Τι να πούμε, τι να τραγουδήσουμε

Και πώς να προλάβεις να σχολιάσεις τη χιονοστιβάδα των θαυμαστών έργων της ΔΦΑ, πριν πέσει πάνω μας και μας πλακώσει, για να δούμε επιτέλους άσπρη μέρα (άσπρο μνήμα και να καούμε στην πυρά του Πελετίδη), μετά απ' τη διακυβέρνηση του μαύρου μνημονιακού μετώπου των σαμαροβενιζέλων. Ναι αλλά αφού τα ίδια ακριβώς κάνουν τελικά, ποια είναι η διαφορά που τους χωρίζει;

Είναι η εφαρμογή του προγράμματος, ηλίθιε. Ίδιο είναι αυτό που φέρνει προς ψήφιση ο Κατρούγκαλος με το μέιλ Χαρδούβελη; Οι μεν εφαρμόζουν χαρούμενοι το μνημόνιο, επειδή συμφωνούν, κι οι άλλοι με πόνο ψυχής και κοινωνικά κριτήρια. Επειδή κάνουν το ίδιο, πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα και να μη βλέπουμε τις διαφορές;

Άλλο τώρα αν ο Κατρούγκαλος εκτίμηση τη διαφοροποίηση στον τόνο της Φώφης και ευχήθηκε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, δηλαδή το μεγάλο, κυβερνητικό κεντροαριστερό συνασπισμό. Τώρα που η ΔΦΑ ξεμπέρδεψε με το παλιό, όπως έλεγε το προεκλογικό της σύνθημα, μπορεί να συνεργαστεί μαζί του και να το αναδείξει σε κυβερνητικό εταίρο (γιατί δεν είχε ενσωματώσει αρκετό παλιό, ήδη μέσα του).

Μνημονιακό με είχες πει, χωρίς καμιά αιτία
Αλλά της Φώφης η καρδιά, δε σου κρατάει κακία

Στα πλαίσια υπογράμμισης αυτών των αγεφύρωτων διαφορών, ο Τσίπρας επισκέφτηκε προχτές το Πέραμα, μαζί με τους μπράβους του (αλλιώς δε θα είχε πέρασμα) και μερικούς υπουργούς του, όπως το Φίλη και τη Φωτίου, για να τάξει από το δημαρχείο χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς και ένα γεύμα στα παιδιά που πάνε σχολείο κι υποσιτίζονται. Κι αν είχε χιούμορ το μενού θα περιελάμβανε γεμιστά και μακαρονάδα, τιμής ένεκεν στα μαργαριτάρια και τις κοινωνικές ευαισθησίες των υπουργών του.

Υποσχέθηκε επίσης να κανει τα πάντα, για να μη νιώθουν πως ζούνε σε ξεχασμένες περιοχές και να αλαφρύνει τα βάρη τους. Κάτι που άρχισε να υλοποιείται από σήμερα, με τις νέες τιμές στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που ανεβαίνουν ξανά στο 1,40. Αλλά αν το διαιρέσεις με τα 90 λεπτά της μετακίνησης, βγαίνει μειωμένο το εισιτήριο. Να λέμε και τα καλά, μην είστε αχάριστοι.
Χώρια που κάποια λεωφορεία, όπως το Γ18, φλερτάρουν με τα όρια της ματαιότητας, καθώς τα περιμένεις. Ανάβεις τσιγάρο στη στάση, για να επιβεβαιωθεί ο κλασικός νόμος του Μέρφι, και καταλήγεις με άδειο πακέτο.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που παρακολουθούμε αυτό το έργο. Ο ΓΑΠ είχε διαλέξει το Καστελόριζο, για να ανακοινώσει, εθνικά υπερήφανος την προσφυγή στο ΔΝΤ και το πρώτο μνημόνιο, ο Αλέξης είχε πάει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, για να φτιάξει λεζάντα, και τώρα πηγαίνει στο Πέραμα, εν όψει της "μεταρρύθμισης" του Κατρούγκαλου, που διαλύει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης.
Το άλλο προπέτασμα καπνού, που χρησιμοποιεί ταχυδαχτυλουργικά η ΔΦΑ είναι οι τηλεοπτικές άδειες, με την Αυγή να ξεσπαθώνει ενάντια στους πολιτικούς υπηρέτες των μεγαλοκαναλαρχών, που υποτίθεται ότι τους χτυπάει ο Σύριζα με ένα νομοσχέδιο όπου ο αριθμός των αδειών που δίνονται, εξαρτάται από τον υπουργό. Και άλλη νίκη της δημοκρατίας, αδέλφια.

