Καίγομαι

Η σημερινή ανάρτηση αποτελείται από πολλά μικρά μεταμοντέρνα θραύσματα, που απασχόλησαν τις προηγούμενες μέρες την επικαιρότητα, αλλά δε βρήκαν τη θέση τους σε κάποια μεγάλη αφήγηση.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο γγ περιόδευσε στην Κρήτη, και στα πλάνα της ΕΡΤ (που προσαρμόζουν την κλασική φράση στα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας) εμφανιζόταν με ένα βαθύ μπορντώ-κόκκινο χρώμα, που πλησίαζε τη μελιτζανί φάτσα του Ομπράντοβιτς και βασικά έχει δύο πιθανές εξηγήσεις. Είτε κάποιο τεχνικό πρόβλημα και μια κάμερα από τα χρόνια της πρώτης "αλλαγής", είτε την παραδοσιακή κρητική φιλοξενία, όπου δε γίνεται να προσβάλεις τους ανθρώπους και να μην πιεις μαζί τους ένα ποτηράκι ρακή, άλλο ένα να πάνε τα φαρμάκια κάτω, ένα ακόμα για τις βαθιές ρίζες του κόμματος στο λαό, άλλη μία τα ίδια από την αρχή στο επόμενο χωριό της περιοδείας, και μετά καταλήγει σαν το σύνθημα ττου κοινού για το ανκόρ του καλλιτέχνη στις συναυλίες. Κι άλλο, κι άλλο...
Κι έτσι εξηγούνται κι οι φωτό του 902 από την περιοδεία, όπου πάντα εμφανιζόταν κι από (ακόμα) ένα ποτηράκι.

Ο γγ όμως ξεσηκώνει πάθη και στις ανώτερες τάξεις, αν κρίνει κανείς από τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον υποδέχτηκε η Ζωή Λάσκαρη, στο τέλος της θεατρικής παράστασης όπου πρωταγωνιστεί (συναισθήματα που αποτυπώνονται και στα φωτογραφικά στιγμιότυπα παρακάτω) αλλά και από τον ντόρο που δημιούργησαν πιθανότατα στο περιβάλλον της, όχι γιατί φοβήθηκαν μην προδώσει την τάξη της κι ακολουθήσει το παράδειγμα του Ένγκελς, αλλά ίσως γιατί ασεβούσε προς την οικογένειά της και το δράμα της στον εμφύλιο.

Το πιο εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου είναι ότι παραδόξως κι ως εξαίρεση στον κανόνα, οι αντιδράσεις για μια τέτοια συνάντηση προκλήθηκαν στην απέναντι όχθη και όχι από τους δικούς μας γκρινιάρηδες (στους οποίους μπορώ να συμπεριλάβω και την κε του μπλοκ): τι γύρευε εκεί ο γγ (που γενικά δώστου θέατρο και την ψυχή του πάρε), γιατί πήγε να δει τη συγκεκριμένη παράσταση, που δεν πρέπει να έχει και κάνα ιδιαίτερο μήνυμα, κτλ. Η γνωστή κομμουνοφρένεια...

Στην καρναβαλική Πάτρα τώρα, οι κομμουνιστές είναι τόσο κακοί και καπετάν-Μιζέριες, που τα έχουν βάλει με τις Απόκριες. Πότε αναβάλλουν την έναρξη του καρναβαλιού, πότε ξεφεύγουν από το κλίμα Μύκονοοοοος των πάρτι της ΔΑΠ, και γεμίζουν τις εκδηλώσεις με θολοκουλτουριάρικα μηνύματα, ενώ υπάρχουν έγκυρες πηγές που μας πληροφορούν ότι σχεδιάζουν να απαγάγουν τον άγιο-Βασίλη και το κουνελάκι του Πάσχα. Αλλά ας τους λουστεί ο Πατρινός λαός που τους ψήφισε και αν δε διορθώσει το λάθος του, στην πρώτη ευκαιρία, θα τους κάνει να αποθρασυνθούν. Να δεις Ζωή, που αυτοί μέχρι και δικτατορία του προλεταριάτου να μας φέρουν! Να το πεις και στο Φαίδωνα το Γεωργίτση.

Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται ένα (ας το πούμε) άρθρο που δημοσιεύτηκε σε πατρινή ιστοσέλιδα και γράφτηκε από μια εκπρόσωπο των... ανεξάρτητων πρώην αρχών, που έχασαν τη μαρμίτα με το μέλι και τις μιζούλες και ψάχνουν τρόπους να την ξαναβρούν. Εξίσου διδακτικά και διασκεδαστικά είναι κάποια έμμισθα σχόλια που ακολουθούν το κείμενο, του τύπου "Πελετίδοφ".

