Ο καλυτεροχειρότερος

Άρτος και θεάματα για την αστική δημοκρατία σημαίνει εκλογές κι αστικό πατατάκι. Κι επειδή ο άρτος δεν μας περισσεύει ακριβώς (για την ακρίβεια ακριβαίνει και διαρκώς μειώνεται), αυξάνονται αντίστοιχα τα κακής ποιότητας εκλογικά θεάματα. Είναι ήδη οι τέταρτες κάλπες, αν δε χάνω κάτι στο μέτρημα, που στήνονται μες στο 15’ και παραλίγο να είχαμε κι άλλη μία,  με την κυβερνητική πλειοψηφία να ψαλιδίζεται επικίνδυνα.

Το παρελθόν τέτοιων εσωκομματικών εκλογών έχει προσφέρει αρκετές σημαντικές ή λιγότερο σοβαρές στιγμές, κυρίως πράσινης απόχρωσης. Από την οριακή εκλογή του Σημίτη το 96’, μετά την ιστορική σύσκεψη των Δολιανών, έναντι του Τσοχατζόυπουλου, που εκπροσωπούσε θεωρητικά το «παλιό, καλό ΠαΣοΚ», πριν καταλήξει στη φυλακή. Στο αμερικάνικο σόου του ΓΑΠ, χωρίς αντίπαλο, με τα δίευρα, που ήταν ζήτημα τελικά αν το έδινες για να ψηφίσεις, ή το έπαιρνες για να έχεις κάποιο κίνητρο. Και την εκλογή της Φώφης, που έγινε μεταξύ συγγενών και φίλων.

Με ενδιάμεσο σταθμό, το ντέρμπι ΓΑΠ-Μπένι, που έδωσε και τα πιο ωραία στιγμιότυπα. Με το Βενιζέλο να μην περιμένει καν να κρυώσει το πτώμα της εκλογικής ήττας, για να θέσει ταπεινά την ίδια κιόλας βραδιά τον εαυτό του στην υπηρεσία της παράταξης, να του ρίχνουν καφέδες μερικές μέρες αργότερα, και να χάνει πανηγυρικά, παρά (ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό) την καθολική στήριξη του Μέγκα κι άλλων αστικών ΜΜΕ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά (από μια σειρά αντίστοιχες περιπτώσεις τα επόμενα χρόνια) που επιβεβαίωσε το συμπέρασμα πως η προκλητική στήριξη από τα παπαγαλάκια του συστήματος μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στον ευνοούμενο και να αποδειχτεί ευλογία για τον αντίπαλο, που θα βρεθεί στο στόχαστρό τους.

Από τότε μας έχει μείνει, με το Λαϊκό Στρώμα, και η τάση να τρολάρουμε μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, για να το διασκεδάσουμε. Φαντάσου πχ το 12’, μετά από το 4,5%, να έβγαινε ο (ποιος; ποιος; έλα ντε… ας πούμε ο…) Πετρόπουλος και να έλεγε ότι θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κόμματος. Η διαφορά είναι πως αυτός πιθανότατα θα έτρωγε βροχή καφέδες την ίδια κιόλας στιγμή, ενώ το ευρύ κοινό θα αναρωτιόταν ποιος ακριβώς είναι.

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό φιάσκο της ΝΔ και την αναβολή των εκλογών της, λόγω τεχνικού προβλήματος. Κλασική περίπτωση βλάβης, που μεταξύ άλλων δείχνει και το θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Πρέπει όμως να διαπιστωθεί με τίνος πρωτοβουλία διεκόπη η διαδικασία, για να του επιβληθεί η προβλεπόμενη ποινή από το καταστατικό (αφαίρεση ψήφων ή βαθμών, προεκλογική συγκέντρωση κεκλεισμένων των θυρών, κτλ) και πότε μπορεί να επαναληφθεί. Όπως δηλ και με το χτεσινό ντέρμπι των αιωνίων, με τα επεισόδια που δεν άφησαν τις ομάδες να φτάσουν καν στο ζέσταμα. Ενώ κι οι προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ είχαν συμπέσει με ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Έτσι που καθίσταται φανερό πως για όλα φταίει το παρακράτος του Βαγγέλα, όποιον από τους δύο κι αν εννοεί κανείς με αυτό –αν και εδώ εμπλέκεται κι ο Παπαμιμίκος.

