Αποκάλυψη - τη δεύτερη μέρα κατά τας γραφάς

Δεν υπήρξε κάτι καινούριο που δεν το ξέραμε, αλλά από μια άποψη, η χτεσινή ημέρα ήταν άκρως αποκαλυπτική, τουλάχιστον για όσους μπορούν ή βασικά θέλουν να δουν κάποια πράγματα.

Η κυβέρνηση άφησε στην άκρη τις κλάψες, άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω, κι εξηγεί (το κατά κοινή ομολογία γενικό συμπέρασμα των ημερών) πόσο γαμάτη είναι, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των δικών της μέτρων, την αναγκαία μεταρρύθμιση -sic- στο ασφαλιστικό που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, και ότι διαθέτουμε το πιο υψηλό αφορολόγητο στην Ευρώπη.
Άρα δεν πειράζει που έπεσε κάτω από εννιά χιλιάρικα και πρακτικά θα πληρώνουν φόρο κι όσοι παίρνουν το βασικό μισθό. Ούτε συντρέχει κανείς λόγος παραίτησης για τον Τσακαλώτο (ποιος έχασε την τσίπα, για να τη βρει αυτός).

Ο οποίος Τσακαλώτος, αν κατάλαβα καλά, κάλεσε ΝΔ-ΠαΣοΚ να βοηθήσουν να διώξουν το ΔΝΤ (πιο πολλοί μνημονιακοί, για να μην έχουμε μνημόνιο, είναι καθαρή διαλεκτική αυτά) κι είπε ότι ο Σόιμπλε τον προστατεύει από Βρούτση και Λοβέρδο. Άντε να ξεμπλέξουν τα μνημονιακά μπούτια τους και να βρουν ποιοι είναι μαζί και ποιος (εχθρός λαός) απέναντι.

Οι Συριζαίοι κατακτούν εντυπωσιακά επίπεδα γελοιότητας, σε βαθμό που να τους τρολάρει πχ ο Πασοκόγαβρος Λοβέρδος (άντε γεια) ή ακόμα κι η Ανίτα Πάνια. Είμαστε λίγο πριν το τέλος, το γεια σας, το να χαιρετήσουμε, που λέει κι η παρουσιάστρια. Κι είναι τόσο παρατράγουδα, με τόσο θράσος, που όπως λέει ένας σφος, δεν είναι μακριά η μέρα που θα τους πάρει με τις πέτρες ο κόσμος και θα πέσει ξύλο. Το πρόβλημα είναι ότι τους περισσότερους δεν τους (ανα)γνωρίζει φυσιογνωμικά. Κι αν δεν ήταν ο Τσίπρας, μπορεί να μην τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας που δεν έχουν (θυρωρό δεν έχουν, για πολυκατοικία δεν ξέρω).

Αλλά όπως είπε στη Βουλή κι η Αλέκα, δίνοντας την ατάκα της ημέρας: κι όταν ήσασταν στο 4%, τα ίδια κάνατε, δε μεταλλαχτήκατε, απλώς τώρα αποκαλυφτήκατε.

Την ίδια στιγμή, μια βουλευτίνα του Λεβέντη πήρε φόρα και ανέβηκε στο προεδρείο αντί στο βήμα της Βουλής, ίσως για να προτείνει οικουμενικό προεδρείο, πατριαρχείο ή κάτι αντίστοιχα καίριο και ριζοσπαστικό. Ενώ το κοινοβουλευτικό ιδεώδες θριαμβεύει με 50 τροπολογίες της κυβέρνησης, που ούτε ο Χρυσοχοΐδης δε θα προλάβαινε να διαβάσει. Και η παράσταση συνεχίζεται με αντεγκλήσεις που κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα (με τη συστημική μπόχα) κι απαντήσεις "επί προσωπικού", αντί να απαντήσουν στο λαό που διαδηλώνει -όπως είπε και πάλι η Αλέκα, πριν έρθει να μας συναντήσει (και να πάρει κι έναν Οδηγητή από μια σφισσα).

Ο οποίος λαός που διαδήλωνε ήταν πραγματικά πολύς, αισθητά περισσότερος από χτες, θυμίζοντας τις μεγάλες διαδηλώσεις του 12'. Γεμάτη, με πυκνό σχηματισμό, η μισή Ομόνοια, η Αθηνάς ως και τα γραφεία του ΗΣΑΠ πριν το Δημαρχείο, η Σταδίου ως τη Σανταρόζα. Καταλαβαίνεις πως μια συγκέντρωση είναι μεγάλη, όταν ξεπερνά τις προσδοκίες των διοργανωτών και τα μεγάφωνα δε φτάνουν για να καλύψουν όλο το μήκος της και να ακουστούν παντού οι ομιλίες.

