Τέσσερις επέτειοι και μια κηδεία

9η Μάη
Εάν το πολιτικά ορθό το όριζαν οι αρχές του τόπου και η εκάστοτε κυβέρνηση, θα ήταν να αναφέρεις την 9η Μάη ως μέρα νίκης κατά του φασισμού, γενικά. Ποιος-ποιον, πού και πότε, δεν έχει και τόση σημασία. Μη λες ονόματα, που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν ως Ανδρέας, για τον Κοσκωτά. Ζούκοφ, Στάλιν, Κόκκινος Στρατός, Σοβιετική Ένωση, αυτά είναι καλύτερα να παρασιωπούνται, γιατί προκαλούν δυσάρεστους συνειρμούς. Ας το λέμε νίκη κατά του ολοκληρωτισμού, όπως την είχε πει ο Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα για τα 70χρονα της αντιφασιστικής (ή μάλλον... αντι-ολοκληρωτικής) νίκης. Ή όπως λέει και ένας στίχος των Υπεραστικών: για την κόκκινη σημαία πα' στο Ράιχσταγκ δε μιλούν. Αυτός βέβαια μιλάει για φασίστες (τη σαπίλα του ντουνιά), ενώ εδώ πρόκειται για σοσιαλιστές. Για βάλτα λίγο μαζί αυτά τα δύο να δω κάτι...

9η Μάη ΙΙ
Λίγο πριν η ΔΦΑ γονατίσει ξανά το φασισμό (των αγορών) κι ενώ πανηγυρίζει προκαταβολικά την επικείμενη συμφωνία για το χρέος (που μένει, που φεύγει) και το ότι δε θα χρειαστούν επιπρόσθετα μέτρα (παρά μόνο αυτά που θα μας πάρουν), γιόρτασε μαζί με τη νίκη κατά του φασισμού τη "μέρα της Ενωμένης Ευρώπης". Αν κι αυτά τα δύο (ΕΕ και φασισμός) πάνε συνήθως μαζί, όχι μόνο σήμερα με τη βράβευση βετεράνων ναζί, την απαγόρευση κομμουνιστικών κομμάτων, την Ουκρανία, κτλ, αλλά και ιστορικά.

Η πρώτη απόπειρα ενοποίησης της γηραιάς ηπείρου και των μονοπωλίων της, για να ανακτήσουν τα χαμένα πρωτεία από τις ΗΠΑ, δεν ήταν άλλη από την εξάπλωση της ναζιστικής Γερμανίας, κατά το Β' Π.Π. Όπου η βασική ομοιότητα με τη σημερινή εποχή δεν είναι η Γερμανία κι η φυλή των Άρειων (εδώ κολλάει συνήθως και μια φράση τους Τσώρτσιλ για τη Γερμανία που πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε τόσο, για να μοιάζει κάπως ψαγμένος ο συλλογισμός). Αλλά η εξαθλίωση της εργατικής τάξης κι η εξώθηση της αξίας της εργατικής δύναμης στα κατώτατα όρια, για να γίνει ο κινητήριος μοχλός της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα αγνά, δημοκρατικά ιδεώδη της ΕΕ εμπνέονται από τη θαυμαστή παραγωγικότητα των στρατοπέδων εργασίας, το φτηνό εργατικό δυναμικό που εξασφάλιζαν και την πολιτική σταθερότητα του ναζιστικού καθεστώτος. Κι αυτό μαζί με πολλά άλλα πειστήρια δείχνει την ειλικρίνεια των "αντίφα" αστικών διακηρύξεων και τη σκοπιμότητα της λειψής ιστορικής τους μνήμης. Το αυτό ισχύει και για την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία.

10 Μάη
Αντιγράφω από το Ατέχνως και την αναφορα του Ριζοσπάστη της εποχής (2006) για το θάνατο του Αλεξάντερ Ζινόβιεφ, πριν από δέκα χρόνια.

Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, κοινωνιολόγους, μαθηματικούς και φιλοσόφους. Ο “δρόμος” της ζωής του κινήθηκε από την απόρριψη του σοβιετικού συστήματος και τη διαγραφή του από το ΚΚΣΕ το 1976 και τη φυγή του από την ΕΣΣΔ το 1978, έως την πλήρη αναστροφή των απόψεων του, μετά από μια εικοσαετία, κάτι που στην καπιταλιστική Ρωσία τον κατέταξε μεταξύ των φανατικότερων οπαδών του σοβιετικού συστήματος, στο χώρο της ρωσικής διανόησης. Είναι ίσως ο μόνος από τους επιφανείς σοβιετικούς “αντιφρονούντες” της περιόδου του “ψυχρού πολέμου” που μετάνιωσε πλήρως για την αντισοβιετική στάση του και μάλιστα ζήτησε επίσημα συγνώμη για αυτήν από το ρωσικό λαό. Απαντούσε με επιθετικότητα στην αντισοβιετική προπαγάνδα για τις “διώξεις” και τα “γκουλάγκ”, δηλώνοντας πως κι ο ίδιος το 1939 σωστά είχε συλληφθεί, αφού οργάνωνε ομάδα με στόχο τη δολοφονία του Στάλιν. “Τι έπρεπε να κάνουν, να μας δώσουν παράσημο;”, είχε απαντήσει σε μια σχετική ερώτηση το 2005. Μετά από το 1990 υπεράσπιζε με πάθος τις κατακτήσεις της ΕΣΣΔ, όσο και τις ανθρωπιστικές αξίες που χαρακτήριζαν το σοβιετικό σύστημα. Ο Ζινόβιεφ είχε μιλήσει με σκληρά λόγια για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, χαρακτηρίζοντάς την “πρωτοφανές έγκλημα”. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του είχε δηλώσει ότι “το βασικό ‘παγκόσμιο κακό’ είναι η ατομική ιδιοκτησία, και αν η ανθρωπότητα δεν την ξεπεράσει, θα καταστραφεί”.​

Στο ρεπορτάζ του Ρίζου αναφέρονται και τα συλλυπητήρια του ΚΚΡΟ (όχι όμως και του ΚΕΚΡ).

