Για καθαρό αέρα

-Πάμε παιδιά. Μνημόνια μες στο 15αύγουστο ούτε οι Δεξιοί δεν ψήφιζαν.
-Και πού να πάμε, διακοπές; Με τι λεφτά;
-Σωστό κι αυτό...

Κι αυτό, γιατί μαθαίνεις πως πήγε σήμερα, λόγω της ημέρας, ο μικρός Μπελογιάννης, που έχει το όνομα χωρίς τη χάρη, στο μνημονιακό σταθμό που διευθύνει ο Αρβανίτης (κι έχει επίσης το όνομα χωρίς τη χάρη). Γιατί το ΚΚΕ γεννάει Μπελογιάννηδες (σε επαναστατικές συνθήκες, που βγάζουν από το λαό ό,τι καλύτερο έχει), αλλά οι Μπελογιάννηδες δε γεννάνε σώνει και καλά Κουκουέ(δες), ούτε φέρουν καμία ευθύνη για τις ρυπαρογραφίες των απογόνων τους.

Και να φανταστείς πως μεγάλωσε πλάι στη Διδώ Σωτηρίου. Σκέψου λοιπόν αντίφαση, πόσα παιδιά έχει αναθρέψει πολιτικά η Σωτηρίου και τα έκανε κομμουνιστές με τα βιβλία της, κι από την άλλη τι έγινε πολιτικά το παιδί που μεγάλωσε δίπλα της και τι κατάντησε να γράφει στα γεράματα.

Ίσως να έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης κι η Έλλη Παππά, που τυπικά δεν πέρασε ποτέ με το μέρος των αναθεωρητών και μπορείς να βρεις πχ, ακόμα και το ευρωσωτήριο 92' (το έτος 2 μετά διάσπασης και ανατροπών) μια εκπομπή στο ραδιόφωνο του 902, όπου μιλούσε μαζί με τον ακραιφνή σταλινικό Νίκανδρο Κεπέση. Αλλά στις αναμνήσεις της έλεγε ότι ο Ζαχαριάδης χρειαζόταν έναν ήρωα (που το βρήκε στο πρόσωπο του Μπελογιάννη) και έναν προδότη (που τον βρήκε στο Νίκο Πλουμπίδη), για να ξελασπώσει από τις ευθύνες του. Και ερμήνευε τα τελευταία λόγια που της είπε ο Μπελογιάννης (εσύ πρέπει να ζήσεις, για την εκδίκηση, για το παιδί μας) ως προτροπή να εκδικηθεί την ηγεσία του Κόμματος.
Βασικά όμως η μεγαλύτερη μικροπρέπειά της (όσο αντιφατικό κι αν είναι ως φραστικό σύνολο) είναι ότι όλα αυτά τα δημοσίευσε μετά το θάνατό της, για να έχει την τελευταία λέξη, και για να θεωρηθεί μικροπρεπής όποιος επέκρινε τα γραπτά της, ξεχνώντας το ρητό δεδικαίωται.

Βασικά ο νεκρός δε δικαιώνεται μόνο, αλλά μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις, μιλώντας εξ ονόματός του, χωρίς να μπορεί να σε αντικρούσει. Εδώ επιχειρούν να το κάνουν με το Ζαχαριάδη (που γράφει ότι δεν έχει τίποτα να χωρίσει με το κόμμα του) και τον Πλουμπίδη (που πέθανε φωνάζοντας ζήτω το ΚΚΕ), σιγά μην κολλούσαν στον Μπελογιάννη. Για τον οποίο αφήνουν να εννοηθεί πως θα γινόταν υπέρμαχος της ανανέωσης και της ενότητας.

Και εγώ λοιπόν σου λέω πως αν είχε επιζήσει ο Μπελογιάννης, που δεν μπήκε στα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ (για να πάρει βουλευτική ασυλία και να μπει ένα επιπλέον εμπόδιο στα σχέδια των εκτελεστών του) ακριβώς εξαιτίας της ενότητας με τον Κύρκο κι άλλους "μετριοπαθείς συμμάχους", θα είχε γίνει γραμματέας του ΚΚΕ, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο Ζαχαριάδη και το Χαρίλαο. Και μπορεί να νικούσε η επανάσταση στην Ελλάδα και να γινόταν η καλύτερη ΛΔ, με ισχυρό λαϊκό παράγοντα, που θα έβαζε κάθε αντεπαναστάτη στον πάγκο του.

Κι αν είναι να πιάσουμε τις ωραίες αντιδιαλεκτικές υποθέσεις της λεγόμενης εναλλακτικής ιστορίας, μπορούμε να θυμηθούμε και το βιβλίο του Αλεξάτου "πλατεία Μπελογιάννη", που απαντούσε σε ένα ελεεινό κι ανιστόρητο μυθιστόρημα του Φύσσα, που δικαίωνε βασικά το γνωστό αφορισμό "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι" του Λαζαρίδη, που ήταν συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη και γλίτωσε την τελευταία στιγμή το απόσπασμα.

Η πλατεία Ομονοίας θα λεγόταν Μπελογιάννη και δε θα ήταν το σημερινό έκτρωμα που γνωρίζουμε όλοι. Θα είχαμε γλιτώσει από το τέρας της αντιπαροχής, που έπνιξε στο τσιμέντο τα μεγάλα, αστικά κέντρα και προπαντός την πρωτεύουσα. Και γενικώς θα γίνονταν μια σειρά πράγματα, που ο ταξικός αντίπαλος τα συμπυκνώνει στο τρομακτικό σενάριο "θα είχαμε γίνει Βουλγαρία", αλλά είναι τελικά αμφίβολο κατά πόσο αυτό θα ήταν όντως τρομακτικό ή ευλογία για το λαό μας.

Ας κλείσουμε ως εξής. Ο Μπελογιάννης είπε στην απολογία του πως οι θυσίες των κομμουνιστών μόνο με αυτές των πρώτων χριστιανών μπορούν να συγκριθούν, με τη διαφορά πως οι τελευταίοι θυσιάζονται ελπίζοντας στην ανταμοιβή σε μια μετά θάνατο ζωή, ενώ οι δικοί μας το κάνουν για ένα καλύτερο αύριο που οι ίδιοι ποτέ δε θα ζήσουν.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι ακριβώς θυσιάζουμε εμείς σήμερα, και αν χαλάμε έστω ένα κομμάτι της ζαχαρένιας μας για τον αγώνα. Οι τιμητικές αναφορές στους αθάνατους ήρωες του κομμουνιστικού κινήματος έχει νόημα μόνο αν αυτοί λειτουργούν ως παράδειγμα προς μίμηση. Αλλιώς καταλήγουν (τηρουμένων των αναλογιών και σε πολλά εισαγωγικά) ένα είδος "περήφανης προγονολατρείας" που κρύβει το κεφάλι της στο χώμα, για να μην αντιμετωπίσει το παρόν και τις δυσκολίες του.

Υγ: άσχετο, αλλά κολλάει με τον τίτλο...