Όλα τα ξεκόλια

Τρεις υπουργοί της κυβέρνησης διοργάνωσαν χτες κοινή συνέντευξη τύπου, για να ανεβάσουν ξανά το πετυχημένο έργο της κυρίαρχης και εθνικά περήφανης κυβέρνησης, που παίρνει μόνη της νομοθετικές πρωτοβουλίες, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συμφωνία του κουαρτέτου -αν και συνήθως αυτό σημαίνει ακόμα χειρότερα μέτρα κατόπιν συμφωνίας. Και μπορεί να μη συμπεριλαμβάνεται στο γράμμα της συμφωνίας, είναι όμως σίγουρα στο πνεύμα της, να κρατάει η κυβέρνηση το ρόλο του καλού μπάτσου, που θέλει πιο ήπια προσαρμογή αλλά εκβιάζεται κι αναγκάζεται τελικά να υποκύψει παρά τη θέλησή της. Είναι η θεωρία που πουλάει ο Σύριζα για το τρίτο μνημόνιο, που το υπέγραψε αναγκαστικά και με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά παρεμπιπτόντως είναι γαμάτο και κοιτάξτε τι φοβερά συγκριτικά πλεονεκτήματα έχει σε σχέση με τα δύο προηγούμενα (που τα συμπληρώνει, χωρίς να πειράξει ούτε τρίχα τους, αλλά αυτό είναι τεχνική λεπτομέρεια).

Φαντάσου δηλ να μην είχαν το πιστόλι στον κρόταφο και να το κρατούσαν αυτοί, για να δίνουν ρυθμό (πεντοζάλη, κτλ) στους εταίρους, όπως σε κάτι Λούκι-Λουκ, που πυροβολάει τους κακούς κάτω από τα πόδια και τους αναγκάζει να χοροπηδάνε για να αποφύγουν τις σφαίρες...
Κι είναι ένα κλασικό νεοπασοκικό μοτίβο αυτό με το πιστόλι, αν θυμηθείς σφε αναγνώστη τι έλεγε ο ΓΑΠ για το δανεισμό από το ΔΝΤ και για τις αγορές, που θα τρόμαζαν μόλις το έβλεπαν να βάζει ένα τέτοιο όπλο πάνω στο τραπέζι της (πάντα σκληρής, για να πονάει καλύτερα) διαπραγμάτευσης. Μόνο που δε μας είπε ποιον θα σημάδευε τελικά το πιστόλι. Φταίνε όμως κι οι αυτόχειρες που τον ψήφισαν κι αφού έγιναν κοψοχέρηδες, κράτησαν το όπλο με το άλλο χέρι και ξαναπάτησαν τη σκανδάλη στον κρόταφό τους, με την ελπίδα (του απελπισμένου) που έρχεται. Κι είναι ζήτημα αν τους έμειναν άλλα χέρια κι αν έχουν βάλει μυαλό, τώρα που αχνοφαίνονται κάλπες στον ορίζοντα.

Και καλά εντάξει αυτοί. Οι άλλοι οι πιο υποψιασμένοι, που έχουν διαβάσει και πέντε πράγματα, αλλά έψαχναν να βρουν ομοιότητες με το απόσπασμα από τον Αριστερισμό του Λένιν, για τους εγκληματίες που σε εκβιάζουν και δίνεις τα χρήματα για να γλιτώσεις τη ζωή σου; Εκεί τι να πεις και τι να τραγουδήσεις...

Έχουν όμως ευρύ οπλοστάσιο για όλα τα πολιτικά γούστα. Κι όλα τα σφυριά βαράνε μαζί στην ίδια κατεύθυνση.
Ξεκινώντας από τη σοβαρή ακροδεξιά του Καρατζαφέρη, που ξαναστήνεται (νεκρανασταίνεται για την ακρίβεια) κυρίως με τηλεοπτικούς όρους. Και είναι ερώτημα αν ο Χατζηνίκος το κάνει επειδή έχει πάρει γενικά το κολάι να ξεπλένει ό,τι σάπιο και φασιστικό κυκλοφορεί στο πολιτικό χρηματιστήριο ή παίζει άλλο παιχνίδι, για να ψαλιδίσει πχ τη ΝΔ του Κυριάκου, στηρίζοντας έμμεσα την κυβέρνηση. Κι όταν λέμε σοβαρή ακροδεξιά, εννοούμε να συνδέεις διαλεκτικά το νόμιμο με το ηθικό, όπως έκανε ο Καρατζαφέρς με την οφ-σορ: μα αφού δεν απαγορευόταν.

