Τελικός

Τελικός... τελικός...

Για εμάς, ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός. (Οι άλλοι μπορούν να προχωρήσουν στις επόμενες φάσεις της διοργάνωσης, δε μας ενδιαφέρει, εξάλλου τότε η βασική κινητήρια αντίθεση θα πάρει μορφές που ούτε μπορούμε να τις φανταστούμε σήμερα).

Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα, άλλο αν κάποιοι περιμένουν να καθαρίσουμε μια κι έξω, με έναν τελικό γύρο, σε ένα νόμο και ένα άρθρο.

Ο κόσμος δε θέλει να κουραστεί, το πολύ μια προσπάθεια, να το βάλει από την άλλη άκρη του γηπέδου, χωρίς να έχει προπονηθεί καν στα λέι-απ, κάτω από το καλάθι. Σαν αυτούς τους τυχερούς στο ΝΒΑ, που κληρώνονται και κερδίζουν χρηματικά ποσά αν ευστοχήσουν από το κέντρο. Βέβαια το βάζει μόνο ένας στους δέκα χιλιάδες, αλλά και μόνο που υπάρχει σαν πιθανότητα, εγκλωβίζει τον κόσμο στην προσμονή.

Εμείς από την άλλη, βλέπουμε κάθε ματς σαν τελικό, κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, σε κάθε γήπεδο, αλλά μακριά από τη θεωρία των σταδίων. Έτσι όμως θα κουραστεί ο κόσμος, που πάει γήπεδο μόνο άμα είναι σίγουρος για τη νίκη, ή προς το τέλος, όπως στο EURO της Πορτογαλίας. Και η σκέψη των περισσότερων έχει μείνει κολλημένη εκεί, στην εποχή μάλλον παρά στα γεγονότα (που ήδη μοιάζουν πολύ μακρινά), σαν το Σάββα από το διαφημιστικό. Μέχρι να το πάρουμε απόφαση και να φύγουμε από την ΕΕ.

Griego portiu (ή όπως αλλιώς γράφεται, δεν έχω δυστυχώς χρόνο να το ψάξω).

Σε κάθε περίπτωση, χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δε γίνεται. Και τα νέα παιδιά που δε βρίσκουν άλλη διέξοδο και παγιδεύονται από όσους θαυμάζουν το συγγραφέα του "ο αγών μου".

Ναι αλλά πώς θα φτάσουμε στον τελικό, αν δεν αγωνιζόμαστε καν, χάνουμε άνευ αγώνα και αποκλειόμαστε συνεχώς από τα προκριματικά;

Κι έχουμε ένα μικρό πρόβλημα στο παιχνίδι μας, γιατί φτιάχνουμε φάσεις, καταστάσεις (ου μην και επαναστατικές, που κατά τη γνώμη μου δεν έρχονται αντικειμενικά από μόνες τους, αν δεν παίξεις κι εσύ μπάλα), αλλά είμαστε λίγο φλύαροι (επαναστάτες) στην τελική προσπάθεια.

Ο τελικός λοιπόν είναι ένας αγώνας δίχως αύριο. Για εμάς βέβαια η ζωή πάντα συνεχίζεται (χωρίς να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία), αλλά δε θα υπάρχει αύριο, με σοβαρή προοπτική, όσο συνεχίζει να μας απασχολεί το αποτέλεσμα ενός τελικού περισσότερο από το δικό μας αγώνα. Κι όσο μας τρώει η αγωνία για κάτι που δεν κρίνει τη ζωή μας, για να ξεγελάσουμε την αγωνία μας για αυτά που όντως την κρίνουν για την επιβίωση, τα προς το ζην κι ό,τι είναι πράγματι ζήτημα ζωής και θανάτου.