Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Ο δούρειος ίππος του νεοφιλελευθερισμού

Όσα ακολουθούν έχουν γραφτεί το 2012 κι αποτελούν ξεχωριστό υποκεφάλαιο στο βιβλίο "η Κρίση και η διέξοδος". Είναι αρκετά εύκολο να μαντέψετε ποιος το έγραψε διαβάζοντάς το, προτού σας το αποκαλύψω στο τέλος της ανάρτησης, οπότε μπορείτε να το δείτε και ως ένα είδος κουίζ, παράλληλα με την ουσία, που εξετάζουμε στο τέλος. Μερικά σημεία μπορεί να έχουν ξεφύγει κατά τη μεταφορά, λόγω κακής ανάλυσης της πρόχειρης φωτογραφίας. Αλλά το νόημα παραμένει χωρίς να αλλοιώνεται

Καλή ανάγνωση.

Ιδιωτικοποιήσεις: Ο δούρειος ίππος του νεοφιλελευθερισμού


Όλα όσα κάναμε από το 1983 και μετά βασίζονταν στην αίσθηση ότι έπρεπε να εκπληρώσουμε μια αποστολή: ο Νότος έπρεπε να "ιδιωτικοποιηθεί" ή να πεθάνει. Για το λόγο αυτόν προκαλέσαμε αδιάντροπα ένα οικονομικό χάος στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική από το 1983 ως το 1988.
Ντ. Λ. Μπαντού, υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, στην επιστολή παραίτησής του από τον οργανισμό

Απαράβατος όρος κάθε προγράμματος "διάσωσης" που προωθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Αυτές από τη μια μεριά μεταφέρουν μαζικά πόρους από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, από την άλλη αποδυναμώνουν τη δυνατότητα του κράτους να λειτουργεί ως στρατηγικός ρυθμιστής της εθνικής οικονομίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλιστα, δεν πρόκειται απλώς για αλλαγή τύπου ιδιοκτησίας, αλλά για μεταβίβαση του εθνικού πλούτου σε αλλοδαπές μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, μέχρι το 1990 και την έναρξη του προγράμματος βοήθειας του ΔΝΤ, μόνο μία από τις τράπεζες του Μεξικού δεν ανήκε σε μεξικάνικα συμφέροντα, όμως το 2000 εικοσιτέσσερις από τις τριάντα είχαν ήδη περάσει σε ξένα χέρια.

Ανάλογα συνέβησαν και στην Αργεντινή, όπου το 90% των κρατικών επιχειρήσεων ιδιωτικοποιήθηκε, ενώ τη μερίδα του λέοντος πήραν πολυεθνικές εταιρείες, όπως η Giubank, η Bank Boston, οι γαλλικές Suez και Vivendi, οι ισπανικές Repsol και Telefonica. Πριν γίνουν οι πωλήσεις των επιχειρήσεων αυτών και για να καταστούν πιο ελκυστικές και για τους ξένους επενδυτές, οι Κ. Μένεμ και Ντ. Καβάγιο είχαν ήδη απολύσει σχεδόν εφτακόσιες χιλιάδες εργαζόμενους εκεί. Μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων που επιδίωκαν την εφαρμογή του Μνημονίου του ΔΝΤ, ένα μεγάλο τμήμα των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων επανακρατικοποιήθηκε, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας.

Δεν είναι όμως μόνο οικονομικά τα κριτήρια με βάση τα οποία θα πρέπει να αξιολογηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Και σε επίπεδο συνταγματικού δικαίου γίνεται δεκτό ότι, για λόγους εθνικού συμφέροντος, ορισμένες υπηρεσίες πρέπει να παραμένουν αποκλειστικά δημόσιες. Η νομολογία του Γαλλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου προσφέρει ένα παρόμοιο πλαίσιο αναφοράς. Δέχτηκε ότι ανήκει κατ' αρχήν στο νομοθέτη η απόφαση για την εθνικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση μιας δραστηριότητας, με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν σεβαστοί οι σχετικοί συνταγματικοί σκοποί και περιορισμοί.

