Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Ήλθα, είδα, νίκησα

Η ελπίδα ήρθε, είδε, νίκησε το Γενάρη του 15’. Αυτή τη φορά ελπίδα δεν υπήρχε, αλλά είχαν παραμείνει οι αυταπάτες πως αυτοί δε θα ‘ναι τόσο ανάλγητοι, ότι τουλάχιστον το πάλεψαν και πως δεν πρόκειται να φέρουν κι άλλα επώδυνα μέτρα, να μειώσουν κι άλλο μισθούς και συντάξεις. Κι ήρθε ο καιρός (βαρυχειμωνιά) να τελειώσει το παραμύθι, να χάσουν το παλιό τους κέλυφος και να χρειαστεί να ψάξουν για καινούριο, πριν καν περάσει μήνας.

Κανείς δε θα εκπλήσσεται βέβαια, αν έκανε τον κόπο να σκεφτεί τι σημαίνουν στην πράξη όλα αυτά που ακούμε κι έχουμε μάθε να αποδεχόμαστε ως θέσφατα. Γιατί όπως λέει ένας σφος, τον ένα επιχειρηματία δεν πρέπει να το φορολογήσουμε γιατί θα το γονατίσουμε, να μη φορολογήσουμε τον άλλο που έχει κέρδη, γιατί θα είναι σα να τον τιμωρούμε και να το διώχνουμε, οπότε μάντεψε ποιος θα (την) πληρώσει στο τέλος, αρχηγέ, με φόρους ή άλλα ισοδύναμα –όσο τα χνώτα μας παραμένουν τόσο αδύναμα.

Είναι πάντως φοβερό να βλέπεις να τη βγαίνουν από τα αριστερά (και αντιμνημονιακά) στη δεύτερη φορά αριστερά, ο κάθε γλυκαμένος από την πολιτική της. Τα ιδιωτικά κανάλια με τα ρεπορτάζ τους για τις συνέπειες του πολυνομοσχεδίου, ο βαθυπασόκος Κουτρουμάνης, που είχε ψηφίσει αντίστοιχα μέτρα επί των ημερών του, ή και φαρμακοβιομήχανοι σαν τον Τράκη Γιαννακόπουλο, που ενσαρκώνει (κάτι σαν) τη λούμπεν αστική τάξη και ένα από τα βασικά επιχειρηματικά στηρίγματα του πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακού» Σύριζα (είχε βγει πχ ανοιχτά υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα). Και το ωραίο της υπόθεσης δεν είναι το θράσος των παραπάνω, αλλά ότι βρίσκουν πάτημα, για να κάνουν την κριτική τους και να φαίνεται πως έχουν δίκιο.

Είναι δύσκολο να συγκεντρώσει κανείς και να αναλύσει σε ένα μόνο κείμενο τις σαρωτικές αλλαγές που έρχονται και πιάνουν από τους μηχανικούς (που επιβιώνουν με υποθέσεις για αυθαίρετα) μέχρι τα περίπτερα (στην πρεμούρα τους να επιταχύνουν τη συγκεντροποίηση και να ευνοήσουν τα πολυκαταστήματα). Αλλά αυτό που μπαίνει βασικά στο στόχαστρο είναι είναι το ασφαλιστικό κι οι συντάξεις, που αποτελούν ίσως το τελευταίο αποκούμπι για πολλά λαϊκά νοικοκυριά με έναν και παραπάνω άνεργους ή με παιδιά που δεν έχουν ακόμα απογαλακτιστεί από τους γονιείς τους. Και γίνεται με τον κλασικό, πατροπαράδοτο τρόπο, τα πορίσματα κάποιας επιτροπής σοφών, όπως έχουν ονομάσει τους εμπειρογνώμονες, για να τυλίξουν με αδιαμφισβήτητο, επιστημονικό κύρος τις αντιλαϊκές παπάτζες τους –που θα είχαν απλώς πλάκα, αν δεν ήταν ως το μεδούλι αντιλαϊκές και δε μας αφορούσαν άμεσα. Θυμάμαι πχ τον αποχαρακτηρισμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων (ΒΑΕ), που έγινε με τη μέθοδο που κάναμε και εμείς μικροί με τα ξυλαράκια, για να δούμε ποιος θα τα φυλάει κι έχανε αυτός που τραβούσε το (τρίτο το) μακρύτερο.

