Κάψε το σενάριο

Η ζωή λέει είναι αυτό που (μας) συμβαίνει στην πραγματικότητα, όσο εμείς πλάθουμε φανταστικά σενάρια με το μυαλό μας. Που σαν φράση έχει γίνει όμως τελείως κλισέ και δε διεκδικεί δα κανένα βραβείο πρωτοτυπίας. Όπως το όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, καλή ώρα.

Ή σαν τη φετινή δεύτερη φάση της Ευρωλίγκα, που έληξε πάντως άδοξα, χωρίς γκρανικινιολικό, χιτσκοκικό, θριλερικό φινάλε για την τελευταία μέρα, παρά τα ογδόντα τόσα σενάρια που έπαιζαν πριν από δύο βδομάδες κι ήταν τόσο εθιστικά, που κάποιοι τα συνέχισαν με κεκτημένη ταχύτητα. Αν η Καλλονή νικήσει τον ΠΑΟΚ και μια πεταλούδα πετάξει κάπου στην άλλη γωνιά του πλανήτη...

Μπορείς επίσης να το ρίξεις στους χρησμούς, που δε λένε απολύτως τίποτα: θα είναι σαν ήττα, αλλά θα είναι γλυκιά σαν ήττα -κατά τις προφητείες του Παΐσιου. Ή αν δε νικήσουμε, θα ηττηθούμε. Κι αν έρθει ισοπαλία; Στο ποδόσφαιρο ναι, ίσως, αλλά στο μπάσκετ δε γίνεται.
Παρεμπιπτόντως, όσοι αναφέρουν ως στρατηγικό στόχο (κι όχι ως πιθανό, προσωρινό ενδεχόμενο) τη δυαδική εξουσία, είναι σαν να πιστεύουν ότι μπορούμε να παίζουμε συνέχεια παρατάσεις ή να εκτελούμε πέναλτι επ' αόριστον, χωρίς να βγαίνει ποτέ νικητής. Θεωρητικά γίνεται...

Ερχόμαστε λοιπόν στο στίβο της ταξικής πάλης και τη σημερινή συγκυρία. Η οποία μοιάζει ήδη πολύ διαφορετική σε σχέση με δυο μήνες πριν, που το κίνημα φαινόταν να ζεσταίνει τις μηχανές του και να μην αυτοαναιρείται ετυμολογικά, ευρισκόμενο σε πλήρη ακινησία. Η χτεσινή 24ωρη απεργία της Αδεδυ ήταν κάπως ψόφια και δε δίνει πολύ θετικούς οιωνούς εν όψει της επικείμενης, αλλά ακήρυκτης ακόμα 48ωρης.

Τι μεσολάβησε σε αυτό το μεσοδιάστημα και ανατράπηκαν εντυπωσιακά τα δεδομένα; Βασικά τίποτα, πέρα από κάποιες κινητοποιήσεις των Λακεδαιμόνιων, κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Κι αν σε κάποιους φαίνεται -κι εν μέρει είναι- αντιφατικό να υπάρχει κόπωση μετά από μια δίμηνη απραξία, ας σκεφτεί καλύτερα πως τα αδρανή μυαλά είναι τα πιο κουρασμένα, ακριβώς όπως και με τα αγύμναστα σώματα.

Η δεύτερη βασική διαφοροποίηση είναι η στάση των καναλιών, που δημιουργούσαν κλίμα για τις δικές τους σκοπιμότητες, πάντα μες στα πλαίσια της στρατηγικής της τάξης τους, που περνάει μέσα από την εφαρμογή του μνημονίου και το γκρέμισμα του ασφαλιστικού. Κι αν επιβεβαιωθεί πως το κίνημα λειτουργεί, ενισχύεται ή αποσυσπειρώνεται κυρίως με τηλεοπτικούς όρους κι ότι απευθύνεται σε συνειδήσεις παθητικών τηλεθεατών, αυτό προφανώς είναι άκρως ανησυχητικό κι αποθαρρυντικό.

