Η διεθνής

Η χτεσινή διεθνιστική αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση στο Σπόρτινγκ ήταν από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις, που συγκεντρώνουν ευρύτερο ενδιαφέρον και κόσμο που συρρέει να τις παρακολουθήσει οικειοθελώς και όχι από (υπο)χρέωση. Όσοι ήταν χρεωμένοι εξάλλου, πήγαν με μισή καρδιά στην Ομόνοια (η άλλη μισή στο Σπόρτινγκ βρίσκεται) από την οποία πέρασαν για λίγο κι οι ξένοι καλεσμένοι, μαζί με τον Ελισαίο, και πήραν μια γεύση. Ενώ στο τέλος της πορείας κάποιοι σφοι έτρεχαν να προλάβουν οτιδήποτε και αν σώζεται. Εξάλλου τον Τιούλκιν μια φορά θα τον δεις από κοντά, ενώ από προαπαιτούμενα, άλλο τίποτα, ούτε μάθημα στα ΤΕΙ να ήμασταν. Το χτεσινό αποτέλεσμα, σε αυτό το κόμμα που στα δυο είχε σχιστεί, ήταν να μην είναι τόσο μαζική η πορεία με αντίστοιχα πρόσφατα καλέσματα, αλλά να αποφευχθεί το αδιαχώρητο στο κλειστό του Σπόρτινγκ, που ήταν απλώς κατάμεστο, με λίγο κόσμο απέξω (να συμβολίζει την επαναστατική συνείδηση).

Η κε του μπλοκ αδυνατούσε αντικειμενικά να δώσει προσωπικά το «παρών», αλλά οι κεραίες της έπιασαν και μετέφεραν διάφορα ενδιαφέροντα στιγμιότυπα. Τις διεθνιστικές νότες που έπαιζαν από τα μεγάφωνα και τα πανό με τα συνθήματα, που ήταν γραμμένα σε διάφορες γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά, τούρκικα, αραβικά και ρώσικα. Από τις οποίες, ένα μέρος του κοινού καταλάβαινε αρκετά καλά την τελευταία κι έτσι χειροκροτούσε, χωρίς να περιμένει τη μετάφραση στην ομιλία του Τιούλκιν (όπου, παρεμπιπτόντως, είναι ζήτημα αν χανόταν-αλλοιωνόταν κάτι κατά τη μεταφορά ή αν όντως ο σφος μίλησε για «κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης»!). Ενώ μια ηλικιωμένη σφισσα, τον έπιασε στο τέλος του λόγου του και μιλούσαν μαζί, προφανώς στη μητρική του(ς) γλώσσα.

Από την ομιλία του ΓΓ κράτησα τις συχνές αναφορές στο στόχο της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ότι απέφυγε να κάνει κάποια αναφορά στην κυβέρνηση Άσαντ, όπου συμμετέχει το Συριακό ΚΚ. Κι ότι χρησιμοποίησε, για τους ίδιους προφανώς λόγους, εναλλακτικές διατυπώσεις για τη Ρωσία (πχ μονοπωλιακά συμφέροντα, ανερχόμενη αστική τάξη, στρατιωτική ανάμειξη, άλλες ισχυρές δυνάμεις –όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι σύμμαχοί τους) ή πιο γενικές αναφορές (ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, αντιθέσεις, κτλ), χωρίς να τη χαρακτηρίζει ευθέως ιμπεριαλιστική και να τη βάζει στο ίδιο τσουβάλι με τον ευρωνατοϊκό ιμπεριαλισμό.

