Ο ναυαγοσώστης Στάλιν

Σήμερα είναι η επέτειος από το θάνατο του Στάλιν, κι αντί για κάποιο άλλο επετειακό κείμενο, η κε του μπλοκ βρίσκει την ευκαιρία να αντιγράψει και να δημοσιεύσει ένα πολύ ωραίο διήγημα από το βιβλιαράκι του Γ. Φ. Καλογέρογλου, για πάντα ΕΣΣΔ που μας είχε απασχολήσει και σε μια επέτειο του Ευρωμπάσκετ του 87' (τιρινινί). Το διήγημα έχει τίτλο "ο ναυαγοσώστης" κι έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία για λογής-λογής ταξικά ναυάγια.

Καλή ανάγνωση...

Η Μαντζάρου είναι ένας ήσυχος πεζόδρομος που ενώνει τις οδούς Σόλωνος και Σκουφά. Στη γωνία Σόλωνος και Μαντζάρου στεγάζονται τα ΕΛΤΑ. Κάθε Δευτέρα κατά τις 11, ο Γιώργος παρκάρει την πάπια του στην αρχή του πεζόδρομου και παίρνει νούμερο από το ταχυδρομείο. Εξωτερικός υπάλληλος καθώς είναι σε έναν εκδοτικό οίκο, πρέπει να στείλει φακέλους και δέματα προς διάφορες κατευθύνσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Μαθημένος από τις ουρές και από τις ελλείψεις προσωπικού στα ταχυδρομεία, τις περισσότερες φορές κουβαλάει μαζί του κάποιο βιβλίο ή μια εφημερίδα για να γεμίζει το χρόνο της αναμονής.

Εκείνη η Δευτέρα ήταν η τελευταία του Σεπτέμβρη. Μπήκε στο ταχυδρομείο και πήρε το 052 νούμερο. Ο ηλεκτρονικός δείκτης έδειχνε 042. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και δεν επέτρεπε στρίμωγμα στις μπλε καρέκλες, όπως όταν χειμωνιάζει, που ο ένας κάθεται πάνω στον άλλον.

Ο Γιώργος βγήκε έξω, αγόρασε ένα σουσαμένιο κουλούρι από το φούρνο στη γωνία και έβγαλε από την τσάντα του ένα περιοδικό που του ‘χε δώσει ένας συνάδελφος στον εκδοτικό. Ένα περιοδικό της Αντιεξουσίας με σκληρές προλεταριακές θέσεις. Για να βολευτεί καλύτερα πήγε και κάθισε στη σέλα του παπιού του. Έτσι μπορούσε να κοιτά το φωτεινό δείκτη, να φάει το κουλούρι, χωρίς να γεμίσει παντού σουσαμάκια και να διαβάσει τις θέσεις των αναρχοαυτόνομων χωρίς ενοχλητικά βλέμματα. Λίγο παραπάνω από το ταχυδρομείο επί της Μαντζάρου, υπάρχει ένα σφηνωμένο υπόγειο βιβλιοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης του τοποθετεί ακριβώς απέξω ένα μεταλλικό σταντ με βιβλία σε προσφορά. Την ησυχία του πεζόδρομου έσπασε ένα συνεχόμενο τακ τακ τακ…

Ο Γιώργος που του ‘χαν ήδη πέσει βαριές οι πηχτές σε προβληματισμό αναλύσεις του περιοδικού, σήκωσε το κεφάλι να δει από πού προέρχεται το τακ τακ τακ…

Διαπίστωσε ότι ακριβώς πάνω από το σταντ έχανε ή είχε σπάσει μια υδρορροή και οι σταγόνες έσκαγαν πάνω στα βιβλία. Σηκώθηκε από τη σέλα για να δει το μέγεθος της καταστροφής και τι βλέπει;

