Χριστουγεννιάτικο

Αν κάθε φορά που ακούς τρίγωνα-κάλαντα, σκέφτεσαι την Καλαντίδου, είσαι σύντροφός μου (κι αν μικρός ήσουν αντικοινωνικό παιδάκι, και δεν έβγαινες να τα πεις, ακόμα περισσότερο). Κι αν πηγαίνεις να πεις τα κάλαντα στον Τσίπρα και τον ρωτάς "ποιος είσαι εσύ... (που ήρθες εδώ με μας να σπάσεις πλάκα);"' είσαι γεννημένο ταλέντρο τρολ, και τέκνο άξιο για νέος πρωτοπόρος-πιονιέρος (αν υπήρχαν ακόμα). Κάτι που δε θα συνέβαινε ποτέ με τον Μήτσο τον Κουτσούμπα, που γίνεται ένα με τα λαϊκά συγκροτήματα που τον επισκέπτονται να του τα πουν, και τον χιλοτραγουδάει η γης με μαντινάδες.

Χρόνια εκατό το ΚΚΕ τα έχει φέρει τούμπα
Και συνεχίζει ακάθεκτο, με πρώτο τον Κουτσούμπα

Όχι, πες αλήθεια, σφε αναγνώστη, εσένα σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ρίμα τούμπα-Κουτσούμπα;

Κάποτε βέβαια τα παιδάκια έλεγαν κάλαντα απλώς για το έθιμο και για να πάρουν κάποιο γλύκισμα, που γι' αυτούς είχε αξία ανεκτίμητη, σα θησαυρός. Στη δική μου γενιά άρχισε να γίνεται προσοδοφόρα επιχείρηση, με άτυπα συνεργεία που κάλυπταν δήμους ολόκληρους, ως το βράδυ, και πήγαιναν σε σπίτια, που ούτε τα ήξεραν, ούτε τα είχαν επισκεφτεί ποτέ.

Μέχρι που έφτασε η κρίση και μαζί της, ο σχεδόν πλήρης εκφυλισμός του εθίμου, όπου μπορείς να δεις πχ μια τσιγγάνα (ή οτιδήποτε άλλο, δεν έχει σημασία) μάνα να συνοδεύει διακριτικά τα παιδιά της, καθώς παίρνουν σβάρνα τα μαγαζιά, για να οργανώσει την εξόρμηση και να διασφαλίσει πως δε θα τα φάνε στο δρόμο και δε θα τους επιτεθεί κανείς, για να τους πάρεις τα χρήματα.
Ή τους μαγαζάτορες να διώχνουν τα παιδιά, πριν καν αυτά προλάβουν να ρωτήσουν το τυπικό "να τα πούμε;", γιατί φοβούνται πως όλος ο τζίρος της μέρας θα τους φύγει για το έθιμο και το ταμείο θα βγει μείον. Και τα θυροτηλέφωνα να μην απαντάνε στα επίμονα χτυπήματα, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, η παραμονή είναι κι εργάσιμη. Αλλά πόσοι έχουν δουλειά άραγε τη σήμερον ημέρα;

Κι όλα αυτά θα μπορούσαν να δώσουν το έναυσμα για μια συνολική ανάλυση, πώς το σύστημα αλλοιώνει τα έθιμα και τα μετατρέπει σε άθλια συναλλαγή, γενικευμένο εμπόριο, στιγμών και συναισθημάτων. Ή για το πώς η φτώχεια διατηρούσε παλιότερα μια μορφή συλλογικότητας στη γειτονιά, σαν κοινοτικό κατάλοιπο και υπολανθάνουσα ταξική συνείδηση, που τη διέλυσε αργότερα η επίπλαστη ευμηερία της μεταπολεμικής-μεταπολιτευτικής περιόδου, και τώρα που αυτή εκλείπει, έχει υποχωρήσει (ανεπιστρεπτί) το κοινοτικό κεκτημένο, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, όπου νιώθεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Αλλά αυτά μπορούν να περιμένουν μια άλλη μέρα, που το μυαλό δε θα έχει θολώσει από το πολύ φαΐ (αυτές τις φ-άγιες μέρες), και δε θα ξεκουράζεται απ' την καθημερινή ρουτίνα.
Όσοι έχουν χρόνο πάντως μπορούν να ακολουθήσουν τους παρακάτω συνδέσμους και να διαβάσουν.
Ένα παλιότερο κείμενο της κε του μπλοκ για τα "Σταλινούγεννα", που το έβαλε κάποτε και το ίνφογουορ στα "απαλλοτριωμένα", για μερικές ώρες, μέχρι να δουν ότι τους πέφτει βαρύ και να το κατεβάσουν.
Ένα ψιλοκάλτ ιστορικό κείμενο στη Μηχανή του Χρόνου, για τη ΛΔΓ που επιχείρησε, λέει, να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με τα Σταλινούγεννα.
Κι ένα τελείως καλτ (αν δεν ήταν κι επικίνδυνο) κείμενο της Αυγής, που εξηγεί γιατί ο Χριστός ήταν ο πρώτος αριστερός σοσιαλδημοκράτης (παλιά λέγανε "κομμουνιστής"', αλλά ας εκσυγχρονιστούμε πια σύντροφοι) και βασικά κάτι σαν προφήτης του Τσίπρα