Αποκλείεται όμως απολύτως η ιδιωτικοποίηση των "εθνικών δημόσιων υπηρεσιών" (services publics nationaux) και των "de facto μονοπωλίων" (monopoles de fait). "Εθνικές δημόσιες υπηρεσίες" ίσως, για παράδειγμα, η κοινωνική ασφάλιση, είναι εκείνες των οποίων η αναγκαιότητα ύπαρξης πηγάζει από σκοπούς ή κανόνες συνταγματικής ισχύος. Αντίθετα, όσες δημόσιες υπηρεσίες έχουν απλώς συσταθεί από το νομοθέτη χωρίς αντίστοιχη συνταγματική πρόβλεψη μπορούν ελεύθερα να εκχωρηθούν στον ιδιωτικό τομέα ή και να καταργηθούν.

Ανάλογα γίνονται, κατ' αρχήν, δεκτά και από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έτσι, έχει κριθεί ότι "οι δημόσιες επιχειρήσεις που παρέχουν αγαθά ζωτικής σημασίας, ασχέτως του νομικού των ενδύματος, τελούν πάντοτε υπό την εξάρτηση και εποπτεία του κράτους, από την οποία δε δύνανται να εξέλθουν". Συνεπώς, η συνταγματική υποχρέωση του κράτους να ασκεί -τουλάχιστον- εποπτεία στις δημόσιες υπηρεσίες που υπηρετούν συνταγματικό σκοπό δεν ελέγχεται μόνο σε περιπτώσεις αποκρατικοποιήσεων, αλλά και σε περίπτωση έλλειψης άσκησης πλήρους και αποτελεσματικού ελέγχου επί παρόμοιων ιδιωτικών δραστηριοτήτων.

Με άλλα λόγια, η ελληνική νομολογία δέχεται τη δυνατότητα ιδιωτικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων, αρκεί να εξασφαλίζεται η κρατική εποπτεία σε όσες από αυτές ασκούν δημόσια υπηρεσία, και πάλι όμως με την "αυτονόητη [sic] προϋπόθεση" ότι δεν αφορά εκείνα τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) των οποίων οι αρμοδιότητες είναι αναπόσπαστες από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας". Κατά το ΣτΕ, τα ΝΠΔΔ στα οποία έχουν ανατεθεί αρμοδιότητες δια των οποίων το Κράτος πραγματώνει το σκοπό του" πρέπει να διατηρούν το χαρακτήρα δημόσιας αρχής, άρα δεν επιτρέπεται να ιδιωτικοποιηθούν.

Είναι σαφές ότι το Ανώτατο Δικαστήριο με την παραπάνω διατύπωση, με την οποία προσπαθεί να ανιχνεύσει -πάλι κατά δική του έκφραση- "τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας", δε θεωρεί ως σκοπό του κράτους κάθε σκοπό δημόσιου συμφέροντος. Αν και το ΣτΕ δεν αναλύει περισσότερο το συλλογισμό του, προφανώς δέχεται ότι στον πυρήνα της κρατικής εξουσίας, βρίσκονται εκείνες οι λειτουργίες που συναρτώνται με σκοπούς ρητής συνταγματικής θεμελίωσης. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι εκεί ανήκουν και όλες οι κρατικές υπηρεσίες που υπηρετούν άμεσα τους συνταγματικά κατοχυρωμένους σκοπούς των κοινωνικών δικαιωμάτων των άρθρων 16, 21, 22 και 24 του Συντάγματος.

Και ως προς τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες όμως των οποίων επιτρέπεται, κατ' αρχήν, η ιδιωτικοποίηση, υφίστανται σημαντικοί λόγοι συνταγματικής πολιτικής που συνηγορούν στη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα τους. Ειδικά ως προς τους φορείς που προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες, οι ιδιώτες τις περισσότερες φορές δεν παρέχουν τις ίδιες εγγυήσεις για την εξασφάλιση της ίσης απόλαυσης των κοινωνικών δικαιωμάτων, ούτε για τη μη παρείσφρηση οικονομικών κριτηρίων κέρδους, ξένων προς το σκοπό της συνταγματικής τους κατοχύρωσης. Αυτή η διαπίστωση ισχύει ακόμα περισσότερο για την Ελλάδα, όπου παρά τη διόγκωση του κράτους σε άλλους τομείς, υφίσταται ένα έλλειμμα κρατικότητας (deficit [...]) στην κοινωνική πολιτική, λόγω της μεγάλης επιρροής των άτυπων και α-νομικών (...) σχέσεων που στρεβλώνουν τα κριτήρια και τον προσανατολισμό της κρατικής προστασίας.

