Το πάθος για την ενημέρωση

Σημειώσεις για μια εύθραυστη απεργία

Όπως έχει γραφτεί κι αλλού, οι δημοσιογράφοι είναι σαν ένα μικρό, ανυπότακτο χωριό, που ενώ όλη η Γαλατία παλεύει ενάντια στην Pax Romanica και το νόμο-λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, αυτό είναι ο μόνος κλάδος που παλεύει διεκδικώντας να εξαιρεθεί. Και που θεωρεί μαγικό του ζωμό τη λεγόμενη τέταρτη εξουσία, αν και στην πραγματικότητα έχει πέσει μικρός στη χύτρα με τη διαπλοκή και το σύστημα (όχι όλοι, αλλά κάποιοι που δίνουν τον τόνο). Σαν να πιστεύεις δηλ ότι η κατάσταση εξαίρεσης (που ακούγεται και ωραία, ψαγμένη φράση), γύρω-γύρω Σάββατο και στη μέση Κυριακή, και το χωριό του Αστερίξ, αποκύημα της φαντασίας του Γκοσινί, υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο.

Να δεις που υπάρχει τελικά. Θα βρούνε και την Αλεζία, σαν τη νίλα στο ασφαλιστικό που έρχεται, με μαθηματική ακρίβεια.

-Σύνταξη; Ποια σύνταξη; Δε θυμάμαι καμία σύνταξη; Τι τη θέλετε τέλος πάντων αυτή τη σύνταξη, ε;

Αρχικά βέβαια το κλίμα παρέπεμπε στη Ζεγκόβια και σε έναν περιφανή θρίαμβο, με πολλούς φλογερούς Βερσινζετορίξ, που όχι μόνο δε θα κατέθεταν τα όπλα (πάνω) στα πόδια του Καίσαρα, αλλά έμοιαζαν σχεδόν πρόθυμοι να τα μοιράσουν στις μάζες, για να τις εξοπλίσουν και να σαλπίσουν το κάλεσμα της εξέγερσης. Γιατί, όπως είπε και μια Ανταρσυα, χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια απεργία διαρκείας.

Δηλαδή τι φάση; Ένοπλη;

Παρίσι και Μόσχα βαθιά τιμημένα

Αθήνα, ΕΣΗΕΑ που βάφτηκαν με αίμα

Να ακούς πύρινους λόγους ψημένων, ηλιοκαμένων αγωνιστών (που δεν μπορούν να κινητοποιήσουν ούτε το ψηφοδέλτιό τους αλλά ζητάνε πάντα από τους άλλους τα ρέστα) και να τσουτσουρώνεις από επαναστατικό ρίγος. Ιδίως όταν κάτι δεξιοί εγκατέλειψαν την αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, συνοδεία λίγων εξωκοινοβουλευτικών, για να καταλάβουν τα γραφεία του ΕΔΟΕΑΠ (δηλ του ταμείου των δημοσιογράφων).

Το πάθος για τη λευτεριά…

Δεν έχασαν και τίποτα βέβαια, παρατώντας τη διαδικασία, που δεν ήταν συνέλευση, αλλά είχε ενημερωτικό χαρακτήρα. Την απόφαση για απεργία την είχε πάρει το ΔΣ, άλλο αν ένα από τα μέλη του δεν έκρινε σκόπιμο να παραβρεθεί στην ενημέρωση για την απεργία, εφόσον βρισκόταν στη δουλειά του. Το πάθος για την ενημέρωση… (Που θα παίξει καθοριστικό ρόλο, όπως θα δούμε και στη συνέχεια). Εδώ ο κλάδος δεν μπορεί (;) να κάνει γενική συνέλευση και κάποιοι θέλουν (κάτι παραπάνω από) γενική απεργία διαρκείας.

Εφόσον ο σκοπός καθορίζει διαλεκτικά τα μέσα, η απεργία διαρκείας της ΕΣΗΕΑ ήταν μια διαρκής κατάσταση εξαίρεσης, για να καταλήξει ελβετικό τυρί από τις τόσες τρύπες και να γίνει ο κανόνας.

Τα κυριακάτικα φύλλα (που έχουν και το μεγαλύτερο τιράζ) κυκλοφόρησαν κανονικά, με όση ύλη είχαν κλείσει ως την Τετάρτη. Χτες κυκλοφόρησαν μερικά απεργοσπαστικά φύλλα, ενώ η (πάντα πρωτοπόρα σε απεργίες) Καθημερινή έβγαλε το φύλλο της στο διαδίκτυο. Ο όμιλος Αλαφούζου πήγε κι ένα βήμα πιο πέρα στήνοντας μια συνέλευση εργαζομένων ΣΚΑΙ, που πίεζαν για τη λύση της απεργίας (το πάθος για την ενημέρωση) κι ο (ούτως ή άλλως διαγραμμένος από την ΕΣΗΕΑ) Πορτοσάλτε έκανε ένα πανηγυρικό τιτίβισμα για τη δημοσιογραφία που γίνεται πιο δυνατή κι επικίνδυνη για την κυβέρνηση, όταν δεν απεργεί, αλλά ασκεί το λειτούργημά της. Οι αστοί τρομάξανε…

Η ΕΡΤ έδωσε επίσης το καλό παράδειγμα, όπως και πολλοί από τους φλογερούς Βερσιγκετόριγες της ενημέρωσης: πρώτοι στα λόγια, πρώτοι στην απεργοσπασία. Οι οδηγίες-εξαιρέσεις της ΕΣΗΕΑ θύμιζαν ιατρικές συνταγές: ένα τέταρτο (λειτουργίας) το πρωί, κι άλλο ένα το βράδυ. Τα κανάλια κι οι ραδιοσταθμοί έβγαζαν σύντομα δελτία, χωρίς να δεσμεύονται καν για απεργιακό περιεχόμενο, και τα διάφορα site μπορούσαν να ανεβάσουν κανονικά όλη την ειδησεογραφία της ημέρας (που θα ήταν έτοιμη από πριν) σε αυτό το τέταρτο. Αλλά επικράτησε το αγωνιστικό πάθος για ενημέρωση και λειτουργούσαν κανονικά –με προσωπικό ασφαλείας, υποτίθεται- σε 24ωρη βάση.