Συνδετικός κρίκος και στις δύο περιπτώσεις ο Αλαφούζος του Σκάι, του καναλιού που έκανε δική του, εσωτερική υπόθεση τις εκλογές της ΝΔ, κι αν τυχόν είχαν οι δεξιοί κάτι σαν προσυνεδριακό διάλογο, θα έβαζε τους παρουσιαστές και τους δημοσιογράφους του να απαγγέλλουν νυχθημερόν τις κυριότερες τοποθετήσεις. Και το οποίο έκανε χτες μια ιδεολογική υπέρβαση, θεωρώντας υπεύθυνη την υπερβολική αντίδραση των ΜΑΤ και την αστυνομία εν γένει για τη μη διεξαγωγή του αγώνα και την έκταση που πήραν τα επεισόδια. Μια παράμετρος που διέφευγε κατ’ εξακολούθηση από τους ιθύνοντες του καναλιού σε δεκάδες απεργίες και διαδηλώσεις των τελευταίων ετών.

Όσο για τον Αλαφούζο, σκέφτεται σοβαρά την παραίτησή του από τη διοικητική ηγεσία της ομάδας και αν είχε χιούμορ, θα μπορούσε να διενεργήσει εκλογές με ψηφοφορία απ’ τη βάση για την ανάδειξη του διαδόχου, για να μην ξεμείνουμε από αστικό πατατάκι.

Η Νεοδημοκρατική προεκλογική περίοδος είχε δαπίτικη αισθητική, μπόλικη κακογουστιά, που ούτε καν καλτιά δεν τη λες, αρκετή Αμερικανιά (αλλιώς, τι σύγχρονοι δεξιοί θα ‘μασταν;), στιγμές σαν το σποτάκι του Τζιτζικώστα με αθλητική φόρμα –ενώ είναι αμφίβολο αν μπορούσε να βγάλει εκατό μέτρα χωρίς να μπαφιάσει. Ίντριγκα και αλλαξοκωλιές (η Ντόρα πχ δε στηρίζει τον αδελφό της, ενώ ο Βορίδης άφησε τον Άδωνη για να γίνει υποστράτηγος του Τζίτζι), μαχαιριές, μπηχτές κι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των συνυποψηφίων. Κι άλλα τέτοια, ηθικά και δεξιά, που πρέπει να τα παρακολουθήσει κανείς συστηματικά, για να διαλέξει τα καλύτερα και να τα αναδείξει, αλλά ομολογώ ότι δε συμπεριλαμβανόταν στα άμεσα ενδιαφέροντά μου.

Αυτό που έχει συνήθως ενδιαφέρον, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι οι αντιδιαλεκτικές προβλέψεις, όχι ως προς τον τελικό νικητή, αλλά στο ερώτημα: ποιος θα ήταν καλύτερο – προτιμότερο να βγει α. από αστικο-πατατακικής απόψεως β. από τη δική μας σκοπιά –στο βαθμό δηλ που μας αφορά. Με άλλα λόγια, ποιος θα μπορούσε να ξανακάνει τη ΝΔ πρώτη, να διασφαλίσει τη σταθερότητα του αστικού διπολισμού και απ’ την άλλη ποιος θα μπορούσε να την πάει στα τάρταρα και στα πρόθυρα της διάλυσης;

Η αλήθεια είναι πως στο πρώτο ερώτημα δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση, γιατί έτσι που το πάει η ΝΔ, θα χάνει είκοσι χρόνια σερί από τον Τσίπρα, ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνησή του. Το δεύτερο ερώτημα είναι εξίσου δύσκολο να απαντηθεί, γιατί δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει κανείς.

Ο Βαγγέλης είναι καλός για τσίπουρα και χαβαλέ, αλλά ως εκεί. Ο… γουρλής Κούλης εκφράζει τον κλασικό φιλελέ, αλλά κουβαλά τη ρετσινιά από το σκάνδαλο της Ζίμενς και τη δημοφιλία των Μητσοτάκηδων. Ο Άδωνης είναι ο περήφανος ακρο-δεξιός που συσπειρώνει το ακροατήριο και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Κι ο Τζίτζι ο απολοτίκ Δαπίτης, που εκφράζει το φρέσκο και την πολιτική σκέψη ενός κατεψυγμένου αρακά.

Αντί επιλόγου, η κε του μπλοκ σκεφτόταν να παραθέσει κάποια αποσπάσματα από ένα βιβλίο του Κοττάκη για το τοτέμ της δεξιάς παράταξης, τον Καραμανλή «off the record». Αλλά έχουμε καιρό μπροστά μας γι’ αυτό…