Hasta la Βικτώρια Siempre

Τούτες τις μέρες, που ο άνεμος μας κυνηγά -και τρέμεις κάθε που βλέπεις σύννεφα να μαζεύονται στον ουρανό, μη τυχόν ξεσπάσουν την οργή του πάνω στους πρόσφυγες και τις σκηνές τους- κάθε χρήστης του διαδικτύου πετυχαίνει στην καθημερινή του βόλτα μικρές προσωπικές ιστορίες επιβίωσης, τραγικές και συγκινητικές, ηρωικές και πένθιμες, που δεν είναι συνηθισμένες για να τις πεις καθημερινές, αλλά γίνονται σταδιακά κομμάτι και της δικής μας καθημερινότητας, στα χρόνια του ιμπεριαλισμού.

Κι είναι πολλοί σφοι που γίνονται ένα είδος αυτοσχέδιων ρεπόρτερ, θέλοντας να σπάσουν την απομόνωση των προσφύγων, το φράχτη της αδιαφορίας (αφού πέρασαν τους υπόλοιπους), να δουν από κοντά την κατάσταση, να δώσουν κουράγιο -που είναι κι αυτό είδος πρώτης ανάγκης-, να προσπαθήσουν να καταλάβουν, κι ας είναι αδύνατο να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση κάποιου που ξεριζώθηκε από την πατρίδα του, είδε τους δικούς του να θαλασσοδέρνονται, να ξεκληρίζονται και να μην έχουν στον ήλιο μοίρα. Ούτε σπίτι, ούτε τροφή, παρά μόνο μια βουλιαγμένη ελπίδα που παλεύει να μείνει ζωντανή και τη δική μας αλληλεγγύη να ζεσταίνει την ψυχή τους.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι... Άνθρωποι που σπεύδουν επί τόπου, επιδιώκουν την ανθρώπινη, προσωπική επαφή, κάποιοι ίσως και την προσωπική τους ανάδειξη, μια φωτογραφία για να μαζέψουν "λάικ" στο προφίλ τους, πειστήριο της μεγαλοψυχίας και της ευαισθησίας τους, αλλά δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο και θα μας απασχολήσουν εδώ. Είναι λεπτή η γραμμή εξάλλου και μπορεί να την περάσεις χωρίς να το θες, χωρίς καν να το καταλάβεις. Οι πρόσφυγες όμως δεν είναι πάπιες στο πάρκο, που τις ταΐζουμε, ούτε αξιοθέατο για να φωτογραφίζουμε και να εκθέτουμε τη δυστυχία τους. Και βασικά η κατάστασή τους δεν προσφέρεται για εύκολες, τηλεοπτικού τύπου συγκινήσεις, με την ελεγχόμενη λύτρωση στο φινάλε. Δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση και happy end, σε μια τραγωδία χωρίς τέλος, όσο δε χτυπάμε τη ρίζα του κακού.

Η γενική εικόνα που έχω σχηματίσει προσωπικά από τη Βικτώρια είναι κάπως διαφορετική, με πιο άγριες καταστάσεις. Μπορεί αυτό να έχει να κάνει με το συνωστισμό σε μια κατοικημένη περιοχή ή το ότι στην πλατεία στοιβάζονται Αφγανοί πρόσφυγες, που επισήμως δε θεωρούνται πρόσφυγες και δεν έχουν καν τα όποια δικαιώματα και τη μεταχείριση που απορρέει από την προσφυγική ιδιότητα. Ή ακόμα και με τη διαφορετική κουλτούρα των Σύριων, που είναι σχεδόν Ευρωπαίοι, κάτι όμως που ακούγεται εντελώς γελοίο, αν συνδεθεί με τις ευρωπαϊκές, ανθρωπιστικές αξίες που θριαμβεύουν σε αυτόν τον πόλεμο.

Αν κάποιος αλληλέγγυος μεταφέρει τρόφιμα με το αμάξι του και βγάλει αλάρμ, διπλοπαρκάροντας στην πλατεία, δεν προλαβαίνει καν να κάνει δύο βήματα ή να ανοίξει το πορτ-μπαγκάζ και αμέσως τον περικυκλώνουν απελπισμένες ψυχές, που "επιτίθενται" σαν αγέλη, αλλά κατά μόνας, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, γιατί αλλιώς δε θα προλάβουν τίποτα και  θα μείνουν πεινασμένοι. Εμπιστεύονται κυρίως τα συσκευασμένα τρόφιμα, αλλά τελικά τα παίρνουν όλα, γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν. Δρουν με το ένστικτο της επιβίωσης, σε συνθήκες αποκτήνωσης, για να μπορούμε μετά εμείς οι πολιτισμένοι να επιβεβαιώσουμε το έτοιμο συμπέρασμά μας: ότι είναι δηλ κτήνη απολίτιστα.