Το ξήλωμα του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού και των λαϊκών-εργατικών κατακτήσεων είναι παράλληλα η πιο κραυγαλέα απόδειξη για τις συνέπειες του διεθνούς, καταθλιπτικά αρνητικού συσχετισμού, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ –είναι τέτοια η χρονική σύμπτωση, στο μεταίχμιο της δεκαετίας του 90’, που ‘ναι δύσκολο να μη γίνει, συνειρμικά έστω, η σύνδεση. Κι αυτός ο συσχετισμός είναι που διαμορφώνει εν πολλοίς, παράλληλα με τη φάση ανάπτυξης ή μάλλον ύφεσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, τη σημερινή κατάσταση υποχώρησης του κινήματος και τις δυνατότητές του να διεκδικεί και να πετυχαίνει μερικούς επιμέρους στόχους πάλης. Θέλω να πω ότι ο συσχετισμός δύναμης δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς (ή την ηττοπάθεια και την ατολμία μας, σύμφωνα με την κλασική αριστερίστικη αντίληψη, που θεωρεί πως όλα ήταν υπερώριμα από χτες και σήμερα σαπίζουν, λόγω της κακής ηγεσίας που φοβάται να δρέψει τους καρπούς) αλλά κι από εξωτερικούς παράγοντες, ανεξάρτητους από τη θέλησή μας.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δίνει παντού αντίστοιχα δείγματα γραφής. Από το γεύμα της Όλγας με την Όλγα (Τρέμη-Γεροβασίλη), που αποδεικνύει πως το μιντιακό σύστημα τρέμει το Σύριζα, όπως ο Ελευθερόπουλος τον Ντέμη, και επιχειρεί να τον καλοπιάσει. Μέχρι το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, την περιβόητη Α-Ρένα Δούρου και το ζεστό κρατικό χρήμα, που θα δοθεί στο Μελισσανίδη από την περιφέρεια, αποδεικνύοντας περίτρανα τη σχετική αποστροφή από τις προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα, ότι δηλ η κυβέρνησή του θα ‘χει απέναντί της, ως αντιπολίτευση, τα μεγάλα συμφέροντα.

Χώρια η υπεύθυνη, ανθρωπιστική στάση στο προσφυγικό ζήτημα, από κοινού με τους ευρωπαίους εταίρους ιμπεριαλιστές –όχι όμως και με το Νατοϊκό εταίρο της Τουρκίας, γιατί ανοίγει το ζήτημα συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο «στόχος δράσης» (της συνόδου κορυφής, της κυβέρνησης, κτλ) ενάντια στους λαθρεμπόρους, που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες και την ανάγκη τους, υπονοεί πως υπάρχει και νόμιμη εμπορία ανθρώπων; Ή το συνθετικό «λαθρο-» έχει μείνει από τη συχνή χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» και το κολλάνε παντού; Και τέλος πάντων, γιατί δεν ξεκινάνε αυτές τις «δράσεις» από το κέντρο της Αθήνας και όσους παίρνουν ταρίφα 30 ευρώ το κεφάλι σε κάθε πρόσφυγα, για να τους μεταφέρουν στα σύνορα;

Τι αντίδραση υπάρχει απέναντι σε όλα αυτά; Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για δίωρη στάση εργασίας της Αδεδυ, ου μην και της Γσεε, που δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά είναι φαιδρή ακόμα κι ως προς τη μορφή (κι ίσως για αυτό να μην προχώρησε τελικά στην πράξη).

Μένει λοιπόν, ως συνήθως, το αποκούμπι του ΠΑΜΕ. Που οργανώνει πολύμορφες δράσεις σε όλη τη χώρα (αναλυτικά επ’ αυτού, κατά πάσα πιθανότητα, στο αυριανό σημείωμα), με τη διήμερη κατάληψη στο Υπουργείο Εργασίας, τη σημερινή συγκέντρωση, την αντίστοιχη κινητοποίηση την επόμενη βδομάδα, και την κλιμάκωση με την απεργία στις 12 Νοέμβρη –λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο- για την οποία έχουν πάρει αποφάσεις μια σειρά ταξικά σωματεία, ασκώντας πίεση στο πτώμα της Γσεε, για να κηρύξει πανεργατική απεργία και να καλύψει ουσιαστικά όσους θέλουν να απεργήσουν (γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κυνηγήσει την επιτυχία της).


