Κείμενο παλιάς κοπής

Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα…

-Τα όνειρά μου κόκκινα -Τα όνειρά μου άσπρα…

Και ποιος από τους δυο μας θα κάνει το λευκοφρουρό, για να είναι ο άλλος μπολσεβίκος;

-Ναι αλλά προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο ήταν αυτή η αλλαγή;

Ξέρω γω, θεωρητικά κάθε αλλαγή είναι εξέλιξη, δεν μπορεί να είναι προς το χειρότερο, άμα το δεις σε βάθος χρόνου. Αν και ζούμε σε έναν κόσμο, όπου η πείρα αμφισβητεί σοβαρά τους πιο βασικούς κανόνες της εξέλιξης –και άντε μετά να πείσεις τους αμερικάνους να τη διδάσκουν στα σχολεία τους. Κι όλα πισωγυρίζουν στο μεσαίωνα, σε βαθμό που και η προοπτική να φαίνεται σαν αναπόληση ενός χρυσού παρελθόντος, που χάθηκε σαν το σοσιαλιστικό παράδεισο της Εδέμ.

Οι επαναστάσεις είναι σα μερικά από τα καλύτερα ροκ συγκροτήματα, βράχοι ακίνητοι που κυλάνε σαν πέτρα (διαλεκτική γαρ) και διαβρώνονται από μέσα. Για αυτό εξάλλου ξεπουλιούνται γρήγορα, συνήθως κάπου μετά τον πρώτο δίσκο τους, όπως αποφαίνονται όσοι σκληροπυρηνικοί τα αγάπησαν.

Τα ιστολόγια από την άλλη απέχουν πολύ από το να προκαλέσουν μια επανάσταση, κι ας λέγονται τόσα για κινήματα του φέισμπουκ και δε συμμαζεύεται, πλατείες κι οι συνειδήσεις στα κάγκελα, αλλά χωρίς πολιτική ταυτότητα, γιατί αυτή την αφήσαμε στο σπίτι, σε κάποιο ρούχο που πλύθηκε και έχει γίνει ροζ, σαν τη δεύτερη φορά αριστερά. ΟΥΣΤ!

Και οι λογής-λογής bloggers δεν είναι καν σαν τους ρεντ μπλόκερς, στη Νίκαια. Αλλά το μπλε μαζί με το κόκκινο μας δίνει ένα ωραίο πένθιμο μοβ, deep purple. Κι ούτω πως ολοκληρώνεται ο φαύλος διαλεκτικός κύκλος αυτής της παραγράφου, φτάνοντας στα ροκ συγκροτήματα, από όπου ξεκίνησε. Οι επαναστάσεις μπορούν να περιμένουν.

Και να πώς συμπληρώνεται κάτι παραπάνω από επταετία στο διαδικτυακό γύψο, χωρίς να υπάρχει κανένας σαφής προορισμός. Μη με ακολουθείς, έχω χαθεί κι εγώ, όπως γράφουν μερικές μπλούζες, χαμένοι στη μετάβαση, που αντιστέκεται και δεν έρχεται, αλλά μπορεί να μας περιμένει στην άλλη γωνία της ιστορίας, σαν το μεγάλο έρωτα. Και εγώ μπορεί να σταματήσω ξαφνικά, μια μέρα, όπως ο φόρεστ γκαμπ στην ταινία, γιατί θυμήθηκε, μετά από τόσα χρόνια, πως κουράστηκε. Αλλά να χαρείς, μη μου πεις πως εδώ είναι το ταξίδι, κι άλλα τέτοια βαθυστόχαστα, πιο κλισέ κι από Κοέλιο.

Πού πάμε σύντροφε; -Στο αεροδρόμιο.

Πού πηγαίνει άραγε όλος αυτός ο κόσμος, ο αέρας που φυσάει, τα frames που χάνονται στο ψηφιακό σήμα, οι σκέψεις που ξεχνάμε; Σε τι σάπιο εκμεταλλευτικό κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας (αν έχουμε λεφτά να τα θρέψουμε) Βίκτορα Τιούλκιν;

Θεωρητικά, όλος ο κόσμος ξέρει πού πάει, στην πράξη χωλαίνουμε ως συνήθως, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, σαν τους κύκλους των κομπάρσων στο τρούμαν σόου, σα να μην υπάρχει κανένα νόημα, και λίγος σοσιαλιστικός ρεαλισμός, επιτέλους, στη ζωή μας.