Ότι οι στάλες έπεφταν πάνω στο βιβλίο Η Σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας και, συγκεκριμένα έπνιγαν τον Ι.Β. Στάλιν, που η φωτογραφία του κοσμούσε το εξώφυλλο. Αυτό δεν μπόρεσε να το αντέξει. Λίγο οι ιστορίες του παππού του για το μεγάλο Στάλιν, λίγο η τρέλα του επαγγέλματος που δεν μπορούσε να βλέπει ταλαιπωρημένα βιβλία, λίγο ότι του την έδινε το τακατούκα, σηκώθηκε και μεταμορφώθηκε σε ναυαγοσώστης του Ι.Β. Στάλιν. Μετακίνησε το σταντ. Ενστικτωδώς, πήρε στα χέρια του το βιβλίο και κατέβηκε τις σκάλες του υπόγειου βιβλιοπωλείου. Ζήτησε να μάθει την τιμή και επιδεικτικά έδειξε πόσο λούτσα είχε γίνει ο Ιωσήφ, με σκοπό να ρίξει όσο μπορούσε την αρχική τιμή.

Από 5 θα το πάρεις 3 ευρώ, του ‘πε ο βιβλιοπώλης. Ο Γιώργος αστειεύτηκε για τον παρ’ ολίγον πνιγμό, πλήρωσε το βιβλίο και ξαναβγήκε στον πεζόδρομο που έλουζε ο υπέροχος αττικός ήλιος. Είχε παρατηρήσει ότι ο βιβλιοπώλης τον κοίταζε περίεργα. «Τι φρούτο είναι αυτό εν έτει 2013 που ενδιαφέρεται να διαβάσει Στάλιν;» ίσως να σκεφτόταν. «Ε ρε, και με ‘βλεπε ο παππούς μου τι χαρά που θα ‘κανε», σκέφτηκε ο Γιώργος. Κάθισε στη σέλα της πάπιας του πάλι και περιεργάστηκε το νέο του απόκτημα. Το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1976 από τις Ιστορικές Εκδόσεις. Ήταν η εισήγηση του Ι.Β. Στάλιν στην 15^η Πανενωσιακή Συνδιάσκεψη του Κ.Κ. (μπ) της ΕΣΣΔ στις 1/11/1926.

«Κανονικά, Ιωσήφ, μου χρωστάς μετάλλιο που σε ‘σωσα από βέβαιο πνιγμό. Θα ‘πρεπε να εισηγηθείς μια τρίμηνη άδεια, τουλάχιστον, σε μια πολυτελή ντάτσα σε κάποια εύφορη γωνιά της ΕΣΣΔ για πάρτη μου», σκέφτηκε. Όπως ξεφύλλιζε το βιβλίο, ο Γιώργος παρατήρησε ότι τον κοιτούσε μια κοπέλα που καθόταν ακριβώς μπροστά από το ταχυδρομείο. Με το που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους, η κοπέλα κάπως σάστισε και κατεύθυνε το βλέμμα της προς την αντίθετη πλευρά. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο να την παρατηρήσει καλύτερα. Ήταν μετρίου αναστήματος, με καστανά μπουκλωτά μαλλιά και σχιστά μάτια, είχε άκρως θεληματικό πιγούνι και φορούσε πολλά σκουλαρίκια.

Πλησίαζε η σειρά του, σε λίγο το νούμερό του θα εμφανιζόταν. Έβγαλε από το κουτί της πάπιας ένα δέμα και τρεις φακέλους και μπήκε στο ταχυδρομείο. Το βιβλίο που μόλις είχε αγοράσει το ‘χε στο χέρι του με σκοπό το φυλλομέτρημα, καθιστός στις θέσεις που είχαν αδειάσει και που περίμεναν να αναπαύσουν νέους κώλους.

Έπιασε θέση δίπλα στην κολώνα. Όλως τυχαίας, στην άδεια θέση δίπλα του, πήγε και κάθισε η κοπέλα με τα σκουλαρίκια. Προσπαθούσε να βάλει ένα cd του Πετρολούκα μέσα σε ένα φάκελο, ενώ είχε γράψει στο πόδι τις διευθύνσεις. Ξανακοιτάχτηκαν. Είναι όμορφη, σκέφτηκε ο Γιώργος. «Τι γοργόνα είναι αυτή», αναλογίστηκε και θυμήθηκε την περιγραφή μιας γυναίκας ψαριού σε ένα διήγημα του Λαμπεντούζα.