Προβληματίστηκα αρκετά για την επιλογή της 4ης επετείου, όπου υπάρχουν πολλές υποψηφιότητες.

Πχ τα 80χρονα του Μάη του 36' στη Θεσσαλονίκη, όπου αν εξαιρέσεις τους Λακεδαιμόνιους, οι μισοί πιστεύουν ότι φταίνε οι σταλινικοί που δεν έκαναν γενική, πολιτική απεργία, εξέγερση και μια παγκόσμια επανάσταση και οι άλλοι μισοί λένε ότι ο Μεταξάς, που τρεις μήνες μετά ανακηρύχθηκε δικτάτορας, καθιέρωσε το οκτάωρο κι είπε το όχι στους Ιταλούς. Αλλά το ΚΚΕ (και το μίσος τους γι' αυτό) είναι ενωτικό και τους συσπειρώνει όλους.

-Το τραγούδι του Λάκη 7 Μαΐου, που θα ταίριαζε ίσως στο χτεσινό κείμενο με τις παράλληλες πραγματικότητες.

Έχουμε χάσει την επαφή, σαν εξωγήινοι ρομαντικοί
που κυριέψαν μια πόλη κι έχουν ξεχάσει στην τσέπη το κλειδί



Την ίδια ακριβώς μέρα έπεφταν, νομίζω, και τα γενέθλια του Τίτο.

-Τα γενέθλια του Μαρξ και την επέτειο της Μαρφίν, που τα αναφέραμε όμως και σε προηγούμενο κείμενο.
-Τις πλατείες των αγανακτισμένων, που χρειάζονται όμως ξεχωριστή ανάλυση.
-Τα έξι χρόνια από το τεράστιο πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος (στις 15 Μάη) που φανέρωνε μια μεγάλη κι ελπιδοφόρα δυναμική.
-Τα 10 χρόνια από το θρυλικό Μαϊούνη κι όσα άφησε πίσω του (προσεχώς στις οθόνες σας).
-Τη γιορτή της μητέρας, τη λέξη "μωρομάνα" (που μόνο το ΚΚΕ μπορεί να σου μάθει στις μέρες μας) και την αστική υποκρισία που αφιερώνει ύμνους στη μανούλα, ενώ αφαιρεί κάθε κίνητρο - "προνόμιο" από τη μητρότητα, στο όνομα της ισότητας.

Τελικά όμως προτίμησα τον Πολάκη (που λογιζόταν κάποτε κι ως δήμαρχος Σφακίων με τη στήριξη της Ανταρσυα) και τα γενέθλιά του, για τους λόγους που καταγράφονται στο ρεπορτάζ του Ποντικιού

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, γιόρτασε τα 51α του γενέθλια σβήνοντας μια τούρτα μπροστά στο πορτραίτο του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ και πανηγυρίζοντας για τα αποτελέσματα του Eurogroup.

Στον προσωπικό λογαριασμό του υπουργού, στον οποίο αναρτήθηκαν οι φωτογραφίες, ο Παύλος Πολάκης, έγραψε και τα παρακάτω

«Σήμερα ημέρα που κλείνω τα 51 χρόνια έγιναν τα εξής

1)εγκαταστήσαμε το πρωι με τον Ανδρεα το Ξανθό και το Γιάννη το Μπασκοζο το νέο προεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ τον καθηγητή Θεόφιλο Ροζενμπεργκ στο κτίριο του στο Μαρούσι μιλώντας στους εργαζόμενους εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του

2)είχαμε μια πανηγυρική συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης σε πείσμα των εχθρών μας μεσα κι εξω

Και 3)οι συνεργάτες μου στο γραφείο μαζί με τον Αντρέα μου έκαναν μια έκπληξη μολις γυρίσαμε στο υπουργείο

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΤΕ.Συνεχιζουμε μέχρι την έξοδο απ τα μνημόνια και την επιτροπεία κόντρα στη διαπλοκή για τη νίκη του λαού μας»

Τρία μέτρα κάτω από τη γη. (Τα τελευταία που θα μας πάρουν).

Ερχόμαστε έτσι και στην κηδεία, μεταφορική και διαδικτυακή, του blogger Πιτσιρίκου, που σχολιάστηκε κι εδώ εκτενώς. Φήμες λένε πως κάποτε είχε χιούμορ, χωρίς νεοταξίτικη γραφή και πως ήταν σχεδόν δικός μας, μέχρι το Δεκέμβριο του 08'. Βασικά ήταν από τους πιο χαρακτηριστικούς εκφραστές του αριστεροχωριού, όταν έγραφε: το μυαλό μου λέει Σύριζα, αλλά η καρδιά Ανταρσυα (και η τσέπη τι να λέει άραγε;). Συνεπώς η αποχώρησή του από την... ενεργό δράση (που λειτούργησε εν μέρει ως επικοινωνιακός αντιπερισπασμός για το βαθύ-σύριζα τουίτερ) δείχνει ανάγλυφα την αμηχανία, τα αδιέξοδα και τη χρεοκοπία αυτού του χώρου και των αυταπατών του.