Πέρα από τις παραπάνω γενικής ισχύος διαπιστώσεις, υπάρχουν πολύ σημαντικοί λόγοι εναντίωσης στο μαζικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των Μνημονίων, τόσο από συνταγματική όσο και από οικονομική και δημοσιονομική άποψη. Κατ' αρχάς, για τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ, υφίστανται οι περιορισμοί του άρθρου 106 παρ. 3 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει "την αναγκαστική συμμετοχή [...] του Κράτους [...] σε επιχειρήσεις που έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο".

Για εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν έχουν παρόμοιο στρατηγικό χαρακτήρα, αλλά είναι ιδιαίτερα κερδοφόρες, όπως ο ΟΠΑΠ, ναι μεν δεν τίθεται παρόμοιο θέμα συνταγματικότητας, υφίσταται όμως ένα άλλο σημαντικό ζήτημα δημοσίου συμφέροντος: εάν πωληθούν όλες οι επιχειρήσεις, ή σημαντικό ποσοστό τους, που εισφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό, όχι μόνο το έλλειμμα θα διευρυνθεί αντί να μειωθεί, αλλά στο μέλλον το κράτος δε θα μπορεί πλέον να υλοποιεί αποτελεσματικά τους σκοπούς του ελλείψει πόρων. (Ο ΟΠΑΠ, για παράδειγμα, χρηματοδοτούσε σημαντικό τμήμα της αθλητικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας της χώρας).

Όπως παρατηρεί σχετικά η σύμβουλος Επικρατείας Μ. Καραμανώφ, "οι δημόσιοι σκοποί αν δεν υποστηρίζονται από τους αναγκαίους υλικούς πόρους, καταντούν κενό γράμμα. [...] Είναι όμως προφανές ότι ούτε το νομικό καθεστώς της αγοράς ούτε οι αβέβαιοι μηχανισμοί κι οι συναλλακτικές πρακτικές της είναι σε θέση, υπό τις παρούσες μάλιστα συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, να εγγυηθούν μακροπρόθεσμα ότι η δημόσια περιουσία δε θα εξανεμιστεί". Για τον ίδιο λόγο, κατά την παλαιότερη νομολογία του ΣτΕ, η οποία δεν έχει ανατραπεί ακόμα, η απαλλοτρίωση αποκλειστικά για εισπρακτικούς σκοπούς, δηλαδή για την αύξηση της ρευστότητας του Δημοσίου από την εκποίηση του απαλλοτριωθέντος, είναι ευθέως αντίθετη προς το άρθρο 17 του Συντάγματος.

Τα παραπάνω ισχύουν ακόμα περισσότερο σήμερα, που η χρηματιστηριακή αξία των περισσότερων δημόσιων επιχειρήσεων έχει καταβαραθρωθεί κι η εξαγορά τους θα γίνει σε τιμές πολύ χαμηλότερες από την πραγματική αξία τους, σε πολλές περιπτώσεις χαμηλότερη ακόμα και από την αντικειμενική αξία της ακίνητης περιουσίας που κατέχουν. Είναι πρόδηλο ότι παρόμοιο "ξεπούλημα των ασημικών" δεν είναι απλώς αντισυνταγματικό. Συνιστά πραγματικό έγκλημα σε βάρος των μελλοντικών γενιών και της δυνατότητας της χώρας να ασκεί αυτόνομη εθνική οικονομική πολιτική.

-.-.-

Όπως θα έχετε καταλάβει ίσως, το παραπάνω συνταγματικό και βαρύγδουπο "κατηγορώ" κατά των ιδιωτικοποιήσεων και του νεοφιλελευθερισμού ανήκει στον υπουργό Εργασίας, τον κομμουνιστή και αποστάτη της τάξης του, τον ένα και μοναδικό... Γιώργο Κατρούγκαλο.