Κινούμαστε με τη δύναμη της συνήθειας, από δυνάμεις ξένες (αλλότριες) κι αλλοτριωτικές, επειδή κάπου πρέπει να πάμε, ακόμα κι αν τελικά κάνουμε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, κι όχι για να ικανοποιήσουμε μια εσωτερική ανάγκη να κινηθούμε, να εξελιχθούμε, να μη μείνουμε στάσιμοι.

Κι εδώ οφείλεται μια εξήγηση για τους κύκλους και τις στρογγυλοποιήσεις. Γιατί από μια άποψη είναι πρόκληση να πεις κάτι, όπως ακριβώς το σκέφτεσαι, χωρίς να το αλλοιώσεις με τα κριτήρια των άλλων, το φόβο αν θα το δεχτούν και πώς θα αντιδράσουν. Αλλά από μια άλλη άποψη, γιατί δηλ να προκαλέσεις τον άλλο και τι ακριβώς έχεις να κερδίσεις; Και να πώς μπαίνει η στρογγυλοποίηση από το παράθυρο, ή μάλλον την κερκόπορτα, ή τέλος πάντων το κερκοπαράθυρο. Και μαζί της μπαίνουν και οι θανάσιμες παγίδες της. Γιατί αν πάρεις πχ τον αριθμό π (=3,14) και το στρογγυλοποιήσεις και αυτόν, καταλήγεις να πάρεις απλώς τα τρία σου, μια τρύπα στο νερό, χωρίς κανένα κύκλο.

Και πάλι όμως, γιατί να πεις κάτι τυλιγμένο σε μια ντουζίνα συνειρμούς, τόσο ακατανόητους και εσωτερικούς, που ούτε εσύ ο ίδιος δε θα τους θυμάσαι σε λίγο καιρό, έξω από τα συμφραζόμενα; Και οι οποίοι θυμίζουν εκείνους τους αχώνευτους ποιητές του σουρεαλισμού, που διδασκόσουν στο σχολείο, και ψάχνατε όλοι μαζί να βρείτε με το ζόρι κάποιο νόημα, μην κι είχε πέσει κάτω από το θρανίο. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι κι αυτό μια ναρκισσιστική μορφή πρόκλησης, σα να γράφεις για τον εαυτό σου κι ένα κλειστό κλαμπ ανθρώπων που (κάνουν ή πιστεύουν πως) σε καταλαβαίνουν;

Ενώ η αλήθεια είναι πως το γράψιμο είναι κοινωνική πράξη. Κι ο καθένας Ροβινσώνας Κρούσος του διαδικτύου κατά βάθος γοητεύεται από αυτό το είδος της επικοινωνίας, από την ιδέα πως πετάει ένα εμφιαλωμένο μήνυμα στο αρχιπέλαγος, για να περάσει ανυποψίαστο πάνω από πτώματα στο Αιγαίο και να βρει αποδέκτες. Νιώθει την ανάγκη να ακουμπήσει κάπου αυτή την εσωτερική του ανάγκη και να βρει ανταπόκριση, ένα είδος ανταμοιβής (που είναι από τα πιο βασικά στοιχεία, όπως μαθαίνει ο παιδαγωγός για την παιδική ψυχολογία).

Ακόμα κι αν η ανάγκη αυτή βαδίζει στα τυφλά, σαν κουτάβι που το βγάζεις βόλτα, αλλά στην πορεία γίνεται σκύλαρος και σε πηγαίνει αυτό εκεί που θέλει, αντί να το καθοδηγείς εσύ, δεν παύει να είναι το βασικό κίνητρο. Η ψυχοθεραπευτική λειτουργία της γραφής, κάτω από τόσα στρώματα σκουριάς, που έχουν επικαθίσει πάνω της, τόσα αντικίνητρα, την ανάγκη να φανείς, να πεις κάτι σώνει και ντε, να το σχολιάσεις, γιατί πρέπει να έχεις άποψη για όλα. Αυτή είναι η ουσία της γραπτής επικοινωνίας κατά τη γνώμη μου και όχι ασκήσεις μουντρουχιάς κι αυστηρής σοβαροφάνειας για το διαδικτυακό λαό των μουντρούχων. Ούτε η στρυφνή εργαλειοποίησή της, που παρουσιάζεται ως ζιζανιοκτόνο, αλλά μόνο για καλλιέργεια δεν προσφέρεται.