Dream of ΠΑΣΟΚification

Η τρίτη μέρα κατά τας γραφάς ξεκίνησε με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, είχε πολύ κόσμο, όπως και οι προηγούμενες, άσπρα μπαλόνια (στην plaza del mayo) αλλά και μια συγκαλυμμένη βιασύνη (ακόμα και στη συναυλία στο τέλος κανείς δεν είπε πάνω από ένα τραγούδι), για να έχουν περισσότερη ώρα να ξεκουραστούν οι σύντροφοι. Γιατί η κούραση του τριημέρου άγγιζε επίπεδα φεστιβάλ, με τη διαφορά πως εκεί έχεις κίνητρο και λες να μην τελειώσει, ενώ εδώ μας τελειώνουν, και θες απλά να ξεσπάσεις τα νεύρα σου σε κάποιον Συριζαίο, να τον πλακώσεις στο ξύλο (χωρίς γιατί, το ξέρει μόνος του).

Βλέπαμε παρεμπιπτόντως στο ντοκιμαντέρ για τη σφαγή των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου (ΗΠΑ, 1914, Λούης Τίκας) τους εργάτες που αποφάσιζαν να σκοτώσουν τους μπράβους και τα τσιράκια της εργοδοσίας και ο σύντροφος δίπλα μου ενθουσιάστηκε: μπράβο, αυτές είναι αποφάσεις σωματείων! Ανυπομονώντας να τις υλοποιήσει και με το δικό του. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει κυνηγημένο μου πουλί...

Από την κεντρική ομιλία του Πέρρου κράτησα το ξεκίνημα που θύμιζε Σικάγο (όχι δεν εννοώ αυτό) με τα τελευταία λόγια του εργάτη, πριν καταλήξει στην κρεμάλα και τη φράση για την απεργοσπασία που πήγε γόνατο από τους εργατοπατέρες, που τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα 'ναι.

Αλλά η είδηση της χρονιάς ήταν η (επαν)εμφάνιση της ΓΣΕΕ, που είχε χαθεί σαν τους αγνοούμενους στα αμπελαλέ, ετοίμαζε όμως αναιμικό come-back χτες. Μπορείτε να βοηθήσετε; Φυσικά μπορούσαν και το έκαναν, η ΛαΕ, άλλοι Συριζαίοι με πολιτικά κι ανάμεσά τους κάποιοι με το πανό: stop the coup, δηλ "σταματήστε το πραξικόπημα" -εναντίον τίνος; Που σε κάνει να θυμάσαι το αγνό κι άδολο τρολάρισμα στους Σεκίτες με τη Συμμαχία: Σταματήστε να κατέβω.

Τρίτη (ανεξάρτητη, ταξική ή άλλα συνώνυμα) πορεία με αναρχία κι εξωκοινοβούλιο, πιθανότατα δεν έγινε ποτέ. Αλλά όσοι λίγοι μαζεύτηκαν, περιφρούρησαν την απεργία στα μαγαζιά της Ερμού κι αυτό ήταν ίσως ό,τι καλύτερο έκαναν μες στο τριήμερο.

Για το απόγευμα υπήρχαν διάφορα (υποθετικά και μη) καλέσματα, από vegeterian μέχρι την Παναγιωταρέα στο τουίτερ και τους μένουμε Ευρώπη, που τους ανακάλυψαν κάποιοι Συριζαίοι, για να βρουν άλλοθι και να μην κατέβουν στο δρόμο (στις πλατείες βλέπεις ήταν αλλιώς). Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν τελικά, αλλά ένας από αυτούς (Σιδερόπουλος) έφαγε και ξύλο. Και δεν ξέρω πόσοι καλούσαν πραγματικά, αλλά στην Αμαλίας βρέθηκαν οι γνωστές φυλές του αριστεροχωριού, που μαραζώνει όπως όλη η επαρχία, αλλά χτες είχε κάπως καλύτερη παρουσία, χωρίς να είναι ακριβώς αξιοπρεπής (πχ όπως οι συντάξεις των 380 ευρώ). Ενώ κάποιοι της ΛαΕ και της Ροσινάντε (ο οποίος καλούσε μεταξύ άλλων σε αγώνα για... την ισότητα!), πιθανότατα της κατάληψης του City Plaza, έφαγαν -λέει- ξύλο και χημικά, για να καταλήξουν κερατάδες και δαρμένοι, ένεκα της ψυχολογίας του απατημένου εραστή, μετά από το δημοψήφισμα.

Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα συγκέντρωση-εκδήλωση στο ύψος της πλατείας ήταν μακράν αυτή που διοργάνωσαν οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί εν όψει της σημερινής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, με χορούς, χορωδία, επαναστατικά τραγούδια, πλακάτ με ήρωες και συγγενείς, και ένα βιβλίο για τους Έλληνες που πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Να βλέπεις τις κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο, φόντο τη Βουλή και ηχητικό φόντο τραγούδια για το Στάλιν! Αξία ανεκτίμητη...

Σοβιετία γίναμε!

Η δική μας συγκέντρωση ήταν μία από τα ίδια. Μαζική και με παλμό, η μόνη που έσωζε βασικά τα προσχήματα για το μαζικό κίνημα. Προβλέψιμα πράγματα...

Οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εκτός κι αν ξεχνάω καμιά) ενώθηκαν σταδιακά σε ένα μεγάλο φιδάκι, που ξεδιπλώθηκε από τη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, παρέμεινε συγκροτημένο, όταν έπεσαν τα πρώτα μπαμ-μπουμ (και κουμπουριές) και διαλύθηκε αυτοβούλως (κι όχι γιατί το διέλυσαν) προς το μετρό της Ακρόπολης. Η τελική αίσθηση είναι ότι παίξαμε μπάλα μόνοι μας -κινηματικά μιλώντας- και μένει η απορία αν έπρεπε να ανεβάσουμε το τέμπο, αν και το θέαμα ήταν χορταστικό, σε κάθε περίπτωση. Ο συσχετισμός δύναμης όμως δεν είναι τέτοιος -ακόμα- για να κυνηγήσουμε με αξιώσεις μια στρατηγική νίκη.

Την ίδια στιγμή, στο κτίριο της Βουλής, η συγκίνησε χτύπησε στο κόκκινο, όχι από τα δακρυγόνα, αλλά γιατί οι υπουργοί κι ο ΠτΒ θυμόντουσαν ένας-ένας τις αριστερές του καταβολές. Ο Βούτσης την ιστορία του "κκε εσωτερικού" (ελπίδα τώρα όλου του λαού), ο Παππάς την κηδεία του Παλαμά και το Σικελιανό κι ο (ταξικός κομμουνιστής; εε.. όχι, αποστάτης του κομμουνισμού; μμ... ούτε. Α ναι, αποστάτης της τάξης του, κομμουνιστής) Κατρούγκαλος το Ζαχαριάδη και τον αληθινό Παλαμά.

Και μετά φτιάξαμε καινούριο συκώτι με το αστείο του για το Califonication των Red Hot Chili Peppers και το σεφερλίδικο (Dream of) Πασοκification. Που είναι να μην ταυτιστείς με τη ΝΔ, όπως το αυθεντικό ΠαΣοΚ, αλλά να συνεργαστείς με την αριστερά, όπως το ΠαΣοΚ της Πορτογαλίας. Για τέτοιο αγεφύρωτο χάσμα μιλάμε...

Αντί επιλόγου για τα της Πρωτομαγιάς, πατήστε αυτόν το σύνδεσμο για να δείτε το κουράγιο και τις θαυμαστές δυνάμεις ενός μεγάλου συντρόφου (σε ηλικία, αλλά όχι μόνο) από τα καταπράσινα Χανιά (πολιτικά μιλώντας). Την πηγή του Pasocification. Αλλά και τους ηρωικούς Γαλάτες που συνεχίζουν να αντιστέκονται.