Εκτός από τα πολλά μπράβο, την τραγική ειρωνεία του πράγματος με την "κάθε λέξη του (αστικού) Συντάγματος" που καταπατάται, την πρωθύστερη καταγγελία του εαυτού του ("μα με ακούς τι λέω ο ξεφτίλας;" που έλεγε και μια γελοιογραφία του Ζάχαρη), αξίζει να σταθούμε στην τελευταία φράση περί εγκλήματος. Και να του πούμε ότι δεν είναι απλά ένα έγκλημα, αλλά κάτι παραπάνω. Είναι ο καπιταλισμός, ανόητε...

Αλλά αυτά ένας κομμουνιστής, σαν το Γιώργο, θα τα ξέρει και θα τα παίζει στα δάχτυλα...

Υγ: ξέχασα να βάλω και την αφιέρωση που έχει το βιβλίο.

Στη Χλόη και την Αυγή.
Μακάρι η γενιά τους να ζήσει σε μια καλύτερη Ελλάδα,
σε έναν καλύτερο κόσμο.

Αλλά επειδή το μέλλον δε θα έρθει από μόνο του, νέτο-σκέτο, αν δεν πάρουμε εμείς μέτρα γι' αυτό, ο Κατρούγκαλος φρόντισε να υλοποιήσει το όραμά του. Άμα είσαι κομμουνιστής, δεν παίζεις με αυτά..

15 σχόλια:

  1. Μην το παρεις προσωπικα αλλα ειναι τοσο ευκολο να τους ξεφτιλιζεις που ειναι βαρετο και κουραστικο.
    Δεν ασχολουμε καν.
    χαμογελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηνωμενο Βασιλειο.
    Απο τον εκει "ειδικο" Διευθυντη της Τραπεζας της Αγγλιας.
    Τους λενε "τεμπεληδες" με ξεδιαντροπα λαϊκιστικο τροπο.
    Τους τρελανανε με την ιδια προπαγανδα. Μεταναστευτικο, παραγωγικοτητα, ISIS κλπ.

    "For the economy to move forward, it's going to be a story of increased productivity.
    "We think that it's going to start to pick up over the next few years."
    British productivity is awful and has been for years.

    Take computerised lathes, hi-tech equipment that costs hundreds of thousands of pounds to buy. You might think that British and German workers with such a piece of kit would make the same number of widgets or car parts or whatever.

    But they don't. Experts tell me there are two main reasons. German workers are more highly trained, so get more out of the machine. The second is that when it breaks down or needs reprogramming, they can do it themselves. British workers turn off the lathe and wait for an expert to come and fix it.

    Just one example of a much wider problem that explains why a German, French or US worker can produce as much as a British one and still take every Friday off.

    The UK's level of productivity per worker fell during the global economic crisis.
    "This is one of the great costs of the financial crisis," said Mr Carney. "What you have in economies after a financial crisis is a sharp drop in productivity… There is a huge opportunity cost."

    Productivity levels have taken longer to recover than expected.

    "We have been successively disappointed with the productivity performance of the UK," Mr Carney told the BBC.

    "[Productivity] matters in terms of the speed limit for the economy and for when we should raise interest rates," said Mr Carney. "We think the most likely path for interest rates is up."

    Mr Carney warned on Wednesday that "persistent headwinds continued to weigh on the UK economy", which would mean more gradual increases in interest rates than had previously been the case.

    http://www.bbc.co.uk/news/business-32733033

    σαπορ τουτουρκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχεις δίκιο χαμόγελε, αλλά το πέτυχα πρόσφατα κι είναι τόσο ταιριαστό με τη συγκυρία, που δεν ήθελα να το αφήσω αναξιοποίητο.

    Και στην τελική δεν είναι για όποιον για όποιον. Αλλά για τον ταξικό αποστάτη, κομμουνιστή, τον ένα και μοναδικό, το Γιώργο Κατρούγκαλο της καρδιάς μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ system failure due to insufficient evolution?