Συνεχίζοντας με τη μη σοβαρή ακροδεξιά, που δεν έχω καταλάβει πώς ακριβώς διαφοροποιείται ιδεολογικά από τη σοβαρή, εκτός κι αν το ρίξουμε στην πλάκα με τις ενδοφασιστικές αντιθέσεις ή στη σχιζοφρένεια, άλλο ο χουντικός κι άλλο ο βασιλικός. Αλλά το βασι(λι)κό χαρακτηριστικό είναι πως μένει ελεύθερη, ως εκτελεστικός βραχίονας, να αλωνίζει, κι αυτό το βαφτίζουν κατ' οίκον περιορισμό κι απομόνωση, όπως τις προάλλες στο λιμάνι με τον Παππά. Εκτός από τη δικαιοσύνη, είναι τυφλά και τα όργανα της τάξης.

Και πάει λέγοντας, με την άστεγη μνημονιακή ακροδεξιά του Φαήλλου, που δεν ντρέπεται να πει ότι είναι ακροδεξιά, τη φιλελεύθερη δεξιά του Μητσοτάκη, που δεν ντρέπεται να πει ότι είναι αντιλαϊκή (αλλά μπορεί να καταψηφίσει το ασφαλιστικό, γιατί αλλιώς μόνο στα γκάλοπ θα βλέπει εκλογικές πρωτιές) και την υπεύθυνη κυβερνώσα αριστερά, που δε ντρέπεται γενικώς για τίποτα. Και πλάσαρε τόσο καιρό τη θεωρία του εφικτού, για να φτάσει τελικά στη ρεαλιστική προσαρμογή του ΤΙΝΑ: δεν υπάρχει εναλλακτική.

Γιατί η... μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό και το φορολογικό δεν είναι αριστερή ή δεξιά πολιτική, αλλά υποχρεωτική πορεία, όπως υποστηρίζει το "ακραίο κέντρο" (ξέρω πόσο αρέσει αυτή η φράση της μόδας σε ένα σφο αναγνώστη, γι' αυτό και το αναφέρω έτσι), με την αδέσμευτη κι αντικειμενική δημοσιογραφία του. Όσοι πατήστε το σύνδεσμο, αξίζει τον κόπο να ψάξετε και να διαβάσετε το σχόλιο του Σεχτάρ, που θα μπορούσε να σταθεί κι ως ξεχωριστό κείμενο.

Σημειώνω παρεμπιπτόντως με αφορμή ένα ενδιαφέρον σημείωμα για την πολιτική κενότητα του φασιστικού λόγου και τις κοινωνικές αναφορές του, πως το ίδιο σκεπτικό, αλλά αντεστραμμένο, θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και για ένα κομμάτι της αριστεράς του σαλονιού, που εξαντλεί τις ευαισθησίες και την προοδευτικότητά της στις συνέπειες κι όχι στα αίτια, σε έναν κούφιο αντιρατσιστικό λόγο χωρίς καμία ουσιαστική αιχμή για το σύστημα που γεννάει τις φυλετικές (και όχι μόνο) διακρίσεις.

Εχθρός όμως (και μάλιστα σοβαρός, αλλά ας μην μπλέξουμε κι εμείς με τους ανόητους σχηματικούς διαχωρισμούς σοβαρών κι ασόβαρων, πχ ακροδεξιών) είναι κι αυτές οι "στατιστικά τεκμηριωμένες" αναλύσεις, που χτυπάνε κατευθείαν στο ψαχνό και γανώνουν μαζικά συνειδήσεις με το υπνωτικό της συλλογικής ενοχής (όλοι φταίξαμε, όλοι μαζί τα φάγαμε, όλοι μαζί θα πληρώσουμε τώρα, σφάξε μας πασά μας να αγιάσουμε).

Η ουσία είναι πως όλα τα σφυριά του συστήματος βαράνε συντονισμένα στην ίδια κατεύθυνση: στο γκρέμισμα της κοινωνικής ασφάλισης. Και βασικά το μόνο που έλειπε απ' τη χτεσινή συνέντευξη των τριών υπουργών ήταν ένας αριστερός Άδωνης να πει ότι η κυβέρνηση νομοθετεί αποκλειστικά με δική της πρωτοβουλία και πως δε δέχεται να του παίρνει η τρόικα τη δόξα για το ασφαλιστικό και το πετσόκομμα των συντάξεων.

Α κι ο Κοντονής να μιλήσει για την κωλοτούμπα του για το ποδοσφαιρικό Grexit. Αυτά όμως θα τα δούμε μάλλον στο αυριανό σημείωμα...

Υγ: Ο τίτλος του κειμένου κολλάει με το παρακάτω τραγούδι. Που κάνε είτε (πολιτικό) φάλτσο είτε χιούμορ στο σημείο με τις απεργίες. Αλλά ακόμα κι έτσι δίνει τον τόνο για την επικείμενη 48ωρη.