Την πιο καλή εξαίρεση όμως δε στην έχω πει ακόμα. Την αφήσαμε στο τέλος, γιατί κρύβει την ουσία του πράγματος. Η ΕΣΗΕΑ με τη συντεχνιακή λογική μιας κλειστής λέσχης (κλαμπ) έχει εκατοντάδες μέλη, αλλά δεν εκπροσωπεί τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων που βγάζουν τη λάντζα: τα μπλοκάκια, τους πρακτικάριους, τους εξωτερικούς συνεργάτες με το κομμάτι, τους ρεπόρτερ του διαδικτύου, όσους μένουν εκτός μισθολογίου. Όλους αυτούς δηλαδή που δεν ένιωσαν ποτέ την απεργία δική τους υπόθεση, όχι μόνο γιατί δεν ξέρουν πότε (και αν) θα πάρουν σύνταξη (και πόση) αλλά  γιατί είναι σε διαφορετικό ταμείο και δεν τους αφορά η εξαίρεση (ή μη) του ταμείου των δημοσιογράφων, που ήταν και το βασικό αίτημα της απεργίας, με βάση το κυρίαρχο πλαίσιο και το χαρακτήρα που της δόθηκε.

Παρεμπιπτόντως. Ένα κλαδικό σωματείο τύπου, που δε θα αφήνει έξω την πλειοψηφία των εργαζόμενων στο χώρο, δεν είναι απλώς επιτακτική ανάγκη, έπρεπε να έχει γίνει ήδη χτες. Για να περάσει στο Μουσείο (στο χρονοντούλαπο βασικά) της ιστορίας το σημερινό μόρφωμα, όπου συνυπάρχουν εκδότες, συνταξιούχοι, ε και λίγοι εργαζόμενοι για το ντεκόρ. Εκεί που θα καταλήξει ούτως ή άλλως δηλ, μόλις τελειώσει το καρότο του ΕΔΟΕΑΠ (του ταμείου).

Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο ότι η απεργία όδευε προς της λύση της κι η ΕΣΗΕΑ κρυφό καμάρι. Στη συνάντησή της με τους εργοδότες, η διοίκηση πρότεινε να βγάλει όποιος θέλει απεργοσπαστικό φύλλο, αρκεί να έπαιρνε θέση κατά της ψήφισης του νόμου στο πρωτοσέλιδο.

Οι λιθογράφοι (με πλειοψηφία ΠΑΜΕ) είπαν στο διασωματειακό και στην ανακοίνωσή τους το αυτονόητο: απεργία διαρκείας χωρίς απεργούς δε γίνεται. Τώρα λοιπόν, ξέρετε τι έφταιξε και δεν πέτυχε η απεργία διαρκείας (ως την ψήφιση του νόμου). Το ΠΑΜΕ και η ηττοπάθεια των κομμουνιστών, που απέργησαν και δεν παρώδησαν, όπως άλλοι, την απόφαση του σωματείου τους, παρά το συντεχνιακό της σκεπτικό. Και κερατάδες και δαρμένοι. Απόλυτος σεβασμός σε αυτούς, όπως και σε όσους δημοσιογράφους απέργησαν με συνέπεια, παρά και ενάντια στις πιέσεις, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από το συνδικαλιστικό όργανό τους.

Τελικά η παρωδία έληξε εσπευσμένα, προτού καν συμπληρωθεί η χτεσινή απ-εργάσιμη μέρα, στις 6 το απόγευμα, αντί για τις 6 το πρωί της επομένης (δηλ σήμερα). Η ΠΟΕΣΥ πλειοδότησε άλλη μια ώρα και την έληξε από τις 5, ενημερώνοντας μάλιστα τα μέλη των σωματείων μισή ώρα μετά την λήξη της απεργίας! Έβγαλε όμως ανακοίνωση ότι ο αγώνας δε σταματά εδώ, απλώς μεταβάλλεται η μορφή του (και ξανά προς τη δόξα τραβά-τραβά-τραβά). Και δεσμεύτηκε να διαγράψει όσα μέλη της δεν τήρησαν την απεργία.

Τόλμη, βούληση, πράξεις. Και τα μούτρα κρέας…

Και χάπι εντ για το χειροκρότημα. Η ΕΣΗΕΑ έχει πάρει την τρίμηνη παράταση του αγγελιόσημου, για να μη φύγει με άδεια χέρια. Η απεργία λύθηκε, η κυβέρνηση ίσως φεύγει, το ασφαλιστικό έρχεται, και στο βάθος οι κάλπες μας χαμογελάνε ειρωνικά. Κι ο δρόμος μας δεν έχει τελειωμό. Keep walking…

Ευχαριστούμε που επιλέξατε την κε του μπλοκ για την ενημέρωσή σας. Μόνο αγάπη. Και πάθος για ενημέρωση…