Η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής

Κινείσαι προς τα Προπύλαια. Βλέπεις από μακριά ένα μπούγιο κόσμο κι από πάνω, στη μετώπη της Βιβλιοθήκης, ένα γιγαντοπανό. Πλησιάζεις, για να διαπιστώσεις πως είναι του ΜΑΣ, αλλά το συγκεντρωμένο πλήθος είναι άσχετο, χωρίς τα διακριτικά του φοιτηταριάτου (αμπέχονα, ταγάρια, τίτσου). Φοράει επίσημα, κυριλέ ρούχα (ταγιέρ, φορέματα, κοστούμια) και δεν είναι προσυγκέντρωση ή έστω κάποια κινητοποίηση επιστημόνων (δικηγόρων, γιατρών, κτλ) αλλά ορκωμοσία, με απόφοιτους και συγγενείς που κλαίνε, αλλά δεν είναι τεθλιμμένοι, απλώς ήρθαν να παρευρεθούν στην πιο χαρούμενη στιγμή του παιδιού, την ανταμοιβή των κόπων του με ένα διαβατήριο για την ανεργία.

Ή μήπως αυτή είναι ο γάμος; Εκ των οποίων γάμων ένα σημαντικό ποσοστό διαλύεται στην πορεία, με καθοριστικό παράγοντα τα οικονομικά προβλήματα, και άλλοι τόσοι κρατάνε ενωμένοι σχεδόν με το ζόρι, ακριβώς λόγω του οικονομικού καταναγκασμού -πού να χωρίζεις τώρα μες στην κρίση. Συνεπώς, πολλά από τα γαμήλια γλέντια δε θα είχαν λόγο να γίνουν, αν τα ζευγάρια γνώριζαν, στην πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής τους, την πιθανή κατάληξη ή απλώς κάποιες στατιστικές.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι να ενοχοποιήσουμε τη χαρά των ζευγαριών και των σογιών τους, αλλά να αναρωτηθούμε γιατί ξοδεύουν σε μια τελετή τόσα χρήματα, που δεν τους περισσεύουν και θα τους χρειάζονταν ίσως για να γλιτώσουν το γάμο τους (ή τουλάχιστον από κάποιες σοβαρές προστριβές).

Ειδομένο (ή μήπως ιδωμένο; δεν έχω καταλάβει) από τη δική μας σκοπιά βέβαια, η πιο χαρούμενη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου, είναι όταν καταφέρνει να ζει γεμάτες μέρες, όπου κάθε μια μετράει σα μήνας στον ιστορικό χρόνο. Και επειδή κανείς μας δεν έχει ζήσει αυτές τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες (όπως τις είχε χαρακτηρίσει μια φορά η Αλέκα) κι ούτε είναι σίγουρο πως θα αξιωθούμε ποτέ, μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου είναι όταν καταφέρνει να αποτινάξει από το μυαλό του τη συσσωρευμένη σκουριά που έχουν αφήσει τα κανάλια, το περιβάλλον του κι η κοινωνία, για να βγει στους δρόμους. Όταν σηκώνει κεφάλι κι αντιστέκεται, (ανοίξαμε την αλυσίδα και) γίνεται ένας από εμάς, αφού έχει σπάσει πρώτα τα δεσμά που χειραγωγούν τη συνείδησή του.

Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός
Μα χτες μες στην πορεία, γυρνούσες γελαστός

Κι ας μας βλέπει εμάς σκεπτικούς καμιά φορά, όταν βλέπουμε τόση χαρά συγκεντρωμένη, να εκδηλώνεται με αδέξιο κι αντιφατικό τρόπο, έξω από τις παραδοσιακές νόρμες -που θα έπρεπε να μας προβληματίζουν εξίσου, όταν γίνονται ρουτίνα κι εκτελούνται απλώς από συνήθεια.

Χτες, εν τω μεταξύ, το πανό του ΜΑΣ είχε κατέβει, αλλά το ετερόκλιτο πλήθος ήταν πολλαπλάσιο, σε μια συγκέντρωση όπου αυτή τη φορά τον τόνο δεν τον έδιναν οι δικηγόροι με τη στολή της δουλειάς τους, αλλά οι εκπαιδευτικοί και οι μηχανικοί, που μοίραζαν μάλιστα κράνη στον κόσμο! Αν και μια σφισσα επιμένει πως κάποιοι από τη διοίκηση του ΤΕΕ τα φορούσαν μάλλον ως προστατευτικά, για να μη φάνε τίποτα στο κεφάλι και την πατήσουν σαν τον Παναγόπουλο.

Κι ήταν αυτή η δημοφιλία τους που προκάλεσε κάτι εντυπωσιακούς ελιγμούς μπλοκ, βγαλμένους από το Αστερίξ του Γκοσινί και τις καλύτερες κινήσεις της ρωμαϊκής λεγεώνας, καθώς το ΣΜΤ κι η δική μας επιτροπή αγώνα έφυγαν μπροστά, για να μην μπει στην κεφαλή της πορείας το ΤΕΕ και λοιποί μεγαλοπαράγοντες. Κάτι που άφησε το μπλοκ της ΛαΕ στη μέση, σαν αθώο θύμα του Σίνη του Πιτυοκάμπτη με τα πεύκα (γιου του Προκρούστη), να σκέφτεται με ποιους θα πάει και ποιος θα αφήσει, και πώς θα μπορούσε να πατήσει σε δύο διαφορετικές βάρκες.

Περνώντας από εκεί ήταν που άκουσα κι έναν (πιθανότατα) Αραν-σ-ίτη αλτουσεριανό να λέει μια κορυφαία χιουμοριστική ατάκα για τη "φασολάδα της ΛαΕ, από την οποία θα βγουν εκείνες οι δυνάμεις που θα πρωταγωνιστήσουν το επόμενο χρονικό διάστημα.
Κείνο που τον τρώει, κείνο που τον σώζει
Είναι που ονειρεύεται σαν τον Καραγκιόζη
Προσοχή στα αέρια και τη δυσοσμία όμως...

Δεν ξέρω αν σε αυτές τις δυνάμεις συμπεριλαμβάνεται κι η συνιστώσα Ζωή, που κατέβηκε μαζί με άλλους μεγαλοδικηγόρους να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Λίγο πιο μπροστά ήταν και το μπλοκ του Δικηγορικού Συλλόγου, όπου κάποιοι θυμήθηκαν τα φοιτητικά τους χρόνια στη ΔΑΠ, με βαριά, πολιτικά συνθήματα.
Ανοίξτε τις πόρτες (σ.σ.: του υπουργείου), να φύγουνε οι κότες
Ανοίξτε τις πύλες, να φύγουν οι ξεφτίλες

Κι ο Σκάι, που πιέζει αντιπολιτευτικά, για να εξασφαλίσει μια τηλεοπτική άδεια, να ενορχηστρώνει το αντικυβερνητικό πάθος του φιλελέ και να καλύπτει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση, με τον ίδιο ζήλο που έθαβε όλες τις προηγούμενες (εκτός από το "μένουμε Ευρώπη").

Στα χτεσινά αξιοσημείωτα κρατάω και μια κάπως περίπλοκη πλην πρωτότυπη πικέτα (από αυτή που "έφαγε" ο ήρωας Παναγόπουλος) που ένωνε το κράνος του μηχανικού, το στηθοσκόπιο του γιατρού και τη γραβάτα του δικηγόρου! Κάτι σαν μετεξέλιξη-παραλλαγή του γνωστού διαβητόσφυρου, που είχε στη σημαία της η Λδγ και του γραναζόσφυρου, που είχε στο σήμα του το παλιό ΤΚΡ στην Τουρκία.

Όσο για την 'παράξενη ενότητα' με τα μεγάλα κενά και τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, που δε συντονίζονται, ένα μέρος της εξήγησης κρύβεται στα εσωκομματικά της ΝΔ, καθώς άλλοι στήριξαν Μητσοτάκη και άλλοι το Μεϊμαράκη. Κάτι που δείχνει πως αυτοί οι χώροι είναι ίσως από τα τελευταία στηρίγματα του παλιού δικομματισμού, που παραμένει κυρίαρχος, όχι μόνο από την άποψη των συσχετισμών, αλλά και της συντεχνιακής νοοτροπίας.

Το ζητούμενο παραμένει πώς θα σπάσουν εδραιωμένες αντιλήψεις χρόνων -και ο δρόμος είναι μια καλή ευκαιρία, για να γίνει ένα πρώτο βήμα- και πώς θα ξεφύγουμε από το κυρίαρχο δίπολο που στήνεται, με διασκεδαστικά εναλασσόμενους ρόλους: από τη μια η αριστερή κυβέρνηση, που τώρα νομοθετεί τα μνημονιακά προαπαιτούμενα, κι από την άλλη η φιλελέ αντιπολίτευση, που τόσο καιρό τα ψήφιζε (και θα συνεχίσει να το κάνει, αν δε βγουν αλλιώς τα κουκιά).
Κι ίσως να ξενίσεις κάποιους φαντασμένους, που βλέπουν το λαουτζίκο με τη λογική της Μαρίας Αντουανέτας, αλλά ως προς αυτό το τελευταίο, υπάρχει αρκετή θετική πείρα και παραδείγματα προς μίμηση στον χώρο των αγροτών και τη συσπείρωση σε αγωνιστική κατεύθυνση που φαίνεται να επιτυγχάνεται στα αγροτικά μπλόκα.