Η χτεσινή μέρα ήταν φορτωμένη με κάποιες μαζεμένες σημαντικές επετείους, που επιβάλλουν κατά τη γνώμη μου, την αναδημοσίευση δυο κειμένων -έστω και με μια μέρα καθυστέρηση.
Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε στους παρακάτω συνδέσμους ένα κείμενο για δύο άλλες δημαντικές επετείους.
Τα γενέθλια του ποιητή Νασίμ Χικμέτ
Και το θάνατο του κομμουνιστή γιατρού Πέτρου Κόκκαλη
Η κόκκινη Ρόζα
Η κόκκινη Ρόζα. Η Ρόζα μας.
Που έπεσε νεκρή μια μέρα σαν και σήμερα από τους τραμπούκους των ξεπουλημένων σοσιαλιστών ηγετών (Έμπερτ, Νόσκε), που τέθηκαν στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.
Που έζησε στο κορμί της, μαζί με το σύντροφό της, Καρλ Λίμπκνεχτ, την προδοσία των ρεφορμιστών και πώς αυτή στρώνει το δρόμο στο φασισμό.
Που μπήκε επικεφαλής στο πιο δυνατό, το πιο ωραίο κίνημα της γερμανικής ιστορίας, που δεν ήταν δυστυχώς αρκετά ώριμο, αλλά αν κατάφερνε να νικήσει, θα άλλαζε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Που άφησε πίσω της πολύτιμη παρακαταθήκη με το θεωρητικό της έργο, και μια σειρά αξιόλογες και επίκαιρες μπροσούρες, όπως το «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», σαν πρωθύστερο «κατηγορώ» σε όσους καπηλεύτηκαν το όνομά της, και το έδωσαν σε ένα ίδρυμα του ευρωκομμουνιστικού αναθεωρητισμού.
Που ήταν η πιο φλογερή και συνεπής πολέμιος του σωβινισμού και του μιλιταρισμού. Και διέθετε οξυμένο, κριτικό πνεύμα, ακόμα κι απέναντι στην ίδια την επανάσταση, ακόμα κι όταν λάθευε. Όπως είχε πει για αυτήν ο Λένιν, ήταν ένας από τους αετούς της επανάστασης, ακόμα κι αν πετούσε κάποτε πολύ χαμηλά, εκεί που φτάνουν οι κότες.
Που είχε πλακουτσωτή μύτη και μάλλον καχεκτικό σώμα, αλλά ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία στους συντρόφους και τους συνομιλητές της, όχι με την εμφάνιση, αλλά με το επαναστατικό πνεύμα, τις ικανότητες και την αφοσίωσή της στον αγώνα.
Που η ακτινοβολία της φτάνει ως την εποχή μας και τη φωτίζει με το παράδειγμά της.
Που εμπνέει πολλούς γονείς να βαφτίσουν προς τιμήν της τα κορίτσια τους με το όνομά της.
Που την τραγούδησαν ο Μητροπάνος κι η Δημητριάδη. Ενέπνευσε τον Καζαντζάκη, το Μικρούτσικο και τον Αλκαίο με τη Ρόζα του, που τον κοιτούσε μουδιασμένο να βλέπει πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, αλλά οπισθοχωρεί καμιά φορά, και γίνεται σιωπή…
Η δική μας Ρόζα, η κόκκινη Ρόζα Λούξεμπουργκ –τι σου ‘χω φυλαγμένα…
Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)
Το Ατέχνως ήρθε στο διαδικτυακό αέρα στις 15 Γενάρη του 2015, συμπτωματικά μόλις δέκα ημέρες πριν τα πολιτικά «εγκαίνια» της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστερά, που τρίτωσε τα μνημόνια. Προφανώς αυτό το μεσοδιάστημα δεν ήταν οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, όπως δεν τον συγκλόνισαν ούτε και οι δώδεκα μήνες που ακολούθησαν, είτε στην πραγματική ζωή, είτε στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Θέλουμε να πιστεύουμε όμως πως συγκριτικά με την κυβέρνηση τουλάχιστον, κάτι παραπάνω καταφέραμε να αλλάξουμε ως περιοδικό, φέρνοντας κάτι καινούριο και διαφορετικό.
Το Ατέχνως επιχείρησε να καλύψει ένα κενό στο διαδικτυακό χάρτη, χωρίς να παραβλέπει τα δικά του κενά και τις διάφορες ελλείψεις του, που δεν περιλαμβάνουν πάντως τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την πρωτότυπη κριτική ματιά. Και το βλέπουμε έκτοτε να αναπτύσσεται καθημερινά, σαν ένα μικρό μωρό ενός έτους, που ακόμα μπουσουλάει, αλλά έχει κάνει και πολλά ποιοτικά άλματα. Και λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά επιδιώκει να αρθρώνει έναν ποιοτικό εναλλακτικό λόγο, που είναι κι ο βασικός λόγος της ύπαρξής του.