Αλλά τα πραγματικά κτήνη παραφυλάνε τις γωνίες. Είναι οι απαθείς εξωτερικοί παρατηρητές, που έχουν πάθει ανοσία στα ερεθίσματα, κι οι χρυσαυγίτες με πολιτικά (ως συνοδεία των ένστολων) που το παίζουν αγανακτισμένοι κάτοικοι της περιοχής, και την πέφτουν σε όσους φέρνουν κάτι από το υστέρημά τους, τους λένε ότι διαιωνίζουν αυτήν την κατάσταση. Ενώ το σωστό θα ήταν πχ να τους αφήναμε χωρίς τροφή, γιατί έτσι θα πέθαιναν μια ώρα αρχύτερα, κι ούτε καν νερό, για να μην πάνε στις τουαλέτες των μαγαζιών της πλατείας και τις βρωμίζουν.
Ούτε γη, ούτε νερό στους πρόσφυγες. Αυτά τα δίνουμε στους ιμπεριαλιστές, σε ντόπιους και ξένους κυρίαρχους.

Παρά τον καλπάζοντα φασισμό, υπάρχει ακόμα ανθρωπιά σε αυτό το λαό, που εκφράζεται με κάθε ευκαιρία. Υπάρχει ένα κύμα αυθόρμητης αλληλεγγύης, ευρεία απήχηση σε κάθε αντίστοιχο κάλεσμα -είτε είναι σχολεία, είτε σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, σωματεία, λαϊκές επιτροπές, οτιδήποτε. Θα βρεθούν πάντα δυο-τρεις ηλίθιοι ή σκατόψυχοι να πουν μια αποστομωτική εξυπνάδα, του στιλ: γιατί δεν πάνε στις άλλες αραβικές χώρες (πχ στη Σαουδική Αραβία, που χρηματοδοτεί αδρά τον ISIS) και έρχονται εδώ, που θες να τους πεις: κι εσύ γιατί δεν πας στο διάολο; Αλλά δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο, δεν έχει χρυσαυγίτικη ψυχή ο λαός μας (που είναι πάντα ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο).

Και είναι αυτονόητο χρέος, συλλογικό και προσωπικό για τον καθένα ξεχωριστά, να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας, με όσα λίγα μπορεί να δώσει ο καθένας, που θα είναι πάντα λίγα, αλλά πολλά για όποιον δεν έχει τίποτα. Αυτό περνάει μόνο από το δικό μας χέρι κι από κανέναν άλλο, κανέναν επίσημο που χτίζει τη φιλανθρωπική λεζάντα του, και προφανώς κανέναν επίσημο κρατικό φορέα, που νίπτει τας χείρας του, σαν Πόντιος Πιλάτος.

Του Πάνου Ζάχαρη

Η ΔΦΑ, ως απαραίτητο συμπλήρωμα του καλπάζοντα φασισμού, πάει να χτίσει το φιλολαϊκό της προφίλ στην πλάτη των προσφύγων, με τη λογική: οι άλλοι είναι ρατσιστές, ενώ εμείς ανθρωπιστές, που συγκινούμαστε, έχουμε αισθήματα και καλές προθέσεις. Άλλο αν αυτές δε μεταφράζονται στην παραμικρή πρακτική βοήθεια, στη στοιχειώδη οργάνωση της αλληλεγγύης κι αφήνουν άδειο γήπεδο στις ΜΚΟ για να αυγατίσουν τα κέρδη τους. Άλλο αν στο κοινό ανακοινωθέν με την αντιπολίτευση, υπάρχει η φράση "παράτυποι μετανάστες" και προβλέπονται κλειστά κέντρα φύλαξης.

Του Ιάκωβου Βάη, από το Ριζοσπάστη

Το θέμα είναι τι περνάει παραέξω, προς την κοινή γνώμη. Και ότι η ΔΦΑ ευελπιστεί να παίξει τους πρόσφυγες ως διαπραγματευτικό χαρτί, για να ελαφρύνει τη στάση των εταίρων και να φέρει με την τακτική του σαλαμιού, φέτα-φέτα κι όχι όλα μαζί, τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο.