Ένας χρόνος Σύριζα

Ένας συναγωνιστής τουιτεράς (που αν εξέφραζε συνολικά το χώρο του, μέχρι και μέτωπο -που λέει ο λόγος- θα μπορούσαμε να φτιάξουμε), βλέποντας χτες στο τάε κβο ντο την πανηγυρική ομιλία του Τσίπρα (που σα γνήσια ντίβα, δεν έβγαινε στη σκηνή μέχρι να γεμίσει το στάδιο), τιτίβισε πως άρχισε να έχει αμφιβολίες μη τυχόν κι είναι αντεπαναστάτης, που δε στηρίζει την αριστερή κυβέρνηση, με όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ισχυρίζεται πως έχει καταφέρει μέσα σε έναν χρόνο.

Κι ήταν στιγμές που η υποκρισία ξεχείλιζε από το ταβάνι και θα μπορούσε να γεμίσει και πολύ μεγαλύτερα στάδια, ακολουθώντας ευθέως αντίστροφη πορεία με τον αυθόρμητο ενθουσιασμό στις κερκίδες (και πόσο αυθόρμητες αντιδράσεις περίμενε κανείς αλήθεια με τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας στην είσοδο για το φιλτράρισμα, μη τυχόν παρεισφρήσει κάποιος περίεργος αντεπαναστάτης, σαν το συναγωνιστή που λέγαμε, και με το σιωπηλό, αθόρυβο πάταγο του γενικού μουδιάσματος, ακόμα και των πλέον καλόπιστων) και φτάνοντας στο άκρο της τραγικής ειρωνείας.

Πχ όταν ο Τσίπρας έπιανε στο στόμα του το Βάρναλη και τους στίχους του Οδηγητή για το Λένιν, που είχε κι αυτός στα κοντά επέτειο, οπότε δε θα μπορούσε να τη γλιτώσει. Ή με τη στοχοποίηση των γραβατοφόρων διαδηλωτών (ευτυχώς για τον Κατρούγκαλο που είχε πάει με αγωνιστικό ένδυμα και δεν τον πήρε η μπάλα) από τον casual κυβερνητικό λόχο, γιατί τα ράσα κάνουν τον Παππά. Με το αυτοσαρκαστικό βιντέακι, που θα μπορούσε να είναι και δάχτυλος της Ελληνοφρένειας, με σύνθημα για τους παλιούς και νέους συμμάχους, και πλάνα από τον Γιουνκέρ και το Ντράγκι (οι θεσμοί είναι φίλοι μας). Ή με τις (παπανδρεϊκές) σπόντες προς το δεξιό, νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη (αυτό το ακούσαμε καμιά δεκαριά φορές, γιατί ο ετεροπροσδιορισμός από τους προηγούμενους είναι το τελευταίο καταφύγιο που τους έχει απομείνει), γιατί πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο και δεν μπορεί να είναι και με τις κινητοποιήσεις και με τους δανειστές, και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.
Λίγο ακόμα και θα του έβαζε το δίλημμα: ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Που το έχει απαντήσει κι αυτός, επιλέγοντας (στην τύχη) το πρώτο.