    Λαφαζανιές και Λαπαβιτσιές !Η επικέντρωση στο νομισμα και την Ευρωζωνη σε οτι αφορα την "λυση" εξακολουθει να προβαλλει ΜΙΣΗ αυταπατη απο την γνωστη και αρτι "ατυχησασα" αυταπατη συριζα για τον λαο μας .Μια λυση που γεννα ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥΣ και στους φερνει στο πιατο .Και θα ρωταγε ενας αναλυτης που σεβεται τον εαυτο του : Και η αστικη μας ταξη κυριε ? Την αφηνετε να αλωνιζει απολαμβανουσα το διαμορφωθεν τοπιο στα εργασιακα ,κοινωνικα ,οικονομικα απλα με μια "επιστροφη στο εθνικο νομισμα " ?

    ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟ ΚΚΕ θα φωναζει σε ολους τους τονους τον λαο πως ΜΟΝΑΔΙΚΗ λυση ειναι :

    -ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
    -ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΥΚΟΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ
    -ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΠΗΓΩΝ
    -ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΑΜΕΣΑ ΑΝΑΚΛΗΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ

    Πειτε το σοσιαλισμο ,πειτε το οπως θελετε αυτο το ΠΑΚΕΤΟ εμπεδωστε το και διαδωστε το

    Παρτε το χαμπαρι χωρις να ξεμπερδεψεις με την αστικη σου ταξη θα ταλανιζεσαι σε "λυσεις" και περιπετειες τυπου ...μαδουρου,και χιλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάποτε ενσάρκωνε τις ελπίδες μας για μια αναγέννηση του κομμ. κόμματος στην πρώην DDR:
    http://static.in.gr/webstatic/22F505956AB252C7E77CEEBA3288D7C1.jpg
    Τώρα έχει γίνει κάτι σε κατρούγκαλο, ....χωρίς καν υπουργείο!
    Να πω, ότι δεν της άξιζε...., δε μου βγαίνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. παντως ο διοσκουρος τη δεκαετια του '80 στη νομικη ειναι εδω
    δεν ξεπουλησαν ουτε ξεπουληθηκαν ολοι
    εμεις συνεχιζουμε και δεν θα ξεχασουμε

    http://www.902.gr/eidisi/politiki/98286/allileggyi-toy-kke-ston-agona-ton-gallon-ergaton-foto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Αναυδος,

    ο Βαγγέλης, ο Κατσιάβας!!!
    ο έτερος βασικός συνδικαλιστής μας στη Γενική Συνέλευση του Νομικού της Αθήνας,
    τα χρόνια '80-'85, μαζί με τον Κατρούγκαλο. (συγκρίνετε πορείες ζωής!)

    Από τότε έχω να τον δω! (έφυγα κι απ' την Αθήνα...)
    Μπράβο του! Και μπράβο σε όσους ούτε ξεπούλησαν ούτε ξεπουλήθηκαν!
    Τελικά η φλόγα καίει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απορία που γίνεται όλο και πιο έντονη με όσα βλέπω και ακούω και με δεδομένο πως 1) σε καπιταλιστικό κράτος δεν υπάρχουν δημόσιες επιχειρήσεις αλλά κρατικές και πως 2) το κράτος είναι ο συλλογικός καπιταλιστής, ένας ακόμα καπιταλιστής.
    Γιατί είναι κακές οι ιδιωτικοποιήσεις; Γιατί έτσι προστατεύεται το δίκιο του εργάτη; Σωστό, αρκεί να συμφωνήσουμε τι εστί "δίκιο" και τι εστί "έτσι γουστάρω". Επειδή -όπως είχε πει κάποτε η Αλέκα- "θέλουμε συγκεντρωμένα κάποια μέσα παραγωγής" γιατί θα τα χρειαστούμε στην πρώτη φάση του σοσιαλισμού; Σωστό, τότε που είχαμε εξάρτηση. Τώρα με την αλληλεξάρτηση και το ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό ελληνικό Κεφάλαιο λύθηκε και αυτό.
    Και δεύτερη ερώτηση επειδή κάποτε κάτι "παλαϊκά κράτη" επί σοσιαλισμού τα θεωρούσαμε χαζομάρες έως αντιδραστικά, τι νοείται "λαός" και "λαϊκή εξουσία";

    Υ.γ.: Στη Γαλλία λέει ακούστηκε το σύνθημα "εδώ δεν είναι Ελλάδα"....Ρε πως έρχονται τα πράγματα.