-Ωραίο βιβλίο διαβάζεις, του ‘πε η κοπέλα.

-Το ‘χεις διαβάσει; Ρώτησε αυτός.

-Ναι, και το ‘χεις σε σπάνια μορφή. Αυτές οι εκδόσεις έχουν μεγάλη ιστορική σημασία.

Το cd δεν έμπαινε με τίποτα στο φάκελο, αντιστεκόταν στην υπερπροσπάθεια της κοπέλας.

-Παρεμπιπτόντως, και συ ωραίο cd στέλνεις. Τι κλαρίνο παίζει ο άνθρωπος; Είπε δειλά ο Γιώργος. Αυτή γέλασε και του εξήγησε ότι είναι Κρητικιά και τα ακούσματά της δεν είναι τέτοια.

-Για έναν σύντροφο το στέλνω που μου το ζήτησε, του ‘πε τονίζοντας με νόημα τη λέξη σύντροφος. Ο Γιώργος έμεινε χαμένος να την κοιτάζει. «Τι κορμοστασιά, τι βλέμμα, τι λαιμός», σκέφτηκε λες και ήταν κάνας βρικόλακας. Ο φωτεινός δείκτης έδειχνε το 052. Ο Γιώργος, καθώς σηκώθηκε να εξυπηρετηθεί, μπουρδούκλωσε τη συσκευασία, το κουλούρι, το βιβλίο, το δέμα και τους φακέλους, με αποτέλεσμα να του πέσει το βιβλίο. Η κοπέλα το σήκωσε.

-Τι τραβάει ο ταβάρις; Του είπε και χαμογέλασε.

-Άσε, της λέει, πριν λίγα λεπτά να δεις τι τράβαγε ο έρμος. Κάποιοι αποπειράθηκαν να τον πνίξουν.

-Έννοια σου, του λέει αυτή σοβαρή, και τον ταβάρις δε θα καταφέρουν ποτέ να τον εξαφανίσουν.

«Αααα αυτή είναι φανατική», σκέφτηκε ο Γιώργος.

Μέχρι να κολλήσει τα γραμματόσημα και να τακτοποιηθεί με τα κατάλληλα αυτοκόλλητα το δέμα επί της ζυγαριάς, εμφανίστηκε και το 054 στο φωτεινό δείκτη. Η κοπέλα, που κρατούσε το βιβλίο του ταβάρις στο ένα της χέρι, παρέδωσε στον υπάλληλο το φάκελο με το cd και τον περίμενε να τελειώσει παραδίπλα. Άλλο που δεν ήθελε ο Γιώργος. Πήρε τις αποδείξεις και τα ρέστα και πήγε κοντά της.

-Σε ενδιαφέρει η Ιστορία; Τον ρώτησε και του ‘δωσε το βιβλίο του.

Όχι σκέφτηκε, ναι της είπε.

-Είσαι κάπου οργανωμένος; Τον ρώτησε κάπως διστακτικά και ο Γιώργος παρατήρησε ότι προφέρει έντονα το ρο.

-Όχι, μα με ενδιαφέρει να μάθω για τον ιστορικό ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης από τα ίδια τα λεγόμενά του, της είπε, προσπαθώντας να είναι όσο πιο διπλωματικός γινόταν.

-Σωστό, γιατί η διαστρέβλωση και η λάσπη για το ρόλο του Στάλιν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση πάει σύννεφο. Εγώ ανήκω σε μια πολιτική κίνηση, διέκοψε σαν να σκεφτόταν κάτι και συνέχισε. Mail έχεις;