Υπό άλλες συνθήκες όλα αυτά θα ήταν απλώς αφορμή για χάζι και χαβαλέ. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε όμως την εκστρατεία υστερίας που ξεκίνησε εναντίον της κόκκινης δημοτικής αρχής και κορυφώνεται τώρα με την απόφαση του Πελετίδη να φτιάξει ένα αποτεφρωτήριο, για όσους δεν επιθυμούν την ταφή. Ευχόμαστε σε όλο αυτό το σινάφι να μην είναι περαστικά (τα αίτια της γκρίνιας του) και συνεχίζουμε σε άλλα νέα του δελτίου μας.

Στο εθνικό θέατρο ανεβαίνει μια παράσταση βασισμένη σε ένα βιβλίο του Ξηρού. Ο οποίος ωστόσο δεν έχει ιδιαίτερη συγγραφική κλίση, γι' αυτό και με ένα συναγωνιστή καταλήξαμε τιτιβίζοντας στην εκτίμηση ότι το βιβλίο του Κουφοντίνα έχει σαφώς πιο πολύ ζουμί και βαθιά μηνύματα, για να γίνει μέχρι και ταινία του Παπακαλιάτη. Όλοι ΠαΣοΚ ήταν άλλωστε κάποτε κι όλοι για το σοσιαλισμό αγωνίζονται.

Πέρα από το χαβαλέ πάντως, είναι σημείο των καιρών και της κοινωνίας (και βασικά των κυρίαρχων ΜΜΕ που διαμορφώνουν στερεότυπα) πως οι αντιδράσεις αφορούν την υποτθέμενη νομιμοποίηση της τρομοκρατίας, και όχι την πραγματική κατάσταση που περιγράφει ο Ξηρός για τα βασανιστήρια που υπέστη και την απαράδεκτη μεταχείριση που επιφυλάσσει στους κρατούμενούς του το αστικό κράτος δικαίου.

Το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρον, αν ισχύει η πληροφορία πως τελικά το έργο θα σταματήσει να ανεβαίνει, μολονότι παιζόταν κανονικά εδώ και δύο βδομάδες -οπότε και οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο καινούριες. Το καινούριο στοιχείο όμως ήταν η επίσημη τοποθέτηση της πρεσβείας (μία είναι η πρεσβεία στη χώρα μας) κι η άμεση συμμόρφωση προς τας υποδείξεις...

-Αν σας αρέσει να διαβάζετε διασκεδαστικά κείμενα, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε κι αυτό του Ζουράρι, όπου μιλάει για κυβέρνηση υπό κατοχή και βρίσκει αναλογίες μεταξύ της κυβέρνησης και του αντάρτικου της αντίστασης, το 43', όταν δεν ήταν ακόμα αρκετά δυνατό για να σώσει τον ελληνικό λαό από τις γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Βροντάει ο Όλυμπος, τρίζει η Γκιώνα...

Εφόσον λοιπόν έχουμε κάτι σαν κυβέρνηση του βουνού -και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, αλλά θα το εκτιμήσουμε, όταν το χάσουμε, γιατί είμαστε αχάριστοι- ο Καμμένος είναι πιθανότατα κάτι σαν το Ζέρβα στο Γοργοπόταμο, ή το Σαράφη, και η μόνη διαφορά είναι πως δεν έχουμε όπλα, ούτε κάποιον 'παράξενο πόλεμο', γιατί έχει υπογραφεί ήδη, με σχήμα πρωθύστερο, η δική τους Βάρκιζα.
Όχι άλλη Βάρκιζα, όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλη πυρίκαυστη Ελλάς...

Είχα προγραμματίσει κι ένα μικρό σχόλιο για το μαυσωλείο του Λένιν και το διπλό παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν, με τις αμφίσημες δηλώσεις του, καλύτερα όμως να μην το στριμώξω στον επίλογο και να το δούμε ξεχωριστά.
Ας κλείσουμε λοιπόν με την επέτειο των 8 χρόνων χωρίς το Χριστόδουλο και τους άξιους σημερινούς συνεχιστές του (η σπορά μένει κι ας φεύγουν οι ζευγάδες) με τον κληρικό της Γλυφάδας, που αφόρισε λέει το ζίου-ζίτσου και το καράτε. Περιμένω να δω το σκεπτικό της απόφασης, για να καταλάβω γιατί εξαιρούνται οι άλλες πολεμικές τέχνες -εκτός κι αν αυτές τις έχουν προλάβει άλλοι...
Αλλά τέτοιοι ασεβείς που είστε και γελάτε, θα πέσει φωτιά να σας κάψει μια μέρα. Στο αποτεφρωτήριο του Πελετίδη...