Τι να σχολιάσει αλήθεια κανείς από τη χτεσινή ομιλία; Ή από το υψηλότατο επίπεδο του κόσμου που παραβρέθηκε, και το οποίο αποτυπώνεται ανάγλυφα στην περήφανη ορθογραφία "ψιλά το κεφάλι Αλέξη" από μια εκστασιασμένη θαυμάστρια, αν και θα μου πεις πως αυτά είναι "ψηλά γράμματα" για να κρίνεις το σύνολο και τις πολιτικές του ανορθογραφίες, που είναι πολύ πιο σοβαρές. Ή στην ενθουσιασμένη κυρία με την πικέτα για τα φτερά που της έδωσε η αριστερά και δε θα τα προδώσει. Και τα οποία τα πρόβαλλε με τόσο ζήλο, λες και διαφήμιζε κάποια νέα επαναστατική σερβιέτα. Σύριζα, τώρα και με φτερά. Η επανάσταση στις σερβιέτες (που ενέχει και το παρασύνθημα "έρχονται οι Ρώσοι"), γιατί αλλού... σωθήκαμε.
Προσοχή μόνο μην πετάξουν πολύ ψηλά, καθώς εφοδεόυν προς τον ουρανό και τους κάψει τα φτερά ο ήλιος, για να την πατήσουν όπως ο Ίκαρος. Ή όπως το κογιότ από το καρτούν, με τις απίθανες πατέντες για ιπτάμενους ήρωες, που κατέληγαν πάντα στον καιάδα της ΕΕ, με ένα ειρωνικό μιτ-μιτ να ηχεί στην ατμόσφαιρα, σαν προεκλογική δέσμευση.

Και τι να πει κανείς για τις λέξεις, που πίσω τους έρχεται ασθμαίνοντας ο Αλέξης, για να λεηλατήσει συνθήματα, να ποδοπατήσει αξίες και ιδανικά, να τα κάνει να χάσουν το νόημά τους, να εκφυλιστούν, να αδειάσουν από περιεχόμενο, για να απομείνει η κούφια κυβερνητική προπαγάνδα.
Τι άλλο να πεις για τον κατήφορο της ΠΦΑ, χωρίς να φανεί ότι πανηγυρίζεις χαιρέκακα για τη δικαίωσή σου, κι ότι κουνάς επιτιμητικά το δάχτυλο στον κόσμο;
Τι καινούριο να ειπωθεί και να γραφτεί που να μην έχει επισημανθεί και να μην το έχει καταλάβει ο κόσμος;

Ας περιοριστούμε λοιπόν στην επανάληψη κάποιων βασικών σημείων.
Ο 1 χρόνος Σύριζα μοιάζει πάρα πολύ με εορταστικές εκδηλώσεις για τα 20χρονα από την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη, με τα ίδια κούφια εκσυγχρονιστικά συνθήματα (προχωράμε μπροστά, ξεμπερδεύουμε με το παλιό) και την ίδια αντιλαϊκή πολιτική (ασφαλιστικό, καταστολή, ευρωμονόδρομος). Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη, δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην ΠΦΑ να επισφραγίσει αυτήν τη μετάλλαξή της (αν μπορούμε ακόμα να μιλάμε για τέτοια) με την επίκληση και τη λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού, επικουρικά προς το κνούτο της εξουσίας.

Ο ένας χρόνος Σύριζα μοιάζει βασικά με ανασκόπηση του 15' και των πυκνών πολιτικών διακυμάνσεων-εξελίξεων που είχε. Η είσοδος του οποίου είχε συμπέσει με προεκλογική περίοδο και έτσι κύλησε κι όλο το έτος, με αλλεπάλληλες κάλπες, ακόμα και στη ΝΔ, που διερχόταν τη δική της εσωτερική κρίση. Αν κάποιοι τώρα βλέπουν σε αυτό μια γιορτή της δημοκρατίας και αλλεπάλληλες νίκες του κυρίαρχου ελληνικού λαού, στην πραγματικότητα δεν κοιτάζουν τίποτα άλλο παρά το μανδύα της ήττας του, που τον έθεσε στο περιθώριο και τον οδήγησε στην απογοήτευση, στα πρόθυρα της κατάθλιψης.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο και ουσιαστικά προσχεδιασμένο έγκλημα της ΠΦΑ, που μένει πίσω της, σαν παρακαταθήκη για το αστικό, πολιτικό σύστημα. Μεγαλύτερο και από το πολιτικό ξέπλυμα του μαύρου μνημονιακού μετώπου και της ΝΔ.

Εδώ μπορείτε να δείτε κι ένα άλλο κείμενο της κε του μπλοκ για τον ένα χρόνο επιτυχίες και σαξές στόρι της ΠΦΑ.