Η αριστερά της (ανα)ν-τροπής

Πόσοι θυμούνται άραγε γιατί δεν πηγαίνει ο Σύριζα στις εκπομπές του Πρετεντέρη; Πιθανότατα ούτε καν ο ίδιος. Άσε που πάντα φρόντιζε να υπάρχει κάποιος «ουδέτερος» στο πάνελ, με δημοσιογραφική ή ακαδημαϊκή ιδότητα, για να αναπληρώσει ανεπίσημα το κενό. Και έτσι στο τέλος βαριόσουν να μετράς Πασόκους (δηλ Συριζαιους) στην οθόνη σου. Και πόσο μακρινές μοιάζουν εκείνες οι καθημερινές τηλεοπτικές επιθέσεις στο Σήυριζα –που κάθε άλλο παρά τον έβλαψαν εκλογικά- μετά την υπεύθυνη, εκλογική στάση τουο, που κράτησε τη χώρα στο ευρώ και τα δεσμά της ΕΕ;

Κι όμως, ο Τσίπρας είχε το θράσος να πει στην πρόσφατη ομιλία του στο Αιγάλεω, πως ο Σύριζα τα έβαλε με το κατεστημένο και κατάφερε να το νικήσει (πάλι κερδάμε αδέλφια), μόνος του εναντίον όλων, όπως έλεγε και το ιστορικό πρωτοσέλιδο των Νέων, με διευθυντή τον Πρετεντέρη (που τον χτυπάει αλύπητα το Σύριζα). Και φώναζε περισσότερο σε αυτό το σημείο, για να το πιστέψει κι ο ίδιος ή για να καλύψει τυχόν χάχανα από κάτω.

Είπε επίσης δυο-τρεις φορές πως «δε λυγίσαμε», ενώ από μέσα του μπορεί να τραγουδούσε

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή

Μηδέ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι

(εξάλλου το πρόγραμμα των περιοδειών του περιλαμβάνει και Καισαριανή, εκεί που είχε ανοίξει το Γενάρη η αυλαία της σάτιρας «πρώτη φορά Αριστερά» και ο κύκλος της κοροϊδίας.

Αλλά πάνω που πήρε το κολάι, δε θυμόταν πολύ καλά τους στίχους και κάπου τους μπέρδεψε.

Έχουμε το ευρώ πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει

Στο καπάκι έκανε κι ένα σαρδάμ από τις καλύτερες παραδόσεις του Σημιτισμού, τώρα που ο Σύριζα διανύει ήδη την εκσυγχρονιστική φάση της (μετ)αλλαγής του: δε λυγιάσαμε, ενώ ήθελε να πει «δε δειλιάσαμε». Ενώ έπιασε λιγάκι κι από ΓΑΠ, όταν είπε πως στις 20 Σεπτέμβρη θα ξαναηττηθεί το κατεστημένο, όπως ακριβώς και στις... 4 Ιουλίου! Και δεν είναι η λάθος ημερονηνία που τον κάνει ΓΑΠ, όσο η αναφορά στην 4^η Ιουλίου και την εθνική γιορτή των ΗΠΑ.

Είναι γνωστό εξάλλου πως ο Αλέξης έχει καλές σχέσεις με τις υπερδυνάμεις, θεωρώντας πχ θετικό ακόμα και το άνοιγμα στη Ρωσία, άσχετα αν άφησε αιχμές για το Λαφαζάνη και τις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν σχετικά με τη ρωσική στήριξη. Κι όσο αστείο να υπονοεί ο Αλέξης πως παρασύρθηκε από τον υπουργό του, άλλο τόσο ενδιαφέρον θα είναι να βγουν κάποτε στη φόρα περισσότερες λεπτομέρειες για τις ζυμώσεις που διαμείφθηκαν στο παρασκήνιο αυτής της υπόθεσης.

Τα υπονοούμενα αυτά τα άφησε ο Τσίπρας σε μια συνέντευξή του στο (ειδικών αποστολών) Κόντρα (ή μήπως το Έξτρα; Και ποια μπορεί να είναι η διαφορά τους;). Αλίμονο αν δε στηρίξει εξάλλου τους Κουρήδες που είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του νέου Ανδρέα, και αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές με τους αντιπάλους του. Ο Αυριανισμός είναι ίσως το τελευταίο στοιχείο που συνδέει τον Σύριζα με το Πασοκ του Ανδρέα.

Σε αυτή τη  συνέντευξη είπε γα πρώτη φορά, μεταξύ άλλων, πως είναι ανοιχτός σε μια κυβερνητική συνεργασία με το Πασοκ, αρκεί να απαλλαγεί από κάποια βαρίδια του παρελθόντος, όπως το Βενιζέλο και το Λοβέρδο –με τον ίδιο τρόπο ίσως που ξεφορτώθηκε κι ο Σύριζα τα δικά του, αν και είναι ζήτημα τι θα γίνει με το Γαπ, που δεν κατεβαίνει στις εκλογές, βασικά γιατί... «λεφτά δεν υπάρχουν». Κι έτσι δείχνει με πολύ γλαφυρό κι εμφατικό τρόπο πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται το νέο και την αναένωση. Εξάλλου το πλαστό δίλημμα «παλιό-νέο» είναι η βασική αντίθεση την οποία προσπαθεί να πλασάρει ο Σύριζα, για να διατηρήσει το ηθικό (κι εκλογικό) πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του. Τι βαραίνει περισσότερο στην κρίση του ελληνικού λαού; Οι τελευταίοι επτά μήνες ή τα προηγούμενα σαράντα χρόνια;

Κι επειδή προφανώς οι διαφορές κάθε αλλο παρά ευδιάκριτες ή υπαρκτές είναι, εξηγείται πολύ εύκολα κι η δημοσκοπική νεκρανάσταση της Νέας Δημοκρατίας κι άλλων παλαιομνημονιακών δυνάμεων (ου μην και των φασισταριών). Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο «κατόρθωμα», η πιο επαίσχυντη χρεοκοπία της πρώτης φορά Αριστεράς και σημάδι των πολιτικών της αδιέξοδων.

Υγ: σε άλλα πολιτικάντικα νέα, ο Καφετζόπουλος πρόσθεσε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα του πολιτικού τυχοδιωκτισμού του (μετά από το Εκκε, το Πασοκ, τους Οικολόγους κι ίσως ξεχνάω κάτι), ιδρύοντας με άλλες περσόνες την Κίνηση Μπροστά, που συμμαχεί με το Ποτάμι (απίθανο, ποιος να το ‘λεγε...) και έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της στην αλυσίδα των πανομοιότυπων συνθημάτων με τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές: μόνο μπροστά... η Ελλάδα μπροστά... κτλ (αν και ο Σύριζα το άλλαξε, διαλέγοντας το βαθιά πολιτικό «κερδίζουμε το Αύριο»). Κι ο κόσμος δεν έχει παρά να χάσει τις (ορατές κι αόρατες) αλυσίδες του, για να μπορέσει να βαδίσει μπροστά, χωρίς τα βαρίδια που τον κρατάνε πίσω.