Δεν είναι ωραίο να περιαυτολογεί κανείς, αλλά αυτή η συστολή υποχωρεί κι αναστέλλεται, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο, συλλογικό εγχείρημα, με μια σειρά αξιόλογους γραφιάδες, που έκαναν πράξη τη βασική μας δέσμευση για πρωτότυπη ύλη, με ποικίλη θεματολογία και καθημερινή ροή κειμένων. Με την αφορμή αυτή νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους τους συνεργάτες μας που έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια του περιοδικού, έστω και αν αυτό ήταν ένα μόνο κείμενο, ακόμα κι αν στο ενδιάμεσο έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας.
Κυρίως όμως οφείλουμε μια ειδική αναφορά στο αναγνωστικό κοινό του Ατέχνως, που μας υποδέχτηκε ζεστά από την πρώτη στιγμή και ανανεώνει καθημερινά την εμπιστοσύνη του στο περιοδικό. Συνηθίζουμε να μιλάμε με όρους κινήματος, για βαθιές ρίζες κι ακατάλυτους δεσμούς με τον κόσμο. Για εμάς αυτά δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, συνεπώς θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την καθημερινή επαφή και την ανάδραση, με τις παρατηρήσεις σας, τις συμβουλές-προτάσεις σας, τα σχόλια, κτλ. Και να σας προτρέψουμε να γίνετε πιο αυστηροί μαζί μας, στις υποδείξεις σας και την κριτική σας, για να συμβάλλετε με κάθε πιθανό τρόπο στη βελτίωση της ύλης του περιοδικού.
Κουβαλάμε την πείρα του πρώτου χρόνου, όλες τις ευχάριστες και τις όποιες αρνητικές στιγμές, και συνεχίζουμε με όρεξη και θέληση να κάνουμε ακόμα περισσότερα, να έχουμε πιο ενεργή παρουσία κι εξωστρεφή δραστηριότητα, με ανοιχτές εκδηλώσεις κι άλλες ιδέες που σκοπεύουμε να εντάξουμε στο σχεδιασμό μας.
Ένα χρόνο μετά, είμαστε όρθιοι πάνω στη σχεδία μας και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, μαζί με πολλούς συντρόφους που (σε αντίθεση με αυτούς του ομηρικού Οδυσσέα) αυξάνονται και πληθύνονται. Κι όπως λέει, παραφρασμένος, ο στίχος που επιλέξαμε στον τίτλο.
Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)
Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε στους παρακάτω συνδέσμους ένα κείμενο για δύο άλλες δημαντικές επετείους.
Τα γενέθλια του ποιητή Νασίμ Χικμέτ
Και το θάνατο του κομμουνιστή γιατρού Πέτρου Κόκκαλη
Η κόκκινη Ρόζα
Η κόκκινη Ρόζα. Η Ρόζα μας.
Που έπεσε νεκρή μια μέρα σαν και σήμερα από τους τραμπούκους των ξεπουλημένων σοσιαλιστών ηγετών (Έμπερτ, Νόσκε), που τέθηκαν στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.
Που έζησε στο κορμί της, μαζί με το σύντροφό της, Καρλ Λίμπκνεχτ, την προδοσία των ρεφορμιστών και πώς αυτή στρώνει το δρόμο στο φασισμό.
Που μπήκε επικεφαλής στο πιο δυνατό, το πιο ωραίο κίνημα της γερμανικής ιστορίας, που δεν ήταν δυστυχώς αρκετά ώριμο, αλλά αν κατάφερνε να νικήσει, θα άλλαζε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Που άφησε πίσω της πολύτιμη παρακαταθήκη με το θεωρητικό της έργο, και μια σειρά αξιόλογες και επίκαιρες μπροσούρες, όπως το «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», σαν πρωθύστερο «κατηγορώ» σε όσους καπηλεύτηκαν το όνομά της, και το έδωσαν σε ένα ίδρυμα του ευρωκομμουνιστικού αναθεωρητισμού.
Που ήταν η πιο φλογερή και συνεπής πολέμιος του σωβινισμού και του μιλιταρισμού. Και διέθετε οξυμένο, κριτικό πνεύμα, ακόμα κι απέναντι στην ίδια την επανάσταση, ακόμα κι όταν λάθευε. Όπως είχε πει για αυτήν ο Λένιν, ήταν ένας από τους αετούς της επανάστασης, ακόμα κι αν πετούσε κάποτε πολύ χαμηλά, εκεί που φτάνουν οι κότες.
Που είχε πλακουτσωτή μύτη και μάλλον καχεκτικό σώμα, αλλά ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία στους συντρόφους και τους συνομιλητές της, όχι με την εμφάνιση, αλλά με το επαναστατικό πνεύμα, τις ικανότητες και την αφοσίωσή της στον αγώνα.
