Ταξικός εμφύλιος

Χτες βράδυ στον Ενικό, η Φώφη είπε σε κάποιο σημείο πως η καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων, στην οποία οδηγεί η κυβερνητική πολιτική, οξύνει την κοινωνική πόλωση και εντείνει τους φόβους της για έναν πιθανό ταξικό εμφύλιο!

Στην εποχή μας βέβαια, ένας εμφύλιος μόνο ταξικό περιεχόμενο θα μπορούσε να έχει, κι ας φροντίζουν επιμελώς να το κρύβουν πχ με ατάκες του τύπου "έλληνας να ντουφεκάει έλληνα" και με "ψαγμένες αναλύσεις" για την (αγροτική) ταξική σύνθεση του ΔΣΕ.

Από τη διατύπωση της Φώφης πάντως (ταξικός εμφύλιος), θα μπορούσε να παρανοήσει κανείς και να καταλάβει μια διαμάχη εντός των ορίων της ίδιας τάξης, πχ της εργατικής, που παραμένει διαιρεμένη και αφήνει την πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη. Ή το σύνθημα της Κομιντέρν "τάξη εναντίον τάξης", από τη λεγόμενη τρίτη περίοδο, γιατί η Φώφη στο ΠαΣοΚ τον έζησε από πρώτο χέρι και το σιχάθηκε.

Μια τέτοια σιχαμερή περίπτωση (πάλαι ποτέ) σοσιαλφασισμού είναι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και το πρόσφατο συνέδριό της, που διοργανώθηκε στη Ρόδο, γιατί όσο πιο εξωτικό μέρος κι όσο πιο μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα, με οργανωμένες, εργατικές δυνάμεις, τόσο πιο άνετα νιώθουν να νοθεύσουν και να μαγειρέψουν το αποτέλεσμα.

Χρειάζεται εξάλλου κάτι ταιριαστό με τους εξωτικούς κλάδους και τα σωματεία που εκπροσωπούνται. Ο συμπαθής κλάδος χορευτών οριεντάλ (που δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ειδικά αιτήματα έχει σε σχέση με άλλους χορευτές), δύο-τρία διαφορετικά σωματεία εργαζομένων σε γραφεία κηδειών, που συμπυκνώνουν διαλεκτικά την ενότητα μες στη διαφορά, και φυσικά το ανθηρό κι αναπτυσσόμενο επάγγελμα του μέλλοντος: θυρωρός. Που όταν ήμασταν στο δημοτικό (25 χρόνια πριν δηλ κι όχι τώρα, που έχει εξαφανιστεί τελείως) και παίζαμε όνομα-ζώο-πράγμα από θήτα, βασικά ντρεπόμασταν να το βάλουμε στο επάγγελμα κι ερχόταν στις προτιμήσεις λίγο πίσω από το "θηριοδαμαστής", που παίζει να είναι συγκριτικά πιο μαζικός κλάδος.

Αν ασχοληθεί κανείς λίγο με τα του συνεδρίου, μπορεί να βγάλει πολλά σπαρταριστά λαβράκια -και κάποια εξ αυτών πολιτικής φύσης. Πχ για τις παλινωδίες των Λαφαζανικών, που η αταλάντευτη αντιμνημονιακή τους γραμμή δεν τους αποτρέπει από το να κατέβουν στο ΜΕΤΑ, μαζί με τους παλιούς(;) συντρόφους τους Συριζαίους και το Φωτόπουλο. Ενώ η Ανταρσυα πήρε τους "συνεπείς λαφαζανικούς" και γιόρτασε τη δική της εκλογική άνοδο.

Μικρή άνοδο κατέγραψαν κι οι δικές μας δυνάμεις, ανακτώντας τη δεύτερη θέση από τη ΔΑΚΕ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό. Η ουσία είναι αν υπάρχει λόγος και κάποιο νόημα σε όλη αυτή τη διαδικασία και την έμμεση 'νομιμοποίησή' της, σε αυτό το κουφάρι της ανύπαρκτης και ανυπόληπτης ΓΣΕΕ και τα εργατοπατερικά ζόμπι που νεκρανασταίνονται μόνο για να στήσουν το μηχανισμό επανεκλογής τους και ξαναπέφτουν σε χειμερία νάρκη. Το πρόβλημα είναι πως το τελευταίο διάστημα δεν έχει κουνηθεί φύλλο για το ασφαλιστικό-λαιμητόμο, που έρχεται, κι έχουν απομείνει μόνο οι ταξικές δυνάμεις να ζυμώνουν και να προετοιμάζουν την πρόταση για 48ωρη απεργία.

Οι συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα δεν έχουν προφανώς καμία σχέση με την αποτύπωσή τους στο συνέδριο-παρωδία, ούτε πρόκειται να αλλάξουν μέσα από αυτό. Έτσι μπαίνει το ζήτημα τι νόημα έχει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, κι αν πρέπει να πιέσουμε τα πράγματα σε μια ουσιαστική ρήξη, που θα οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό (και βασικά υπαρκτό, λειτουργικό).

Την ίδια στιγμή βέβαια, τα εξεγερμένα Εξάρχεια αντιλαμβάνονται πως οι συνθήκες είναι υπερώριμες πια, το ποτήρι με το νερό περιμένει να απλώσουμε το χέρι μας να το πιάσουμε για να ξεδιψάσουμε κι η επαναστατική κατάσταση είναι εκεί έξω, τόσο πηχτή, που μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις. Οπότε προχώρησαν το περασμένο Σάββατο σε μια ένοπλη διαδήλωση στην πλατεία, που μπορεί να οδηγήσει σε πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, νέο Δεκέμβρη και δε συμμαζεύεται.

Αν δεν ήταν ύποπτο κι επικίνδυνο, το πράγμα θα ήταν σχεδόν αστείο, σαν πάρτυ μασκέ με θέμα "ένοπλη εξέγερση". Αλλά αυτά δεν πάνε ακριβώς αντιπαραθετικά, όπως κι η συνειδητή προβοκάτσια δεν αποκλείει την αγνή κι άδολη ηλιθιότητα, που την υπηρετεί, πιστεύοντας ότι ενσαρκώνει το φόβο και τον τρόμο της Φώφης και του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το πιο ωραίο στον καπιταλισμό είναι ότι έχεις ελευθερία επιλογών, ακόμα και για τον τρόπο που θα αντισταθείς. Θέλεις υπεύθυνη, συνδικαλιστική δράση, που δε θα αμφισβητεί την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ("ναι" στο δημοψήφισμα), με κάποιες εθιμοτυπικές απεργίες το χρόνο; Πάρε ΓΣΕΕ. Θες κάτι πιο έντονο και ριζοσπαστικό, που να συγκρούεται φαντασιακά και να καλύπτει τα πιο άγρια κι επαναστατικά σου ένστικτα; Μια διονυσιακή εκτόνωση, με όρους κοινωνίας του θεάματος; Έχουμε κι από αυτό.

Οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός και να σε αφήσει θεατή στον πραγματικό, κοινωνικό πόλεμο...