Επιστρέψαμε ουσιαστικά δηλαδή στο προμνημονιακό 09’, όταν το Παμε προσπαθούσε, με την απεργία του Δεκέμβρη, να τραβήξει μόνο του το κάρο από τη λάσπη, να κινητοποιήσει τον κόσμο, να δρομολογήσει εξελίξεις, όσο αυτό περνούσε από τις δικές του δυνάμεις. Με μια σημαντική διαφορά βέβαια. Το 2009 η ελπίδα λαγοκοιμόταν ή μάλλον ξυπνούσε σιγά-σιγά, μετά από ένα λήθαργο διαρκείας. Ενώ τώρα η «ελπίδα» ήρθε, είδε και μας «νίκησε», περνώντας από πάνω μας, και νιώθουμε σαν τον Καίσαρα στον Αστερίξ, που «ήρθα, είδα και τέλος πάντων... χμμ... ναι». Κι ω εποχή μου θυμίζει τον Καίσαρα, και οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί, σαν τον Ντορή, μες στο παχνί. Αλλά άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...

7 σχόλια:

  1. Ίσως εγώ να παρερμηνεύω την αναφορά του μπρέζνιεφ,διευκρινίζω όμως ότι χιλιάδες εργαζόμενοι "καλύπτονται" στην απεργία από τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων,των εργατικών κέντρων και των ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ,χωρίς να απαιτείται απόφαση της γσεε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πιστεύω ότι το πράγμα είχε αρχίσει να στραβώνει πριν την ολοκλήρωση της αντεπανάστασης, γιατί και αυτή δεν έγινε μέσα σε μια μέρα ή λίγες εβδομάδες. Αρχικά αποπροσανατόλησε το εργατικό κίνημα και μετά το έριξε στα τάρταρα. Σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε μ' ένα κόσμο που απλά δεν ξέρει προς τα που να κατευθύνει την πάλη του, αλλά μ' ένα κόσμο που δεν ξέρει καν τι είναι αυτή. Όσο για τις ευθύνες, την ευθύνη που αναλογεί στους κουκουέδες για το πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να προετοιμάσουν και να οργανώσουν, με βάση πάντα τις αντικειμενικές συνθήκες, την εργατική τάξη και τις σύμμαχες μ' αυτήν λαϊκές δυνάμεις, θα την αναλάβουν οι κουκουέδες. Την ευθύνη όμως που αναλογεί σ' εκείνον που αδιαφόρησε ακόμη και για τα αυτονόητα, πρέπει να την αναλάβει ο ίδιος. Οι κουκουέδες αναλαμβάνουν την ευθύνη τους μέσα από τις λαϊκές συσπειρώσεις και το ΠΑΜΕ, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Ας αναλάβουν και οι άλλοι τις ευθύνες τους. Διότι έχει γεμίσει ο τόπος με σκυμμένα κεφάλια και μοναχικούς καβαλάρηδες της επανάστασης που αναρωτιούνται επίμονα αν το ΚΚΕ ξέρει κατά που πέφτει η επανάσταση. Αυτή δεν φαίνεται ούτε με κάτω το κεφάλι, ούτε καβάλα στο άλογο. Πρέπει οι μεν να σηκώσουν λίγο το κεφάλι και οι δε να ξεκαβαλήσουν λίγο για να συναντηθούμε κάπου. Από προσδοκίες έχουμε πήξει (έχω και εγώ πολλές), από ενεργό ταξική συμμετοχή πάσχουμε.