Στα ίδια πλαίσια, ο Τιούλκιν μίλησε για ρωσικό καπιταλισμό κι είπε ότι η διαμόρφωση του ιμπεριαλισμού στη Ρωσία προχωρά (αλλά προφανώς δεν έχει ολοκληρωθεί)! Ενώ το ΚΕΚΡ υποστηρίζει κριτικά και βάση της συγκεκριμένης ανάλυσης της κατάστασης, τη στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας στη Συρία, προειδοποιώντας όμως ταυτόχρονα τους Σύριους σφους ότι η ρωσική αστική τάξη μπορεί να τους προδώσει, όπως ήδη (διαφαίνεται να) κάνει και στην Ουκρανία, με τους λαούς του Ντονμπάς –εκεί που ο Πούτιν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο Ποροσένκο κι οι δολοφόνοι του ηττώνται από τους ανθρακωρύχους και από τους οδηγούς τρακτέρ, που αποτελούν την (προλεταριακή) βάση της ένοπλης αντίστασης. Άφησε βέβαια μια μικρή σπόντα, για τις δύο παρεκκλίσεις στο κομμουνιστικό κίνημα (η υποστήριξη των αστικών αρχών της χώρας τους και η καταδίκη κάθε πράξης αστικών δυνάμεων, ακόμα και της βοήθειάς τους στο Ντονμπάς). Αλλά αμέσως μετά ευχαρίστησε το ΚΚΕ για τη συνεπή, διεθνιστική του στάση στην Ουκρανία, που οδήγησε στις διώξεις τριών στελεχών του (την απαγόρευση εισόδου στην Ουκρανία από την κυβέρνηση Ποροσένκο). Ενώ τόνισε εμφατικά τη σύνδεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό και το ρόλο του Σύριζα (που γνωρίζετε καλά πώς τραγουδάει).

Από τους υπόλοιπους κράτησα: τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση του Σύριου, που αποτυπωνόταν και σε κάποιες φράσεις του «ένδοξο ΚΚΕ, ένδοξη Ελλάδα, μεγαλοπρεπής εκδήλωση».  Την αναφορά του στην αξιοποίηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της ρώσικης επέμβασης, που δεν είναι βέβαια η ΕΣΣΔ, αλλά... Τα αιχμηρά βέλη του προς την «ιμπεριαλιστική, σιωνιστική επίθεση» που θέλει να αφανίσει την Παλαιστίνη, τη λιβανέζικη και την ιρακινή αντίσταση. Τη λυρική διατύπωση για την Τουρκία, που είναι ένα μολυσμένο νύχι του ΝΑΤΟ. Την ειλικρινή συγνώμη και την ντροπή που ζήτησε ο Τούρκος σφος για το ρόλο που παίζει η χώρα του στη Συρία. Το κλείσιμό του στα ελληνικά «ζήτω το ΚΚΕ, ζήτω ο διεθνισμός, ζήτω ο αγώνας του λαού της Συρίας».

Το ζεστό, αυθόρμητο χειροκρότημα του κοινού σε πολλά σημεία της εκδήλωσης. Και τον ύμνο της Διεθνούς, με σφιγμένες γροθιές (δεξιές κι αριστερές αν ενδιαφέρεστε για τέτοιες γεωγραφικές έννοιες) στο τέλος –που μου θύμισε μια πολύ ευχάριστη τούρκικη κωμωδία, με πολιτικές προεκτάσεις, και έδωσε την ιδέα για τον τίτλο του σημερινού κειμένου. Γιατί αυτό είναι που εξηγεί σε τελική ανάλυση τον ενθουσιασμό και το κλίμα που επικρατούσε χτες στο κλειστό του Σπόρτινγκ παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις και τις δυσκολίες που παρουσιάζει ένα εγχείρημα συνεργασίας και συντονισμού των κομμουνιστικών κομμάτων, που δεν έχουν υποστείλει την κόκκινη σημαία του αγώνα και της επαναστατικής πάλης.

Κι αυτό είναι που μένει κι ως επιμύθιο-παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Κάποιοι θα πουν ότι μαζευτήκαμε χτες, για να ανταλλάξουμε απόψεις και να συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Οι κομμουνιστές συζητούν ανοιχτά, χωρίς να ρίχνουν κάτω από το χαλί τις διαφορές τους, ούτε όμως και να τις υψώνουν σαν τείχος ανάμεσά τους, που να εμποδίζει το συντονισμό και την κοινή, αντιιμπεριαλιστική πάλη. Χωρίς να καταλύουν τους συντροφικούς δεσμούς που τους ενώνουν, προς πείσμα όσων επιμένουν να ανακαλύπτουν «σφοδρή ιδεολογική σύγκρουση», κτλ. Και διεξάγουν δημόσια αυτή τη διαπάλη, θυμίζοντας κάτι που σημείωσε στον καιρό του ο Ένγκελς, για τη δύναμη του κόμματος που οργανώνει μια τέτοια συζήτηση, χωρίς να δίνει όπλα στη φαρέτρα του αντιπάλου, που περιμένουν στη γωνία για να τις αξιοποιήσουν. Κάθε άλλο στην πραγματικότητα…