    Λέων (και όποιος απαντήσει σε στυλ ο μπάτσος είναι μπουζούκι, να τον χαίρονται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η στρατηγικη του κεφαλαιου στο ζητημα των ιδιωτικοποιησεων ειναι ενας κυκλος. Οι εταιριες παυουν καποια στιγμη να εξυπηρετουν αυτα που επιθυμουν οι αστοι ως ιδιωτικες, δινονται στο κρατος για να τους φτιαξει υποδομες, με υποδομες δινονται εκ νεου στον ιδιωτικο τομεα για να δωσουν μεγαλυτερα αποτελεσματα στους καπιταλιστικους αναπτυξιακους δεικτες. Οι ιδιωτικοποιησεις εξυπηρετουν αυτον τον κυκλο, δηλαδη την στρατηγικη του κεφαλαιου στο ζητημα. Απο αυτη την εννοια η εργατικη ταξη πρεπει να ερθει κοντρα, αφου καθε επιτυχημενη στρατηγικη του κεφαλαιου σημαινει καταστροφη για το λαο.
      Η οπτικη του κομματος ειναι οτι η λαικη εξουσια πρεπει να ειναι η ΔτΠ. Στα πλαισια της λαικης συμμαχιας ομως δεχομαστε και κοινωνικες δυναμεις που εχουν αλλη αποψη για την λαικη εξουσια σε αντιμονοπωλιακη κατευθυνση παντα. Ο σκοπος ομως ειναι να υπαρχει διαπαλη στο ζητημα με τα συμμαχα στρωμαρα και οχι να συμβιβαστουμε με θεωρησεις που υποστηριζουν οτι η ταξικη παλη παυει να υπαρχει στον σοσιαλισμο για αυτο και αποτιμαται ως λαθος η εννοια "παλλαικο κρατος".

      Ο.Χ.Ε.Π.

      Διαγραφή
    2. Να τον χαιρομαστε.

      Διαγραφή
  9. Δεν ξέρω τι μαλακίες έγραφες νιος και γέρασε, αλλά ως υπουργός έχει κάνει τον Βενιζέλο να φαίνεται τίμιος.

    σαπόρ τουτούρκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. https://www.youtube.com/watch?v=AANS9ov5HW8

    Και ο Ρούσβελτ ήταν από τους μεγαλύτερους σοσιαλιστές - κομμουνιστές all over the world! Ποιος Λένιν; Ποια ΕΣΣΔ; Ποιος Στάλιν; Ποια Amstel; Ο "κόκκινος" Ρούσβελτ!

    Ξανά μανά ραντεβού αύριο στην..Τατιάνα

    Ο 4:14

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μετά το προοδευτικό ασφαλιστικό-φορολογικό, να σου τώρα κι οι προοδευτικές ιδιωτικοποιήσεις. Και με συνοδεία βαριάς κι ασήκωτης μαρξιστικής ανάλυσης μάλιστα (ποιός τα χέζει τα πιο πρακτικά ζητήματα των επιπτώσεων των ιδιωτικοποιήσεων σε εργασιακά θέματα, στην πρόσβαση λαίκών οικογενειών σε βασικά αγαθά κτλ, κάτσε να σου μάθω μπαλλίτσα για την αλληλεξάρτηση κοκ).

    Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά με τόσες δεκαετίες πασοκάρας, κι ο πιο τελειωμένος ακροδεξιός νεοφιλελές μπορεί να δηλώνει "αριστερός" γιατί έτσι να πούμε. Λαϊφστάιλ αριστερός για να παραφράσουμε και τον Μπούκτσιν. Μούτζες υπάρχουν.

    Ijon Tichy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αφεντικό, Λαϊκή Εξουσία είπαμε, όχι ..."παλλαϊκή"!
    Πάλι μπερδεύτηκες....

    Κι ότι κανένα κομμ. κόμμα δεν αντιτάχτηκε ποτέ σε κρατικοποιήσεις,
    δε σημαίνει πως ...πετάξαμε και τη σκούφια μας γι αυτές!
    Τι τάθελες τα σεντόνια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.