    Β.Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για τον πολυ κοσμο οι χτεσινες κινητοποιησεις ,η διημερη καταληψη του Υπουργειου και τα συλλαλητηρια πανελλαδικα ηταν ενα πρωτο "ξυπνημα" απο την 10μηνη "ραστωνη" που τους γεννησαν οι αυταπατες της ΠΦΑ ,αλλα επειδη για να γυρισει ο ηλιος θελει ΔΟΥΛΕΙΑ πολυ ,μενει σ εμας αυτο το "ξυπνημα" να το κανουμε συμμετοχη και δραση ...Και για να παιρνουμε θαρρος και δυναμη οι ιδιοι προτεινω να ξυπναμε με την ενοτητα "εργατικη ταξη" μαζι με τον καφε μας καθε πρωι και το εργατικο ρεπορταζ πρωτο πρωτο στον Ριζοσπαστη ...Εκει συμβαινουν απιθανα πραγματα πανελλαδικα ! Ελπιδοφορα και σημαντικα για την συνεχεια

    ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ σ ολους στον ΘΕΡΜΟ ΧΕΙΜΩΝΑ που θα φερουμε !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ΒΔ
    Διαφωνω καθετα με την εκτιμηση σου και για πριν το 91 και για μετα !
    Το εργατικο κινημα στη χωρα και ιδιαιτερα με την παρεμβαση μας ΚΑΙ κορυφαιους αγωνες εκανε ολα αυτα τα χρονια και αν θες ηταν και αυτο που ΑΠΕΤΡΕΨΕ πολλες φορες την πληρη εφαρμογη των μετρων του σφαγειου του Μααστριχτ και της Λευκης Βιβλου επι των εργασιακων που το ευρωπαικο σε πολλες χωρες τα καταπιε αμασητα ηδη απο το 93 και μετα .Το Ασφαλιστικο Σιουφα και μετα Γιανιτση ,στο ξεπουλημα Ιονικης ,Ναυπηγειων ,το 37ωρο στην οικοδομη κλπ ηταν σημεια σταθμοι που σηματοδωτησαν τοτε την αδυναμια του συστηματος να περασει μετρα που στην αλλη Ευρωπη ειχαν περασει ηδη πολλα χρονια πριν την κριση .Και ολα αυτα παρολο που ειχαμε κοντρα και απεναντι ολο το εργοδοτικο και κυβερνητικο συνδικαλιστικο σκυλολοι να υποσκαπτει ,να εφησυχαζει και να παραπλανα ... Ας μην τα ισοπεδωνουμε ολα .Βεβαιως και μας πηγε πισω η Διαλυση της ΕΣΣΔ και των κατακτησεων εκει ,βεβαιως ειχαμε κι εμεις αδυναμιες και παραλειψεις αλλα τα προβληματα ειναι αυτα που εχουμε αρωγο και βοηθο μας κι εκει ειναι και το κλειδι της ταξικης παλης .Να κανεις τον λαο να τα παλευει ανοιγοντας και στην κοινωνια και μεσα του τον αλλο δρομο ,που φυσικα ΕΣΥ πρεπει να του δειχνεις σταθερα και αταλαντευτα ...Και "δοξα στον καπιταλισμο" τα τελευταια χρονια και με την κριση του ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ οπλα απιστευτα ως χτες ...αρκει να μαθουμε να τα οπλιζουμε και να τα απασφαλιζουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Γκεόργκυ Ζούκωφ
    Αν εννοείς ότι πάντα υπήρχαν κάποιοι στην πρώτη γραμμή για να ηγηθούν δράσεων δεν θα διαφωνήσω. Αν όμως μιλάμε για την συνολική εικόνα του εργατικού κινήματος τότε μάλλον θα διαφωνήσω. Και πριν το 91 καλλιεργήθηκε και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό το παραμύθι της ταξικής ανακωχής και συνεργασίας. Δεν τα ισοπεδώνω, ρεαλιστής θέλω να είμαι. Και ναι, υπάρχει εργοδοτικός συνδικαλισμός και νοθείες και κλίκες, αλλά όλα αυτά πάτησαν και σ' έναν εργάτη που δεν ένιωθε εργάτης. Δες για παράδειγμα τι έλεγε η Παπαρήγα για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Τους λέγαμε για το ασφαλιστικό και εισπράτταμε ειρωνεία. Με τα λεφτά που παίρνουμε λέγανε κάνουμε ότι ώρα θέλουμε ιδιωτική ασφάλεια και πολύ καλή μάλιστα. Εμείς τους δείχναμε το Μάαστριχ και αυτοί μας ρωτούσαν αν έχουμε καμιά καλή πληροφορία για το χρηματιστήριο. Και τώρα βρίζουν αυτούς που τους πρόδωσαν, αλλά συνεχίζουν να τους ψηφίζουν. Καλά εσείς δεν τους ψηφίζετε, ρωτάς. Ναι ρε φίλε αλλά και εσείς πάντα την κομματική σας γραμμή θα σου πουν. Δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι με το ΚΚΕ. Και εσύ αναρωτιέσαι: Πρέπει ή όχι να έχουμε κοινή γραμμή; Πρέπει ή όχι να είναι ταξική; Σε τι διαφωνείτε με το ΚΚΕ; Στο ότι είμαστε εργάτες; Δεν είμαστε; Και μετά αρχίζουν τα εγώ φίλε δούλευα, οι άλλοι δεν δουλεύανε. Εγώ προσπαθούσα να είμαι αλληλέγγυος, οι άλλοι δεν ήτανε. Εγώ παίρνω τα λιγότερα αλλά ήμουν ο πιο σωστός και γενικότερα ένα μεγάλο ΕΓΩ. Το ΕΜΕΙΣ δύσκολα το βρίσκεις πια. Γι αυτό είμαστε και με το ΠΑΜΕ γιατί το ΕΓΩ το σιχάθηκε η ψυχή μας.
    Σε κάποια άλλη ανάρτηση σχετική με το θέμα ίσως να έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα. Άλλωστε με την YES ΣΕ Ε.Ε. μπουκωμένη από τον μύθο της αμοιβαίας επωφελούς ταξικής συνεργασίας και χωρίς σοβαρό επιχείρημα απέναντι στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, έχουμε μια χρυσή ευκαιρία να συσπειρώσουμε το κίνημα επάνω μας. Εκεί λογικά θα επικεντρώσουμε τον αγώνα μας.

