Ζήτω που σωθήκαμε

Με το μέτρο παιδιά τα θρίλερ και τις σωτηρίες. Γιατί θα ρωτήσει κανείς τι διάολο μας ανησυχεί κάθε φορά, αφού στο τέλος πάντα κερδίζουμε, σαν τους καλούς στις ταινίες.

Το μόνο που δε σώζεται με τίποτα είναι αυτή η ακατάσχετη σωτηριολογία κι οι πανηγυρισμοί της εκάστοτε κυβέρνησης, σε ρόλο επαγγελματία σωτήρα.

Ας κρατήσουν οι χοροί! Κι από κάτω ο Τσίπρας να κρατάει το ρυθμό με ζουρνάδες και με νταούλια, με σημαίες και με τα βούρλα.

Τώρα όμως με τον κόφτη, που θα γίνονται αυτόματα οι αναπροσαρμογές, μακριά από προσχήματα και ψυχοφθόρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τι θα γίνει η περίφημη διαπραγμάτευση, οι 17 (να 'ναι οι) ώρες (σας), και η ηρωική στάση της ελληνικής πλευράς; Πώς θα τα καταπίνουμε αμάσητα τα νέα (τελευταία) μέτρα, χωρίς παραμύθι, με σκέτο δράκο;

Κι η καταιγίδα φόρων σε ό,τι κινείται κι αναπνέει; Ο ΦΠΑ; Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Το μέλλον μας που δώσανε αντιπαροχή;

Μα εδώ υπάρχει ένας έρωτας MEGAλος κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά, σαν τους μισθούς και τη συρρικνωμένη ελπίδα, που έρχεται, ακόμα έρχεται.

Το χειρότερο σε όλα αυτά δεν είναι η αυθόρμητη χαρά του απλού κόσμου για το κλείσιμο ενός καναλιού που έχει ταυτιστεί με το κατεστημένο και την προπαγάνδα του, με όλα όσα μισεί βαθιά ο λαός, όπως τα κηρύγματα του Πρετεντέρη και τη χοντροκομμένη στρέβλωση της πραγματικότητας.

Αλλά οι θορυβώδεις πανηγυρισμοί κάποιων ντεμέκ υποψιασμένων, που αδυνατούν να καταλάβουν πως τα μεγάλα ασώματα κεφάλια, που έχουν αναλάβει υπεύθυνα την πλύση εγκεφάλου μας, ποτέ δε χάνονται. Και (αδυνατούν) να ξεφύγουν από μια παραλλαγή της λογικής που διαπνέει την ατομική τρομοκρατία. 

Γιατί ακόμα κι αν καταφέρεις να σκοτώσεις ένα βιομήχανο ή έναν πολιτικό ηγέτη της αντίδρασης, θα πάρει κάποιος άλλος στη θέση του και θα κάνει τα ίδια ακριβώς. Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το σύστημα που υπηρετούν. Δεν είναι το μεγάλο κανάλι, αλλά όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ και ο τρόπος που λειτουργούν, στην υπηρεσία της εξουσίας. Όσο αυτή παραμένει μακριά από τα δικά μας χέρια, τα θεμέλια του συστήματος θα είναι ακλόνητα.

Όπως τραγουδάει και μια ψυχή...

Τα πρόσωπα πια δεν αρκούν, θα αλλάξω σύστημα...

Πάνος Ζάχαρης από το Φβ

Το μόνο που μένει στο τέλος είναι ένα είδος... "αριστερής σκατοψυχιάς" απέναντι στους υπάλληλους και τους απλούς εργαζόμενους, τεχνικούς, κτλ, που μένουν στο δρόμο. Δεν είναι ότι τους ξέφυγε, ότι το ξέχασαν, το πήραν αψήφιστα, κτλ. Αλλά το παρακάμπτουν εντελώς, όταν το επισημαίνει κάποιος, και συνεχίζουν το ίδιο βιολί. Στη χειρότερη μάλιστα τους θεωρούνε συνυπεύθυνους για το αφεντικό που διάλεξαν. Και μη χειρότερα...

του Πάνου Ζάχαρη από το ΦΒ

Ήταν σαφές πως το χαζοκούτι αποβλακώνει μαζικά τον κόσμο. Αλλά δυσκολευόμουν να φανταστώ ότι θα μπορούσε να γίνει το ίδιο ακριβώς και με το θέμα των αδειών, που η κυβέρνηση το προσφέρει εδώ και καιρό στους ιθαγενείς ψηφοφόρους της, ως χάντρες και καθρεφτάκια, για να χαρούν που τα βάζει με το κατεστημένο και να την καμαρώσουν.

Ευτυχώς όμως τώρα που κλείνει το Μέγκα, θα μείνουν πίσω καθαρά κι αντικειμενικά ΜΜΕ, που θα προσφέρουν σωστή ενημέρωση. πχ για το θέμα της εκκένωσης της Ειδομένης, που πέρασε στα ψιλά, σα να μη συνέβη τίποτα στη χώρα των λωτοφάγων.

Imagine... έναν κόσμο χωρίς Mega!

Κρατώντας μερικές σκέψεις για επόμενο κείμενο κι επισπεύδοντας λίγο το κλείσιμο, μπορείτε να δείτε παρακάτω μια ιστορική στιγμή: την πρώτη -νομίζω- παρουσία εκπροσώπου της Ανταρσυα στον Ενικό του Χατζηνικολάου. Ο οποίος έπαιζε περίεργο παιχνίδι και κάπου στην αρχή που έβγαλε έναν πανεπιστημιακό να μιλήσει για την ανάπτυξη που έρχεται (μαζί με την ελπίδα είναι και τα λένε), του πετάει το εξής κορυφαίο: ναι αλλά θα σας ρωτήσει εδώ η κ. Κουτσούμπα ή ο κ. Καραθανασόπουλος "ανάπτυξη για ποιον;"...

Αλλά οι διαφορές έγιναν αντιληπτές (στον έμπειρο παρατηρητή) παρακάτω, με την Κουτσούμπα να θέτει ένα υπαρκτό και πολύ σοβαρό ζήτημα (τη δημιουργία ενός είδους παρακράτους, που μπορεί να είναι μέρος του περίφημου παράλληλου προγράμματος του Σύριζα) και να επισημαίνει πως υπάρχει "ζήτημα δημοκρατίας...". Με το οποίο έσπευσε να συμφωνήσει κι ο Χατζηνίκος.

Αλλά για αυτό περισσότερα, σε άλλο κείμενο...