Το παν είναι να έχεις έναν πρωθυπουργό-λεβέντη, ευέλικτο, που να μην έχει ιδεοληψίες. Να μην είναι πχ κολλημένος ότι πρέπει σώνει και ντε να βγούμε από το ΝΑΤΟ, που προασπίζει τόσο αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα και τη σταθερότητα στην περιοχή, κι ας μην έχει (θεωρητικά πάντα) λόγο ύπαρξης από το 91' και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όπου έγινε πρόσφατα η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ.
Ευελιξία είναι να συνομιλείς και με τα γεράκια και με τις αρκούδες (ρώτα το φίλο σου τον Πούτιν, που είπε κι ο Ομπάμα στον Τσίπρα) και να παραμένεις στο λάκκο των λεόντων, αλλά να συμφωνείς με τον Ομπάμα πως κατά βάθος φταίει μόνο ο Σόιμπλε (αυτό δεν είναι ιδεοληψία, είναι μάθημα για το πώς να είσαι αριστερός στις σύγχρονες συνθήκες). Να πηγαίνεις και στους Κινέζους, για να κάνεις λεωφόρο το δρόμο που άνοιξε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης, αλλά να ξεπουλάς και στους Ιταλούς, δεν έχεις κολλήματα και ιδεολογικά κωλύματα.
Σύγχρονη αριστερά είναι επίσης να βάζεις τον Πολάκη να βρίζει νυχθημερόν τα βοθροκάναλα, γιατί είναι πολύ αντισυστημικός και να βγαίνεις να μιλήσεις στο πιο χυδαίο και καθεστωτικό από αυτά, για να υπερασπιστείς το καλό, το αριστερό μνημόνιο. Εξηγώντας παράλληλα πως η σύγχρονη αριστερά δεν είναι για να βγαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται, όπως το 08', όταν ανέλαβε ο Τσίπρας πρόεδρος του Σύριζα και υπήρχε -λέει- 7-8% ανεργία, αλλά να μιλάς για επενδύσεις και για θέσεις εργασίας, τώρα και όχι το 2020.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν. Ιδεοληψία είναι να αντιπαλεύεις το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό, που γεννά τον πόλεμο, όπως το σύννεφο τη βροχή. Αριστερός ρεαλισμός είναι να πιστεύει κανείς πως το ΝΑΤΟ (δηλ οι ΗΠΑ) είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος που διασφαλίζει την ειρήνη και τη σταθερότητα για τα κράτη-μέλη του (κρίμα μόνο που δεν πρόλαβε μόνο να απαλλάξει από τις ιδεοληψίες τους και τους 200 της Καισαριανής, που "τίμησε" χωρίς τσίπα, για την έλλειψη ρεαλισμού τους. Σκέψου πχ πόσο μη ρεαλιστής ήταν αυτός ο Σουκατζίδης, που θυσιάστηκε χωρίς να δεχτεί να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Ίσως να μην είχε διαβάσει το σχετικό απόσπασμα από τον Αριστερισμό του Λένιν). Και να τα υποστηρίζεις αυτά λίγες μέρες πριν την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και το βρώμικο ρόλο του ΝΑΤΟ, που στη χειρότερη βρισκόταν πίσω από την απόπειρα και στην καλύτερη, περίμενε να δει πού θα κάτσει η μπίλια, για να πάρει θέση.
Εφόσον όμως ΕΕ και ΝΑΤΟ (είναι) το ίδιο συνδικάτο, δεν μπορεί να αγαπάς το ένα χωρίς το άλλο, να είσαι ευρωλάγνος, αλλά να έχεις επιλεκτικές ευαισθησίες για τις επεμβάσεις του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού.
Ιδεοληψία επίσης είναι οι διαδηλώσεις, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, εν μέσω κρίσης. Όταν η ανεργία είναι στο 7-8% (που δεν ήταν ποτέ τόση στην πραγματικότητα), τότε νομιμοποιούμαστε να κάνουμε μερικές πορείες για το θεαθήναι και για να ικανοποιούμε τα ιδεοληπτικά μας σύνδρομα. Όταν όμως η ανεργία ανεβαίνει στα σημερινά ύψη, όταν όλα όσα λέγαμε (παίζοντας) τόσο καιρό, επιβεβαιώνονται στην πράξη, όταν αποδεικνύονται πιο επίκαιρα από ποτέ κι ο αγώνας ενάντια στα αίτια, την πολιτική που τα προκαλεί, απαραίτητος σαν οξυγόνο, τότε το "αριστερό" είναι να μιλάς για θέσεις εργασίας (με κοινωφελή προγράμματα, για ένα κομμάτι ψωμί) και την ανάπτυξη που έρχεται (φυσικά μαζί με την ελπίδα).
Ολοκληρώνοντας. Ο Τσίπρας δεν πάσχει από (αριστερές) ιδεοληψίες, αλλά έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα, δεξιό και νεοφιλελεύθερο, στο δρόμο που χάραξε η Θάτσερ με το ΤΙΝΑ της ("δεν υπάρχει εναλλακτική"). Γιατί επέλεξε να υπηρετεί ένα σύστημα, που δε χωράει σε αυτή τη φάση γλυκερές, σοσιαλδημοκρατικές ρητορείες. Κι έτσι είναι πίσω κι από τον Καραμανλή (που τον επικαλέστηκε για το άνοιγμα στην Κίνα και τις μπίζνες με την Κόσκο) και την εποχή. Εκείνος αναγκάστηκε να κάνει προσωρινά μια αποχώρηση -για τα μάτια του κόσμου- από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και μερικές κρατικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων.
Ενώ τον Αλέξη δεν υπάρχει κανείς που θα τον κατηγορήσει για σοσιαλμανία, τέτοιες ιδεοληψίες και για τις αγκυλώσεις της αντιπολίτευσης. Είναι μια σύγχρονη αριστερά, σχεδόν ΔΗΜΑΡ (και ακόμα παραπέρα).
Υγ: το κείμενο συνδέεται και αφιερώνεται κατά μία έννοια, στην αυριανή στρόγγυλη επέτειο
Ευελιξία είναι να συνομιλείς και με τα γεράκια και με τις αρκούδες (ρώτα το φίλο σου τον Πούτιν, που είπε κι ο Ομπάμα στον Τσίπρα) και να παραμένεις στο λάκκο των λεόντων, αλλά να συμφωνείς με τον Ομπάμα πως κατά βάθος φταίει μόνο ο Σόιμπλε (αυτό δεν είναι ιδεοληψία, είναι μάθημα για το πώς να είσαι αριστερός στις σύγχρονες συνθήκες). Να πηγαίνεις και στους Κινέζους, για να κάνεις λεωφόρο το δρόμο που άνοιξε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης, αλλά να ξεπουλάς και στους Ιταλούς, δεν έχεις κολλήματα και ιδεολογικά κωλύματα.
Σύγχρονη αριστερά είναι επίσης να βάζεις τον Πολάκη να βρίζει νυχθημερόν τα βοθροκάναλα, γιατί είναι πολύ αντισυστημικός και να βγαίνεις να μιλήσεις στο πιο χυδαίο και καθεστωτικό από αυτά, για να υπερασπιστείς το καλό, το αριστερό μνημόνιο. Εξηγώντας παράλληλα πως η σύγχρονη αριστερά δεν είναι για να βγαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται, όπως το 08', όταν ανέλαβε ο Τσίπρας πρόεδρος του Σύριζα και υπήρχε -λέει- 7-8% ανεργία, αλλά να μιλάς για επενδύσεις και για θέσεις εργασίας, τώρα και όχι το 2020.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν. Ιδεοληψία είναι να αντιπαλεύεις το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό, που γεννά τον πόλεμο, όπως το σύννεφο τη βροχή. Αριστερός ρεαλισμός είναι να πιστεύει κανείς πως το ΝΑΤΟ (δηλ οι ΗΠΑ) είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος που διασφαλίζει την ειρήνη και τη σταθερότητα για τα κράτη-μέλη του (κρίμα μόνο που δεν πρόλαβε μόνο να απαλλάξει από τις ιδεοληψίες τους και τους 200 της Καισαριανής, που "τίμησε" χωρίς τσίπα, για την έλλειψη ρεαλισμού τους. Σκέψου πχ πόσο μη ρεαλιστής ήταν αυτός ο Σουκατζίδης, που θυσιάστηκε χωρίς να δεχτεί να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Ίσως να μην είχε διαβάσει το σχετικό απόσπασμα από τον Αριστερισμό του Λένιν). Και να τα υποστηρίζεις αυτά λίγες μέρες πριν την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και το βρώμικο ρόλο του ΝΑΤΟ, που στη χειρότερη βρισκόταν πίσω από την απόπειρα και στην καλύτερη, περίμενε να δει πού θα κάτσει η μπίλια, για να πάρει θέση.
Εφόσον όμως ΕΕ και ΝΑΤΟ (είναι) το ίδιο συνδικάτο, δεν μπορεί να αγαπάς το ένα χωρίς το άλλο, να είσαι ευρωλάγνος, αλλά να έχεις επιλεκτικές ευαισθησίες για τις επεμβάσεις του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού.
Ιδεοληψία επίσης είναι οι διαδηλώσεις, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, εν μέσω κρίσης. Όταν η ανεργία είναι στο 7-8% (που δεν ήταν ποτέ τόση στην πραγματικότητα), τότε νομιμοποιούμαστε να κάνουμε μερικές πορείες για το θεαθήναι και για να ικανοποιούμε τα ιδεοληπτικά μας σύνδρομα. Όταν όμως η ανεργία ανεβαίνει στα σημερινά ύψη, όταν όλα όσα λέγαμε (παίζοντας) τόσο καιρό, επιβεβαιώνονται στην πράξη, όταν αποδεικνύονται πιο επίκαιρα από ποτέ κι ο αγώνας ενάντια στα αίτια, την πολιτική που τα προκαλεί, απαραίτητος σαν οξυγόνο, τότε το "αριστερό" είναι να μιλάς για θέσεις εργασίας (με κοινωφελή προγράμματα, για ένα κομμάτι ψωμί) και την ανάπτυξη που έρχεται (φυσικά μαζί με την ελπίδα).
Ολοκληρώνοντας. Ο Τσίπρας δεν πάσχει από (αριστερές) ιδεοληψίες, αλλά έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα, δεξιό και νεοφιλελεύθερο, στο δρόμο που χάραξε η Θάτσερ με το ΤΙΝΑ της ("δεν υπάρχει εναλλακτική"). Γιατί επέλεξε να υπηρετεί ένα σύστημα, που δε χωράει σε αυτή τη φάση γλυκερές, σοσιαλδημοκρατικές ρητορείες. Κι έτσι είναι πίσω κι από τον Καραμανλή (που τον επικαλέστηκε για το άνοιγμα στην Κίνα και τις μπίζνες με την Κόσκο) και την εποχή. Εκείνος αναγκάστηκε να κάνει προσωρινά μια αποχώρηση -για τα μάτια του κόσμου- από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και μερικές κρατικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων.
Ενώ τον Αλέξη δεν υπάρχει κανείς που θα τον κατηγορήσει για σοσιαλμανία, τέτοιες ιδεοληψίες και για τις αγκυλώσεις της αντιπολίτευσης. Είναι μια σύγχρονη αριστερά, σχεδόν ΔΗΜΑΡ (και ακόμα παραπέρα).
Υγ: το κείμενο συνδέεται και αφιερώνεται κατά μία έννοια, στην αυριανή στρόγγυλη επέτειο
Χμμμμ....ο Αλέξης την έχει "σβήσει" τη Νάντια εδώ και καιρό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνει κυβίστηση και επί .....κατακορύφου δοκού άμα λάχει!
Καλό κείμενο. Μία παρατήρηση μόνο. Γλυκερές, σοσιαλδημοκρατικές ρητορείες χωράει και θα χωράει το σύστημα στην Ελλάδα γιατί υπάρχουν πολλά ευήκοα ώτα. Σοσιαλδημοκρατικές πoλιτικές όπως τις γνώρισε η χώρα στα 80's δεν χωράει.
ΑπάντησηΔιαγραφή