ενωτικές λαφαζανιές τους. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι άλλης τάξης θέμα αν θα φτιάξεις μια σοβαρή σχέση κι ένα στέρεο μέτωπο (για να κριθεί μετά επί πολιτικής βάσης για ό,τι λέει) ή αν θα περιοριστείς σε (κατά βάση) εκλογικές ξεπέτες, χωρίς να είσαι συνεπής ούτε καν στις καιροσκοπικές σου αρχές.

Για ευχάριστο επίλογο της θεματικής, ας κρατήσουμε την αφίσα της Γσεε, που κινείται στα όρια του αυτοσαρκασμού, προσευχόμενη για να μπει φρένο (αλλά μη σταματήσει και τελείως) στην ανεργία, τη λιτότητα, κτλ, να αποκατασταθούν οι αδικίες των μνημονίων (ναι στα μνημόνια, όχι στις αδικίες τους, όπως το παλιό σύνθημα για πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης στην Εοκ) και να μπουν οι εργαζόμενοι στο επίκεντρο.

Τρίτη και τελευταία θεματική απ’ την επικαιρότητα του Σου-κου, τα ψηφοδέλτια του κόμματος που ανακοινώθηκαν, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις –τόσο λίγες που σχολιάστηκαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη· γιατί είδηση δεν είναι οι μετατοπίσεις του ρευστού χυλού κι οι ζυμώσεις για το βόλεμα όλων των παραγόντων-στελεχών, αλλά η μικρή μετακίνηση ενός βράχου (γρανίτη στέκει ορθός).

Η Γερασιμίδου αφήνει τη Β’ Θεσσαλονίκης και μάλλον τη βουλή, πιθανότατα γιατί το ζήτησε η ίδια να μην μπει σε εκλόγιμη θέση. Ο Δελής θα είναι νέο πρόσωπο από την Α’ Θεσσαλονίκης. Ο Ντουνιαδάκης είναι μια μικρή αλλαγή στην Α’ Πειραιά, όπου την τελευταία φορά πάντως δεν είχαμε εκλέξει βουλευτή. Ενώ το Επικρατείας έχει όλα τα μεγάλα ονόματα, και έτσι και είχαμε καμιά τρελή άνοδο, για να βγάλουμε και δεύτερο βουλευτή, θα βλέπαμε Μαργαρίτη στη Βουλή (δεύτερη κατανομή).

Κρίμα μόνο που έκλεισαν νωρίς και δεν αφήσαμε μια θέση για το Γλέζο και το Μητρόπουλο...

Την ίδια στιγμή, η ΛαΕ είναι ένα πολύ καλό υπόδειγμα για το πώς τα βαριά ονόματα αλλάζουν περιφέρειες για να εξασφαλίσουν, με περισσή αυταπάρνηση, την εκλογή τους (Λαπαβίτσας στην Αχαΐα, η Ραχήλ στο υπόλοιπο Αττικής, κτλ). Ενώ ο Σύριζα έχει συμπεριλάβει στις λίστες του ονόματα σαν τη Ραλλία Χρηστίδου, αφήνοντας δυστυχώς έξω την Άντζυ Σαμίου, που έχει δώσει μεγάλο αγώνα από το τουίτερ για την Κουμουνδούρου.

Κρατάμε ένα μικρό υστερόγραφο για την τυπική διάλυση της Μαρς (Μαυρουδέας, Ρούσης, κτλ) –ούτε η Κομιντέρν να ‘τανε- και την υπόσχεση για ένα κείμενο που θα καταπιαστεί ειδικότερα με κάτι σχετικό.