    Β.Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «Εμείς δεν είμαστε υπέρ της χειραγώγησης της εργατικής τάξης και των αγώνων της, θεωρούμε συμμάχους μας τους εργαζόμενους στη μάχη που δίνουμε (...) έστω κι αν αυτοί οι αγώνες στρέφονται, αφού κυβερνάμε, εναντίον μας... την έχουμε κληρονομήσει αυτή την αρχή απ' τα χρόνια του Λένιν».

    Μηταφίδης. Βουλευτής Σύριζα

    http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=18/10/2015&id=15994&pageNo=9

    Η τρέλα δεν πάει στα βουνά (είναι κι αυτή με τη μη βία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ΒΔ

    Μια χαρα τα γραφεις σφε ,ξερω καλα αυτους τους χωρους της εργατικης σχεδον εξαγορασμενης αριστοκρατιας ..Τωρα βεβαια εν μεσω κρισης τα εχουν "δει ολα" κι εκει παταμε εμεις για να τους βοηθησουμε να βγαλουν τα σωστα συμπερασματα ,γιατι η μαγια (αυτα που τους λεγαμε τοσα χρονια και γελαγαν ) υπαρχει ....και τα θυμουνται ολα !!!
    Και δεν ειναι μονο ΔΕΗτζηδες ,ΟΣΕτζηδες Συγκοινωνιες και γενικα Δημοσιο που επαιζαν και ρολο κομματικων στρατων της εξουσιας επι χρονια αλλα και κατι "χορτατοι" του Ιδιωτικου ...ΕΛΠΕ ,Μοτορ Οιλ κλπ
    Και τωρα ειναι ψιλιασμενοι αρκετοι και οχι μονο εμεις ... μεχρι και σκουφο μπολσεβικικο θα φορεσουν αυτοι για να μην ξεστρατισει η συνειδηση των εργατων σε ταξικη κατευθυνση (το αποσπασμα του Ρ που εβαλε το 'απολιθωμα" ειναι ολα τα λεφτα).Μα οσο ανεβαινουν οι αγωνες τοσο και περισσοτερες συνειδησεις τετοιες θα ξεμπλοκαρουν ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.