Το μαρτύριο της σταγόνας

Τα πάντα ρει κι εξελίσσονται σε αυτή τη ζωή. Το βασανιστήριο της σταγόνας πχ έχει αλλάξει μορφή και χρησιμοποιεί ειδήσεις και αποκαλύψεις, που σκάνε μία-μία στο μυαλό του μέσου τηλεθεατή, και το σφυροκοπάνε, για να μην τον αφήσουν να σκεφτεί. Η βασική διαφορά είναι πως οι σταγόνες μιας βρύσης που στάζει, πέφτουν σταθερά και σαδιστικά στην επιφάνεια του νεροχύτη, και δε σε αφήνουν να αποκοιμηθείς με το θόρυβό τους, μέχρι να πειστείς να φωνάξεις έναν υδραυλικό για να τη φτιάξει. Ενώ οι ειδήσεις σε νανουρίζουν γλυκά και εμποδίζουν τη συνείδηση να αφυπνιστεί, για να καταλάβει τι γίνεται.

Οι διαρροές των wikileaks επισκιάζουν τις προσφυγικές ροές και τις πολλές επιρροές στη χτεσινή έναρξη της μαραθώνιας πορείας ενάντια στην ανεργία, όπου οι πατρινοί σφοι έβλεπαν πολλές νέες και άγνωστες (σε αυτούς) φάτσες. Κάποιοι από τις απορροές του κομμουνιστικού κινήματος λένε τις επιρροές "περιφέρεια". Αλλά αυτοί είναι με το Σαμίρ Αμίν κατά βάθος και το δίπολο μητρόπολης-περιφέρειας, εκτιμώντας ότι υπάρχει νέο εθνικό ζήτημα -αφού το ταξικό πάλιωσε προφανώς.

Εν τω μεταξύ οι προσφυγικές ροές αρχίζουν σταδιακά να έχουν διπλή κατεύθυνση, καθώς η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υποφέρεται. Αλλά η μέση συνείδηση αδυνατεί να ξεφύγει (αν υποθέσουμε πως παλεύει να το καταφέρει) από τα απλοϊκά σχήματα που στοχοποιούν μόνο τους τζιχαντιστές του Αλλάχ Ακμπάρ και όχι τις πηγές ενίσχυσής τους. Βλέπει ως εχθρό τους μουσουλμάνους που πιστεύουν σε έναν παράδεισο όπου θα ρέουν μέλι και γάλα σε αφθονία (και το αίμα από την πηγάδα του Μελιγαλά), αλλά κρατάει για τον εαυτό της το πολιτισμένο δικαίωμα να πιστεύει σε έναν ευρωπαϊκό παράδεισο, όπου θα ρέουν η ευμάρεια κι η δημοκρατία. Και παραμένει επιρρεπής στον ωμό αντικομμουνισμό των κονσερβοκουτιών, κτλ.

Στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν house of cards και χαίρονται με τις μακιαβελικές, πολιτικές δολοπλοκίες και την ικανότητά τους να τις καταλαβαίνουν. Αλλά αδυνατούν να ξεχωρίσουν δυο λογιών άχυρα, να σκεφτούν τη σκοπιμότητα πίσω απ' τις αποκαλύψεις, να θέσουν το απλό νομικό ερώτημα: ποιος ωφελείται (qui bono?), ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις διαρροές. Πολλοί πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και χάφτουν αμάσητο ό,τι σανό τους σερβίρει ο Βαξεβάνης κι άλλες "μαχόμενες, αποκαλυπτικές" ιστοσελίδες, από τη μία ή την άλλη πλευρά.

Τι από όλα αυτά δε γνωρίζαμε εξάλλου στην πραγματικότητα; Ότι υπάρχουν αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνιο; Ότι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με αυτή τη στρατηγική, άσχετα από το σανό που ρίχνει στο ποίμνιό της για τους φίλους της Ελλάδας, που είναι πότε ο Γιούνκερ, πότε το ΔΝΤ και πότε ο Μοσκοβισί (δεν είναι σταθερά, οι λυκοφιλίες αλλάζουν κάθε μέρα); Ότι ο Μέσι και άλλοι αστέρες του ποδοσφαίρου φοροδιαφεύγουν; Ότι οι πολιτικοί ηγέτες της διεθνούς σκηνής κι οι άμεσοι συνεργάτες τους είναι χωμένοι στο βούρκο της διαπλοκής ως το λαιμό; Ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν οφ-σορ και φορολογικοί παράδεισοι;
Πραγματικό σοκ! Να δεις που χέζουν κι οι αρκούδες στο δάσος... Θα μου πεις, άλλο να το ξέρεις, ή να το υποψιάζεσαι έστω, άλλο να σου το λένε κατάμουτρα.

Η ΔΦΑ πάντως επιχειρεί να αξιοποιήσει τα πάντα. Να δείξει ότι παίζει στα δάχτυλα κι αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ως γνήσιοι λενινιστές που 'ναι, και να εντοπίσει τη βασική αντίθεση στη συγκυρία. Πχ ΕΕ εναντίον ΔΝΤ. Με ποιον είμαστε σύντροφοι; Με το ΔΝΤ που θέλει ελάφρυνση του χρέους ή με τη Μέρκελ που φαίνεται να υποστηρίζει ελάφρυνση του προγράμματος;

Κι ούτω πως ενσωματώνεται ομαλά και αρμονικά στο παιχνίδι του ανούσιου, ψευτοκομματικού καβγά, σαν να το έπαιζε από χρόνια. Υψώνει τους τόνους για να δείξει τις μεγάλες διαφορές της με τους προηγούμενος, ενώ στην πραγματικότητα τους ενώνουν όσα έχουν ψηφίσει μαζί, από το Μάαστριχτ ως το τρίτο μνημόνιο, ένα τσιγάρο δρόμος.

Και τίποτα δεν αποκλείει να πάνε το ασφαλιστικό για ψήφιση μες στο Πάσχα. Όχι γιατί δεν έχουν ιερό κι όσιο. Αλλά γιατί το μοναδικό ιερό κι όσιο που έχουν είναι η στήριξη της κυρίαρχης τάξης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως απέδειξαν και μες στο 15αύγουστο.