Αυτό το λέω περισσότερο ως καμπανάκι κινδύνου κι όχι προδικάζοντας τις αντιδράσεις και την ανταπόκριση των εργατικών μαζών στο απεργιακό κάλεσμα. Έχει αποδειχτεί πάντως πως η επιτυχία μιας απεργίας περνάει υποχρεωτικά από την προετοιμασία (ω ναι, ακριβώς όπως και με τις ομάδες) και τη σκληρή δουλειά μυρμηγκιού (όσο κλισέ κι αν ακούγεται, τόσο αμείλικτη είναι η ισχύς του στην πράξη). Τα υπόλοιπα, που κάνουν τη διαφορά και φτιάχνουν κλίμα ή παρακινούνται απ' αυτό, αφορούν το χύμα κόσμο, που όσο εύκολα έρχεται, αλλά τόσο εύκολα απομακρύνεται και μας χάνει. Κι είναι ζήτημα πώς θα μονιμοποιηθούν οι δεσμοί μαζί του και δε θα είναι επαφές αραιά και που, σε στιλ να μην ξεχνιόμαστε.

Ας δούμε συνοπτικά μερικά πιθανά ενδεχόμενα-σενάρια, για να τα εξετάσουμε αναλυτικά τις επόμενες μέρες.
Πρώτο σενάριο: το κίνημα είναι ψόφιο, το κλίμα δεν αντιστρέφεται, η κυβέρνηση κλείνει την αξιολόγηση, περνάει πανηγυρικά το ασφαλιστικό με διακομματική συναίνεση -ή και όχι. Οι συγκεντρώσεις Μουσείου και ΓΣΕΕ είναι απογοητευτικές, ενώ το εξωκοινοβούλιο ετοιμάζει μεγάλες, επετειακές εκδηλώσεις για το ετήσιο μνημόσυνο από το δημοψήφισμα, την ελπίδα που θάψαμε και το όχι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι. Περαστικά μας και να περιμένουμε σύντομα την επόμενη λυπητερή. Αυτά είναι τα τελευταία μέτρα μέχρι τα επόμενα, που θα έλεγε και ο Γκάλης, που είδε το φόβο στα μάτια μας.
Και πώς τον λεν τον Ιταλό...

Δεύτερο και πιθανότερο (κατά τη γνώμη μου) ως προς τις βασικές πλευρές του σενάριο: το κλίμα αντιστρέφεται μερικώς, χάρη και στις δικές μας προσπάθειες, γίνεται μια μεγάλη κινητοποίηση την πρώτη μέρα της 48ωρης, η κυβέρνηση νιώθει να πιέζεται και τα αφήνει όλα για την πασχαλινή ραστώνη. Πήραμε τα πάνω μας, αφήνουμε (μία ακόμα) παρακαταθήκη για το μέλλον στο κινηματικό ταμείο παρακαταθηκών, αλλά ο κυβερνητικός σχεδιασμός περνάει σχεδόν στο σύνολό του, χωρίς μεγάλο κόστος κι απώλειες.

Τρίτο και μακρύτερο σενάριο: τους έχουμε, τους ρίχνουμε, προεπαναστατική κατάσταση. Σείεται η Αθήνα από τις παλλαϊκές απεργιακές συγκεντρώσεις, ο κυβερνητικός λόχος φυλλορροεί σαν δέντρο το χειμώνα, η αντιπολίτευση φοβάται να εκτεθεί, ανατρέπουμε το μνημόνιο. Και μετά αλλάζουμε και πλευρό, πρώτη φορά αριστερά.

Όσο αντικειμενικά (κι όχι παραγγελιά, κατά βούληση) κι αν εμφανίζεται πάντως η επαναστατική κατάσταση, το σημαντικό σε κάθε περίπτωση -όπως έμαθε κι ο Ολυμπιακός, από πρώτο χέρι στην Ευρωλίγκα- είναι να εξαρτάσαι απότις δικές σου δυνάμεις και να μην κρέμεσαι από αποτελέσματα τρίτων. Το ζήτημα δεν είναι απλά να πάψουμε να είμαστε κομπάρσοι και να γίνουμε πρωταγωνιστές του έργου, ούτε να κάψουμε το σενάριο και να πορευτούμε αυτοσχεδιάζοντας, σαν κάτι κρύους, ατάλαντους (ντεμέκ) αυτοσχεδιασμούς στην τηλεόραση, με αμφίβολα αποτελέσματα. Το ζητούμενο είναι να αρχίσουμε να γράφουμε εμείς την πλοκή του έργου, με βάση τους δικούς μας σχεδιασμούς.