Ο Γιώργος είχε mail. Της το ‘γραψε σε μια κόκκινη ατζέντα που του ‘δωσε. Την έλεγαν Παναγιώτα και του υποσχέθηκε ότι θα του στέλνει ενημερώσεις για εκδηλώσεις και υλικό από την Κίνησή της. Χαιρετήθηκαν εγκάρδια και αυτή ανέβηκε τη Σόλωνος προς την Ομήρου. Ο Γιώργος σκέφτηκε πως μέσα από την επικοινωνία αυτού του τύπου θα κατάφερνε να βγει ένα ραντεβουδάκι μαζί της. Θα παρίστανε πως τον ενδιέφερε η πολιτική του Στάλιν, θα ρωτούσε κάνα δυο σαχλαμάρες περί Τρότσκι, θα την άκουγε δήθεν με ενδιαφέρον να μιλά για τον Πατερούλη και να αραδιάζει την πολιτική του γκρουπούσκουλου που υπηρετεί. «Μα τι πονηρός που είμαι», σκέφτηκε ανοίγοντας το βαλιτσάκι της πάπιας και πετώντας μέσα το βιβλίο. Η διάθεσή του ήταν ανεβασμένη. Το βαλιτσάκι κάπου μάγκωσε και δεν έκλεινε. Ανοίγει το βαλιτσάκι για να δει πού βρίσκει, γιατί τελευταία όλο του ‘κανε νερά και μια παλάμη σαν μεταλλική τον χαστούκισε με δύναμη. Ο Στάλιν είχε βγει απ’ το βιβλίο, και ενώ η μορφή του παρέμενε χάρτινη, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν ζωντανέψει. Ο Γεωργιανός έπιασε τον Γιώργο από το λαιμό και τον τράβηξε προς τα μέσα.

-Άκου κωλόπαιδο, μη διανοηθείς να κοροϊδέψεις τη συντρόφισσα, γιατί θα σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις, ειλικρινά. Ξέρω τι σκέφτεσαι και θα σε συντρίψω. Η συντρόφισσα προσπαθεί να οργανώσει την εργατική τάξη, βρε κοπρόσκυλο, και συ τη σκέφτεσαι σαν μηχανή του σεξ;

Ο Γιώργος τόλμησε να πει ένα βροντερό ΟΧΙ καθώς η μάπα του ήταν χωμένη μες στο βαλιτσάκι. Η βαριά παλάμη του Στάλιν τον είχε κυριολεκτικά ακινητοποιήσει.

-Κουφάλα, έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα και περιφρουρώ την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που δουλεύει για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κάτι κωθώνια μικροαστικά στοιχεία τα συνθλίβω… κατάλαβες;

-Ναι, είπε ο Γιώργος.

-Καλώς. Κόβεις λάσπη από την Παναγιώτα και με πουλάς σε ένα παλαιοπωλείο που θα σου πω στο Μοναστηράκι. Έχω μάθει ότι εκεί υπάρχουν πολλά βιβλία του πράκτορα του Ιμπεριαλισμού, ο οποίος είναι; ρώτησε σφίγγοντας κι άλλο το λαιμό του Γιώργου.

-Ο Τρρρρρρρρότσκι…, είπε με δυσκολία ο Γιώργος.

-Έτσι μπράβο, κάτι θυμάσαι από αυτά που σου ‘λεγε ο παππούς σου, του ‘πε και γέλασε.

Όταν ένιωσε ελεύθερο το λαιμό του, ο Γιώργος έβγαλε το κεφάλι από το βαλιτσάκι του και κατάλαβε ότι κάτι γυμνασιόπαιδα είχαν κοντοσταθεί και τον τραβούσαν φωτογραφίες από τα κινητά τους τηλέφωνα ξεκαρδισμένα. Είχε ντραπεί. Ο Στάλιν είχε ξαναμπεί στην αρχική του θέση και κοιτούσε αυστηρά το Μέλλον σα να μην είχε συμβεί τίποτε.

Ο Γιώργος κλείδωσε το βαλιτσάκι και αμίλητος έβαλε μπρος το παπί. Το πρώτο φανάρι που τον έπιασε ήταν στη γωνία Σόλωνος και Ασκληπιού. Είχε κολλήσει και επαναλάμβανε μέσα του Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ…

Τη συντρόφισσα δε θα την ξαναπειράξεις. Τη συντρόφισσα..