Που η ακτινοβολία της φτάνει ως την εποχή μας και τη φωτίζει με το παράδειγμά της.
Που εμπνέει πολλούς γονείς να βαφτίσουν προς τιμήν της τα κορίτσια τους με το όνομά της.
Που την τραγούδησαν ο Μητροπάνος κι η Δημητριάδη. Ενέπνευσε τον Καζαντζάκη, το Μικρούτσικο και τον Αλκαίο με τη Ρόζα του, που τον κοιτούσε μουδιασμένο να βλέπει πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, αλλά οπισθοχωρεί καμιά φορά, και γίνεται σιωπή…
Η δική μας Ρόζα, η κόκκινη Ρόζα Λούξεμπουργκ –τι σου ‘χω φυλαγμένα…
Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)
Το Ατέχνως ήρθε στο διαδικτυακό αέρα στις 15 Γενάρη του 2015, συμπτωματικά μόλις δέκα ημέρες πριν τα πολιτικά «εγκαίνια» της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστερά, που τρίτωσε τα μνημόνια. Προφανώς αυτό το μεσοδιάστημα δεν ήταν οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, όπως δεν τον συγκλόνισαν ούτε και οι δώδεκα μήνες που ακολούθησαν, είτε στην πραγματική ζωή, είτε στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Θέλουμε να πιστεύουμε όμως πως συγκριτικά με την κυβέρνηση τουλάχιστον, κάτι παραπάνω καταφέραμε να αλλάξουμε ως περιοδικό, φέρνοντας κάτι καινούριο και διαφορετικό.
Το Ατέχνως επιχείρησε να καλύψει ένα κενό στο διαδικτυακό χάρτη, χωρίς να παραβλέπει τα δικά του κενά και τις διάφορες ελλείψεις του, που δεν περιλαμβάνουν πάντως τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την πρωτότυπη κριτική ματιά. Και το βλέπουμε έκτοτε να αναπτύσσεται καθημερινά, σαν ένα μικρό μωρό ενός έτους, που ακόμα μπουσουλάει, αλλά έχει κάνει και πολλά ποιοτικά άλματα. Και λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά επιδιώκει να αρθρώνει έναν ποιοτικό εναλλακτικό λόγο, που είναι κι ο βασικός λόγος της ύπαρξής του.
Δεν είναι ωραίο να περιαυτολογεί κανείς, αλλά αυτή η συστολή υποχωρεί κι αναστέλλεται, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο, συλλογικό εγχείρημα, με μια σειρά αξιόλογους γραφιάδες, που έκαναν πράξη τη βασική μας δέσμευση για πρωτότυπη ύλη, με ποικίλη θεματολογία και καθημερινή ροή κειμένων. Με την αφορμή αυτή νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους τους συνεργάτες μας που έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια του περιοδικού, έστω και αν αυτό ήταν ένα μόνο κείμενο, ακόμα κι αν στο ενδιάμεσο έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας.
Κυρίως όμως οφείλουμε μια ειδική αναφορά στο αναγνωστικό κοινό του Ατέχνως, που μας υποδέχτηκε ζεστά από την πρώτη στιγμή και ανανεώνει καθημερινά την εμπιστοσύνη του στο περιοδικό. Συνηθίζουμε να μιλάμε με όρους κινήματος, για βαθιές ρίζες κι ακατάλυτους δεσμούς με τον κόσμο. Για εμάς αυτά δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, συνεπώς θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την καθημερινή επαφή και την ανάδραση, με τις παρατηρήσεις σας, τις συμβουλές-προτάσεις σας, τα σχόλια, κτλ. Και να σας προτρέψουμε να γίνετε πιο αυστηροί μαζί μας, στις υποδείξεις σας και την κριτική σας, για να συμβάλλετε με κάθε πιθανό τρόπο στη βελτίωση της ύλης του περιοδικού.
Κουβαλάμε την πείρα του πρώτου χρόνου, όλες τις ευχάριστες και τις όποιες αρνητικές στιγμές, και συνεχίζουμε με όρεξη και θέληση να κάνουμε ακόμα περισσότερα, να έχουμε πιο ενεργή παρουσία κι εξωστρεφή δραστηριότητα, με ανοιχτές εκδηλώσεις κι άλλες ιδέες που σκοπεύουμε να εντάξουμε στο σχεδιασμό μας.
Ένα χρόνο μετά, είμαστε όρθιοι πάνω στη σχεδία μας και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, μαζί με πολλούς συντρόφους που (σε αντίθεση με αυτούς του ομηρικού Οδυσσέα) αυξάνονται και πληθύνονται. Κι όπως λέει, παραφρασμένος, ο στίχος που επιλέξαμε στον τίτλο.
Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)
Δεν γίνεται έτσι "σύντροφοι" ...
ΑπάντησηΔιαγραφή