Από το Πέραμα δεν έχει πέρασμα

Ανδημοσίευση από Ατέχνως

Το Πέραμα ηχητικά είναι πολύ κοντά με το πέρασμα κι ας μην υπάρχει κανένα (πέρασμα) πια. Ούτε για το τραμ, που έχει αφήσει απλώς τα ίχνη του, για να μπορεί ο κόσμος να κάνει μια σχετικά άνετη βόλτα, εκεί που ήταν κάποτε οι γραμμές του, ούτε -πολύ περισσότερο- για το λαό του, που είναι στο περιθώριο, γεωγραφικά και κοινωνικά. Κάθε μετακίνηση από το Πέραμα προς την Αθήνα είναι ένα μικρό ταξίδι, που διαρκεί κοντά στη μία ώρα με το λεωφορείο, και μπορεί να σε εξουθενώσει, αν χρειάζεται να το κάνεις σε καθημερινή βάση, δημιουργώντας στον επιβάτη μια αίσθηση ματαιότητας. Δεν είναι όμως λόγω της μεγάλης απόστασης που μοιάζει τόσο ‘εξωτικό’ και άγριο το Πέραμα στα μάτια ενός επισκέπτη.

Το Πέραμα συγγενεύει ηχητικά και με το πείραμα. Κι ίσως για αυτό να αντιμετωπίζουν παραδοσιακά οι αρχές τους κατοίκους του σαν πειραματόζωα. Και σαν πρώτης τάξης (εργατικής) φολκλόρ σκηνικό για την ανέξοδη φιλολαϊκή λεζάντα του αριστερού πρωθυπουργού προ μερικών μηνών, όταν διαφήμιζε το παράλληλο πρόγραμμα, επιχειρώντας να παρουσιάσει μια ρόδινη, παράλληλη πραγματικότητα. Κι όπως βλέπεις απέναντι τη Σαλαμίνα, πηγαίνει η ψυχή σου στην Κούλουρη από τόση αταλάντευτη αριστεροφροσύνη και σκέφτεσαι την ατάκα του Αντωνίου στους απόντες του Γραμματικού: σήμερα παιδί μου δεν ξέρεις ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός…
Αυτή τη φορά, αντί για χάντρες και καθρεφτάκια, ο Αλέξης κουβαλούσε μαζί του για τους ιθαγενείς ένα πακέτο υποσχέσεων, όπως πχ για την ανακαίνιση και την επαναλειτουργία του κολυμβητηρίου, που κουβαλά μια αμαρτωλή ιστορία.

Υπήρχε όμως κι άλλη μια σκοπιμότητα πίσω από τη συγκεκριμένη επιλογή, καθώς το Πέραμα ήταν παραδοσιακό κόκκινο προπύργιο. Μόνο που το πολιτικό στοιχείο έχει ξεθωριάσει κάπως με το πέρασμα του χρόνου κι έχει μείνει το κόκκινο όπιο του Ολυμπιακού, να τα σκεπάζει όλα, όπως ένα σύνθημα σε ένα μεγάλο τείχος προς την είσοδο της πόλης, που λέει κάτι σαν: δεν έχει νόημα να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό.
Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως το όπιο δεν είναι μόνο μια ουσία που πλασάρουν οι κρατούντες για να ναρκώνουν συνειδήσεις, αλλά και το παυσίπονο που αναζητά ο λαός, για να αντέξει τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων.

Το ξεθωριασμένο κόκκινο λοιπόν έδωσε ένα ροζ Συριζαίο δήμαρχο, που υποδέχτηκε τον Τσίπρα στη φιέστα που του ετοίμασαν. Ό,τι πιο κοντινό μπορεί να σκεφτεί κανείς με τα Αγροτικά και το γνωστό στίχο για τον πολιτικάντη που διαφημίζει την ταξική του καταγωγή:κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες, εργάτες, κτλ…
Το Πέραμα επίσης είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο δεν είχαν λουφάξει οι φασίστες μετά από την καθολική κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Εκεί είχε γίνει εξάλλου, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία, η οργανωμένη δολοφονική επίθεση-ενέδρα κατά ενός συνεργείου μελών του ΠΑΜΕ που έκαναν αφισοκόλληση.
Τα γραφεία των φασιστών είναι λίγο πιο πάνω από αυτά του Κόμματος στον κεντρικό δρόμο, και μαζεύουν δυστυχώς ακόμα και σήμερα ουρές από κόσμο, όταν διενεργούν τα συσσίτιά τους, με τα οποία εξαγοράζουν τη συνείδηση και την αξιοπρέπεια των απελπισμένων.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους συντρόφους είναι η δυσκολία να πιάσουν επαφή με τα νέα παιδιά, να πιάσουν τον παλμό τους, σπάζοντας το τείχος της αδιαφορίας και της απάθειας για την πολιτική και τα κοινά σε έναν κόσμο που δε σε λυπάται. Και για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και πολλές πρωτοβουλίες, στην ίδια κατεύθυνση με την πολύ πετυχημένη εικαστική έκθεση “άνθρωποι και σίδερα”, που διοργανώνεται σε ετήσια βάση, αλλά κι άλλες αντίστοιχες κινήσεις της τοπικής οργάνωσης.

Μια βασική αιτία της υποχώρησης, βέβαια, από όπου πηγάζουν αντικειμενικά κι οι δυσκολίες, έχει να κάνει με την παρακμή και τη συρρίκνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, που κάποτε απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, αλλά σήμερα αυτός ο αριθμός έχει μειωθεί δραματικά.
Παρόλα αυτά παραμένουν κάποιες διαχρονικές σταθερές, όπως η κεντρική είσοδος της Ζώνης, με το επιβλητικό μνημείο για τους νεκρούς μεταλλεργάτες, μπροστά από τα γραφεία του ταξικού σωματείου. Υπάρχει όμως και ένα -ας το πούμε- σωματείο “μόνο για Έλληνες”, που έστησαν οι φασίστες, λίγο έξω από τα όρια της ζώνης, προκειμένου να πλασάρουν καλύτερα τη φοβερή πρότασή τους για μεροκάματα πείνας 15 ευρώ και να προωθήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Την κατακλείδα του κειμένου μας τη δίνει μια εικόνα με σχεδόν καλτ στοιχεία, ενός σπιτιού κοντά στο λιμάνι, όπου ο ιδιοκτήτης του έχει αναρτήσει ένα πανό με το σύνθημα “μόνο ο Χριστός σώζει“. Αλλά σε μια περιοχή, όπου οι ντόπιοι φαίνεται να είναι ξεχασμένοι από το θεό και τις αρχές, κανείς δεν πρόκειται να τους σώσει πέρα από τον εαυτό τους. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ‘σακατεμένη μοίρα τους’, αν δεν καταλάβουν πως πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, γιατί ως γνωστόν, συν Αθηνά και χείρα κίνει…