Σε άλλα αριστερά κατορθώματα, η ΔΦΑ προχώρησε σε απαγόρευση συγκεντρώσεων στο κέντρο της Αθήνας -και, όπως έγραψε ένας τουιτεράς, έπρεπε να καλέσει ο Σύριζα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην απαγόρευση συγκεντρώσεων, γιατί έτσι λειτουργεί η δημοκρατία, το κόμμα να ελέγχει την εξουσία. Το σκεπτικό θεωρητικά ήταν να αποφευχθεί η κλιμάκωση της έντασης, ανήμερα της επετείου των Ιμίων, μετά κι από το σκηνικό στο Μοναστηράκι, όπου αναρχικοί πλάκωσαν στο ξύλο γερμανούς νεοναζί, καλεσμένους της Χρυσής Αυγής (που κάποια ΜΜΕ ήθελαν να τους παρουσιάσουν σαν αθώους τουρίστες).

Τελικά αυτό που κατάφερε η ΔΦΑ ήταν να αφήσει τους φασίστες να παρελάσουν ανενόχλητοι στη Μεσογείων, την ίδια στιγμή που οι δελτάδες (ή όπως αλλιώς λέγεται τέλος πάντων το υπό κατάργηση -λέμε τώρα- σώμα) είχαν επιτεθεί στους πρόσφυγες στη Βικτώρια και έκλειναν το δρόμο, για να μην πέσει κανείς στη συγκέντρωση των αναρχικών που περιφρουρούσαν την πλατεία. Παραμένει παρόλα αυτά ζήτημα προς ψυχιατρική διερεύνηση, γιατί κάποιοι ντεμέκ ή μη αυτοπροσδιοριζόμενοι αναρχικοί εξακολουθούν να διάκεινται φιλικά προς το Σύριζα ή ακόμα και να τον ψηφίζουν, υποκύπτοντας σε συναισθηματικούς εκβιασμούς και στις αυταπάτες τους.

Παραμένοντας στην κατηγορία πρόσφυγες, την Παρασκευή είχαμε μια εντυπωσιακή, συμβολική κίνηση αλληλεγγύης (εφόσον δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό οι κρατούντες που έχουν τη δύναμη), με τη δίλεπτη καθιστική διαμαρτυρία των παικτών στην αρχή του αγώνα, που έκανε το γύρο του κόσμου (λίγους μήνες μετά από το περιστατικό με τους τραυματιοφορείς που είχε κάνει κι αυτό γνωστή ανά την υφήλιο την ΑΕΛ).

Δεν ξέρω αν προλαβαίνει να τους προτείνει κανείς για Νόμπελ, για να αντλήσει πολιτική υπεραξία για τον εαυτό του. Η κυβέρνηση πάντως έχει ανοιχτά μέτωπα και στο ποδόσφαιρο, με τους οπαδούς, είτε με το φακέλωμα και την κάρτα φιλάθλων, είτε με το κλείσιμο της Θύρας 13 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (που σίγουρα δεν καταπολεμά τη βία, αλλά μπορεί να εκληφθεί κι ως μήνυμα προς τον Αλαφούζο). Αν κατέβουν και οι συνδεσμίτες στο δρόμο, ο Σύριζα θα έχει καταφέρει να κινητοποιήσει τους πάντες, από μεγαλοδικηγόρους μέχρι το λούμπεν προλεταριάτο. Κι όταν δώσει μαζικό παρών και η εργατική τάξη στην απεργία της Πέμπτης, τα ΜΜΕ θα την αντιμετωπίζουν σαν ιπτάμενο σταλινικό δίσκο, όπως λέει κι η (βαζέλα) Κανέλλη στο χτεσινό Ρίζο, για να προβάλει και πάλι τις μερικές εκατοντάδες της Αδεδυ και της Γσεε.

Ανοιχτό παραμένει προφανώς και το αγροτικό μέτωπο, που οδεύει πιθανότατα προς κλιμάκωση μες στη βδομάδα. Με την κυβέρνηση να προσπαθεί υπογείως να συνδέσει με τους φασίστες την αγροτιά ως σύνολο (κι αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά στα χρονικά, που "φασίστες" παρέχουν τρόφιμα κι αλληλεγγύη σε πρόσφυγες-μετανάστες)
Η είδηση που επισκιάζει δυσάρεστα όμως τις εξελίξεις που τρέχουν, είναι η αυτοκτονία ενός δραστήριου αγροτοσυνδικαλιστή από την Ηλεία (πιθανότατα λόγω χρεών) που είχε κατέβει και υποψήφιος με το κόμμα, αν δεν κάνω λάθος. Γεγονός που καταδεικνύει πόσο έντονα βιώνουν το αδιέξοδο οι αγρότες, ακόμα και το πιο συνειδητοποιημένο τμήμα τους.