Κι είναι κρίμα για όσους έχασαν την ομιλία του Μπούτα, που παραδίδει από την εξέδρα μαθήματα ντοπιολαλιάς και λαογραφίας, με τους θεουμπαίχτες, μια κυρία (της κυβέρνησης υποθέτω) που να φάει αυτή τα ντουβάρια που μας λέει, και τη φράση: γλιτώσαμε από την αρκούδα (αφορολόγητο) για να πέσουν στο λύκο (του ασφαλιστικού).

Στα περισσότερα χέρια κυκλοφορούσε ο απεργιακός Ρίζος, με όλες τις ειδήσεις της πρώτης μέρας της 48ωρης και μεταξύ άλλων το μέτωπο της καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, με το λοκ-άουτ που ήταν η απάντηση της εργοδοσίας, όπου συμμετείχαν μαζικά οι εργαζόμενοι.

Η πορεία κινήθηκε από Σταδίου και πέρασε από τη Φιλελλήνων στην Αμαλίας, για να μπει η κεφαλή της στο ύψος της πλατείας. Εκεί όπου η χτεσινή ιστορία επαναλήφθηκε σα φαρσοκωμωδία, με το αριστεροχώρι να αποδεικνύεται σκορποχώρι και να μην μπορεί να μαζέψει ούτε τα κομμάτια του, καταφέρνοντας κάτι μοναδικό: να είναι ακόμα λιγότεροι από χτες. Μια (τραγική) εικόνα, (ούτε) χίλιοι άνθρωποι. Που μάλλον ακόμα να ξεπεράσουν τη μεταδημοψηφισματική τους κατάθλιψη και προτίμησαν να παν να ακούσουν τον Μπαντιού στη Νομική ή στο Burger Festival. Παρεμπιπτόντως, το B-Fest (Α.Κ) θα έχει, λέει, ζωντανή σύνδεση με τον τύπο που έκανε τις διαρροές των wiki-leaks, θεωρώντας τον, ξέρω 'γω, ένα είδος αντιεξουσιαστή. Το ασφαλιστικό όμως μια φορά, δεν είναι θέμα που τραβάει το χώρο, για να τον αποπροσανατολίσει από τις προτεραιότητές του (πχ προσφυγικό).
Άντε γαμήσου εργατιά, που τραγουδάει και μια ψυχή.

Με τούτα και με εκείνα, το σκορποχώρι άνοιξε φυσιολογικά προς τις άκρες για να περάσουμε, με εξαίρεση τη Λαφαζανική ενότητα, που έμεινε στο οδόστρωμα με το πανό της γυρισμένο προς την άλλη πλευρά (Πανεπιστημίου), ίσως για να τραβήξουν φωτογραφίες με φόντο το δικό μας κόσμο και να χαίρονται για τη μαζικότητά τους. Έτσι λοιπόν συνυπήρξαμε ειρηνικά για κάνα μισάωρο και βάλε, με τις περιφρουρήσεις να στήνουν τη δική τους άμιλλα (ή rap-battle, όπως είπε η Ρένα Δουρου-τι) με συνθήματα, ποιος θα καλύψει ποιον.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι σημαιοφόροι της Ανταρσυα ήταν το άνω όριο του πλήθους προς τον Άγνωστο Στρατιώτη, κοιτώντας προς το μέρος μας κι έχοντας πλάτη προς τη Βουλή. Άρα; Άρα; Φως φανάρι πως την περιφρουρούσαν, για να μη γίνει έφοδος από τον οργισμένο λαό. Κι αν το ψάξει κανείς, θα βρει και σχετικά φωτογραφικά ντοκουμέντα, που το αποδεικνύουν.

Σήμερα έχουμε διπλό κάλεσμα, με σπαστό ωράριο. Σε λίγη ώρα η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση που μεταφέρθηκε και το απόγευμα η συγκέντρωση ενάντια στην ψήφιση του νόμου-λαιμητόμου. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα φοβόμουν μια επανάληψη της οργανωμένης προβοκάτσιας στις 12 Φλεβάρη του 12', όταν δε μας άφησαν καν να προσεγγίσουμε την πλατεία και μετέφεραν τα επεισόδια ως την Ομόνοια, για να σιγουρέψουν ότι θα διαλυθούμε. Με βάση τα χτεσινά όμως, το ερώτημα είναι αν θα υπάρχει τελικά κανείς άλλος, πλην Λακεδαιμονίων...